เจ้าชายวัลดัสกับยัยติ่งสุดเพี้ยน

อกหักฉบับแมวน้ำ

ร่างบางกอดผู้เป็นแม่แน่น สัมผัสถึงมือบางที่คอยลูบปลอบ สุดท้ายแล้ว คนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันก็คือครอบครัว

"ร้องไห้แบบนี้ อินกับซีรีส์ใช่ไหม แม่บอกแล้วว่าให้เลิกดูซีรีส์ดราม่า" น้ำเสียงหยอกล้อของแม่ดังขึ้น ซึ่งทำให้ฉันเงยหน้าพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเองทันที

"แม่อ่ะ แมวน้ำไม่ได้อินกับซีรีส์นะ แมวน้ำอกหักต่างหาก"

"ใครทำให้ลูกสาวแม่อกหักกันเนี่ย" ถึงจะเอ่ยถามอย่างนั้น ทว่า แม่ก็ไม่ยอมหนีห่างไปไหน "แมวน้ำ ถ้าเขาไม่ใช่คู่เรา ถึงจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามา...."

"สุดท้ายเขาก็ไม่ใช่คู่เราอยู่ดีใช่ไหมคะ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเช็ดน้ำตา

"แมวน้ำจะพยายามค่ะ"

" เลิกเศร้าแล้ว ก็ไปส่งไก่ทอดตามที่อยู่นี่ให้แม่ด้วยนะ" ฉันมองกระดาษในมืออย่างจำใจ ก่อนจะหยิบกล่องไก่ทอดใส่จักรยาน ปาดน้ำตาตัวเองพร้อมต่อสู้กับความรู้สึกตอนนี้

15 นาทีผ่านไป

ฉันปั่นจักรยานไปตามถนนเส้นหลักที่ผู้คนมักสัญจร ก่อนจะหยุดอยู่หน้าผับที่ตกแต่งทางเข้าเสริมความสวย ร้านฉันมีบริการส่งแค่บริเวณใกล้ๆเท่านั้น ฉันก็เลยปั่นจักรยานมา ซึ่งผับมันค่อยข้างใกล้พอสมควร

" คิดไงสั่งไก่มากินในผับ" ฉันขยับปากบ่นพึมพำคนเดียว ดีนะยังกลางวันอยู่ ถ้าเป็นกลางคืนอย่าหวังว่าจะมาส่ง

ฉันเดินเข้าผับที่แสนจะเงียบ ก่อนจะเจอผู้ชายชุดดำยืนอยู่ด้วยท่าทางน่ากลัว เอ่อ คนคุมผับหรือโจรวะเนี่ย

"เดี๋ยว" สองขาหยุดเดินก่อนจะหันไปมองผู้ชายคนนั้น ก็เล่นส่งเสียงเข้มขนาดนั้น

" มาส่งไก่ใช่ไหม" สายตาของพี่หน้าโจรตรงหน้ามองมาที่ถุงไก่ ก่อนที่ฉันจะพยักหน้า

"ใช่ค่ะ ว่าแต่ต้องส่งให้ใครเหรอคะ"

"ไม่รู้ แค่ถามเฉยๆ" เอ้า พี่ พูดอย่างนี้หาเรื่องนี่หว่า เห็นว่าเป็นผู้ชายแมวน้ำก็กลัวอยู่ดี นั่นแหละ พี่สองคนดูน่ากลัวและไม่ควรต่อเถียงเลยสักนิด ทำได้เพียงยกยิ้มตัดสินใจเดินเข้าไปในผับ ทว่า ต้องชะงักหยุดเมื่อเจอผู้ชายที่พยายามจะฉุดฉันเมื่อคราวนั้น

ผู้ชายคนนั้นมองมาที่ฉันด้วยท่าทางตกใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

"ยะ.. หยุดนะ ถ้าแกทำอะไรฉัน ฉะ.. ฉันสู้จริงด้วย" ถึงฉันจะพูดขู่ไป แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มีท่าทางสนใจมันเลยสักนิด

"ผมขอโทษครับ" ทว่า เขากลับก้มหน้าขอโทษฉันแทน "ผมขอโทษที่ทำร้ายคุณ"

"เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าพวกพี่เป็นคนโทรสั่งไก่" คนตรงหน้าพยักหน้าเท่านั้น

"ผมอยากขอโทษก็เลยโทรสั่งไก่ เผื่อจะได้เจอ" โทรสั่งไก่เพราะต้องการเจอฉัน อะไรดนใจให้กลายเป็นคนดี

"ยกโทษให้ผมนะครับ ไม่งั้นผมต้องตายแน่"

"ตาย แค่ฉันไม่ยกโทษให้พี่ มันถึงกับตายเลยหรือไง ทำอย่างกับฉันมีแฟนเป็นมาเฟียงั้นแหละ"

" ผมขอเถอะครับ" พูดจบ ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้านั่งคุกเข่ายกมือไหว้ขอร้องฉัน

" เฮ้พี่ ฉันเด็กกว่านะ พี่ลุกขึ้นเถอะ ฉันยังไม่อยากอายุสั้น"

คนตรงหน้าแค่เงยหน้ามองฉันแต่ไม่ยอมลุกขึ้น

" เฮ้อ โอเค ฉันยกโทษให้ ยังไงซะ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว พี่ลุกเถอะ"

"ขอบคุณนะครับ"

"ร้อยห้าสิบบาท"

"อะ อะไร"

"ก็ค่าไก่ไง นี่อย่าบอกนะว่าพี่จะเบี้ยวไม่จ่าย"

" จ่ายๆ มีแฟนน่ากลัวแบบนั้น ใครจะกล้าล่ะ " ฉันหยิบเงินก่อนจะจะหันหลังกลับ แต่เอ๊ะ...

"เดี๋ยวนะ พี่พูดอะไรแฟนๆ กลัวๆนะ"

" ป่ะ เปล่าครับ"

@ ฮิลฟารา

เสียงลมพัดกระทบกับกายหนา ร่างสูงยืนทอดสายตามองบรรยากาศยามค่ำคืนที่บ้านเกิด พลางคิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าหวานเวลาเผยรอยยิ้มออกมากลับมองแล้วหลงรัก แต่เขากลับรู้สึกเจ็บที่ไม่สามารถอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ได้

" เหม่อถึงใครอยู่เหรอคะ" เสียงหวานใสดังขึ้นแต่ร่างสูงไม่คิดแม้จะสนใจ

"พระองค์คงไม่ได้คิดถึงเด็กสาวไทยคนนั้นอยู่หรอกใช่ไหม" แม้ว่าจะยืนอยู่ตรงนั้น แต่เขากลับไม่ได้สนใจบุคคลที่มาใหม่เลยสักนิด

" ตัดใจเถอะค่ะ ยังไงเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี"

"แต่งงานกันทั้งที่ไม่มีความรักเกิดขึ้น คงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเราทำผิดกฏของราชวงศ์แล้ว" ร่างบางจิกขาตัวเองด้วยความโกรธ

"อย่าบอกนะว่า..."

"ใช่ เราเสียจูบแรกไปแล้ว" ร่างบางเผยยิ้มออกมาแต่ภายในกลับร้อนลุ่ม

" แต่ยังไงซะ ท่านพ่อก็ไม่มีวันยอมรับเด็กคนนั้น"

" หึ" เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากแค่นั้น ไม่นานร่างสูงก็เดินจากไป

"ยัยเด็กชั้นต่ำ แกกล้าดียังไง"

@ ประเทศไทย

สองวันต่อมา

เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆภายในร้านสะไตล์เกาหลี ร้านที่เต็มไปด้วยหนุ่มสาวมากมายที่นั่งทานต๊อกโบกี้ และฉันคือหนึ่งในนั้น โต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดโซจู อาหารเกาหลีต๊อกโบกี จู่ๆ ลูกปลาก็นัดให้ฉันมาพบ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก แต่ด้วยความไม่อยากอยู่คนเดียวเพราะชอบคิดมากจึงออกมาท่องราตรีกับเพื่อนบ้าง

"ดูแกซึมๆนะแมวน้ำ" มือที่กำลังตักต๊อกโบกีกลับต้องชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองลูกปลา

"เปล่านี่ แกมีเรื่องอะไรถึงอยากเจอฉัน" ไม่รีรอฉันก็โยงเข้าเรื่องทันที

"เรื่องที่คินทร์" ฉันหลับตาลงเมื่อได้ยินชื่อนี้อีกครั้ง มันทำให้ฉันกลับมารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที เมื่อไหร่นะ ฉันถึงจะลืมเขาได้

"ฉันได้ยินพี่ชายฉันคุยโทรศัพท์ คาดว่าน่าจะเป็นพี่คินทร์" ฉันเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น

"ฉันได้ยินมาว่า พี่คินทร์จะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว เหมือนพี่เขาจะกลับบ้านเกิด และอยู่ที่นั่นเลย"

เหมือนทุกอย่างหยุดหมุน แม้กระทั่งเสียงเพลงที่ไม่สามารถดึงดูดให้ฉันสนใจได้เลย มันเหมือนมีบางอย่างแข็งๆจุกอยู่ตรงลำคอ

"แมวน้ำ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ระหว่างแกกับพี่คินทร์ถึงขั้นไหนกันแล้ว แกโอเคใช่ไหม" ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะค่อยๆฉีกยิ้ม พยายามกดความรู้สึกนึกคิดเอาไว้

" ดึงดราม่าอยู่ได้ ฉันกับพี่คินทร์เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกัน เฮ้อ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ดึกแล้วด้วย"

"ให้ฉันไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร แกรีบกลับบ้านเถอะ กลับบ้านดึกเดี๋ยวพี่ชายก็ไม่ให้เข้าบ้านหรอก"

" อืม งั้นกลับบ้านดีๆละ" ฉันยกมือโบกลาเพื่อนก่อนจะเดินออกจากร้าน รอยยิ้มที่เคยปรากฏก็หุบลงทันที ความกลัว ความเคว้งคว้างเริ่มก่อตัวขึ้นมาทันใด

ฮึก ทว่าจู่ ๆ น้ำตาก็ไหลพรากออกมาทันที ฉันนั่งลงที่ริมฟุตบาทพร้อมกับกอดเข่าตัวเองร้องไห้ ไหนบอกว่าจะกลับมา คนผิดสัญญา

"นั่งอยู่คนเดียวแบบนี้อันตรายนะครับ" เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าที่ถูกยื่นมาให้ 'ฮึก'​ รับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาเช็ดก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า แต่ทุกอย่างกลับต้องทำให้ฉันเบิกตากว้าง

"สายหมอก..." คนตรงหน้าค่อยๆเผยยิ้มก่อนจะยื่นมือมาผลักหัวฉัน

" ไง" หมับ!!! ฉันโผลเข้ากอดคนตรงหน้าทันที

ฮึก!! "กล้าดียังไงมาผลักหัวฉันฮะ เด็กบ้า" มือเรียวกอดฉันตอบพร้อมกับลูบหลังปลอบ

" แล้วมากอดทำไม อย่าบอกนะว่าคิดถึงเขาอะ"

"อืม คิดถึง"