สยบรักซาตานหน้าหล่อ

พูดเองเออเอง

ฉันกลับมาทำงานตามปกติอีกครั้ง ชีวิตที่ไม่มีอะไร ชิวิตที่ยังคงต้องดิ้นรนเหมือนเดิมเพื่อต่อชีวิตในแต่ละวันให้อยู่รอด ทำงานเวลาจะนอนแทบไม่มี แต่ละวันนอนวันละ 4-5 ชั่วโมงเท่านั้น ตรี๊ด....

"สวัสดีค่ะ"

ฉันรับสายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย เหมือนหัวใจหล่นวูบเมื่อสิ่งที่ปลายสายพูด น้ำตาค่อย ๆไหลรินลงมา สติของฉันเริ่มหายไป "อึก ฮึก....แม่คะ ฮือออออออ" เราเปล่งเสียงร้องไห้น้ำตาไหล นั่งฟุบหน้ากอดเข่าตัวเองชีวิตที่ตอนนี้ฉันไม่เหลือใคร ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เรารีบตั้งสติแล้วรีบมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลทันทีโดยไม่ได้สนใจหน้าที่ตอนนี้ ใครจะว่ายังไงก็ช่างฉันไม่สน แม่คนเดียวเท่านั้นที่ฉันควรสนใจ . . . ร่างที่ไร้วิญญาณนอนแน่นิ่งไม่มีการไหวติงแต่อย่างใด ใบหน้าซีดเผือก ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยเป็นห่วง คอยกอดปลอบยามฉันท้อแท้ ไม่มีอีกแล้ว ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆ

"ฮืออออออออ...แม่ขา แล้วหนูอยู่กับใคร ฮืออออ แม่" ฉันกอดร่างไร้วิญญาณแล้วพร่ำพรรณนา น้ำตาที่ไหลรินอาบพวงแก้มอย่างหยาดฝนที่โปรยปรายไม่ขาดสาย "ฮืออออออออ แม่ตื่นสิคะ แม่ ฮืออออ"

เรากอดร่างแม่แน่นอยู่นานจนพยาบาลต้องดึงตัวเราออกเพื่อที่จะนำร่างของแม่ไปดำเนินการในขั้นตอนต่อไป ตรี๊ด.....เสียงมือถือฉันดังจึงล้วงในกระเป๋ามาดู -พี่โฟร์ค-

"ฮึก ฮัลโหล" ฉันรับสายด้วยเสียงสะอื้น

"ร้องไห้หรอ" ปลายสายถามฉันทันทีที่ฉันพูดขึ้น

" แม่ อึก หนูไม่มีใครแล้วพี่ ไม่เหลือใครแล้ว ฮืออออ" ฉันร้องไห้โฮนั่งฟุบกับพื้นหลังพิงผนังห้องของโรงพยาบาล

" อยู่ไหน พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้ " ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง

"โรงพยาบาล ××× อึก ฮือออ" "รออยู่ตรงนั้น อย่าไปไหน" . . . ราวสิบห้านาทีฉันก็เห็นผู้ชายร่างโตกึ่งเดินกึ่งวิ่งมา ฉันรีบดันตัวเองให้ลุกยืนขึ้น "ฮือออออ เฮียโฟร์ค แม่ อึก แม่จากหนูไปแล้ว ฮือออ" ฉันยืนโก่งก้มหน้าร้องไห้อย่างจะขาดใจสองมือบางจับเสื้อเขาดึงทึ้งเบาๆ เขาขยับเข้ามากอดฉันปลอบแล้วลูบหลังฉันอย่างอ่อนโยน ฉันกับพี่โฟร์คจั้งแต่วันที่เขาช่วยฉันเราติดต่อกันเรื่อยๆ แต่ฉันไม่ค่อยมีเวลาได้คุยกับเขาเท่าไหร่เพราะต้องทำงาน

"หนูยังมีเฮีย"

"ฮือออออ หนูคิดถึงแม่"

"ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวเฮียอยู่กับหนูเอง...ไปหาแม่กันนะ" . . เรื่องทุกอย่างเฮียโฟร์คจัดการเป็นธุระให้จนหมด ตอนนี้คนที่ทำงานรู้เรื่องที่แม่ฉันเสียแล้วทุกคนมาร่วมงานศพของแม่และให้ความช่วยเหลือจนงานเสร็จสิ้น ค่าใช้จ่ายเฮียโฟร์คจัดการให้จนเรียบร้อย แต่ฉันคงรับมาฟรีๆ ไม่ได้คงต้องหามาคืนให้หมดเพราะฉันเกรงใจเขา เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่เขาดูแลฉันและช่วยเหลือฉันขนาดนี้ทั้งๆ ที่เราต่างเป็นคนแปลกหน้าที่มารู้จักกันโดยบังเอิญ "เสียใจด้วยนะ"

เสียงของใครคนหนึ่งที่ดังจากทางด้านหลัง ฉันหันไปมองยังบุคคลเจ้าของเสียงที่พูดขึ้น -คุณวายุ- เขานั่งลงข้างๆ ฉัน

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบเขาออกไปแค่นั้นเพราะตอนนี้ฉันไม่มีจิตใจจะตอบอะไรใครทั้งนั้น น้ำตาแห่งความเศร้าโศกยังคงไหลรินอาบสองแก้มเรื่อยๆ ต่อไปนี้ชีวิตที่แสนจะโดดเดี่ยวที่ฉันต้องเผชิญเพียงแค่ลำพังมันจะเป็นยังไงต่อนะ ฉันจะสู้ไหวไหมในเมื่อจิตใจฉันมันห่อเหี่ยวเหลือเกิน

//วายุ//

เด็กน้อยที่ต้องเผชิญกับความโศกเศร้ามีเธอนั้นเสียแม่อันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนคืน ทำไมผมรู้สึกกับเธอต่างจากผู้หญิงคนอื่น เธอดูน่าสงสาร น่าทะนุถนอม ภายนอกดูแข็งแกร่งแต่จิรงแล้วมันไม่ใช่ เธอบอบบาง มันทำให้ผมอยากปกป้อง อยากดูแล นี่ผมเป็นอะไรไปกันนะเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักของเธอคนนี้ทำไมผมถึงสนใจในตัวเธอ ผมไม่เคยคิดจะรักใครอีกแล้วตั้งแต่เธอคนนั้นที่ผมเคยรักเดินจากผมไปเพราะ -เงิน- ผมมองผู้หญิงทุกคนที่พยายามเข้าหาผมในแง่ลบ

“ไปอยู่กับฉันไหม ?” ผมถามเธอทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรถึงถามแบบนั้น เธอดูตกใจกับคำถามของผม

“................” มีคำถามบนใบหน้าของเธอ

“ไปอยู่กับฉัน....เธอจะมีเงินเดือนไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร”

“ เด็กเสี่ย !?” เธอแปลความหมายในคำถามผมเป็นอื่น

“ไม่ใช่แบบนั้น....เอ่อ คือ ?” ผมจะตอบเธอยังไงดีหล่ะ

“แบบไหนที่คุณหมายถึง.....” เธอพูดเสียงแข็ง

“ไปคอยดูแลฉัน.....ฉันจะจ้างเธอ ตกลงตามนี้” ในเมื่อเธอตัดสินใจยาก ต้องมัดมือชกแบบนี้แหละ ไม่รู้ล่ะผมอยากได้!

“เดี๋ยว ๆ ค่ะ คุณ คุณวายุ!” เธอตะโกนตามหลังผมที่พูดจบก็ลุกเดินออกมาจากตรงนั้นผมไม่อยากรอให้เธอปฏิเสธ