“...กูแย่ว่ะไอ้นิกซ์”
“...”
“กูรักเขา...กูรักขมิ้นมากจริง ๆ”
“กูต้องทำยังไงวะ กูอยากกอดเขาแต่กูทำไม่ได้ กูอยากรั้งเขาไม่ให้ไปแต่กูไม่กล้า กูต้องทำยังไงต่อวะไอ้นิกซ์ให้ขมิ้นไม่ทิ้งคนเลวอย่างกู กูไม่มีหวังเลยไอ้นิกซ์ กูไม่มีหวังให้น้องไม่ทิ้งกูเลย”
“...” ฉันมองไปที่ต้นเสียงที่มาจากตรงบริเวณสวนหย่อม พอมองเข้าไปก็เห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งนั่งหันหลังให้ฉันอยู่บนเก้าอี้สนามด้วยท่าทางที่ดูไม่ดีเท่าไหร่
...แม็คเวล
เขานั่นล่ะค่ะฉันจำเสียงได้ ยิ่งพูดชื่อฉันขนาดนี้ฉันก็ยิ่งจำเสียงได้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะระบายความรู้สึกอะไรบางอย่างออกมา ไม่คิดว่าตัวเองจะบังเอิญมาได้ยินขนาดนี้ทั้งที่ออกไปจากที่นี่แล้ว และที่สำคัญไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ตรงนี้หลังจากเวลาผ่านมาตั้งครึ่งชั่วโมง
ทุกอย่างมันบังเอิญมากเกินไปแต่ถ้าจะให้คิดว่าเป็นการจัดฉากเรียกร้องความสนใจฉันก็คงไม่อคติขนาดนั้น ตัดมันไปได้เลยค่ะ มันไม่ประจวบ
