พอกลับมาถึงเรือนพำนัก เจียงซูเหยาก็เอาแต่นั่งอยู่บนตั่งตัวยาว แววตาที่ทอดมองผ่านหน้าต่างออกไปนั้นช่างดูเหม่อลอยนัก เสี่ยวหรงเองรู้แก่ใจดีว่าที่คุณหนูเป็นเช่นนี้มีสาเหตุมาจากเรื่องใด ดังนั้นจึงสงบปากสงบคำ ทำเพียงปรนนิบัติรับใช้เงียบๆ กระทั่งเห็นคุณหนูเอนกายลงนอนพักจึงยอบกายคำนับไร้เสียงแล้วเดินออกมา
แต่ทันทีที่เห็นท่านโหวน้อยเดินตรงมายังห้องชั้นในก็พลันปิดประตูอย่างรีบเร่ง น่าเสียดายที่ประตูยังไม่ทันปิดสนิทดีกลับถูกเปิดเข้ามาด้วยท่าทีกรุ่นโกรธ
พอจะก้าวตามไปจื่อเฟิงพลันหักห้าม “เจ้าไปทำงานอย่างอื่นเถิด ท่านโหวน้อยมีเรื่องต้องพูดกับฮูหยินน้อย”
เสี่ยวหรงไม่ยินยอมแต่กลับไร้หนทางปกป้องคุณหนู จึงทำได้เพียงเดินไปเดินมาอยู่บริเวณหน้าเรือน กระทั่งอดทนไม่ไหวนั่นแหละจึงได้มุ่งฝีเท้าไปยังเรือนซิ่นเจี้ยนเพื่อขอให้ฮูหยินท่านโหวออกหน้าช่วยเหลือ
ขณะเสี่ยวหรงรีบร้อนไปหาจิ้งฮูหยิน เจียงซูเหยาไม่รู้ตั
