กาลครั้งหนึ่งเคยมีเรา

EPISODE 08 เลวซ้ำซาก

"มั่นใจใช่ไหมว่าจะไม่ให้ไปเป็นเพื่อน" ซันถามขึ้นขณะที่เรากำลังจะแยกทางกันเพราะฉันจะไปเอาหนังสือกับสมุดเรียนที่ห้องไนท์ซึ่งฉันดันลืมหยิบมาตั้งแต่ครั้งนั้น และไนท์ขู่ว่าถ้าไม่มาเอาวันนี้ก็ไม่ต้องมาอีก

"ไม่ต้องหรอก ไม่อยากทะเลาะกับไนท์มันอะ เดี๋ยวรีบไปรีบกลับ ซันรีบไปเถอะนัดพวกไอ้ป้องไว้ไม่ใช่เหรอ" ฉันรู้ว่าซันเป็นห่วง แต่ไนท์มันไม่ชอบให้ฉันพาใครเข้าคอนโด ไนท์มันพาเข้าได้แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นไง

"เป็นห่วงนะ แต่จะว่าไปแต่งแบบนี้กูไม่ชินแล้วว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ซันมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าและขำออกมาบ้าคลั่ง

"ก็ไม่อยากไปแบบนั้น ยังไม่ได้หย่า เดี๋ยวมันจะหาว่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อหวังให้มันสนใจ ไนท์มันบอกไม่ว่างไม่รู้เมื่อไหร่จะว่าง นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว เออ ซันอย่าบอกเดือนนะว่าเดย์แต่งตัวแบบนี้เพราะเดย์สัญญากับเดือนแล้วว่าจะไม่แต่งอีก" ฉันเลือกที่จะแต่งตัวแบบเดิม เฉิ่ม ๆ เชย ๆ ใส่แว่นหนาเตอะถักเปียสองข้าง แต่งแต้มกระจุดด่างดำตามใบหน้าด้วยเครื่องสำอาง

"โอเค ถ้ามันจับไม่ได้ก็จะไม่บอก เดย์ก็รู้เดือนมันฉลาด งั้นเดย์เอารถซันไปไหมล่ะ"

"เดี๋ยวเอาของเดย์ไปก็ได้ ซันก็ต้องไปดื่มไม่ใช่เหรอ" พ่อฉันเพิ่งจะถอยรถให้ใหม่ท่านบอกเป็นของขวัญวันเรียนจบแต่ท่านอยากให้ก่อน

"งั้นก็ตามใจ ขับรถดี ๆ เป็นห่วงเข้าใจไหม" ซันเดินเข้ามาสวมกอดและลูบที่ศีรษะฉัน

"เข้าใจค่ะ ซันนั่นแหละห้ามดื่มเยอะ ถ้าไม่ไหวพักโรงแรมเลยเข้าใจไหม"

"ครับ"

ฉันนั่งอยู่บนรถนั่งคิดอยู่นานว่าจะเข้าไปเลยหรือว่าควรทำยังไง แต่ฉันก็เป็นอีเฉิ่มนี่หว่าแล้วจะคิดมากทำไม

เปิดประตูลงจากรถ คิดในใจว่ารีบไปรีบกลับ

"อ้าวคุณเดย์ ไม่ได้มานานเลยนะครับ" พี่ รปภ. ที่เมื่อก่อนชอบทักฉันเอ่ย

"ค่ะพี่ พอดีเดย์ไปฝึกงานอยู่อีกที่ค่ะ เลยไม่ได้มาพักที่นี่" ฉันเลือกที่จะเลี่ยงบอกว่าฉันกับไนท์เลิกกันเพราะมันเป็นการสาวไส้ให้กากิน

"เหมือนคุณไนท์เลยครับ นี่เพิ่งจะกลับมาอยู่เมื่อไม่นานนี้เอง นี่คุณเดย์มีของให้ผมช่วยขนไหมครับ"

"ไม่ค่ะ เดย์มาแป๊บเดียว งั้นเดย์ขอตัวก่อนนะคะพี่"

ฉันเดินขึ้นบันไดค่ะ ขึ้นลิฟต์ไม่ได้เพราะฉันกลัว ก็เดินขึ้นเรื่อย ๆ ค่ะ ไนท์อยู่ชั้นห้า เดินขึ้นบันไดก็ดีเหมือนกัน จะได้ใช้เวลาทำใจด้วย ไม่ได้เจอตั้งนานกลัวทำตัวไม่ถูก ไหนจะคำขอโทษที่เมื่อเย็นฉันโทรหาเขา เรามีปากเสียงกันแล้วเขาบอกขอโทษ ทั้งที่ฉันไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากเขาสักครั้ง ฉันรู้สึกว่าเขาแปลกไป หรือฉันอาจจะคิดมากไปเองมั้ง

ฉันแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง ที่ยังมีคีย์การ์ดเพราะลืมคืนตั้งแต่ครั้งนั้น วันนั้นรีบร้อนฉันจึงลืมหลายอย่าง

ให้ตายเถอะทำไมห้องมันเละเทะแบบนี้ นี่ยังมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องหรือเปล่านะ มองไปตามเสียงทีวีที่ดังเบา ๆ เห็นคนนั่งมองทีวีหันหลังให้ฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทรงผมยาว ๆ เซอร์ ๆ มีแค่คนเดียว ฉันควรจะทักเขาหรือควรจะเข้าไปเอาของแล้วกลับเลยดีนะ งั้นเอาอย่างหลังก็แล้วกัน

ฉันเดินเข้ามาในห้องที่เคยหลับนอน เดินหาหนังสือเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อะไรกันก็ฉันวางไว้หัวเตียงเพราะอ่านก่อนนอนเป็นประจำแล้วมันจะไปไหนได้

ฉันหันหลังกลับคิดว่าคงจะต้องถามเจ้าของห้องแล้วล่ะ แต่ฉันกลับชนเข้ากับอกแกร่งของเขาเต็ม ๆ เสียงดัง ปึก

"ขะ ขอ ขอโทษ" ฉันตะกุกตะกักเอ่ยคำขอโทษ

"ไม่เป็นไร"

"ไนท์มีอะไรถึงเข้ามาตอนนี้ เออนี่ เห็นหนังสือเดย์บ้างไหมอะ เดย์จำได้ว่าเอาวางไว้หัวเตียงแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ" ฉันเอ่ยถามแต่เขาไม่ตอบ

เขาดึงร่างที่บอบบางของฉันเข้าไปกอดแทน

"ขอกอดหน่อยไม่ได้กอดนานแล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ย ฉันทำได้เพียงยืนให้เขากอดเพราะฉันก็คิดถึงอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่เขาเคยกอดฉันทั้งคืนหลังจากที่เขามีความสัมพันธ์กับหญิงอื่นเสร็จ ดูโง่ดีเนอะคนอย่างฉัน

"หิวข้าวทำให้กินหน่อยดิ" เขาปล่อยกอดและจ้องมองใบหน้าเฉิ่มเชยของฉัน

"โทษนะ เดย์รีบกลับ ตกลงไนท์เห็นหนังสือเดย์ไหม"

"นะครับหิวมากเลย" เขาไม่สนใจสิ่งที่ฉันถาม ซ้ำยังทำหน้าอ้อน

"มีของเหรอ" ฉันมันคนใจอ่อนเจ็บไม่จำ แค่เขามองหน้าไอ้ที่เคยคิดว่าจะเฉยใส่เขากลับทำไม่ได้สักที

"ซื้อมาแล้ว เอาเหมือนเดิมนะ" เขาฉีกยิ้ม

"ระหว่างรอเดย์ทำกับข้าว ไนท์ช่วยเก็บห้องได้ไหมหรือจะให้เดย์ช่วย เอาไง" โง่อีกแล้ว เสนอตัวทำไม

"เดย์ช่วยได้ไหม ไนท์ทำไม่ค่อยเป็นหรอก เดย์ก็รู้ที่ผ่านมาไนท์ไม่เคยทำ" ไนท์เดินกลับไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี ให้ตายเถอะ ทำไมต้องเป็นฉันล่ะที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้ห้องสกปรกนะ

"อร่อยเหมือนเดิม" เขานั่งกินผัดซีอิ๊วทะเลในขณะที่ฉันเก็บเสื้อผ้าของเขามาซัก

"นอนนี่เนาะ ดึกแล้วเนี่ยกลับดึกอันตราย แท็กซี่สมัยนี้ไว้ใจยากด้วย" ไนท์บอกกล่าวหลังจากที่ฉันทำความสะอาดทุกอย่างภายในห้องอย่างสะอาดเอี่ยม

"เดย์เอารถมา แล้วไนท์จะเอาหนังสือให้เดย์ได้หรือยัง" ฉันไม่อยากช้าไปกว่านี้เพราะตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วทั้งที่มาถึงตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง

"เดี๋ยวนี้ขับรถเป็น" เขาเอ่ยถาม เนื่องจากแต่ก่อนฉันขับไม่เป็น และไม่คิดจะขับ

"ซันสอนอะ" ใช่ค่ะ ซันสอน วันนั้นจู่ ๆ ซันก็พาฉันไปหัดขับรถซึ่งฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ หลังจากนั้นฉันจึงขับรถเป็น

"หึ" เขาแค่นหัวเราะในลำคอเดินหายเข้าไปในห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"ไนท์ตกลงเจอหนังสือสมุดเดย์ปะ เดย์จดงานไว้ในนั้นเยอะนะ" ฉันตัดสินใจเคาะประตูเรียกเพราะเขาหายไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว และในห้องเก่าที่ฉันเคยอยู่มันไม่มีไง

"เปิดเข้ามาหาเองดิ ไนท์ง่วงจะนอน" อ้าว ให้ตายเถอะ ฉันก็ดันเข้าใจว่าเขาเข้ามาหาหนังสือให้ฉัน

"เข้ามาแล้วห้ามเปิดไฟนะ ไนท์แสบตา" เขานอนหันหลังแต่เปิดโคมไฟสลัวดวงเล็กที่หัวเตียง เขาเอ่ยขณะที่ฉันหมุนลูกบิดและเดินเข้ามาในห้อง

"แล้วเดย์จะหาเจอไหมล่ะ" เขาบ้าหรือบ้า ให้ฉันเข้ามาหาของแต่ไม่ให้เปิดไฟ

"เสื้อผ้าเดย์มันหลงเหลือในตู้ชุดสองชุดอะ ไนท์เอาแขวนไว้ตรงห้องน้ำเดย์เข้าไปอาบได้เลย"

อะไรคือให้ฉันอาบน้ำ นี่เขากำลังกวนหรืออย่างไร

"เดย์ไม่เข้าใจ" ฉันยังยืนเฉิ่ม ๆ อยู่ที่เดิม

"ไปอาบน้ำก่อนดิ เดี๋ยวหยิบให้ ถ้าไม่อาบไม่หยิบนะ" ไนท์ลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียง ส่งสายตาที่ฉัน

"เอาแต่ใจ"

ปัง!

ฉันปิดประตูห้องน้ำให้เสียงดังทันที เขาเป็นบ้าอะไร นี่ตกลงจะให้ฉันค้างด้วยใช่ไหม แล้วนี่แฟนเขาไปไหน แล้วไหนเขาบอกว่าไม่ว่างแต่เท่าที่ดูมันก็ปกติมาก เรื่องหย่าฉันคงต้องถามเขาตรง ๆ ซะแล้ว มันอะไรนักหนา เขากำลังทำฉันหัวร้อน ไหนฉันจะต้องมาเสียเวลาเติมกระจุดด่างดำที่หน้าอีก

"ไหนอะหนังสือ ถ้าไม่ให้เดย์ก็จะไม่เอาแล้วนะ" ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาเอ่ยถามคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม เขามองมาก่อนจะลุกจากเตียงแล้วตรงมาที่ฉัน

นี่เขากำลังจะทำอะไรอีก

"ห๊อมหอม ไปนอนปะ" ไนท์จับมือฉัน แต่ฉันยืนนิ่งหน้าบึ้งตึงพร้อมขืนตัวเอาไว้

"ดึกมากแล้ว" เขาหันมาบอกฉัน

"แต่เดย์กลับได้ ถ้าไนท์ไม่เจอก็ช่างมันเถอะเดี๋ยวเดย์ขอดูกับเพื่อนก็ได้ " ฉันดึงมือเขาออกพร้อมจะเดินออกจากห้องนอน

"ของเคย ๆ จะเล่นตัวทำไมวะเดย์" เขากระชากฉันที่ยังไม่ทันตั้งตัวลงบนเตียงนอนและเขาทิ้งตัวลงมาทาบทับ

"มึงจะทำอะไร ปล่อยกูนะไนท์" สุดจะทนจึงเอ่ยวาจาหยาบ ๆ ใส่เขา

"ทำเมียไง" ไนท์มันระดมจูบตามซอกคอและเริ่มกระชากเสื้อผ้าของฉันออกจากร่างกายทั้งที่ฉันพยายามขัดขืน จนแทบจะหมดแรงและสุดท้ายก็ฝืนไม่ไหว ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อมองเพดาน ปล่อยให้ไนท์ทำตามใจตัวเอง โดยที่ฉันไม่มีอารมณ์ร่วมสักนิด การร่วมรักเป็นไปด้วยความขมขื่น ฉันไม่ได้ให้ความร่วมมือหรืออะไรทั้งสิ้น.....

เขาทิ้งตัวนอนข้างฉันแล้วดึงเข้าไปกอดหลังจากที่เขาเสร็จสมอารมณ์กาม

"จะร้องไห้ทำไมวะเดย์ ทำอย่างกะไม่เคยเอากัน" เขากอดฉันแน่นขึ้นและกระซิบถามที่ข้างใบหู

"..." ฉันไม่ได้ตอบโต้วาจาสวนกลับเขา เพราะคนเลวยังไงก็คือคนเลว เขามันคนใจร้ายทำลายหัวใจของฉันจนยับยู่ยี่

"ฝันดีนะครับ" เขาจูบที่แก้มของฉันและกอดฉันแน่นกว่าเดิม

"พรุ่งนี้ว่างไหม" ฉันตัดสินใจเอ่ยถามก่อนที่เขาจะหลับ

"ว่าง"

​