เจ้าชายวัลดัสกับยัยติ่งสุดเพี้ยน

วันซวย

20:00 น.

เสียงรถหลายคันดังขึ้น ฉันวางมือจากรายงานก่อนจะเดินไปที่ระเบียงห้องจ้องมองถนนที่มีรถหรูขับเข้าบ้านหลังโตตรงข้ามกับบ้านฉัน

"หนวกหูชะมัด"

"แมวน้ำออกไปซื้อแป้งข้าวเหนียวให้แม่หน่อยสิ"

"ตอนนี้เนี่ยนะแม่" แม่พยักหน้ารับก่อนที่ฉันจะเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวคลุมทับชุดนอนข้างใน ซึ่งเป็นชุดนอนเสื้อแขนสั้นกางเกงขายาว

"แมวน้ำอยากทานอะไรก็ซื้อเลยนะ"

"ค่ะ" ดึกขนาดนี้ใครจะกินนะแม่ อ้วนตาย

ฉันเดินไปตามซอยเรื่อย ๆ เพราะร้านมันอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ทว่า สองขาต้องหยุดชะงักเมื่อจู่ ๆ ไฟก็ดับ

"ดับได้ดับดีจังนะแก" ไฟดวงนี้มันดับประจำนั่นแหละ ยิ่งเวลากลับจากคอนเสิร์ตด้วยนะ ระหว่างทางมืดตลอด ถ้ามีเสียงหมาเห่าหอนนี่ใช่เลย บรรยากาศหนังผี

ไม่นานก็เดินมาถึงร้านสะดวกซื้อ ฉันหยิบของที่ต้องการซื้อก่อนจะเดินไปคิดเงิน "ออกไปไอ้คนสกปรก ไอ้คนชั้นต่ำ อี๋!!" เสียงที่ดังจากร้านข้าง ๆ เห็นชายชราเนื้อตัวมองแมมคนหนึ่งล้มอยู่ที่พื้น ถัดไปมีผู้หญิงน่าจะเป็นเจ้าของร้านยืนทำท่าทางรังเกียจชายชราคนนั้น

"ตาขอโทษ ตาแค่อยากจะขอน้ำกิน" คุณตายกมือขอโทษเจ๊เจ้าของร้าน

"ฉันไปเป็นลูกหลานแกตอนไหนฮะ ของซื้อของขายอย่าคิดเอามือสกปรกมาแตะ" ฉันขบกรามแน่นก่อนจะเดินไปช่วยประคองคุณตาท่านนั้น

"โถ่เจ๊ แค่น้ำขวดเดียวไม่เห็นต้องทำร้ายกันขนาดนี้เลยนี่" เนื้อตัวคุณตาสั่นระริกเหมือนกำลังร้องไห้ ฝ่ามือมีแผลถลอกจนเลือดไหล เห็นแล้วเล่นหัวร้อนขึ้นมาทันที

"แล้วยุ่งอะไรด้วย อ๋อ หรือว่าเป็นพวกชั้นต่ำเหมือนกัน หึ มีคนชอบให้ท้ายแบบนี้นี่เอง พวกขอทานถึงได้ใจ"

"ฉันว่าคนที่ต่ำคือเจ๊ต่างหาก ปากต่ำ ๆ แบบนี้ว่าง ๆ ก็ไปหาหมอเอาหมาออกจากปากหน่อยนะ เอ้ะ ไม่สิ ฉันว่าไปหาหมอให้หมอเย็บปากให้เลยดีกว่า หมาจะได้ไม่ออกมาเดินเพ่นพ่าน" แสยะยิ้มก่อนจะพาคุณตาเดินออกจากตรงนั้น เดินมาหยุดหน้าเซเว่น ฉันวางกระป๋องพลาสสิกที่คุณตาเก็บวางลงก่อนจะให้คุณตานั่ง

"แก นางเด็กปากเสีย" แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงที่ดังตามหลัง

ฉันเดินออกจากเซเว่นพร้อมน้ำ ยาทำแผลและข้าวกล่องหนึ่ง "หนูทำแผลให้นะคะ" ฉันจับมือสั่นริก ๆ ก่อนจะบรรจงทำแผลให้

"ตาขอบใจหนูมากนะ"

"หนูเต็มใจค่ะคุณตา ว่าแต่คุณตาเก็บขวดขายทุกวันเลยเหรอคะ" คุณตาพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับมีสีหน้าเศร้า

"รายได้แต่ละวันมันก็ได้ไม่เยอะหรอก"

"อย่าท้อนะคะ อย่างน้อยคุณตาก็ไม่ได้ทำอาชีพที่ผิดกฎหมาย นี่ค่ะ.." ฉันยื่นข้าวกับน้ำให้คุณตา "ยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหมคะ หนูซื้อให้" รอยยิ้มชายชราค่อย ๆ ปรากฎบนใบหน้าก่อนจะรับข้าวไป

"บางคนเขารังเกียจคนเก็บขวดขายอย่างตา หนูไม่รังเกียจตาเหรอ" ฉันนั่งลงข้างคุณตาพร้อมชี้ไปที่ชายคนหนึ่งที่พาลูกสาวปั่นสามล้อเก่า ๆ ผ่านไป

"ผู้ชายคนนั้นเขาพิการทางสายตา แต่เขาก็ยังพยายามทำงานเพื่อส่งเสียลูกสาวตัวเองให้ได้เรียนเหมือนคนอื่น บ่อยครั้งหนูซื้อขนมไปฝาก และบ่อยครั้งที่หนูเห็นเขาร้องไห้ ระบายความทุกข์ที่อยู่ในใจของเขาออกมา เขาก็เป็นคนธรรมดาไม่ต่างจากคุณตาและหนู เพียงแค่ต้นทุนเราไม่เท่ากัน ไม่มีอะไรน่ารังเกียจเลยค่ะ"

"หนูเป็นคนที่มีความคิดมากกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก พ่อแม่หนูคงภูมิใจที่มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้ "

ฉันยกนาฬิกาข้อมือมาดูก็พบว่ามันดึกมากแล้ว "งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ บ้านหนูเดินเข้าไปในซอยลึกนั้น ถ้าวันไหนคุณตาอยากกินข้าว ไปหาหนูได้นะคะ"

ชายเร่ร่อนยกยิ้มมองตาแผ่นหลังของเด็กสาวที่วิ่งเข้าไปในซอยลึกและเปลี่ยว "คุณสมบัติที่เพียบพร้อมที่แท้จริง"

เดินร้องเพลงระหว่างทางกลับบ้าน ทว่า จู่ ๆ ก็มีผู้ชายร่างยักษ์สามคนเดินมาขวางหน้าก่อนจะลวนลามฉันด้วยสายตา

"ว่าไงจ๊ะน้องสาว" สองขาค่อยถอยหลังเรื่อย ๆ เมื่อผู้ชายสามคนเดินเข้ามาใกล้

"ฉันไม่มีเงินหรอกนะ" ฉันกระชับเสื้อแขนยาวแน่น ตั้งสติให้ได้มากที่สุด ผู้ชายสามคนผู้หญิงคนเดียวฉันสู้มันไม่ไหวแน่ ส่วนนี่มันคือถิ่นฉันถ้าฉันหนีไปทางลัดมันก็ดูเปลี่ยวเกินไป ถ้าฉันพลาดงานนี้จบแน่

"เงินพี่ไม่ต้องการหรอกจ๊ะ พี่ต้องการหนู"

"พูดแบบนี้พี่คงตามหนูมาใช่ไหม โถ่ ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ละ ทำแบบนี้หนูตกใจนะ"

ร้านที่ฉันไปซื้อของมันจะอยู่ห่างจากผับไม่มากนัก ถ้าพวกนี้ตามฉันมาจากผับคงไม่แปลก

"งั้นไปต่อกับพวกพี่ไหม" ฉันยกยิ้มพร้อมกับกัดปากล่าง

"หึ เห็นแบบนี้ฉันไม่ง่ายนะเว้ย"

ตุ๊บ โครม!! ฉันถีบเข้าไปที่ท้องผู้ชายคนหนึ่งจนเซไปหาผู้ชายที่ยืนด้านหลังเซไปชนกับรถจักรยานยนต์ทำให้รถจักรยานยนต์ล้มตามไปด้วย

"จับตัวมาให้ได้" เสียงผู้ชายกลุ่มนั้นดังขึ้น ทำให้ฉันเร่งฝีเท้าในการวิ่ง จนกระทั่ง... กรี๊ด เอี๊ยด ฉันล้มลงกับพื้นถนนเมื่อออกจากซอยแล้วมีรถหรูคันหนึ่งขับมาพอดี "ยัยแมวน้ำ แกมาทำอะไรตรงนี้"

"ลูกปลา พี่ฉลาม" จู่ ๆ ก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา เสียงเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับดังขึ้นก่อนจะมีร่างสูงเดินลงตามมา พี่คินทร์มีสีหน้าเรียบนิ่งมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ทำไมเหงื่อแตกแบบนั้น แกวิ่งหนีใครมา"

"ฉันวิ่งหนีพวกโรคจิต"

"น้องสาวอยู่ตรงนี้นี่เอง" ไอ้ผู้ชายสามคนเดินออกมาจากซอยก่อนที่พี่ฉลามจะดึงฉันกับลูกปลาไปหลบด้านหลัง

"วิ่งหนีพวกนี้มาใช่ไหม" ฉันพยักหน้าให้พี่ฉลาม

"มายุ่งอะไรด้วย ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยออกไป"

"กูควรเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ"

"ลูกปลาพาแมวน้ำขึ้นรถ" เสียงพี่คินทร์ดังขึ้น ฉันกับแมวน้ำวิ่งขึ้นรถก่อนจะมีเหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้น ร่างสูงใบหน้าเรียบนิ่งของพี่ฉลามและพี่คินทร์ที่กำลังสู้กับผู้ชายสามคน แต่ในขณะนั้นผู้ชายคนหนึ่งกลับดึงมีดออกมา เดินตรงไปทางด้านหลังของพี่คินทร์

"พี่คินทร์ระวัง" รู้ตัวอีกที่ฉันก็วิ่งเข้าไปขวางมีดแล้ว แต่ในขณะนั้นร่างฉันก็ลอยขึ้น ผู้ชายที่ถือมีดล้มลงกับพื้นกุมท้องตัวเองแน่น

"มาขวางมีดทำไม" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นผู้ชายสามคนนอนร้องเพราะความเจ็บ

"แมวน้ำไม่รู้" เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกหนัก ๆ ที่หน้าอก ฉันค่อย ๆ ก้มมองก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเอวฉันถูกมือหนากอดเอาไหว แต่หนักกว่านั้น เขาจับหน้าอกฉันอยู่ ภายในใจได้แต่ร้องกรี๊ดใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทัันที

"ขอโทษ" ขอโทษแต่ทำไมต้องยิ้มด้วย มือที่กระชับเสื้อแขนยาวแน่น ทำไมแกไม่ระวังตัวเลยแมวน้ำเสื้อชั้นในก็ไม่ได้ใส่ แบบบนี้แกก็โดนจับฟรีงั้นเหรอ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ติดกับบ้านหลังโตโดยมีผู้ชายห้าคนนั่งอยู่ในนี้ มันเป็นเหมือนบ้านที่ไว้จัดทำกิจกรรมต่างๆเพราะมีเครื่องดื่มราคาแพงเต็มไปหมด ผ้าห่มผืนใหญ่ลอยมาคลุมตัวฉันก่อนจะมีร่างสูงของพี่คินทร์เดินมานั่งด้านข้าง ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าพี่คินทร์เลยสักนิด

"เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมน้องคนสวยถึงได้มากับพวกมึง" พี่คนหนึ่งฉันจำชื่อไม่ได้พูดขึ้นส่วนมือก็ลูบไล่ผู้หญิงหน้าอกโต คลอเคลียไม่หยุด

"แล้วสภาพพวกมึงคือแบบ..."

"แมวน้ำเป็นเพื่อนน้องสาวกูเอง น้องเจอพวกคนไม่ดีตามจะฉุด"

"อ๋อ พี่ชื่อต้นรักษ์นะ ส่วนไอ้นี่มันชื่อทีเห็นหน้าตาหวาน ๆ ใสซื่อแบบนี้อย่าตกหลุมพรางเด็ดขาด ส่วนไอ้นี่ชื่อโยมันเป็นคนเงียบ ๆแต่อันตรายนะ ว่าแต่น้องแมวน้ำสนใจมาเป็นแฟนพี่ไหมครับ"

"คะ!!"

"หยุดเลยพวกมึง ปล่อยให้น้องไปเจอคนดี ๆ เถอะ"

ทำไมฉันเริ่มกลัวพวกพี่เขา ว่าแต่ทำไมตอนนี้พี่โยไม่มองฉันด้วยสายตาหน้ากลัวเลย ปกติเวลาฉันอยู่ใกล้พี่คินทร์เขาจะเป็นคนแยกฉันให้ห่างจากพี่คินทร์ตลอดนี่

ฉันละสายตาจากพวกพี่ก่อนจะมองกล่องยาที่วางอยู่ทใกล้มือ

"แกช่วยทำแผลให้พี่คินทร์หน่อยสิ เดี๋ยวฉันทำแผลให้พี่ชายฉันเอง"

ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก่อนจะหันไปสบตากับพี่โยแต่เจ้าตัวก็ยกเหล้าขึ้นดื่มเป็นปกติ

"อ้อ ได้ๆ" วันนี้มันวันอะไรเนี่ย ทำไมมีแต่คนให้ฉันทำแผลให้นะ เจอแม่ค้าปากตลาดไม่พอยังมาเจอพวกโรคจิตจะจับทำเมียอีก ฉันบรรจงทำแผลด้วยมือที่สั่น จะไม่สั่นได้ไงล่ะไอหน้าหล่อเอาเรื่องเล่นจ้องหน้าฉันไม่ละไปไหน

"อื้อ อ้ะ.." มือชะงักพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ควรได้ยิน ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปมองตามต้นเสียงแต่ก็มีมือหนาจับคางไม่ให้ฉันหันไป

"ไม่ต้องไปสนใจ" จะไม่ให้สนใจได้ไงล่ะ มีทั้งเสียงจูบดังขนาดนั้น นี่ขนาดแยกมาทำแผลอีกที่หนึ่งแล้วนะ ให้ตายสิ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านสักที

"เอ่อ ขอบคุณนะคะที่ช่วยแมวน้ำจากพวกโรคจิต" ปากก็พูดมือก็เก็บยาใส่กล่อง

"เป็นผู้หญิงทำไมออกจากบ้านดึกดื่นแบบนั้น แถมไม่ใส่..." สายตาเลื่อนมามองที่หน้าอกฉัน

"กะ กำลังจะเข้านอน แล้วแม่ใช้ให้ไปซื้อของ" ทว่า รอยยิ้มมุมปากของพี่คินทร์มันทำให้รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที ตลกมากหรือไง

"แมวน้ำขอตัวกลับก่อนนะคะ" ฉันลุกยืนเต็มความสูงแต่ต้องชะงักเมื่อมีเสียงของพี่โยดังขึ้น

"พี่ไปบอกแม่น้องแล้วว่าอยู่ที่นี่ อยู่ฉลองวันเกิดคินทร์ก่อนนะ"

"ใช่ๆ อยู่ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ" ลูกปลาพูดจบก่อนจะลากฉันเดินมาบริเวณโซนเครื่องดื่ม

"ฉันอยู่ไม่ได้ แกดูสภาพฉันตอนนี้สิ" ใส่ชุดนอนแถมไม่ได้ใส่ชั้นในใครจะกล้าอยู่

"งั้นแกไปเปลี่ยนชุดที่บ้านแล้วค่อยมา"

"ลูกปลาฉัน.."

"ฉันมีเรื่องให้แกช่วย"

"ช่วย ช่วยอะไร" ลูกปลาโน้มหน้าเข้ามากระซิบฉัน

"ว่าไงนะ แกชอบพี่โย"

"แกจะตะโกนทำไมเนี่ย" ก็มันตกใจนี่

"คือ..แกไม่รู้สึกเลยเหรอว่าพี่โยกับพี่คินทร์ดูมีความสัมพันธ์กันที่ค่อนข้างแปลกมาก เวลามีผู้หญิงเข้าใกล้พี่คินทร์พี่โยก็จะเข้ามาขวางตลอด แบบว่า.." ฉันกัดริมฝีปากล่างพร้อมกับนิ้วชี้ชนกัน

"แบบว่าสองคนนั้นมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกินเพื่อน เขาอาจจะเป็นากกว่าเพื่อนก็ได้นะ"

"แกจะบ้าเหรอแมวน้ำ"

"ฉันพูดจริงนะ"

"งั้นแกก็ช่วยฉันพิสูจน์สิ"