“บาดแผลที่ถูกคนที่รักหักหลัง มันเจ็บปวดแค่ไหนใครเล่าจักรู้ซึ้งมันดีเท่าข้า”
แม่วาดจันทร์อธิษฐานจบก็ลืมตาขึ้นประสานกับองค์พระประธานสีทององค์ใหญ่ จิตใจของเธอตอนนี้ทั้งเจ็บปวดกับภาพชายหนุ่มผู้ที่ฝากคำรักต่อเธอกำลังเดินเคียงคู่มากับแม่สาวโรงชำเรายังแล่นเวียนวนซ้ำในหัว เธอเจ็บจุกในอกจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาสักหยดที่จะไหลออกมาในตอนนี้เพื่อคลายทุกข์ได้เลย
คุณเทียนจ้องมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วงแม้จะดูไม่ดีเอาเสียเลยที่เขานั้นใช้อุบายพาแม่วาดจันทร์มาเห็นในสิ่งที่น้องชายเขาได้กระทำ แต่นั่นก็คือเรื่องจริงที่น้องชายของเขาทำและเพื่อปกป้องคนที่เขารัก เขาก็มีสิทธิ์ที่จะทำให้คนที่เขารักตาสว่างเสียที
“แม่หิวแล้วหรือไม่ พี่จักไปหากระไรมาให้”
“ถ้าข้าจักขอเวลา แลตัดขาดจากพี่เทพเสีย พี่เทียนจักพอพาพี่เทพมาเจอน้องได้หรือไม่เจ้าคะ”
“แม่วาดจันทร์ปลงใจเยี่ยงนั้นแน่แล้วหรือ แม่จักทำใจได้แน่แล้วจริงหรือ”
