Chapter 4
2050 Words
บูมเงยหน้ามองใบหน้าแดงระเรื่อของไนเจลก่อนกดยิ้มแล้วรั้งใบหน้าของเธอไปกดจูบทันทีก่อนคลอเคลียไปมา มือหนาบีบเคล้นสองเต้าอวบก่อนเสียงกระซิบจะดังขึ้นที่ข้างหูของเธอจนเธอถึงกับชะงักตัวชา
"ถ้าฉันคิดถึง ฉันต้องเป็นคนบอกเธอเอง ไม่ใช่เธอมาเดาแบบนี้"
"หนู...อื้อออ"
"ฉันคิดถึงเธอ"
"!!!!!!!!!!!"
คำๆนั้นทำเอาน้ำตาที่เพิ่งไหล แห้งเหือดไป ไนเจลจูบบูมกลับอย่างเร่าร้อน มือเรียวเริ่มปลดเสื้อของชายหนุ่มออกจนหมด ก่อนถอดมันออก
"เกิดอะไรขึ้น?" บูมเอ่ยพรางกดยิ้ม
"หนูจะเป็นนางบำเรอที่ทำให้พี่ติดใจที่สุด"
พูดจบเป็นไนเจลเองที่เริ่มบทสวาทกับบูมก่อน เธอผลักเขานอนลงก่อนจะเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วเคลื่อนตัวเปลือยเปล่าลงไปจนถึงมันกรตัวโตที่กำลังผงาดจนสุด เธอครอบครองมันเข้าปากได้เพียงครึ่งเดียวก่อนจะเคลื่อนเป็นจังหวะเกิดเสียงในลำคอ
อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก! เพียงแรงสาวปากไม่กี่ครั้ง บูมก็ซี๊ดในลำคอก่อนหยัดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองการกระทำของไนเจลที่กำลังบำเรอรักให้กับลำท่อนของเขา ภาพตรงหน้าทำให้บูมพอใจไม่น้อย
"ซี๊ดด เธอเก่งขึ้นนะ"
"พี่เป็นคนสอนหนู"
พูดจบเมื่อรู้สึกว่าลำท่อนของชายหนุ่มกำลังขยายขึ้นๆลงๆหนักขึ้น ไนเจลพาตัวเองขึ้นคร่อมก่อนใช้มือจับลำท่อนหยาดเยิ้มนั่นเข้ารูสวาทของตัวเองทั้งที่ไร้เกาะป้องกัน ปกติบูมก็ไม่ค่อยใส่ถุงยางอนามัยอยู่แล้ว เป็นเธอเองที่กินยาคุมมาตลอด
"อึก! อื้อออออ จุก"
ไม่ว่าจะมีอะไรกันมานานแค่ไหน ไนเจลก็ยังคงจุกและไม่ชินกับขนาดของลำท่อนนี่สักที แรงบีบรัดทำเอาชายหนุ่มขบกรามจนแน่น เมื่อครอบครองลงไปจนมิดด้าม เธอเริ่มยันมือสองข้างลงอกแกร่ง ก่อนจะขย่มร่างกายของตัวเองขึ้นลง ยิ่งขย่ม ยิ่งเสียว ยิ่งเสียวมาก เธอก็ยิ่งขย่มแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
"พี่บูม อ๊ะ! อ๊ะ! เสียว อ๊างงงงงง"
ไนเจลขย่มจนบูมต้องจับสะโพกของเธอไว้เพื่อคุมจังหวะ วันนี้ไนเจลดูจะมีแรงสวาทรุนแรงกว่าทุกวัน ซึ่งเขาเองกลับชอบที่เธอเป็นแบบนี้ แรงขย่มของเธอกำลังจะพาเขาถึงฝั่งฝัน แต่เท่าที่รู้สึก ไนเจลสุขสมไปแล้วก่อนเขารอบนึงแน่ๆ
ครืด ครืด อาย โทรเข้า โทรศัพท์ของบูมสั่นเมื่อมีสายโทรเข้า เขาหันไปเห็นแล้วคว้ามันขึ้นก่อนกดตัดสายทิ้งก่อนที่ไนเจลจะเห็นแล้วปิดเครื่องซะ ตอนนี้ไม่ควรมีอะไรมาขัดขวางทั้งนั้น
"ทำไมขย่มฉันแรงขนาดนี้" บูมเอ่ยถามเมื่อเสร็จศึกกาม
"หนูจะเป็นประจำเดือนมั้งค่ะ อารมณ์เลยรุนแรงไปหน่อย"
"ฟ่อดดด แต่งตัวเสร็จหรือยัง"
"พะ..พี่บูม"
"ฉันจะพาเธอออกไปกินข้าว เมื่อกี้เห็นกินแต่มาม่า" บูมเอ่ยพรางหอมแก้มไนเจลฟ่อดใหญ่
"จะเสร็จแล้วค่ะ"
บูมขับรถพาไนเจลออกมากินมื้อค่ำไม่ห่างคอนโดมากนัก มันเป็นร้านประจำที่ทั้งคู่ชอบมา และมาค่อนข้างบ่อยเวลาบูมมานอนที่คอนโดด้วย
"สั่งให้ด้วย" บูมเอ่ยก่อนนั่งลงกดเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่ปิดไปก่อนหน้า โดยที่ไนเจลได้แต่อ่านเมนูแล้วสั่งทุกอย่างที่รู้ว่าชายหนุ่มชอบ ก่อนจะสังเกตุว่าบูมกดโทรศัพท์ไม่หยุด เขาคงมีงานต้องทำซินะ
ทางด้านบูมที่กดอ่านข้อความแล้วชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเงยมองหน้าไนเจลที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอเองก็กำลังกดโทรศัพท์ ในข้อความ อายส่งมาว่าไม่สบายเป็นไข้ อยากให้เขารีบไปหาแล้วพาไปหาหมอ คงเพราะเจตแรคและอากาศเปลี่ยน
แต่หากไปตอนนี้เท่ากับเขาจะต้องทิ้งไนเจลให้กินข้าวคนเดียวกลางคันอีกในขณะที่วันนี้เขาเพิ่งทิ้งให้เธอนั่งแท็กซี่กลับคอนโดทั้งที่บอกจะไปรับอีก
"มีอะไรเหรอคะพี่บูม...พี่มีงานใช่มั้ยค่ะ เดี๋ยวหนูนั่งกินข้าวคนเดียวก็ได้ค่ะ..."
"นั่งรอแปป เดี๋ยวฉันไปโทรศัพท์เดี๋ยวมา"
บูมลุกขึ้นไปยืนคุยโทรศัพท์ที่ด้านหน้าร้าน ไนเจลคอยมองตลอดเวลาเพราะคิดว่าบูมคงจะทิ้งเธอไว้แล้วออกไปแน่นอน
BOOM TALK
ผมเดินออกมาคุยโทรศัพท์ที่นอกร้าน ก่อนจะกดโทรหาลูกน้องคนสนิทที่รู้เรื่องตัวผมดีทุกเรื่อง
(ครับนาย)
(มึงไปที่โรงแรมxx อายไม่สบายอยู่ที่นั่น พาเลขากูไปด้วย บอกอายว่ากูให้มารับไปหาหมอ กูติดธุระ) บูม
(ถ้าคุณอายถาม จะให้ผมตอบว่านายติดธุระอะไรครับ)
(กูติดงานสำคัญ บอกแค่นี้อายไม่ถามเยอะหรอก)
(ครับนาย)
(แล้วเดี๋ยวไปจัดการของที่กูสั่งให้เรียบร้อย กูส่งรายละเอียดไปแล้ว)
(ครับนาย)
ผมวางสายก่อนเอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง เดินกลับเข้าไปด้านในร้าน เห็นไนเจลกำลังนั่งเอาหลอดเขี่ยแก้วน้ำด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
"เป็นอะไร?"
"อ้าวพี่บูม หนูนึกว่าพี่ไปแล้วซะอีก..."
"บอกอยู่ว่าไปคุยโทรศัพท์เดี๋ยวกลับมา แล้วนี่นั่งหน้าไม่ดีนี่คิดว่าฉันกลับไปแล้ว?"
"ค่ะ..."
"เธอนี่ตลกชะมัด"
ผมโยกหัวไนเจลเล่นอย่างลืมตัวและไม่เคยทำมาก่อน และดูเธอเองจะตกใจเหมือนกันที่ผมทำแบบนั้น ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ทุกอย่างที่ไนเจลสั่ง มันมีแต่ของโปรดผม โดยที่ไม่มีของโปรดเธอสักอย่าง
"ทำไมไม่สั่งที่ตัวเองชอบมากิน?" ผมเอ่ยถาม
"นี่ก็ชอบค่ะ"
"ปกติเธอชอบกินแกงจืดสาหร่ายไม่ใช่หรือไง ทำไมสั่งแกงจืดแบบนี้มา?"
"พี่รู้ด้วยเหรอค่ะว่าหนูชอบ"
".................."
"กินเถอะค่ะ หนูรู้ว่าพี่มีงาน กินเสร็จแล้วพี่จะได้ไปทำงาน หนูไม่อยากกวนเวลาพี่เยอะ"
END BOOM TALK
"ทำไมกินน้อย?"
"หนูเพิ่งกินมาม่ามานี่คะ เลยกินไม่ค่อยลง"
"หรือต้องให้ฉันป้อน?" บูมเอ่ย
"เอ่ออ..."
"อ้าปาก"
บูมตักอาหารก่อนป้อนให้เธอกลางร้านอาหารที่คนค่อนข้างเยอะ ไนเจลมองไปรอบๆด้วยความเขิน เมื่อบูมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน เธอยอมอ้าปากกินอย่างว่าง่าย และนั่นไม่ใช่คำเดียว บูมป้อนเธออีกหลายคำจนจบมื้อค่ำ
"เป็นอะไร"
"สงสัยประจำเดือนจะมาค่ะ หนูปวดท้อง ดีนะใส่กันมาก่อนแล้ว" ไนเจลเอ่ยพรางกุมท้องตัวเองเบาๆขณะกำลังนั่งรถกลับคอนโด
"ไหวมั้ย"
"ไหวค่ะ มันปวดแบบนี้ประจำอยู่แล้วค่ะ หนูชินแล้ว"
เมื่อมาถึงคอนโด ดูไนเจลจะนอนคดตัวแปลกๆในขณะที่บูมนั่งอยู่หน้าจอคอม สายตาของชายหนุ่มก็หันไปเห็นท่านอนแปลกๆนั่น วันนี้บูมเลือกจะนอนค้างที่นี่ไม่ได้กลับคอนโดของตัวเอง
"คะพี่บูม......" ไนเจลที่ค่อยๆขยับตัวตามแรงจับของบูม เขานั่งอยู่ข้างเตียงก่อนจะค่อยเรียกให้เธอตื่น
"ปวดท้องมากเหรอ"
"ค่ะ..."
ถามแค่นั้นบูมก็ห่มผ้าให้เธอนอนต่ออีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องลงไปที่มาร์ทด้านล่างซึ่งมีร้านขายยาเล็กๆอยู่ด้านใน เขาเอ่ยถามเภสัชในสิ่งที่ต้องการ เพราะชีวิตนี้ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
"ผมอยากได้ยาแก้ปวดท้องประจำเดือนกับกระเป๋าหรือแผ่นเจลร้อนก็ได้ครับ พอมีมั้ยครับ" บูมเอ่ย
ไม่นานสิ่งที่ต้องการก็ได้กลับมาครบ เขาเดินกลับมาหาไนเจล ก่อนค่อยๆเรียกเธออีกครั้ง
"พี่บูม!!! ทำอะไรคะ"
"นอนนิ่งๆ ฉันลงไปซื้อแล้ว เขาไม่มีกระเป๋าน้ำร้อน แต่มีแบบแผ่นเจล ติดไว้เธอจะได้หายปวดท้อง"
บูมค่อยๆแกะแผ่นเจลติดลงบนหน้าท้องน้อยของไนเจลจนเธอถึงกับเขิลก่อนส่งยากับน้ำดื่มให้ จนไนเจลที่รับไปแบบงงๆเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำเป็น
"ขอบคุณค่ะ"
"นอนเถอะ ฉันจะนั่งเครียงานสักหน่อย" บูมเอ่ย
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ดูแลหนู" ไนเจลเอ่ยก่อนเอามือจับที่แผ่นเจลด้วยความรู้สึกดี
"อืม นอนเถอะ" บูมเอ่ยเสร็จเขาก็เอาคอมมานั่งทำงานข้างๆเตียงที่ไนเจลนอนอยู่
เช้า
ไนเจลตื่นมาก็เป็นเรื่องปกติที่จะไม่เจอบูม เพราะบูมออกจากคอนโดไปตั้งแต่เธอยังไม่ตื่นนอน หลังอาบน้ำเสร็จมีเสียงออดหน้าประตูดังขึ้นจนเธอต้องเดินไปเปิด ก็เหมือนเดิม คือเจอลูกน้องคนสนิทของบูมมายืนอยู่ที่หน้าประตู
"นายให้เอาของมาให้ครับ โทรหานายด้วยนะครับ" ลูกน้องคนสนิทของบูมเอ่ยขึ้นก่อนส่งกล่องใบเล็กให้
เธอถือมันเดินกลับมานั่งที่โซฟา ก่อนจะกดโทรออกหาหาบูมทันทีที่ได้รับของ
(ได้ของแล้วเหรอ) เสียงบูมเอ่ยขึ้นทันทีที่รับสาย
(ค่ะ อะไรเหรอคะ?)
(ลองเปิดดูก่อน เดี๋ยวฉันบอก) บูมเอ่ย
ไนเจลค่อยๆเปิดกล่องออกก่อนเจอกับสมาร์ทคีย์รถยี่ห้อหรู เธอเบิกตากว้างก่อนเอ่ยถามบูมอย่างตกใจเพราะเมื่อคืนเขาเพิ่งพูดถึงเรื่องขับรถ
(พี่บูมคะ!!!)
(เดินไปที่ชั้นจอดรถซิ)
ไนเจลยังคงคาสายบูมก่อนเดินไปที่ชั้นจอดรถพิเศษที่เป็นของห้องที่เธออยู่ ปกติจะเป็นรถของบูมมาจอดประจำ แต่ตอนนี้มันมีรถมินิป้ายแดงราคาแพงจอดอยู่ ไนเจลเดินไปปรากฏว่ามีเสียงบูมหัวเราะเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น
(ดูไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปสอนขับ คันนี้ฉันซื้อให้เธอ) บูมเอ่ย
(ให้หนูเหรอค่ะ มันแพงไปหรือเปล่าค่ะพี่บูม...)
(เวลาฉันไม่อยู่ เธอได้ไปไหนมาไหนเองได้ไม่ต้องเรียกแท็กซี่)
(แต่หนู...)
(ไว้ฉันไปสอน ตอนนี้ฉันมีงานต้องทำ แค่นี้นะ)
(ค่ะ)
ไนเจลยืนมองรถป้ายแดงตรงหน้าแล้วอดยิ้มไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเธอได้ของราคาแพง แต่เป็นเหตุผลที่เธอได้มันมาต่างหากที่ทำให้เธอยิ้ม
ทางด้านบูมที่กดยิ้มแล้ววางสายลง เขากำลังนั่งทำงานอยู่ที่คาสิโน โดยที่ยังไม่ได้ไปไหนตั้งแต่ออกจากคอนโดของไนเจลมาแล้วตรงมาที่คาสิโนเลยทันที
"พี่บูม"
"อ้าว มาหามีอะไรหรือเปล่าครับ" บูมเอ่ยเมื่อเห็นอายเดินเข้ามา ทั้งที่เมื่อคืนเธอเพิ่งไม่สบาย
"ใจร้ายจัง ไม่ถามเหรอค่ะว่าอายหายหรือยัง" อายเอ่ย
"แล้วทำไมออกมาแบบนี้ ไม่นอนพักละครับ" บูมเอ่ย
"อยู่แต่ที่โรงแรมอายเบื่อค่ะ เลยแวะมาหาพี่ จะเข้าไปดูบ้านด้วยค่ะว่าใกล้เสร็จหรือยัง" อายเอ่ย
"แล้วนี่มายังไง" บูมเอ่ยถามขึ้น
"แท็กซี่ซิคะ พี่ไม่รับสายอายเลย พี่พาอายไปดูบ้านหน่อยได้มั้ยคะ"
"นั่งรอก่อนได้มั้ย พี่เคลียร์งานใกล้เสร็จแล้ว" บูมเอ่ย
"ได้ค่ะ"
นั่งทำงานไปได้ไม่นาน ลูกน้องคนสนิทของบูมก็เข้ามาบอกกับเขาว่ามีลูกค้ามาหา แต่บูมที่กำลังรีบเคลียร์งานก็ไม่ได้เงยหน้ามอง บอกให้พาเข้ามาเลย จนลูกน้องคนสนิทบอกว่าไม่น่าจะเหมาะเขาจึงเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร เมื่อเห็นสายตาแปลกๆของลูกน้องก็รู้ทันทีว่ามีอะไรไม่ปกติ
- Writer
