จูบของคนเมา
1948 Words
วัลดัสอุ้มร่างบางที่ยังพอมีสติขึ้นไปบนห้องก่อนจะวางไว้บนเตียงนอนของตัวเอง ทว่า จู่ ๆ แขนของเขากลับถูกดึงก่อนที่จะล้มไปหาคนที่นอนอยู่
“หล่ออ่ะ เจ้าชายของแมวน้ำแน่เลย ” เขาชะงักครู่หนึ่ง ทำไมเธอรู้ว่าเขามีสถานะเป็นเจ้าชาย ตั้งแต่มาประเทศไทยไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือเจ้าชายวัลดัส เขาเลือกจะเปลี่ยนชื่อเป็นคินทร์ส่วนองครักษ์ก็เปลี่ยนชื่อโย
“เธอรู้ได้ไง” ร่างบางคล้องคอเขาก่อนจะดึงจนจมูกสัมผัสกับจมูกคนใต้ร่าง
“ใครหล่อก็เป็นเจ้าชายของแมวน้ำ อึก หมดแหละ”
วัลดัสถอนหายใจอย่างโล่งอก เด็กคนนี้เมาแล้วยั่วเก่งชะมัด หน้าตาจิ้มลิ้มถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงไม่รอดค่ำคืนนี้แน่ วัลดัสแกะมือร่างบางออก แต่กลับไม่เป็นผลก่อนที่มือบางจะกดท้ายทอยของเขาทาบริมฝีปากลงกับริมฝีปากอมชมพูโดยไม่มีการรุกล้ำใด ๆ วัลดัสเบิกตากว้าง เขาเป็นเจ้าชายฮิลฟารามีนางสนมมากมายที่ยอมถวายตัวให้ แต่เขาไม่เคยจะสัมผัสหรือสนใจพวกนางเลยสักครั้ง เขาไม่ชอบการถูกเนื้อต้องตัว แต่เด็กคนนี้กลับได้รับโอกาสนั้น ทั้งที่เขาไม่ได้ยินยอม ทว่ามันกลับทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่เขาจะผละออกจากร่างบางที่นอนแน่นิ่งไม่มีสติ
ก๊อก ก๊อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตู "เรียบร้อยแล้วครับ"
ชาร์ลอทพูดจบก็มองเข้ามาในห้องที่เงียบสงัด "พาเด็กคนนี้ไปพักที่ห้องรับแขกดีไหมครับ"
"ไม่เป็นไร นายไปพักผ่อนเถอะ"
"ครับ"
ฉันขมวดคิ้วก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่านอนอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย ล่าสุดฉันกำลังนั่งกินเค้กกับพี่โยแล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย ว่าแต่นี่ห้องนอนใคร สองขาก้าวลงจากเตียงเดินไปดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบสามทุ่มแล้ว ฉันมาที่นี้เกือบสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย
"เอ่อ..." ชะงักหยุดทันทีเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ ฉันก้มสำรวจตัวเองเผื่อมีอะไรผิดปกติ ฉันนอนอยู่ในห้องที่มีผู้ชายแปลกหน้าอยู่ด้วยงั้นเหรอ
"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นโดยที่พี่คินทร์ยังนั่งจ้องหนังสืออยู่
"เอ่อ ขอตัวก่อนนะคะ" ขอออกจากห้องไปก่อนก็แล้วกัน ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงที่บ้าผู้ชายแต่ฉันก็ไม่เคยอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง
"เชิญ" โอเค เขาอนุญาตแล้วกลับได้
แอ๊ด!!! "เฮ้ย" มือหมุนลูกบิดประตูเปิดออกแต่ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเจอพี่โยยืนอยู่หน้าห้อง แถมอุทานแบบไม่ใช่ผู้หญิงอีก ภาพลักษณ์กุลสตรีของฉัน
"จะกลับแล้วเหรอ"
"ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ" ไม่รอฟังคนตรงหน้าพูดฉันก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที ไม่อยากรู้อะไรแล้วตอนนี้
ก๊อก ก๊อก!!!
"ยัยแมวน้ำตื่น แกจะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงฮะ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงกึ่งหญิงกึ่งชายที่ตะโกนเรียกฉัน ไม่ใช่ใครที่ไหน อีทิวเพื่อนสาวฉันเองแหละ
"แกมาทำไรแต่เช้าเนี่ย" เปิดประตูเสร็จก็เดินล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
"แหกตาดูค่ะแม่ชะนีน้อย นี่มันจะเที่ยงแล้ว" ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาก็พบว่าเที่ยงจริง ๆ ด้วย
"เหลืออีกตั้งหนึ่งชั่วโมง เรามีเรียนบ่ายสองไม่ใช่เหรอ" ปากก็พูดไป สองขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำแต่งตัว
ใช้เวลาไม่นาน หลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉันกับทิวก็เดินขึ้นรถยนต์ของลูกปลาที่จอดรออยู่หน้าบ้านทันที
"เมื่อคืนดูซีรีส์ดึกเหรอ" ฉันส่ายหน้าตอบลูกปลา
"เมื่อคืนแค่รู้สึกเพลียนิดหน่อย"
"อยากจะแหม๋จนถึงดาวอังคาร ว่าแต่บ้านใคร" ฉันหันไปมองตามอีทิว
"บ้านเพื่อนพี่ฉลามนั่นแหละ พี่คินทร์อะไรนั่นแหละ"
กรี๊ด ฉันยกมือปิดหูเมื่ออีทิวมันกรี๊ด "จริงเหรอ ตายแล้ว ทำไมแกไม่บอกฉันย่ะ ดูสิบ้านใหญ่อย่างราชวัง เจ้าของบ้านก็หล่ออดีตเดือนมหาลัย ดีกรีลูกครึ่ง โอ้ย มดลูกสั่น"
"แกไม่มีมดลูกไม่ใช่เหรออีทิว"
"ทิวลี่ค่ะ ทิวลี่ เดี๋ยวตีปาก" ฉันเบะปากก่อนจะมองลูกปลาที่มองบ้านหลังใหญ่ไม่วางตา
"ลูกปลาออกรถได้แล้ว"
"แกเป็นอะไร"
"ฉันเห็นพี่คินทร์กับพี่โยเดินขึ้นรถด้วยกัน เขาอยู่บ้านเดียวกันเหรอ"
"มั่ง" พูดจบฉันก็กอดอกหลับตาทันที
หลังจากเลิกเรียนพวกเราสามคนเดินลงจากอาคารเรียนก่อนจะเดินขึ้นรถ วันนี้ฉันจะไปหาคุณย่าของลูกปลาเพื่อถามเรื่องฮิลฟารานั่นแหละ
"แกมาทำอะไรที่คณะแพทย์"
"เอาของขวัญมาให้พี่คินทร์ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่เขาแกลืมแล้วเหรอ" เปล่าลืมแต่ไม่ได้จำ
"งั้นฉันจะรอบนรถ แกรีบไปรีบมา"
"ไม่ได้ แกต้องเอาไปให้พี่คินทร์แทนฉัน" ฮะ บ้าหน่า
"ไม่เอา แกก็เอาไปให้เองสิ"
"เลี้ยงบัตรคอนเสิร์ต"
ไม่รอช้าฉันรีบหยิบของขวัญชิ้นนั้นทันที "แล้วเขาอยู่ไหน เดี๋ยวแมวน้ำคนนี้เอาไปให้เองเพื่อนรัก"
ฉันเดินออกมาที่สวนนั่งเล่นหลังตึกคณะแพทย์ สอดส่องหาพี่คินทร์ก่อนจะพบคนที่กำลังตามหานั่งอยู่คนเดียว เหมือนกำลังนั่งอ่านหนังสืออะไรสักอย่าง ว่าแต่ฉันจะเริ่มยังไงดี เดินไปแล้วบอกว่าเอาของขวัญมาให้อย่างงี้เหรอ ไม่สิ พี่เขายังไม่รู้จักฉันสักหน่อย อย่างแรกเลยต้องเข้าไปแบบคนไม่รู้จัก
"เอ่อ สวัสดีค่ะ" ยกมือโบกทักทายแต่กลับได้แต่ความเงียบกลับมา
"เฮ้ อันยอง..." ได้ผล ครั้งพี่คินทร์หันมามอง
"มีอะไร"
"พี่ชื่อคินทร์ปะ" ใช่ๆ มันต้องเริ่มจากตรงนี้ ทำเป็นพึ่งรู้จักชื่อพี่เขา
"ใช่" ตอบแบบหน้าตายมาก
"เพื่อนหนูมันฝากของขวัญมาให้ค่ะ"
มือหนายื่นมารับของขวัญไป ก่อนจะจ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ จ้องทำไม หน้ามันมีอะไรติดงั้นเหรอ แต่ต้องเลิกคิ้วเมื่อพี่เขาไม่ได้จ้องตาฉัน ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อสายตาเขากำลังอยู่ระดับริมฝีปากฉัน
"อืม ขอบใจ....แล้วของเธอล่ะ" ของฉันงั้นเหรอ
"คะ ของหนู" ฉันชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้ พร้อมกับส่ายหน้า
"ไม่เป็นไร แล้วชื่ออะไร"
"แมวน้ำค่ะ"
พี่คินทร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะลุกยืนเต็มความสุข ฉันเผลอก้าวถอยหลังเมื่อพี่มันเดินเข้ามาใกล้ เห็นหน้าหล่อ ๆ แบบนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
"ไม่ได้ถามชื่อเธอ เพื่อนเธอชื่ออะไร" เหว่อค่ะ หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ แล้วใครจะไปรู้คะคุณหมอ
"ลูกปลา เป็นน้องสาวพี่ฉลามเพื่อนหมอนั่นแหละ"
"มองหาใคร" ฉันเลิกคิ้วละสายตามามองร่างสูงตรงหน้า
"พี่โยค่ะ ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอด" ใช่ค่ะ ฉันมองหาเผื่อพี่แกอยู่แถวนี้ ฉันจะได้รีบไปกลัวถูกพี่แกฆ่าหมกมหาลัย
"ชอบ"
"คะ ชอบอะไรเหรอคะ"
พี่คินทร์ถอนหายใจเอือกใหญ่ก่อนจะหยิบหนังสือแล้วเดินออกไป ส่วนฉันได้แต่ยืนงงกับสถานการณ์ตอนนี้ อิหยังหว่า
"เป็นไงบ้างแก" เดินมาถึงรถได้ไม่นานเสียงลูกปลาก็ดังขึ้นพร้อมกับท่าทางตื่นเต้นของนาง
"ทำไมแกไม่เดินเอาไปให้พี่มันเลยวะ พี่มันไม่น่าจะใช่คนจีบยากเสียหน่อย"
"ฉันไม่ได้จะจีบพี่คินทร์ คนอย่างฉันไม่คู่ควรกับผู้ชายอย่างพี่คินทร์หรอก เข้าใจไหมว่าเคมีมันไม่เข้ากัน"
"แล้ว..."
"จริงๆ ฉันหลอกให้แกเอาของขวัญไปให้เพราะอยากให้แกกับพี่คินทร์สนิทกัน พี่คินทร์ทั้งหล่อทั้งรวย เรียนเก่ง ดีกรีลูกครึ่งแถมเป็นอดีตเดือนมหาลัยอีก แกไม่คิดจะสนใจหน่อยเหรอ"
"ลูกปลา ฉันชอบผู้ชายอบอุ่น ผู้ชายชอบยิ้ม เย็นชาแบบนั้นถึงจะหล่อแค่ไหนฉันก็ไม่สนหรอกนะ"
"แต่พี่คินทร์เขาดูอบอุ่นนะ พี่คินทร์แค่แสดงความรู้สึกไม่เก่งแค่นั้นเอง" มือยื่นไปกอดคอลูกปลาพร้อมกับตบไหล่เบา ๆ
"คนอย่างฉันใครเขาจะมาชอบ ไปได้แล้ว ฉันอยากทำรายงานให้มันเสร็จสักที"
18:00 น.
ฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังโตพร้อมเจ้าของบ้านอย่างลูกปลา "สวัสดีค่ะ" คุณย่านั่งรอพวกเราที่โซฟาในบ้านก่อนที่ฉันจะยกมือไหว้ ท่านยิ้มให้ฉันด้วยความเอ็นดู
"ลูกปลาบอกว่าเรามีเรื่องจะถามย่า" มาถึงท่านก็เอ่ยปากถามทันที
"ใช่ค่ะ คือแมวน้ำอยากทราบประวัติเมืองฮิลฟาราค่ะ คุณย่าพอจะทราบหรือเปล่าคะ" ท่านเงียบลงครู่หนึ่งก่อนจะจ้องมองฉันด้วยแววตาที่เดาไม่ได้
"ย่าเคยไปตอนสมัยสาว ๆ แต่ตอนนั้นฮิลฟาราไม่ใช่เมือง ฮิลฟาราเป็นราชอาณาจักรที่ตั้งอยู่ในหมู่เกาะฮิล ทางตอนใต้ในยุโรป ปกครองโดยกษัตริย์" ฉันพยักหน้าพร้อมกับจดบันทึกลงสมุด
"ทำไมตอนนี้ถึงได้เป็นเมืองเหรอคะ"
"เรื่องนี้ย่าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่ย่าไปคนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้า ย่าเลยไม่ได้เข้าไปในฮิลฟารา" อย่างกับเกาหลีเหนือ
"แล้วตอนนี้เขาให้เข้าได้หรือเปล่าคะ" ถ้าให้เข้าได้ฉันจะพาอาจารย์ไปให้อิ่มอกอิ่มใจไปเลย
"ตอนนี้ฮิลฟาราได้กลายเป็นราชอาณาจักรที่สมบูรณ์แบบทุกคนเข้าได้"
แปลว่าฮิลฟาราเป็นราชอาณาจักรที่ปกครองโดยพระราชา ไม่ใช่เมืองเหมือนอาจารย์มารศีบอก อาจารย์มั่วนิ่มอีกแล้ว
"งั้นทำไมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับฮิลฟาราเลยละคะ" ทุกคนสามารถเข้าเมืองนี้ได้แต่ทำไมไม่เห็นมีการโปรโหมดการท่องเที่ยวเลย หรือว่าจะไม่ค่อยมีคนเข้าไป
ท่านส่ายหน้าเบา ๆ เชิงไม่รู้ "ถ้าเข้าเมืองได้ งั้นก็ต้องมีคนเคยเห็นเจ้าชายวัลดัส" เสียงลูกปลาดังขึ้นก่อนที่ฉันจะพยักหน้าตาม
"ราชวังเป็นเขตหวงห้าม สามัญชนเข้าไปไม่ได้หรอก"
"ว่าแต่เจ้าชายวัลดัสอะไรนั่นไม่คิดจะออกมาให้ประชาชนได้เห็นหน้าเลยเหรอ"
"อาจจะมีเหตุผลบางอย่าง หรือไม่ก็เป็นประเพณีวัฒนธรรมบ้านเมืองของเขาก็เป็นได้" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่มองลูกปลา ที่ลูกปลาพูดก็อาจจะมีเหตุผล
"แบบนี้ก็หมดหนทางแล้วนะสิ"
"ย่ารู้แค่ว่าพระราชินีเป็นคนไทย" ถ้าเป็นคนไทยก็ต้องมีประวัติ ฉันเผยยิ้มทันทีก่อนจะเข้าไปกอดคุณย่า
"ขอบคุณนะคะ แมวน้ำทำรายงานเสร็จเมื่อไหร่แมวน้ำ จะเอาเจ้าชายมาเป็นสามีเลย เอาไปอวดอาจารย์ข้อหาที่บังอาจให้แมวน้ำทำรายงานอะไรก็ไม่รู้"
"ทำไมไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยเรา ยังไงก็ตั้งใจเรียนก็แล้วกัน "
"แหม ย่าทำไมไม่กอดลูกปลาบ้างละ"
- Writer
