ม่านไหมค่อยๆ ลืมตาขึ้นเธอกวาดสายตาไปรอบตัวพบเพียงความมืดสนิท เธอค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นในความมืดนั้นพลางหมุนตัวไปรอบๆ มีเพียงแสงสว่างที่เดียวคือจุดที่เธอยืนอยู่
“นี่ฉันอยู่ที่ไหน ฉันตายแล้วเหรอ”
“เจ้าอยู่ในโลกของข้า อยู่ในอดีตของเรา”
เสียงเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นจากรอบตัวของเธอ สิ้นเสียงร่างหญิงสาวในชุดสไบสีกลีบบัวที่คุ้นเคยก็เดินออกมาจากความมืดด้วยสีหน้านิ่งสนิทแต่ก็ไม่อาจปิดบังความสวยงามของใบหน้านั้นได้เลย เธอเดินมาหยุดตรงหน้าของม่านไหมทั้งคู่สบตากันก่อนที่คุณวาดจันทร์จะเอื้อมมือมาจับมือของเธอที่สวมแหวนทับทิมโบราณอยู่พลางยกมือข้างนั้นขึ้นมาตรงหน้าเธอ
“หมายความว่ายังไงคะคุณวาดจันทร์ อดีตของเรา”
“จำให้สิ แหวนวงนี้ที่เจ้าเคยทุกข์ทรมานจนตายเพราะเขา”
คุณวาดจันทร์พูดจบรอบตัวของม่านไหมที่มืดสนิทก็แปรเปลี่ยนเป็นบริเวณข้างเรือนไทยของคุณวาดจันทร์ ม่านไหมมองกวาดสายตาไปรอบตัว เธอกำลังจะหันก
