กาลครั้งหนึ่งเคยมีเรา

EPISODE 07 คนเลว

"แอมคนเมื่อวานที่มาส่งหน้าคอนโดคือใคร" ผมถามผู้หญิงที่ผมคิดว่ารักด้วยความหงุดหงิด

"รุ่นพี่ที่ทำงาน" เธอตอบสั้น ๆ แต่ไม่ได้ใจความสักนิด

"โกหก มันเป็นมากกว่านั้นใช่ปะ" ผมกระชากแขนเรียวเล็กและบีบเต็มแรงเพราะความโมโห

"ปล่อย อย่ามารุนแรงแอมไม่ชอบ" เธอสะบัดแขนออกพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจ

"ไม่น่ารักเลยว่ะแอม"

"แล้วมันเพราะใครล่ะ เมื่อไหร่จะหย่า แล้วที่บ้านไนท์ก็ไม่มีใครชอบแอมสักคน แอมเบื่อที่จะทน" เธอชี้หน้าด่า

"แล้วมันเกี่ยวกับที่แอมต้องไปเอากับผู้ชายคนอื่นปะ"

"เผื่อเลือกไงไนท์ เผื่อคนอื่นดีกว่าไนท์แอมก็ไป นี่มันอนาคตแอมนะแอมมีสิทธิ์เลือก"

"ร่าน" เพราะความโมโหผมจึงสบถคำหยาบใส่เธอ

"เออ กูมันร่าน! ใครจะเหมือนเมียแม่ชีของมึงล่ะ เฉิ่มก็เฉิ่มแต่งตัวแสนเชยหน้าก็ไม่ดูแล โหลยโท่ยบอกเลย"

"อย่าพูดถึงเดย์แบบนั้น เดย์ดีกว่ามึงเยอะ" ผมผลักไหล่ของเธอ

"งั้นมึงก็เลิกกับกูไปสิ กูไม่ได้บอกว่าเดย์มันเลว มีแต่มึงนั่นแหละที่เลว ทิ้งเมียมาเอาคนอื่นทั้งที่เมียมึงดีแสนดี ไอ้ชั่ว"

"หุบปาก มึงกับกูเลิกกัน" ผมผลักแอมจนล้มและชี้หน้าด่าเธอ หลังจากนั้นก็ขนของของผมออกจากห้องของเธอ และกลับมาที่คอนโดตัวเอง

คอนโดที่ผมไม่เข้ามาเลยตั้งแต่ใครคนหนึ่งหายไป ผมเกลียดความเคยชินที่กลับมาจะต้องเห็นว่าเดย์ทำอะไรไว้ให้บ้าง แต่วันนี้มันไม่มี ทุกอย่างมันหายไปตั้งแต่เธอขนของออกไป

ทั้งที่เธอบอกรักผม ทำดีกับผมตลอด แต่ผมมันเลวไง ผมเกลียดตัวเองที่มีสันดานแย่ ๆ ทำให้เดย์ต้องเสียน้ำตาประจำ

ผมชื่อปฏิวัติ หรือที่ใครต่อใครเรียก ‘ไนท์’ ภรรยาของผมชื่อ อรัญญาหรือ ‘เดย์’ เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เดย์เป็นคนจิตใจดี แต่ติดที่เธอทำตัวเฉิ่มจนเป็นจุดโดดเด่น ผมพลาดมีอะไรกับเธอหรือผู้ใหญ่จัดฉากอันนี้ผมไม่แน่ใจ ลงท้ายที่เราแต่งงานกัน เดย์ทำทุกงานภายในบ้านและยอมผมทุกอย่างไม่ว่าผมทำเลวแค่ไหนก็ตาม

ผมเลยเหลิง ได้ใจคิดว่ายังไงเดย์ก็ไม่ทางทิ้งผม

แต่แล้ว!

เธอก็ทิ้งผมไปเพราะผมเปิดตัวคบกับเพื่อนในคณะของกลุ่มเพื่อนเธอและเพื่อนผม ซึ่งก็คือแอม ผมก็ไม่คิดจะรั้งเดย์ เธออยากไปก็ไป ดีซะอีกผมจะได้เป็นอิสระจากผู้หญิงเฉิ่มอย่างเธอ

แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดครับ

พอเธอหายไปมันเหมือนครึ่งหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมขาดหาย

ผมเริ่มมองย้อนคิดที่ผ่านมาผมเลว ผมใจร้ายกับเธอมาก ผมพาผู้หญิงมานอนในห้องทั้งที่เธอนอนอยู่อีกห้อง ผมด่าเธอเสีย ๆ หาย ๆ อยู่บ่อย ๆ เธอขอให้ผมชัดเจน เฝ้ารอให้ผมหยุดเจ้าชู้ แต่ผมกลับทำตัวงี่เง่าอารมณ์ร้ายใส่เธอเพื่อกลบเกลื่อนความผิดตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่ผมปล่อยให้เธอร้องไห้คนเดียวหลังจากที่เราทะเลาะกันแล้วผมเป็นฝ่ายเดินหนี

ตั้งแต่เธอไปผมไม่เคยติดต่อเธอเพราะกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องหย่า ซึ่งผมไม่คิดจะหย่าใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ช่างสิ ก็ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนดีอยู่แล้ว

อีกไม่นานการฝึกงานก็จบ ไปมหา’ลัยอีกไม่กี่เดือนผมก็คงต้องกลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

ครืด~ ครืด ~ครืด~~

"ครับแม่"

(ไนท์ น้องเดย์ให้แม่ถามว่าไนท์ว่างไหม น้องอยากจะเคลียร์เรื่องหย่า)

"ไม่ว่างครับ ช่วงนี้ไนท์ยุ่งมาก"

(เมื่อไหร่จะว่างลูก น้องเดย์เขารอไนท์ว่างมาหลายเดือนแล้วนะ ในเมื่อไนท์มีแฟนทำไมไม่ไปหย่าให้จบ น้องเดย์เขาก็จะได้คบกับแฟนเขาแบบสบายใจ)

"เดย์มีแฟนเหรอครับแม่" ผมอึ้งมากครับเดย์จะมีแฟนได้ไงในเมื่อที่ผ่านมาเดย์มันมองผมแค่คนเดียว

(ก็เจ้าซันไงลูก แม่เห็นเขากะหนุงกะหนิงกันน่ารักมากนะ น่าเสียดายที่แม่ต้องปล่อยหนูเดย์ไปเป็นสะใภ้ครอบครัวยัยแก้ว) แม่พูดอย่างเสียดาย แต่ผมเนี่ยจะบ้า ไอ้ซันมันจะคบกับเดย์ไม่ได้ผมไม่ยอม และที่สำคัญไอ้ซันมันมีแฟนแล้ว แม่ของผมคงจะเข้าใจผิด

"ยังไงแม่ก็บอกเดย์นะครับว่าผมไม่ว่างและไม่รู้จะว่างตอนไหนด้วย"

(รักน้องก็ไปง้อน้องสิ จะมัวมานอนกอดใบทะเบียนสมรส ป่านนี้น้องนอนกอดผัวใหม่ไปแล้วมั้ง)

"แม่"

(ไม่ต้องมาแม่เลยถ้ารักก็ไปง้อ แต่ถ้าไม่รักก็ไปหย่า แค่นี้นะแม่เซ็ง)

แม่ของผมตัดสายไปแล้วครับ แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะ ง้อเหรอ จะให้ผมง้อยังไงล่ะ ผมไม่เคยง้อเดย์ด้วยซ้ำ เวลาเดย์งี่เง่าผมก็งี่เง่ากลับ แล้วนี่ที่ผมไม่หย่า มันเพราะอะไรผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองหรือผมจะรักเดย์อย่างที่แม่บอก

จะบ้า ผมเนี่ยนะจะรักผู้หญิงเฉิ่มเชยอย่างเดย์ เป็นไปไม่ได้หรอกไม่มีทาง

"เฮ้ยมึงวันนี้ฝึกงานจบแล้ว คืนนี้ไปเที่ยวกัน" โชคชัยเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มเอ่ยชวนผมในขณะที่เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟหลังเลิกงานซึ่งวันนี้เรานัดกันที่นี่เพราะเวลาฝึกงานจบลงแล้ว ตั้งแต่ที่ผมคุยกับแม่ครั้งนั้นผ่านมาสามอาทิตย์แล้วครับและแม่ก็ไม่โทรมาถามเรื่องหย่าอีกเลย

"ก็ดีเบื่อ ๆ ว่ะ" ปกป้องเห็นดีด้วย

"มึงอะไอ้ไนท์เอาไง" พลภัครเพื่อนอีกคนเอ่ยถาม

"แล้วแต่เลย" ผมบอกอย่างเบื่อหน่ายก็ผมอะยังไงก็ได้

"งั้นกูโทรชวนไอ้ซันด้วยดีกว่าเผื่อมันพาเมียมันมาให้กูแทะโลมทางสายตา" ปกป้องพูดพร้อมกับหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมากด

ครืด~ครืด ~ครืด ~ ~ ครืด~ ~

"เอ้า ไอ้ไนท์ใครโทรมาทำไมมึงไม่รับ" พลภัครเอ่ยถามเมื่อโทรศัพท์ของผมมีสายเรียกเข้าและผมก็กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะรับดีไหม เพราะตั้งแต่ที่เธอเดินออกไปจากชีวิตของผม เธอไม่เคยโทรมาอีกเลย จนกระทั่งวันนี้

"ว่าไง" ผมตัดสินใจรับสายเมื่อเธอโทรเข้ามาอีกรอบ จึงเดินออกมาคุยนอกร้านกาแฟ

(ไนท์ นี่เดย์นะ) เสียงหวานที่ผมไม่ได้ยินมานาน วันนี้เมื่อผมได้ยินมันทำให้หัวใจของผมพองโต

"อืม รู้แล้วมีอะไร" ไอ้สันดานของผมมันขี้เก๊กไงครับจะให้พูดดี ๆ กับเธอคงไม่ได้

(เดย์แค่อยากจะถามว่าไนท์ว่างหรือยัง เดย์เห็นว่ามันหลายเดือนแล้ว)

"ไม่ว่าง ทำไมอยากได้ผัวใหม่เร็ว ๆ เหรอถึงเร่งรัดเหลือเกิน" ผมตวาดปลายสายอย่างหงุดหงิด อะไรกันวะ ที่โทรมานี่คือจะโทรมาเรื่องหย่าอะนะ

(ไนท์อย่ามาเสียงดังใส่เดย์นะ เดย์ไม่ใช่คนของไนท์แล้ว)

"ขอโทษ"

(…) คำขอโทษที่หลุดออกจากปากของผมทำให้ปลายสายเงียบไม่พูดอะไร หรือว่าเธอจะตกใจเพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยพูดคำนี้ออกไปสักครั้ง ไม่ว่าผมจะผิดแค่ไหนผมก็เลือกที่จะเมินเฉยต่อความรู้สึกของเธอ

"เดย์มีอะไรอีกไหม" เป็นผมเองที่ต้องเอ่ยถามเพราะเธอเงียบจนผิดปกติ

(อ๋อ คือเดย์จะรบกวนไนท์ได้ไหม)

"อะไร"

(เดย์ลืมหนังสือเรียนไว้ที่ห้อง วันที่ไปมหา’ลัยไนท์ช่วยเอามาให้เดย์ได้ไหม)

"ไม่ว่าง อยากได้ก็มาเอาเองแล้วก็มาคนเดียวด้วย ไม่ต้องพกใครมา ไนท์ไม่ชอบให้ใครอื่นเข้าห้อง แม้กระทั่งไอ้ซัน" ผมพูดอย่างคนเอาแต่ใจทั้งที่ผมว่างและกะอีแค่หนังสือทำไมผมจะหอบไปให้ไม่ได้ถ้าผมจะทำ แต่เพียงแค่หาเรื่องอยากจะเจอเธอที่ผมไม่ได้เจอมานานแล้วแค่นั่นเอง

(ถ้าเดย์ไป...แฟนไนท์จะไม่ว่าเหรอ) เธอพูดเสียงแผ่วเบาแต่ผมบังเอิญหูดีจึงได้ยิน

"ไม่มีใครมาอยู่ตั้งแต่มึงไป จะมาไหมถ้าจะมาก็มาวันนี้เลย ถ้าไม่มาวันนี้ก็ไม่ต้องมาอีก" เพราะอะไรไม่รู้ผมถึงอยากจะเจอหน้าเฉิ่ม ๆ เหลือเกิน แค่ได้ยินเสียงหวาน ๆ ผมก็อยากจะกอดเธอเหมือนแต่ก่อนที่เราเคยมีกัน

(ไนท์ก็ยังเป็นไนท์ที่ใจร้ายกับเดย์เหมือนเดิม เดี๋ยวคืนนี้เดย์เข้าไปนะเพราะตอนนี้ยังไม่เลิกงาน แค่นี้นะ) เสียงหวานตัดพ้อน้อยใจและตัดสายในทันที ให้มันได้อย่างนี้สิ เดี๋ยวนี้กล้าตัดสายผมแล้วเหรอ ผมเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะกับเพื่อนอีกครั้ง

"เออ พวกมึงไอ้ซันตกลงไปนะ แต่แฟนไปด้วยไม่ได้เห็นบอกว่าไม่ว่าง น่าเสียดายชิบ" ปกป้องทำหน้าเสียดายที่แฟนของไอ้ซันไปด้วยไม่ได้ ผมเคยเจอแฟนไอ้ซันครั้งหนึ่งครับ เธอสวยครับสวยมากแทบจะถูกสเปคผมทุกอย่าง แต่ติดตรงที่มันเป็นเมียเพื่อนไม่งั้นผมคาบไปกินแล้ว

"แต่กูไปไม่ได้แล้วว่ะ มีธุระสำคัญ" ผมบอกกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ

"เอ้า ไอ้สัดไหนบอกจะไป กวนสันตีนจริง ๆ เลยมึงเนี่ย" โชคชัยโวยวายแต่ไม่ได้จริงจัง

"ก็แม่กูโทรมาบอกว่าจะเข้ามาหาที่คอนโด"

"แม่ทูนหัวหรือเปล่าไอ้ไนท์" พลภัครเอ่ยแซวเพราะมันเห็นเบอร์ที่โทรมาไม่ใช่แม่ของผม

" เสือกไอ้ห่าเงียบปาก " ผมแกล้งหงุดหงิด