บทที่ 4
938 Words
หาดทรายสีขาวสวยที่ตัดกับสีน้ำทะเลสีฟ้าสดใสบนเกาะส่วนตัวของคุณหญิง ที่ซื้อไว้ทำรีสอร์ตสุดหรูหลังภัควัตไปเรียนไม่ถึงปีนั้น สวยงามเกินกว่าจะบรรยาย และรีสอร์ตที่ว่านี้มีนักท่องเที่ยวซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติ เนื่องจากราคาที่พักสูงมาก พอๆ กับความหรูหราสวยงามและมีชื่อเสียงซึ่งระบือลือไกลไปถึง ต่างแดน ตัวภัควัตนั้นเคยเห็นเพียงในรูปที่มารดาส่งให้ดู ก็เห็นว่ามีความสวยงามจริงๆ สมกับที่อยากมาเห็น ส่วนเดรโกเองก็ชื่นชอบมากเช่นกัน แม้ว่าที่บ้านเขาจะทำกิจการโรงแรมที่หรูหราไม่แพ้กัน แต่ทุกแห่งล้วนตั้งในเขตเมืองหลวงทั้งนั้น ไม่ได้เห็นธรรมชาติสวยงามขนาดนี้ ส่วนริตาและศรัญย์ชยานั้น เคยมาที่นี่กับคุณหญิงบ่อยๆ จนเป็นที่รู้จักของพนักงานเป็นอย่างดี โดยช่วงนี้เป็นช่วง ไฮซีซั่นรีสอร์ตถูกจองเต็มทุกหลัง ยกเว้นหลังใหญ่ที่เอาไว้เป็นที่พักผ่อนของครอบครัว ซึ่งแยกสัดส่วนออกมาต่างหาก และมีชายหาดส่วนตัวพร้อม ทุกคนจึงไปพักที่นั่น แต่น่าเสียดายที่ ศรัญย์ชัยมีงานด่วนกะทันหัน จึงไม่สามารถมาด้วยได้ เขากลับบริษัททันทีที่ถึงสนามบินที่กรุงเทพฯ ทำให้เดรโกถึงกับดีใจตัวลอย ที่จะได้ใกล้ชิดน้องสาวของเพื่อนใหม่โดยที่ไม่มีเจ้าตัวคอยมาคุม ส่วนภัควัตเองก็มีแผนบางอย่างในใจที่อยากจะทำเช่นกัน
“ริตา น้ำทะเลที่นี่ใสไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” ศรัญย์ชยาบอกหลังจากที่ลงมาเล่นน้ำทะเลกับเพื่อนสาวในเช้าวันใหม่ ทั้งสอง เล่นน้ำที่หาดรวม เพราะยังไม่มีแขกมาเล่นน้ำมากนัก
“อืม ใช่ๆ คุณแม่นี่เก่งเนาะ ตอนแรกแค่จะทำแค่บ้าน ตากอากาศให้ครอบครัวตัวเองเฉยๆ แต่ก็มองให้เป็นธุรกิจไปได้ ตาอยากเก่งเหมือนท่านบ้างจัง”
“ตาเป็นถึงมือขวาของคุณป้า ก็เก่งไม่แพ้กันหรอกน่า พี่ปู่ยังชมเลยว่าตาเก่ง ทำงานแทนคุณป้าตั้งแต่อายุยังน้อยได้ แต่ช่างเถอะลืมเรื่องงานไว้ก่อนนะ มาเล่นน้ำปล่อยแก่กันซักวัน” ริตามองเพื่อนขำๆ แก่ที่ไหนล่ะยัยย่าเอ๊ย ยี่สิบสามนี่ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยนะ ที่แก่ ก็คงแก่เพราะชื่อเธอมากกว่า
ขณะที่สองสาวเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครแอบมองอยู่ ภัควัตและเดรโกที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่เก้าอี้ชายหาดมองพวกเธออยู่ ในความคิดของเดรโก เขาอยากรู้เหลือเกินว่าสองสาวนี้คิดได้ไงที่ใส่เสื้อเเขนกุดและกางเกงขาสั้นลงเล่นน้ำ จะใส่วันพีซหรือทูพีซวาบหวามให้คนที่แอบดูใจชื้นกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงกันก็ไม่รู้
“เดรโก นายทำอะไรให้ฉันสักอย่างได้ไหม” คนถูกถามหันไปมองเพื่อนงงๆ ทำไมนั่งอยู่ดีๆ ถึงพูดแปลกๆ
“ช่วยอะไรเหรอ”
“คืนนี้ นายไปนอนห้องริตาแล้วก็กันย่าไว้ในห้องของเขา ฉันจะเอาริตาไปอยู่ห้องที่เราพักด้วยกัน” ภัควัตพูดด้วยสีหน้า เรียบเฉย ทำให้คนฟังรู้ว่าไม่ได้พูดเล่นแน่นอน
“เฮ้ย นั่นน้องสาวนายทั้งคนนะ นายคิดจะทำอะไร แล้วฉันจะอยู่กับยัยนั่นได้ไง” ไม่เขาก็ยัยน่ารักนั่นอาจจะโดนข่มขืนเพราะหื่นพอกัน เขาคิดในใจ
“นายเองก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของฉัน ที่สำคัญแม่ก็เปรยๆ ไว้ว่าจะให้ฉันแต่งงานกับเขา จะได้กันก่อนแต่งหรือหลังแต่งมันก็ไม่สำคัญไม่ใช่เหรอ ในเมื่อฉันอยากได้ผู้หญิง คนนี้” เดรโกมองเพื่อนอย่างไม่คัดค้านอะไร เพราะเขารู้ว่า ‘คำว่าฉันอยากได้ผู้หญิงคนนี้’ นั้นคือการบอกเขาเปรยๆ ว่าเอาจริง ซึ่งเขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ทุกอย่างไม่ยอมแพ้แน่นอนและถ้าเขาไม่ช่วยภัควัตก็หาทางเองอยู่ดี
“เหรอ ก็ดีนี่ ฉันเองก็ชอบน้องนายปู่เหมือนกัน”
“เฮ้ย ไม่ได้นะ คนนี้พี่เขาหวงและก็เขาไม่ได้เหมือนสาวๆ คนที่ผ่านๆ มาของนายนะเว้ย”
“ทีตัวเองยังทำได้ นายจะมาห้ามฉันทำไม แล้วถ้าเกิดฉันจริงจังล่ะ” เดรโกถามลองเชิงเพื่อน
“นายมั่นใจเหรอว่าจะจริงจัง ถ้าจริงจังต้องแต่งงานกับเขานะ แล้วนายคิดจะแต่งงานเหรอ ฉันว่าไม่นะ” ภัควัตย้อนถามไป
อย่างรู้จิตรู้ใจเพื่อนดี ก็จริงของเขา แต่ไม่ใช่ว่าเดรโกไม่อยากมีครอบครัวหรือคิดจะลอยชายอย่างนี้ตลอดไปหรอก เพราะว่าเขาเป็นคาทอลิค ซึ่งมีข้อจำกัดทางศาสนาที่กำหนดให้แต่งงานได้เพียงครั้งเดียวชั่วชีวิต จึงเป็นการกำหนดให้เขาต้องเลือกคนที่จะอยู่ด้วยกันไปจนตายจริงๆ ที่ผ่านมาเขาเองก็ยังหาไม่เจอ เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามา ถ้าไม่เพราะรักสนุก ก็เพราะฐานะของเขาเอง แล้วอย่างนี้จะให้เขาคิดอยากแต่งงานได้อย่างไรล่ะ
- Writer
