“เอ่อ คุณไดม่อน คุณไปส่งฉันที่ร้านอาหารได้มั้ยคะ ฉันต้องไปทำงานค่ะ”
“ไม่ครับ”
โรสขมวดคิ้วใส่ไดม่อนทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
"เลิกทำงานที่ร้านอาหารเถอะนะโรส ถือว่าม่อนขอ"
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วงเธอออกมาชัดเจน
"ก็ได้ค่ะ ฉันไม่ทำงานที่ร้านอาหารก็ได้ แต่งานที่ห้องสมุดฉันขอทำต่อนะคะ"
โรสยอมทำตามคำขอของไดม่อนเพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมให้เธอทำแน่นอน ทำเอาม่อนถึงกับยิ้มพอใจทันทีเมื่อเธอยอมทำตามอย่างว่าง่าย
"งั้นอยากไปไหนก่อนมั้ยครับ หรือจะกลับบ้านเลย"
ไดม่อนเอ่ยถามโรสด้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ กลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ”
โรสตอบกลับไดม่อนเสียงเบาจนไดม่อนได้แต่คิ้วขมวดสงสัยเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเธอ
“เป็นอะไรรึเปล่าโรส มีเรื่องไม่สบายใจหรอ”
ไดม่อนเอ่ยถามโรสด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นสีหน้าเธอเหมือนกำลังมีเรื่องกังวลอยู่
“เปล่าค่ะ กลับกันเถอะค่ะ”
โรสส่ายหน้าแล้วตอบไ
