สยบรักซาตานหน้าหล่อ

ต้องการเพียงเธอ

ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยเฮียโฟร์คมาส่งฉันที่บ้านทั้งๆ ที่เขาพยายามจะพาฉันไปอยู่ด้วยแต่ฉันปฏิเสธฉันไม่อยากไปเป็นภาระของใคร

“ แม่ขา....หนูคิดถึงแม่ ฮือๆๆ “ ฉันนั่งกอดรูปแม่แล้วนั่งพร่ำเพ้อร้องไห้ ตอนนี้ฉันหดหู่ ท้อแท้มาก กำลังใจที่คนเป็นแม่คอยพูดปลอบฉัน แต่ตอนนี้มันไม่มี และไม่มีตลอดไป ฉันเป็นหนี้เฮียโฟร์คและจะต้องรีบหาเงินมาใช้คืนเขา ทั้งๆ ที่เขานั้นปฏิเสธที่จะรับคืน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเราสะดุ้งเพราะนี่มันมืดแล้ว ใครมาในเวลานี้กันนะ! หรือจะเป็นเฮียโฟร์คเราก็แต่สงสัย แต่ก็ยอมวางรูปถ่ายที่กอดก่อนหน้าไว้แล้วเดินมาเปิดประตูบ้านไม้เก่าที่เรากับแม่ใช้อาศัย

“ใครกันนะ มาเวลานี้” ฉันพูดพร่ำด้วยความสงสัย และยอมเปิดประตูทั้งที่ก็กังวล.....”มาหาใครคะ” ฉันถามชายในชุดดำสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

“.......................” มีเพียงความเงียบเท่านั้น พวกเขาไม่ได้ตอบอะไรฉันเลยแต่กลับเดินเข้ามาในบ้านของฉันอย่างถือวิสาสะ

“เดี๋ยว ๆ พวกคุณจะทำอะไร แล้วจะเอาของๆ ฉันไปไหน “

“คุณต้องไปกับพวกเรา”

“ไปไหน...ฉันไม่ไป”

“อย่าขัดเลยนะครับ...ยังไงคุณก็ต้องไป นี่คือคำสั่ง!”

“คำสั่งบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ!”

ฉันถูกลากเข้ามาในรถตู้คันหนึ่ง ผู้ชายพวกนี้ดูน่ากลัว ฉันกลัวจนตัวสั่นเทาแต่ไม่กล้าที่จะหนี ปืนที่พวกเขาเหน็บไว้ที่เอวมันพร้อมจะลั่นไกได้ตลอดเวลาหากฉันก้าวขาหนีและหากเขานั้นคิดจะยิง ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันก็กลัวตายเป็นเหมือนกันถึงชีวิตตอนนี้มันจะแทนรัดทดแต่ในอนาคตข้างหน้าฉันเชื่อว่ามันต้องดีกว่า....

"จะพาฉันไปไหน"

"........" พวกเขานิ่งเงียบ เราได้แต่นั่งกลัวโดยที่ทำอะไรไม่ได้ จะหนีเหรอคงยาก! ผู้ชายสองคนที่นั่งประกบเราซ้ายขวาดูน่ากลัว

รถตู้ที่ฉันนั่งมาเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านหลังหนึ่ง อย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกคฤหาสน์น่าจะถูกต้องกว่า

"เชิญครับ" ชายคนหนึ่งเชื้อเชิญฉัน

"ที่นี่ที่ไหน"

"เข้าไปคุณก็จะรู้เอง...นายท่านรออยู่"

"ใคร !?" ฉันถามเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ภายในนั้นกลัวจนตัวสั่น

"เชิญครับ" เขาไม่ตอบฉัน พูดจบก็เดินนำเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อีกคนก็เดินประกบหลังฉันเหมือนฉันเป็นนักโทษ

ฉันและชายอีกสองคนเดินมาหยุดตรงหน้าห้องๆ หนึ่งประตูบานใหญ่ถูเปิดออกกว้างมองเห็นอีกคนที่อยู่ภายในห้องแค่ด้านหลังเก้าอี้เท่านั้น

"นายท่านรอคุณนานแล้ว" ชายอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น "เชิญครับ...."

พูดจบพวกเขาก็เดินจากไป มีเพียงฉันคนเดียวที่ต้องเดินเข้าไปในห้องนั้นเพียงลำพัง ฉันยืนทำใจและถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อเรียกความกล้าเพราะฉันไม่รู้เลยว่า นายท่าน ที่พวกเขาหมายถึงคือใคร และทำไมเขาต้องจับตัวฉันมาทั้งๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกัน

เขาค่อยๆ หมุนเก้าอี้กลับจนฉันเห็นหน้าของเขาเต็มๆ

"คุณวายุ" ฉันเอ่ยเรียกเสียงดังเบิกตากว้าง นี่เรียกว่าบังคับฉันได้เลยนะ "จับตัวหนูมาทำไม"

"จุ๊ ๆ ๆ ทำไมพูดจาไม่น่ารักเลยล่ะ" เขายกยิ้มแล้วเอ่ยอย่างยียวน

"หนูต้องการกลับบ้าน...เดี๋ยวนี้!"

"เธอต้องอยู่ที่นี่..."

"อะไรของคุณเนี่ย...ไม่อยู่หรอกนะ ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น...ขอตัวค่ะ" พูดจบฉันเอี้ยวตัวกลับแล้วเดินไปยังประตูบ่นเดิมที่ฉันเดินเข้ามา แต่....เมื่อฉันเปิดประตูออกกลับมีชายชุดดำสองคนขวางทางฉันทำหน้านิ่งพร้อมโชว์กระบอกปืนที่เสียบตรงเอวแต่ไม่พูดอะไร ฉันรับรู้เองโดยอัตโนมัติว่าคงไม่มีทางออกจากที่นี่ได้ง่ายๆ

"หึ !...ไปสิยืนรออะไรล่ะ" คนในห้องเอ่ยอย่างเย้ยหยัน

"คุณต้องการอะไรจากหนูกันแน่" ฉันเดินกลับเข้าไปยืนประจันหน้ากับเขา ด้วยอารมณ์โมโหตอนนี้ฉันลืมความกลัวเมื่อกี้ไปทันควัน ได้แต่ยืนกำมือแน่นเจ็บใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ฉันไม่รู้หรอกเขาพาฉันมาเพื่อจุดประสงค์อะไรแต่ถ้ามาเพื่อเป็นเด็กเลี้ยง ฉันไม่ต้องการ! ที่จะใช้ชีวิตแบบนี้

"ต้องการเธอ...พลอยฝัน" ฉันสบตามองหน้าเขาอย่างมีคำถาม...เขาพูดเสียงต่ำหน้านิ่ง ดูขรึม น่าเกรงขามจนฉันรู้สึกกลัวกับคำพูดของเขาที่เปล่งออกมา เขาจะต้องการฉันมาทำไมแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่มีดูมีอะไรพิเศษเอาเสียเลย สำหรับคนอย่างเขาแล้วแค่เรื่องผู้หญิงคงไม่ใช่ปัญหาแน่นอนแค่กระดิกนิ้ว ผู้หญิงทุกคนแทบจะคลานเข่าเข้าหาโดยที่เขานั้นไม่ต้องออกแรงทำอะไรเลยด้วยซ้ำ