Chapter 3 - Running Away
1660 Words
NAGMULAT ng mata si Ellah. Hindi man lang niya namalayang nakatulog siya sa pag-iyak. Ang haba ng kaniyang tinulog, dahil nang dumako ang paningin niya sa labas ay magtatakipsilim na. Agad niyang tiningnan ang kasuotan, at ganoon na lamang ang kaginhawaan niya nang makitang may damit pa siyang nakasuot sa katawan.
Bigla siyang napahawak sa tiyan nang kumalam iyon. Gutom na gutom na siya, at parang pinagtaksilan naman siya ng panahon, dahil mula sa silid na kinaroroonan niya ay amoy na amoy niya ang masarap na lutong pagkain. Mas lalong nagwala ang tiyan niya sa gutom.
Maya-maya, biglang bumukas ang pintuan at iniluwa roon ang lalaking ilang ulit niyang sinumpa sa isip. May dala itong panibagong tray na may lamang pagkain, at inaamin niyang nakakatakam ang amoy nito.
"Eat," mungkahi nito.
Ang boses nito – parang ang sarap sa pakiramdam at pakinggan, pero agad niyang pinuksa ang isiping iyon. Hanggang ngayon ay hindi pa nga siya tumitingin sa mukha nito simula kaninang umaga.
"I w-wont! What if, nilagyan mo 'yan ng lason na ikamamatay ko agad?" Gaya kanina ay sumiksik muli siya sa gilid ng kama na animo'y allergic sa paglapit nito. Pero ang totoo ay gustong-gusto niya nang lantakan ang pagkain na inihandog nito.
"Huwag kang mag-alala, sweetheart, hindi kita agad papa-tayin. Ipadadama ko muna sa gago mong ama kung paano mawalan ng importanteng tao sa buhay."
Nahigit niya ang hininga sa sinabi nito. Hindi ito kailanman mananalo sa kaniya. Gagawin niya ang lahat para makatakas sa impyernong lugar na ito! Bahala na ang Diyos sa gagawin niya.
Nagtaas siya ng tingin at galit na tinitigan ito sa mga mata. Tila nabagot ito sa ginawa niyang pagtitig. Napapantastikuhan itong umupo sa gilid ng kaniyang kama at nilagay ro'n ang tray.
Ilang beses niya na itong napanood sa TV, sa internet at sa social media sa pagiging mayaman nito. Ang lalaking nasa harapan niya ngayon ay walang iba kundi ang bilyonaryong si Cuhen Malcogn. Minsan nang nakipag-business deal ang kaniyang ama rito, dahil muntikan nang bumagsak ang kanilang kompanya resulta ng ilang sunod-sunod na problema, pero tumanggi ito at bagkus ay nag-offer ito na bilhin ang kompanya. Matagal itong ipinundar ng kaniyang magulang, at kahit hindi kasingyaman ng binata ang mga ito ay hindi ito ibinenta ng ama niya, bagkus sa tulong ni Kleve Vergan ay muling bumangon nang dahan-dahan ang kanilang negosyo.
Kilala si Mr. Malcogn bilang business tycoon at pagigiging agila nito pagdating sa negosyo. Binabagsak nito ang mga taong kumakalaban dito, dinudurog ang mga taong tumatraydor sa negosyo at lahat ng gusto ay nakakaya nitong kunin. Wala siyang takot at awa pagdating sa larangan sa mundo ng pera at negosyo kung kaya't ganito ito kayaman ngayon. As far as she knows, binalita ang pagkamatay ng ina nito at ang fiancèe nitong doktor noong mga nakaraang linggo.
Luminaw sa isip niya ngayon ang nangyayari sa kaniyang paligid. Umalpas ang galit sa puso niya, at ang kaninang takot na naramdam at namutawi ay biglang nawala. Bigla siyang lumundag sa kama, at malakas na sampal ang pinakawalan niya sa pisngi nito. Napakawalanghiya nito!
"Isa kang malaking gago, Mr. Malcogn! You think my father killed them? Malinaw na malinaw na walang kasalanan ang ama ko rito. Isa kang baliw! Mamatay ka na. Mamatay ka nang demonyo ka!"
Hindi ito natinag sa sampal na ibinigay niya, pero kapagkuwan ay dumilim ang anyo nito na bumuhay sa pangambang naghari sa kaniyang dibdib. Bigla siyang napaurong at bumalik sa puwesto niya kanina. Nalimutan niyang ipaalala sa sarili na ang lalaking kaharap ay isang baliw at kinatatakutan ng lahat. Puwedeng-puwede siyang patayin nito ngayon din at mas lalong dumagdag iyon ng takot sa kaniyang buong pagkatao.
"Mabuti kilala mo na ako. Now, eat!"
Napasigaw siya sa lakas ng boses nito. Halos tumalon siya sa sobrang takot. Umiling siya nang dalawang beses. "Ayaw ko!" nauutal na tugon niya, kasunod niyon ang pagtilapon ng tray sa kung saan na hindi niya na nahagip pa ng mga mata sa sobrang gulat na yumanig sa kaniyang sistema.
Madilim ang anyo nito at nangangalaiti sa galit. Nagsimula na namang bumukal ang mga luha niya na kahit anong pigil niya ay kusang pumapatak ang mga ito.
"Damn you, woman!" Sa galit ay iniwan siya nitong tulalang nakatanaw sa kawalan.
Kung hindi siguro matibay ang pagkakagawa ng pinto ay matagal na itong bumigay, dahil sa tuwing lumalabas ito ay malakas nitong isinasara ang pinto.
Sa kabilang banda, kahit anong piga ni Ellah sa kaniyang utak, wala talaga siyang maisip na hakbang kung paano niya ito matatakasan, kasabay pa ang kumukulo niyang tiyan. Nanghihinayang man siya sa natapong pagkain ay batid niya sa sariling naging maingat lamang siya. Ayaw niya pang mamamatay na bumubula ang bibig at itapon na lang ang nilalamig niyang bangkay sa kagubatan sa labas.
Bumaling ang tingin niya sa labas ng bintana. Matagal siyang napatitig doon nang biglang may pumasok na ideya sa kaniyang isip. Napatingin siya sa kumot at sa dalawang kurtinang nakasabit. Tama! Ito ang gagamitin niya para makawala sa demonyong nag-anyong tao habang may oras pa siya. Mas gugustuhin niyang maligaw sa kagubatan kaysa hayaang patayin nito. Paniguradong may daan palabas sa gubat na ito, at iyon ang nagbigay sa kaniya ng pag-asa.
Dali-dali niyang kinuha ang kurtina saka kumot at binuhol ang bawat dulo. Matapos masigurong matibay ang pagkakabuhol, dali-dali niyang tinungo ang bintana at binuhol ulit ang dulo nito sa haliging-kahoy na siyang naghahati sa bintanang kaniyang kinaroroonan.
Hindi na tiningnan ni Ellah kung umabot ba ito sa ibaba, dahil may ibang planong pumasok sa kaniyang isip. Wala na siyang oras, at isa lang ang tumatakbo sa kaniyang isip ngayon – iyon ang makatakas. Mabilis siyang nagtago sa ilalim ng kama nang hindi lumilikha ng anumang ingay nang maramdaman niya ang yabag ng lalaki. Abot-abot ang kaniyang hininga sa sobrang kaba. Halos kagatin niya ang kaniyang labi, huwag lang siyang mapasinghap, dahil baka marinig siya nito. Gusto niya pang mabuhay!
Napangisi siya nang marinig niyang napamura ang binata at mabilis na tinakbo nito ang bintana. Narinig niyang tinungo nito ang pintuan at mabilis na tumakbo palabas.
Gusto naman niyang palakpakan ang sarili sa napakagandang planong nagawa, pero bago siya magdiwang ay mabilis niyang tinungo ang bintana at sumilip doon. Mula sa kaniyang pwesto ay nakita niya ang lalaki na papasok sa kagubatan sa kaliwang bahagi kung saan hindi dinadaluyan ng tubig.
Ito na ang pagkakataon ni Ellah na makatakas! Wala siyang sinayang na segundo at agad na lumabas ng silid. Laking tuwa niya nang hindi naka-lock ang pinto sa may sala at nakabukas lang iyon. Hindi na siya nag-iisip at biglang tinakbo ang kanang bahagi ng kagubatan. Bahala na! Takbo at lakad ang ginawa niya sa mga sandaling ito. Binaybay ng kaniyang paa ang parte ng gubat na hindi siya tatawid ng sapa. Iniwasan niya ang tubig, ito ang totoo.
Tila sumabay sa pagiging manhid ang kaniyang mga yapak na paa kaya hindi niya halos maramdam ang sakit ng mga tuyong sanga na naaapakan habang tumatakbo. Nagkasabit-sabit siya sa mga nakausling ugat at nagkadapa-dapa. Hindi niya na mabilang ang mga galos at sugat sa kaniyang tuhod, binti at braso, pero hindi niya ininda ang mga iyon. Ang importante ay ang makawala siya!
God!
Gusto niyang maiyak sa nararamdamang pagod. Hindi siya sanay sa mahabang takbuhan, pero kailangan na kailangan niyang makaalis sa lugar na ito, kung saang lupalop ng mundo man siya dinala ng baliw na Cuhen Malcogn.
No!
Kung minamalas nga naman ay malapit nang magdilim ang kalangitan. Takot siya sa dilim kapag nag-iisa. Inilibot niya ang paningin. Pakiramdam niya ay nawawala na siya at hindi alam kung saan siya dinadala ng kaniyang sariling mga paa. Puro matataas at matatayog na punongkahoy lang ang kaniyang nasasalubong, isabay pa ang mga nagtataasang talahib sa bawat nadaraanan niya at nakakangilong huni ng mga ibon at kulisap sa paligid. She hates it! Pero mas mabuti nang ganito kaysa mapatay ng lalaki.
"Aray!" daing niya nang matusok ang kaniyang kanang talampakan sa nakausling kahoy. Namumula ang mga mata niya sa pagpipigil na hindi maluha lalo na't kitang-kita niya ang pagdaloy ng dugo mula roon.
Kung minalas nga naman siya nang sobra-sobra! Napapikit siya sandali at tiniis ang sakit. Kung magpapadala siya sa sakit ay walang mangyayaring maganda sa kaniya, kaya kinakailangan niyang tatagan ang sarili sa mga sandaling ito. Pero ilang sandali lang ay napangiwi siya nang mula sa malayo ay natanaw niya ang malaking itim na baboy-ramo. Sa palagay niya ay mukhang gutom ito, dahil bigla itong napahinto sa ginagawang pagtutulak sa lupa sabay deretsong tumingin sa kaniya nang makita siya.
Ayaw niyang maging hapunan ng isang baboy-ramo! Mabilis niyang hinakbang ang paa kahit masakit pa iyon. Pero dahil sa ginawa niyang iyon, parang binigyan niya ang hayop ng isang rason para sundan siya.
Sandali siyang huminto at binato ito para umalis. "Alis!"
Takot ang awtomatikong rumehistro sa kaniyang mukha nang makitang susugurin siya ng baboy-ramo, imbes sa inaasahang tatakbo ito palayo. Kahit masakit ang kaniyang paa ay nagawa niyang tumakbo.
Napatili siya nang marinig ang alingawngaw ng baril sa kapiligiran. Awtomatikong paglingon niya ay patay nang bumagsak ang hayop sa kaniyang harapan.
"Ellah!"
Mabilis na napalingon si Ellah sa direksiyon ng pigura kung saan galling ang putok ng baril. Halos hindi siya makagalaw nang makita si Cuhen Malcogn – nakatayo sa may kalayuan at may hawak na baril sa kanang kamay habang ang anyo nito'y hindi matantiya sa pandidilim.
Gumapang ang takot sa buo niyang katawan kasabay ang panginginig ng kaniyang mga tuhod sa takot. Hindi! Paano siya naabutan nito? Papatayin na ba siya? Gusto niyang umiyak. Natakasan niya na ito pero bakit pati kagubatan ay tinatraydor siya? But, no! Hindi niya hahayaang hawakan siya nito o kaya ikulong ulit sa silid na iyon para patayin lang. Kung papatayin man siya ay mas mabuting mamatay siyang tumatakbo palayo, at iyon nga ang kaniyang ginawa.
"Stop running, you damn woman!" Tila kulog ang boses nito na mas lalong nagbigay ng takot sa buo niyang pagkatao.
- Writer
