“ดื้อ~”
“มิ่นแค่อยากให้เลิกเพ้อเจ้อเรียกมิ่นแบบนั้นแล้วก็นอนซะ”
“หึ ๆๆ ใช่ พี่ยอมรับว่ากับคนอื่นพี่นอนกับเขาเยอะกว่ามิ่นแต่นั่นไม่ใช่เมีย เมียพี่มีคนเดียว เพราะอะไรรู้ไหม...เพราะพี่ไม่เคยรักผู้หญิงพวกนั้นเหมือนที่พี่รักเราไงขมิ้น”
“...รัก?” เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้ยินเขาพูดว่ารักฉันในเวลาไล่เลี่ยกัน ครั้งแรกก็ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาตัดพ้อน้อยใจกับพนักงานของเขานั่นไง
“อื้ม~”
“รัก...ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันแทบไม่ได้ยินเสียงของตัวเองด้วยซ้ำ หงุดหงิดตัวเองจังที่กำลัง...หวั่นไหว
เวลาปกติเขาก็โกหกเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงได้กล้าหวั่นไหวคำพูดของเขาตอนที่เขาเมาเหรอขมิ้น แกเสียสติไปแล้วรึไง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่มันสำคัญเท่าพี่รักมิ่นแค่ไหนด้วยเหรอ~”
“นี่พูดเพราะเมารึเปล่า” ฉันจ้องหน้าเขาที่อยู่ห่างแค่คืบ ใจเต้นแรงเพราะคำพูดกับสายตาลึกซึ้งแต่ก็อยากมองให้ชัดเพื่อจับผิดคนเมา
“หึ ๆๆ ยังไม่เชื่อ
