“คุณไดม่อน คุณจะไม่กินจริงๆ หรอคะ”
โรสเอ่ยถามไดม่อนทันทีเมื่อพาเขาออกมานั่งกินข้าวที่ม้านั่งใต้ร่มไม้หน้าห้องสมุดเพราะห้องของเจ้าหน้าที่ห้องสมุดห้ามคนนอกเข้า พอมานั่งแล้วไดม่อนกลับเปลี่ยนใจจะไม่กินข้าวกับเธอจนโรสได้แต่ถามด้วยความสงสัย
“โรสกินเลยครับ ม่อนยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”
ไดม่อนตอบกลับโรสด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“อาหารฉันคงจะไม่ค่อยน่ากิน ให้ฉันเดินไปซื้อที่โรงอาหารให้มั้ยคะ คุณต้องกินข้าวเที่ยงนะเดี๋ยวจะไปหิวตอนเรียนอีก”
โรสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าซึมลงเล็กน้อยเพราะเข้าใจว่าไดม่อนไม่อยากกินอาหารที่เธอทำ
“อย่าทำหน้าซึมแบบนั้นสิครับ ที่ม่อนไม่กินเพราะม่อนกลัวโรสไม่อิ่มต่างหากล่ะ ดูห่อมาสิเหมือนตักข้าวมาแค่ทัพพีเดียวเอง ก่อนเรียนเดี๋ยวม่อนค่อยแวะซื้ออะไรกินก็ได้”
ไดม่อนตอบโรสไปตามจริง ตอนแรกเขาตั้งใจจะมากินอาหารฝีมือเธอแต่พอเห็นเธอห่อมาแค่นิดเดียวเขาเลยไม่กล้ากินเพราะกลัวเธอไม่อิ่ม
