ขาวมณีที่รัก

แมวติดเจ้าของ

หลังจากที่สโนว์เริ่มฝึกฝนการใช้พลังและควบคุมมันได้มากขึ้น เขาเริ่มพิจารณาถึงความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง เขาอยากให้จอแจมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องเหนื่อยกับการทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเองรวมทั้งเขาด้วย สโนว์ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองเริ่มมีความรู้สึกที่อยากจะปกป้องและดูแลจอแจ

สโนว์ตัดสินใจที่จะแยกห้องนอนกับเธอ เขาไม่อยากให้ความรู้สึกส่วนตัวหรือความหวาดกลัวในฝันร้ายของเขาส่งผลกระทบต่อจอแจ และเขาก็รับรู้ด้วยว่าเธอไม่สบายใจที่ต้องนอนร่วมห้องกับผู้ชายถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับเธอก็ตาม

“ฉันจะไปนอนห้องข้างๆ นี้นะ เธอจะได้สบายใจ เห็นบ่นว่าไม่อยากนอนห้องเดียวกันแล้ว” เขาบอกกับจอแจด้วยน้ำเสียงจริงจัง จอแจมองหน้าคนพูดด้วยความไม่สบายใจ เธอกลัวว่าเขาจะเข้าใจว่าเธอรังเกียจ เพราะความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เธอไม่รู้ว่าเทพจะเข้าใจเรื่องชายหญิงไม่ควรอยู่รวมกันหรือเปล่า

“นายเต็มใจหรือเปล่า ฉันไม่ได้ว่าอะไรนะถ้านาย...”

“เต็มใจ แต่ฉันจะพังประตูห้องที่มันเชื่อมกันทิ้งไปซะ ฉันจะได้มองเห็นเธอไง” สโนว์ยิ้มบางๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“โธ่เอ๊ย แบบนั้นมันต่างอะไรกับนอนห้องเดียวกันยะ!” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่จอแจก็ไม่ได้ว่าอะไร อย่างน้อยก็ยังแยกห้องกันชัดเจน ดีกว่านอนในห้องเดียวกันไปเลยอย่างตอนแรก

“ส่วนข้าวของที่ฉันใช้พลังสร้างมันขึ้นมา วันนี้คงทำได้แค่นี้นะ รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว” เขาบอกก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆ

“อืม...ได้แค่นี้ก็เอาแค่นี้แหละ นายนอนพักเถอะเดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้กิน” สโนว์พยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

ทั้งสองคนตกลงกันเอาไว้ ว่าจะไม่ให้สโนว์ใช้พลังสร้างของกินขึ้นมา เพราะว่ามันจะไม่มีรสชาติ แถมฝีมือขอจอแจก็ยังอร่อยจนสโนว์รู้สึกไม่ถูกปากอาหารที่อื่น และอยากกินแต่ฝีมือของจอแจเท่านั้น

จอแจเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นและเลือกวัตถุดิบสดใหม่ที่มีอยู่ เธอคิดถึงอาหารที่สโนว์ชอบ และพยายามหาวัตถุดิบให้ครบ

“เส้นหมดอีกแล้วเหรอเนี่ย...” จอแจบ่นพึมพำ ก่อนจะหันมองไปทางสโนว์ เธอตั้งใจจะให้เขาช่วยสร้างเส้นสปาเกตตีให้ แต่เห็นว่าเขากำลังหลับอยู่ เลยตัดสินใจว่าจะออกไปซื้อเอง

ระหว่างที่จอแจเดินออกไปได้สักพักสโนว์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะฝันไม่ดีนัก เขายังระแวงเรื่องที่จะมีคนมาทำร้ายตัวเองกับจอแจ ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านและไม่เห็นจอแจที่ควรจะทำกับข้าวอยู่ในครัว

“ยัยมนุษย์! กับข้าวเสร็จหรือยัง?” เขาร้องถามพร้อมกับเดินตรงไปที่ครัว แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า และข้าวของที่เอาออกมาวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับทำอาการ แล้วเธอหายไปไหนกัน?

“ยัยมนุษย์! เธออยู่ไหน? ไหนว่าจะทำกับข้าวไง?” สโนว์เดินตามหาจอแจไปทั่ว ทั้งห้องน้ำ ห้องนอน สวนหน้าบ้าน รอบๆ บ้านจนมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ได้อยู่บ้านแน่ๆ

“หายไปไหนวะเนี่ย” เขาสบถอย่างหัวเสีย และรีบเดินออกจากบ้านมาอย่างไม่มีจุดหมาย เขาหวังว่าเธอจะอยู่ที่ไหนสักที่แถวๆ นี้และปลอดภัยดี

“จอแจ! จอแจ! จอแจ!” เขาตะโกนเรียกและวิ่งไปทั่ว จอแจเดินกลับมาจากร้านค้าพอดี พอได้ยินเข้าก็ตกใจ เธอรีบวิ่งไปหาเขาทันที เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่!!! นายมาทำอะไรตรงนี้ แล้วทำไมต้องเสียงดังโวยวายขนาดนี้ด้วย”

“จอแจ...” เขาไม่ได้ตอบแต่กลับดึงเธอเข้าไปกอดแน่นด้วยความดีใจ จอแจเองก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งในอ้อมกอดของเขาแบบนั้น

“เธอหายไปไหนมา ฉันตกใจมากเลยนะ”

“ปล่อยก่อนได้ไหม ฉันหายใจไม่ออก” จอแจพูดขึ้น สโนว์ก็รีบคลายกอดทันทีเช่นกัน

“ขอโทษ ฉันแค่ดีใจ ที่เห็นว่าเธอปลอดภัยดี แล้วตกลงว่าไปไหนมา ทำไมไม่บอกก่อน”

“ฉันออกไปซื้อของมา นี่ไง! แล้วที่ไม่ได้บอกก่อนก็เพราะเห็นนายนอนหลับอยู่ ก็เลยอยากให้นายพักผ่อน เห็นบอกว่าเพลียไม่ใช่หรือไง” จอแจพูดพร้อมกับยื่นถุงในมือให้ดู

“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็กลับอยู่ ตื่นมาไม่เจอเธอแล้ว” เทพหนุ่มพูดอย่างอายๆ ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอจอแจ เขารู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น กระวนกระวายอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่พอเห็นว่าเธอปลอดภัยดีก็สบายใจขึ้นมาก

“เป็นแมวติดเจ้าของหรือไง ไปเถอะกลับบ้านกัน นายก็ไปนอนต่อ ฉันยังต้องทำอาหารอีกสักพัก ไว้ฉันจะเรียกถ้าเสร็จแล้ว”

“ต่อไปจะไปไหนก็ต้องบอกฉันด้วยนะ ต่อให้ฉันหลับอยู่ก็ต้องปลุกขึ้นมาบอก” ทั้งคู่เดินคุยกันจนกลับถึงบ้าน โดยมีเทียร์เรสติดตามดูอยู่ไม่ห่าง

“เพราะแบบนี้เองสินะ คำสาปของข้าถึงได้เสื่อมลงก่อนกำหนด” เขาพูดกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ สลายหายไปกับอากาศ ตอนนี้เทียร์เรสได้คำตอบแล้ว และเขาตัดสินใจว่าจะกลับไปที่โลกแห่งเทพ เพื่อเจรจาในสภาเทพเกี่ยวกับคำสาปของเทอรีมัส

จอแจกลับมาตั้งใจทำอาหารต่อ ส่วนสโนว์ก็ขนที่นอนมานอนเฝ้าอยู่ในครัวไม่ห่าง ขนาดจอแจบอกให้ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่ไป สุดท้ายเธอจึงต้องยอมให้เขาทำตามที่อยากจะทำ

จอแจทำอาหารไป ก็หันมองสโนว์เป็นระยะ เธอรู้สึกเอ็นดูเทพแมวตัวโตของตัวเอง ตอนนี้เขาดูเหมือนกับแมวเสียยิ่งกว่าตอนที่อยู่ในร่างแมวซะอีก

เมื่ออาหารเย็นที่จอแจตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเสร็จสิ้น สโนว์ก็ตื่นขึ้นมาพอดี เพราะกลิ่นหอมของอาหาร เขารีบลุกขึ้นและเดินไปดูจอแจซึ่งกำลังเตรียมจัดโต๊ะอาหาร

“หิวหรือยัง ฉันทำเสร็จพอดีเลย”

“อืม...หิวแล้ว”

“งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ แล้วก็กลับมากินพร้อมกัน” สโนว์พยักหน้ารับ ก่อนจะทำตามคำสั่งของจอแจ เมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วก็รีบกลับมาที่โต๊ะกินข้าว จอแจเตรียมทุกอย่างเอาไว้พร้อมหมดแล้ว

“คืนนี้นายอยู่ที่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม ฉันน่าจะเลิกงานดึกหน่อย เห็นว่ามีน้องหมามาแอดมิทหลายตัว กว่าจะป้อนอาหารป้อนยาเสร็จคงดึก” จอแจพูดเข้าประเด็นสำคัญ เพราะเธอเห็นว่าช่วงนี้สโนว์ตามติดเธออย่างกับเงา

“ไม่ไปไม่ได้หรือไง หมาพวกนั้นเอาอาหารกองไว้ให้มันก็กินเองได้อยู่แล้ว”

“นี่! หมาที่คลินิกมีแต่ลูกคุณหนู ไม่ใช่หมาจรแบบที่นายเคยเจอนะยะ” หญิงสาวเสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอม

“ฉันต้องหาเงินมาเท่าไหร่ เธอถึงจะไม่ต้องไปทำงานอีก” ทำถามจากน้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่าย ทำให้จอแจรู้สึกหนักใจ เธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปทำงานแล้ว แต่ก็ไม่อยากให้สโนว์ต้องเหนื่อยจากการใช้พลังเหมือนกัน ตอนนี้เขายังใช้พลังได้ไม่เต็มที่ มากพอที่จะทำแบบนั้นได้

“เอาไว้นายใช้พลังได้ดีเมื่อไหร่ ค่อยว่ากันก็แล้วกัน”

“บอกมาเลย ฉันจะทำ เธอจะได้ไม่ต้องไปดูแลไอ้พวกหมานั่น กลิ่นมันติดตัวกลับมาด้วย มันเหม็น!!!”

“เอ๊ะ!!!” สุดท้ายก็กลายเป็นว่าทั้งคู่เถียงกันไปเถียงกันมาไม่หยุดเหมือนเดิม สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ก็เห็นจะมีแต่ความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างก็พยายามกดมันเอาไว้เท่านั้น