Million Dollar Surrogate's Contract

Chapter 3: Messy

Xavier's POV

Nakatulala akong nakatitig sa labas, kasalukuyan akong nakatayo rito sa likuran ng aking office table kung saan ay malawak at malinaw kong nakikita ang kabuuan ng Manila Bay.

Malaki na ang pinagbago nito dahil sa sobrang ganda at malinis na itong tignan. Pati ang mga buhangin ay kulay puti na rin. hindi gaya noon na isang sulyap mo pa lamang ay hindi na kayang matitigan ng kahit na sino.

Isang linggo ang lumipas matapos namin madiskubre ang sikreto ng opisina ko doon sa aming mansion. That old office used by my father, ilang taon akong naroon at naglalagi ngunit hindi ko man lang nalaman ng mas maaga ang tungkol sa huling liham ng aking yumaong ama.

Pagak akong napangiti kasabay ng dahan-dahan kong pagyuko, why now? Sa kabila ng lahat, bakit ngayon pa? Takteng timing naman ng tadhana.

Nabalik ako sa wisyo ng marinig ko ang pagkatok ng sinuman sa aking pintuan.

"Hon?" mahinang sambit ng aking asawa.

Dahan-dahan akong napangiti ng mapakla, ngunit pinilit kong ngumiti ng sinsero, subalit hindi ko magawa.

I can't smile at her right now, how would I suppose to tell her about my father's last will?

Hindi ko namalayan na nakalapit na pala sa akin si Charm, dahan-dahan niya akong niyakap, naramdaman niya sigurong may bumabagabag sa akin.

"What's wrong with you these past few days? Something's bothering you? Come on, Hon. Don't you want to share your burden to me? I'm your wife after all." nakangiti niyang sambit habang nakayakap sa akin.

Mariin akong napapikit ng aking mga mata, I want to cry but this isn't the time that I should cry besides, I'm a man. Kailangan kong magpakalalaki sa harap ng asawa ko.

"Hon?" muli niyang pag-agaw sa aking atensyon.

"What's wrong with you? Xavier... I'm worried." may bakas ng pag-aalala sa kaniyang tinig.

Kung kaya't para mapalis iyon ay dahan-dahan kong ipinulupot ang aking mga kamay sa maliliit niyang bewang.

I rest my head to her shoulder, I felt her stilled that made me put a smile on my face. Hindi ko alam na ganito pala kalakas ang dating ko sa kaniya.

"Nothing." maikli kong saad, even my voice sounds exhausted.

"Xavier, sa akin ka pa ba magsisinungaling? I'm your wife, I know you better than anyone else." paliwanag niya.

Sandali akong napahiwalay sa pagkakayakap ko sa kaniya kasabay ng pagtitig ko ng diretso sa kaniyang mga mata.

"Charm..." I trailed off, but I couldn't say anything to her. I don't want to hurt her. I love her.

Nakatitig lamang siya sa akin na wari mo ay hinihintay ang mga susunod kong sasambitin, nanatili lamang na nakabuka ang aking bibig, I couldn't utter any word to her.

"Xavier, Now I know for sure something is bothering you. What is it? You can't tell me or you don't want to tell me?" walang emosiyon niyang sambit.

Napayuko ako, ayoko talagang sabihin sa kaniya. Dahan-dahan siyang kumalas at unti-unting tumalikod.

Walang salita siyang naglakad paalis ngunit hindi pa siya nakakalabas ng silid ng mabilis akong tumakbo sa kaniya at niyakap siya mula sa likuran.

I couldn't help but to hug her tight as if I don't want to lose her, I closed my eyes and yet, my tears couldn't stop from falling.

"C-Charm..." basag ang boses kong sambit.

Hindi siya nagsalita na para bang hinihintay niya na magpaliwanag ako.

Huminga ako ng malalim saka lakas loob na ibinuka ang aking bibig ngunit kahit anong buka ko ng aking bibig ay walang salita ang nais lumabas roon.

"If you don't want to tell me, I understand and I respect you. Just come to our home, it's been one week, Xavier... I'm worried, hindi ka umuuwi... Alam mo ba kung gaano kahirap sa akin iyon?" uniiyak niyang sambit.

Kumawala siya sa pagkakayakap sa akin saka mabilis na humarap sa akin.

"Kinakain ako ng overthink, kahit na alam kong sa loob ng isang linggo hindi ka lumalabas rito sa office mo, pero hindi ko mapigilan na mag-isip ng kung ano-ano, Xavier... I'm your wife after all, karapatan ko naman sigurong mag-alala at mag overthink hindi ba?" walang preno niyang sambit.

"C-Charm..." muli kong sambit sa pangalan niya.

"Why are you doing this to me, Huh Xavier? May nagawa ba akong hindi mo nagustuhan? Sabihin mo at pag-usapan natin, hindi 'yung ganito kase Xavier nasasaktan ako sa ginagawa mo." humihikbing saad niya.

'No! This is not your fault and you didn't do anything, It's just that I can't tell you yet...'

Gusto kong isatinig iyon ngunit wala akong lakas ng loob.

"No." iyon na lamang ang naisambit ko.

"Kung wala ano? Bakit ka nagkakaganyan? Hindi kita maintindihan..." sambit niya.

"Charm... Please, don't misunderstood everything you saw, I have a reasons. Please, don't you trust me?" pakiusap ko.

"I do trust you, Xavier. But I can't understand you why you are acting like this." mahina niyang paliwanag.

"I can't tell you yet, Charm--"

"That's it. You finally said it. Then Why can't you tell me huh?" tanong niya sa akin.

"I don't want to hurt you." and there, I finally said it. Akala ko ay magiging maayos na ang lahat ngunit akala ko lang pala iyon dahil pagak siyang napatawa.

"And you think na hindi mo ako nasasaktan ngayon sa ginagawa mo?" sarkastiko niyang tanong.

Lumalabas na naman ang pagka b***h niyang ugali ngunit hindi ko siya masisisi dahil kasalanan ko naman, bago ko pa man maging asawa si Charm, may ugali siyang hindi ko gusto ngunit nangako siya sa akin na babaguhin niya ang sarili niya.

At ngayon sa pinapakita niya, wala siyang pinagbago pero dahil kasalanan ko naman, hahayaan ko siya at hindi papatulan.

"Xavier asawa mo na ako, isang taon na tayong kasal. I gave everything to you, I sacrifice my whole to you, buong kaluluwa at pagkatao ko, binigay ko sa iyo, pero hindi mo iyon kasalanan kase minahal kita at hanggang ngayon sa ginagawa mo, mahal pa rin kita. Kusa kong binigay sa iyo iyon, kasabay ng tiwala at katapatan na binigay ko sa iyo, kasabay ng p********e ko... at--- at ang akala ko ay ganu'n ka rin." umiiyak niyang sambit.

"But then you proved me wrong..."dugtong pa niya sa sinambit niya.

Napayuko ako, hindi ko siya kayang harapin. What she said is true, hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang maibigay ng buo ang tiwala ko sa isang tao. Maybe because of my past? I don't know.

Nakatitig lamang siya sa akin habang tumutulo ng masagana ang mga luha sa mga mata niya.

She was right naman e, she's almost a perfect wife, kung kaya niya lamang akong bigyan ng anak, ngunit hindi. But for me she was a perfect wife, I don't need a child at all. That's why despite knowing that she's a barren woman, I still marry her.

I didn't know back then that soon I'll regret that decision of mine.

My father wanted me to ensure our generation for the next few years, decade and centuries.

Which is I ignored, that made me so f****d up. I'm in a f****d up situation.

Hindi na siya nagsalita pa at dahan-dahan na lumabas ng aking opisina, wala akong lakas pa para pigilan siya.

It's my fault, kaya dapat pagdusahan ko itong nangyayari sa akin dahil ito ang kabayaran ng lahat ng pinili kong gawin.

Dahan-dahan akong napaupo at madiin na napakuyom ng kamao, isang linggo ang lumipas, pinilit kong huwag magpakita ng emosyon, pinatigas ko ang puso ko, nag-isip ako ng mabuti at malalim.

Ngunit ngayon ko lang maaamin sa sarili ko na kahit anong talino at yaman ko, walang kuwenta ang lahat kung malalagay ka sa isang sitwasyon na hindi mo kayang makalabas.

Money and intelligence can't make you out with that f****d up situation not unless someone will be hurt and sacrifice for.

Hindi naman sa binabalewala ko ang asawa ko, ngunit simula bata pa lamang ako, ako na ang nagpalawak at nagpalago ng business na ito, I can't let go of that easily.

Buong buhay ko, ibinuhos ko lahat para sa mga business na ito at hindi ako papayag na sa isang iglap ay mawawala lahat ng pinaghirapan ko, ngunit hindi ko rin kayang saktan at iwanan ang asawa ko.

I love her, though she can't give me a child but I still love her.

Charm's POV

Nakatulala akong naglalakad palabas ng building kung nasaan ang office ni Xavier, everyone is greeting me, because they know that Xavier is my husband.

I can't smile back at them, my mood is ruining me. Pinahid ko ang luhang umalpas sa aking kaliwang mata bago pa may makapansin niyon.

Yumuko ako at mabilis na lumabas ng building, nang makalabas ay dumiretso ako sa aking sasakyan at doon inilabas ang lahat ng sakit at bigat ng aking dibdib.

I know for sure that something is bothering him, he doesn't want to tell me, he doesn't trust me at all, natatakot siyang sabihin sa akin ang totoo dahil ayaw niyang masaktan ako o ayaw niyang makita o marinig ang magiging reaksyon ko.

But he's my husband, sigurado akong kaya ko siyang intindihin kahit na sa pinaka hindi maintindihan na sitwasyon.

He just doesn't trust me.

Napayuko ako at akmang paaandarin ko na ang aking sasakyan ng bigla kong makita si Xavier na dali-daling naglalakad palapit sa kaniyang sasakyan.

Yumuko ako dahil baka makita niya ako. He just sit there, and I waited for a couple of minutes. He's going somewhere, makalipas ng isang linggo na hindi niya paglabas sa kaniyang opisina, finally he's going somewhere, since I'm here, I must know where he's going.

Xavier's POV

Mabilis akong naglalakad palapit sa aking sasakyan, tinatawagan ko si Laurence, putek ayaw naman sagutin ng ungas na ito. Kung kailan kailangan ko siya, saka siya hindi magpaparamdam at kung kailan hindi ko siya kailangan saka siya nagpaparamdam.

Nakaupo na ako't lahat-lahat sa driver's seat ngunit hindi pa rin siya sumasagot.

"f**k!" malakas kong mura at naihagis sa shotgun seat ang hawak kong cellphone.

Malakas akong napahampas sa manibela, kasabay ng pagyuko ko.

Malalim akong humihinga upang pakalmahin ang aking sarili.

Nasa ganoong sitwasyon ako ng biglang mag ring ang aking cellphone, mabilis kong kinuha iyon at saka tinignan kung sino ang tumatawag.

Wala sa sarili akong napangiti kasabay ng pagsuntok ko sa hangin at mabilis na sinagot iyon.

"What's up Bro?" bungad niyang sambit sa kabilang linya.

"Tsk, Where the f**k are you?" kunwari ay inis kong sambit.

"Airport, Bro." saad niya.

"What the hell are you doing there?" tanong ko sa kaniya.

Malalim siyang napabuntong hininga, narinig ko iyon mula sa kabilang linya.

"My parents wanted me to go in USA. Some business out there is having a problem, I need to fix it. My father wanted me to go and personally fix it." paliwanag niya sa akin.

Napapikit na lamang ako.

"Why?"dugtong niyang tanong.

"Aayain sana kitang mag-inom." diretso kong sambit ngunit tumawa lang ang ungas.

"Pfft! Kaya mo na yan. So, anong balita?"natatawa niyang tanong.

"Charm came to office a while ago." sambit ko.

"What?" nalilito niyang tanong.

"Isang linggo na kase akong hindi umuuwi sa bahay." paliwanag ko.

Mabilis kong nailayo ang aking cellphone sa aking tainga dahil sa lakas ng boses niya.

"What the f**k Bro?!"malakas niyang sigaw.

"Lower down your f*****g voice, Vargas. you're making me deaf!" sigaw ko rin sa kaniya.

"Pfft! Sorry haha. Bakit naman kase hindi ka umuuwi sa bahay niyo?" natatawa niyang tanong.

"I can't face her. Laurence, iisipin ko pa lang, nalilito na ako at hindi ko alam ang gagawin ko, I don't want to hurt her and at the same time, I don't want to lose everything I've sacrificed for." paliwanag ko sa kaniya kasabay ng pagtahimik niya.

"Too bad, Bro. You need to chose, it's sad knowing that you'll lose something or someone important to you. You don't have a choice after all."

Muli akong napahinga ng malalim sa sinambit niya.

"I need to go now, Whatever you will choose I'll support you. Balitaan mo na lang ako."

To be continued...

K.Y.