เจ้าชายวัลดัสกับยัยติ่งสุดเพี้ยน

หาย

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ระหว่างผู้ชายสองคน คนหนึ่งมีสีหน้าเรียบนิ่งอีกคนมีสีหน้ายิ้มแย้ม ถึงแม้ทั้งสองคนนั่งจ้องตากันเกือบยี่สิบนาทีแล้วก็ตาม ถ้าเป็นปลากัดคงท้องมีลูกเต็มตู้เลี้ยงปลาแล้วล่ะ

"เอ่อ เจเคนายมาหาฉัน มีอะไรหรือเปล่า" เสียงของฉันทำให้เจเคหันกลับมามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้าหนี

"พี่เจเคมาหาแมวน้ำมีอะไรหรือเปล่า" จบประโยคกัดฟันพูดของฉันเจเคก็หันมาหาทันที

"พูดเพราะๆก็เป็นนี่" ฉันกรอกตามองมือที่กำลังจับหัวฉันอยู่ แต่ไม่ทันได้ด่าก็มีมือของอีกคนปัดมือเจเคออกไปเสียก่อน เจเคกับพี่คินทร์จะทำสงครามประสาทกันอีกครั้งไม่ได้นะ

"หนุ่มๆ แม่พึ่งทำขนมเสร็จ ทานหน่อยนะ" ขนมคุกกี้วางอยู่ตรงหน้าก่อนที่ฉันจะหยิบเข้าปากชิ้นหนึ่ง

"ขอบคุณครับคุณแม่" พรวด!!! แค่ก แค่ก พี่คินทร์เรียกแม่ฉันว่าแม่ ให้ตายสิ พวกเขาสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย

"ค่อยๆกินสิแมวน้ำ หัดทำตัวให้เป็นผู้หญิงบ้าง" ฉันตีหน้าเศร้าเมื่อถูกแม่ด่า ดูไม่เหมือนผู้หญิงตรงไหนกัน

"สงสัยคงจะรีบกินไปหน่อย" ฉันที่กำลังดื่มน้ำเกือบจะสำลักรอบสองเมื่อได้ยินน้ำเสียงน่าขนลุกจากเจเคพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ของเขา

" งั้นคุยกันเถอะ แม่ไม่กวนแล้ว"  แม่เดินออกไปไม่นาน ฉันก็เป็นฝ่ายเปิดสนทนาอีกครั้ง

"ดึกแล้ว พี่หมอรีบกลับบ้านเถอะค่ะ อาการวันนี้ค่อนข้างเย็น เดี๋ยวไม่สบายเอา"

" พี่ไม่รีบ เรานั่นแหละที่ควรเข้าบ้านได้แล้ว" ฉันควรทำยังไงดี ขณะนั้นเองเสื้อแขนยาวก็ถูกวางพาดมาบนตัวฉัน พี่คินทร์ยกมือลูบหัวฉันไม่วายทิ้งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้มา

"พรุ่งนี้พี่คินทร์ต้องเข้าเวรไม่ใช่เหรอคะ" ถามว่าฉันรู้ได้ไง ฉันเดาเอานะ แถมยังถูกอีกด้วย

"งั้นก็ได้ครับ" 

"เป็นหมอคงจะลำบากน่าดู แบบนี้จะมีเวลาส่วนตัวอยู่กับคนรักได้ไง"

"อยู่เงียบๆไม่เป็นหรือไง" ฉันกัดฟันพูดกับเจเค แต่เจ้าตัวกลับทำตัวเหมือนไม่มีฉันอยู่ข้างๆ

" ถึงผมจะไม่ค่อยมีเวลาว่าง แต่ผมก็สามารถดูแลคนรักให้ปลอดภัยได้โดยไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะถูกดักยิงตอนไหนก็ไม่รู้" ตอนนี้มีเพียงฉันที่ยืนกั้นกลางระหว่างคนสองคน

"งั้นเดี๋ยวแมวน้ำไปส่งพี่คินทร์ตรงถนนหน้าบ้านดีกว่า" ไม่ว่าเปล่า รีบดันอีกฝ่ายให้เดิน ฉันจับมือร่างสูงเดินจนมาถึงหน้าบ้าน

"ดึกแล้ว พักผ่อนเยอะๆนะคะ"  ในขณะที่ฉันหันหลังจะเดินไปสวนหลังบ้านก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง

" สัญญากับพี่ได้ไหมว่าคุยกับเจเคแค่สิบนาทีแล้วไล่เขากลับทันที" น้ำเสียงอ้อนวอนนี้พี่คินทร์ไปเรียนรู้มาจากไหนกัน และเหมือนว่ามันจะส่งผลต่อหัวใจของฉันไม่น้อยเลย

" พี่ไม่ชอบเวลาเจเคเข้าใกล้แมวน้ำ ไม่ชอบผู้ชายทุกคน" น้ำเสียงทุ้มของพี่คินทร์ทำให้ฉันกลืนน้ำลายยากลำบากที่สุด โดยเฉพาะตอนที่แขนแกร่งรัดเอวฉันแน่นขึ้น มันทำให้หัวใจฉันทำงานผิดปกติ ถ้าไม่รู้สาเหตุคงคิดว่าเป็นโรคหัวใจ

"โอเคค่ะ แมวน้ำจะคุยกับเจเคแค่สิบนาที" 

ฉันหายใจสะดวกขึ้นเมื่อแขนแกร่งคลายออกจากเอวฉัน ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งไปที่หลังสวนทันที ฉันยังไม่อยากให้พี่คินทร์เห็นหน้าฉันตอนนี้ ใบหน้าร้อนผ่าวบวกกับอากาศเย็น ถ้าเขาได้เห็นคงรู้ว่าฉันกำลังเขินเป็นแน่

"นายมีอะไรก็รีบพูดมา" 

"ฉันแค่จะมาถามว่าตอนที่เธอเข้าไปช่วยฉันตอนนั้น เธอเห็นพวกมันตามฉันตั้งแต่ตอนไหน"

" ฉันไม่รู้ แต่ฉันเจอที่ร้านทำป้าย"  ฉันมองหน้าเจเคที่กำลังมีสีหน้าเครียด ซึ่งมันทำให้ฉันเริ่มเครียดตามทันที

"พวกนั้นคือคู่อรินาย" 

"ฉันไม่มีคู่อริ แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย" 

"อ้อ แต่ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนดูนายตอนที่ฉันจะเข้าไปช่วยนาย แต่หลังจากนั้นเขาก็หายไป" จะว่าไปผู้ชายคนนั้นก็ดูพิลึกคน

" ตอนนั้นเหตุการณ์มันชุลมุนมาก แต่ฉันจำได้ว่าเขามีรูปร่างยังไง" เจเคหยิบมือถือก่อนจะยื่นมาให้ฉัน

"ใช่คนนี้หรือเปล่า" 

ผู้ชายที่มีหนวดนิดๆ หน้าตาลูกครึ่งเขาคือคนเดียวกันกับผู้ชายคืนนั้น " ใช่ คนนี้แหละ"

" ขอบใจมาก" พูดจบเจเคก็ลุกเดินไปที่รถทันที

" เดี๋ยวๆ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นคนจ้างวานให้พวกนั้นมาฆ่านายเหรอ"

ปึก ฉันลูบจมูกตัวเองเบาๆเมื่อชนเข้ากับแพงอกเจเค 

" เธอไม่ต้องอยากรู้หรอก อยู่ใกล้เขาเข้าไว้แล้วเธอจะปลอดภัย" ฉันหันไปมองบ้านตรงข้ามตามเจเคด้วยความมึนงง

"ฉันไม่เข้าใจ" 

"เฮ้อ เอาเป็นว่าเจ้าชายของเธอมีอำนาจที่จะสั่งฆ่าล้างโคตรคนที่ทำร้ายเธอได้แล้วกัน บื้อจริงๆ ฉันกลับล่ะ"  ฉันได้แต่พยักหน้าเท่านั้น

"รีบเข้าบ้าน จะยืนให้พวกขี้เมาจับทำเมียหรือไง"

" เจเค ไอรุ่นพี่ปากปีจอ" ฉันได้แต่ตะโกนด่าตามหลังรถหรูที่ขับออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาอยู่ในความคิดของตัวเองอีกครั้ง

จะว่าไป ผู้ชายสองคนนี้เหมือนรู้จักกันมานาน แค่การพูดการจาของทั้งสองก็พอเดาได้ ว่าระหว่างพี่คินทร์กับเจเคต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะฉะนั้นฉันต้องรู้ให้ได้

เช้าวันต่อมา....

"อ้ะ" ฉันยกมือลูบจมูกตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองคนที่บังอาจเดินมาขวางทางเดินฉัน ก่อนที่จะเห็นใบหน้าสวยๆของพี่แพทดาวมหาลัย

"พี่แพท" เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ขอคุยด้วยหน่อย" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะเดินตามพี่แพทไป เราเดินมาหยุดอยู่ที่มุมตึก ซึ่งไม่มีคนเดินผ่านมาสักคน เอ่อ ฉันคงไม่ถูกลวงมาทำร้ายหรอกใช่ไหม แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ให้มันรู้ไปว่าวิชามวยของไอ้แมวน้ำเคยแพ้ใครที่ไหนกัน

"มีอะไรจะคุยเหรอคะ"

"เลิกยุ่งกับคินทร์และเจเคซ่ะ"

"แมวน้ำไม่เข้าใจ ทำไมแมวน้ำถึงต้องเลิกยุ่งกับพวกเขา"

"พวกเขาที่เธอว่า เป็นคนที่อยู่คนละชั้นกับเธอ"

พี่คินทร์ฉันพอเข้าใจ แต่เจเคนี่สิ

"เจเคกับคินทร์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เธอไม่คู่ควรที่จะรู้จักเขาสองคน และอีกอย่างคินทร์กำลังจะหมั้นหมายกับฉัน หลังจากจบภาคเรียนนี้เราจะจัดพิธีหมั้นหมายกัน"

ตัวฉันชาวาบรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ ทั้งๆที่พี่คินทร์กำลังจะหมั้น แต่เขากลับบอกว่าจะจีบฉัน สุดท้ายมันก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆสินะ เฮ๊อะ เห็นว่าฉันเป็นตัวประกอบในบทละครหรือไงกัน เป็นนางมารร้ายที่กำลังทำให้ทั้งสองแตกแยกกันสินะ

"เธอคงรู้นะว่าต้องทำยังไง ถ้าอยากมีข่าวเป็นมือที่สามก็เชิญ"

เวลาสี่โมงเย็น ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเมื่อมีสายเข้า เบอร์ที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอทำให้ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะกดปิดเครื่อง ขอเวลาหน่อยนะพี่คินทร์ แล้วแมวน้ำจะไปเจอ

ผมขมวดคิ้วเมื่อแมวน้ำไม่รับสาย ไม่รอช้าผมรีบกลับไปบ้านทันทีเผื่อแมวน้ำอยู่ที่บ้าน หลังจากที่ผมตัดสินใจบอกว่าชอบแมวน้ำ จะเดินหน้าจีบ ผมมั่นใจว่าผมจะไม่มีวันปล่อยแมวน้ำไป

"เอ้า พ่อหนุ่ม มาหาแมวน้ำเหรอจ๊ะ" ผมยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้าซึ่งเธอคือแม่ของแมวน้ำ

"ครับ"

"วันนี้แมวน้ำไปค้างบ้านเพื่อนจ๊ะ มีอะไรฝากกับแม่ได้นะ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ขอบคุณนะครับ" ทำไมผมรู้สึกว่าแมวน้ำกำลังหลบหน้าผม อีกอย่างใกล้ถึงเวลาเข้าเวรแล้ว แมวน้ำทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุขเลยสักนิด

ณ โรงพยาบาล CC

เสียงเคาะจากด้านนอกทำให้ผมหลุดจากภวังค์ "เชิญครับ" พยาบาลสาวเดินเข้ามาก่อนจะวางเอกสารบนโต๊ะ

"พอดีมีคนไข้ค่ะ แต่หมอพีออกเวรแล้ว เอ่อ.." ผมเลิกคิ้วก่อนจะมองพยาบาลที่กำลังมีสีหน้าลำบากใจ

"เดี๋ยวผมไปตรวจคนไข้แทนก็ได้ครับ" ถึงแม้ว่ากำลังศึกษาอยู่ อีกหน้าที่หนึ่งก็คือการปฎิบัติงานโดยสถานการณ์จริงโดยมีศาตราจารย์คอยอยู่เบื้องหลัง

"ค่ะ" ระหว่างรอคนไข้ผมก็ก้มอ่านประวัติคนไข้รายอื่นต่อ ก่อนจะมีเสียงประตูห้องเปิดออก

"ไม่เอาลูกปลา ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย" เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูดังขึ้นทำให้ผมชะงักทันที

"นี่ ฉันขี้เกียจฟังแกบ่น ยังไงก็ให้หมอตรวจดูหน่อยก็ดี"

ฉันยื้อแขนไว้เมื่อยัยลูกปลาพาฉันมาโรงพยาบาล ก็แค่ปวดท้องประจำเดือนไม่เห็นต้องพามาเลย แต่พอมาถึงพยาบาลกลับบอกว่าหมอที่เป็นหมอด้านนี้ออกเวรแล้ว แต่จู่ๆพยาบาลก็เรียกฉันเข้าไปห้องๆหนึ่งเพราะมีนักศึกษาแพทย์ประจำเวรอยู่ แต่ฉันไม่อยากไป พยายามยื้อไว้ แต่สู้แรงยัยลูกปลาไม่ได้เลยสักนิด

คุณหมอที่กำลังตั้งใจดูอะไรสักอย่าง ว่าแต่ทำไมคุ้นๆ แต่ในขณะนั้นเอง ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้าคือพี่คินทร์ คนที่พยายามหลบหน้ามาตลอดทั้งวัน

"เอ้า พี่หมอคินทร์นี่เอง"

"ครับ" พี่คินทร์ยิ้มให้ลูกปลาก่อนจะละสายตามามองฉัน

"งั้นลูกปลาฝากดูแมวน้ำด้วยนะคะ"

"อยู่ด้วยกัน" ฉันจับแขนลูกปลาไว้แน่นแต่กลับถูกเพื่อนตัวดีดึงมือออกแล้วเดินออกจากห้องไป

"พี่โทรหา ทำไมไม่รับสายครับ"