เดิมทีโจวหงเหลียงมีความกังวลอย่างมาก แม้หลี่ซินเหมยจะมิได้มีท่าทีชื่นชอบบุตรชายเขาออกหน้าออกตา ทว่าทั้งคู่ก็มีความงามเสมอกัน หากปล่อยให้อยู่ใกล้ชิดกันนานเข้า ความสัมพันธ์ก็อาจจะเกินเลยกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้าง แต่พอได้สอบถามเอาจากบ่าวในบ้าน เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วน
‘ดูเหมือนซินเหมยจะสนิทสนมกับอาเหยียนนะขอรับ เห็นว่าไปส่งนางที่บ้านทุกเย็น’
อาเหยียนนับได้ว่าเป็นบุรุษที่มีความงาม ร่างกายแข็งแรงกำยำ ทั้งยังขยันขันแข็งและอารมณ์ดีอยู่เสมอ คงมิน่าแปลกใจอะไร หากนางจะเลือกฝากใจไว้ที่เขามากกว่าคุณชายเจ้าสำอาง พอนึกได้ดังนี้แล้ว โจวหงเหลียงก็รู้สึกเวทนาเลือดเนื้อเชื้อไขของตนอย่างมาก
โจวเล่อเทียนควรจะได้ชีวิตอย่างมีความสุข มิต่างจากบุรุษอื่นในเมืองเฉินหยาง ลูกชายของเขาควรจะได้มีความสุขไม่ต่างจากบุรุษรุ่นราวคราวเดียวกัน และหากได้คนที่มีความสามารถในการดูแล คอยตามติดชิดใกล้ การปล่อยให้ลูกชายออกไ
