Chapter 3
2000 Words
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาไม่ใช่แฟนเจลหรอกค่ะ"
"เขาบอกพี่ว่าอย่ามายุ่งกับเมียเขา พี่ว่าพี่มีสตินะ หรือว่าหัวพี่ฟาดเลยหูฝาดไป" โน๊ตเอ่ย
"คงใช่ค่ะ ไม่มีทางที่เขาจะบอกว่าเจลเป็นเมียเขาหรอกค่ะ"
"แสดงว่าพี่ยังมีหวังใช่มั้ยน้องเจล"
"เจล..เจลไม่ขอตอบได้มั้ยค่ะ เจลขอโทษนะพี่โน๊ต เจลก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะดีพอที่จะมีแฟนมั้ย ไม่ใช่ว่าเจลรังเกียจหรือไม่ชอบอะไรพี่นะคะ"
"พี่เข้าใจครับ งั้นพี่จีบเจลต่อเลยนะครับ"
โน๊ตเอ่ยพรางยิ้มออกมา ทั้งที่แขนก็ยังไม่หาย แต่โน๊ตก็คอยดูแลไนเจลตลอดการเดินทาง ใบหน้าที่ยังมีรอยพลาสเตอร์ยาปิดอยู่นั่นอีก
BOOM TALK
ผมมีงานที่ต้องเคลียร์ที่คาสิโนทั้งคืน เพราะมีปัญหากับลูกค้าใหญ่เจ้าประจำ กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ7โมงเช้า ตอนนี้ง่วงแทบอยากจะนอนหลับคาโต๊ะทำงานให้ได้
ผมขับรถออกจากคาสิโนมาแต่ก็แปลกใจตัวไม่น้อยนะครับที่ขับมาที่คอนโดของไนเจล เธอเป็นนางบำเรอของผม จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิด เมื่อหลายปีก่อนพ่อแม่เธอพาเธอมาให้ผมบอกให้เอาไว้ขัดดอกให้ได้ผ่อนชำระหนี้เมื่อขายทุกอย่างหมดก็ยังใช้หนี้ไม่หมด
แต่เมื่อมาถึง ห้องเงียบสนิท นี่ออกไปไหนแต่เช้าขนาดนี้ ผมคว้าโทรศัพท์เพื่อโทรหาเธอ ไม่นานเธอก็รับสาย
(ไปไหนแต่เช้า?)
(วันนี้หนูมาออกค่ายไงคะ ที่หนูขอพี่เมื่อหลายวันก่อน)
(วันนี้เหรอ?)
(ค่ะ พี่งานยุ่งมาก คงลืมว่าวันนี้หนูต้องไปค่าย)
(แล้วกลับเมื่อไหร่นะ)
(สองวันค่ะ)
(หายแล้วหรือไงถึงไปค่าย คนไม่สบายพวกรุ่นพี่นั่นมันจะใจดำให้ตกกิจกรรมเลยหรือไง)บูม
(หนูหายแล้ว...)
(ตามใจ ถ้ากลับมาแล้วมานอนเป็นไข้เธอจะโดนไม่ใช่น้อยนะไนเจล)
(ไม่หรอกค่ะ พี่โทรมามีธุระอะไรกับหนูอีกมั้ยคะ)
(ไม่มี)
หงุดหงิดชะมัด ผมขับรถออกจากคอนโดของเธอกลับไปที่บ้าน ก่อนจะอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน กะว่าจะนอนที่คอนโดเธอแต่ไม่อยู่ผมเลยเลือกจะกลับบ้าน แต่ยังไม่ทันได้หลับ เสียงเรียกของพ่อผมก็ดังขึ้นซะก่อน
"ไอ้บูม มึงอย่าเพิ่งนอน ออกมาหาพ่อก่อน มีเรื่องจะคุย"
"พ่อครับ ขอนอนสัก10นาทีค่อยคุยได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้ ลุกมาก่อน ให้ไว"
สุดท้ายผมก็ต้องเดินตามพ่อไปที่ห้องรับแขก แม่ผมท่านก็อยู่ด้วย ผมนั่งลงทั้งที่ตาเกือบจะปิดก็ไม่ปานแล้วครับ แต่ต้องมานั่งถ่างตาฟังพ่อก่อน ทำไงได้ นั่นพ่อกับแม่ผม
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"น้องอายกำลังจะบินกลับมาจากอังกฤษ จำน้องได้มั้ย" พ่อผมเอ่ย
"จำได้ครับ"
"พ่อรู้ว่าทุกวันนี้มึงสนุกกับชีวิตสุดเหวี่ยงเหลือเกิน แต่ต่อไปนี้ มึงจะทำแบบเดิมไม่ได้แล้วนะ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า มึงต้องหมั้นกับน้องอาย เข้าใจมั้ย"
"ผมนึกว่ายกเลิกไปแล้วซะอีกนะครับเรื่องหมั้นอะไรเนี้ย"
น้องอายที่พ่อพูดถึง ครอบครัวเรารู้จักกันมานาน ผู้ใหญ่สองฝ่ายหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะมันก็แค่คำสัญญาของผู้ใหญ่ โตขึ้นต่างฝ่ายต่างมีชีวิตของตัวเองก็ล้มเลิกไปเอง หรือหากต้องหมั้นกันจริง อยู่กันไม่ได้ก็แยกย้าย ผมมันค่อนข้างความคิดสากลสักหน่อยไม่ได้ยึดติดกับการแต่งงานหรือหย่าร้างมากนัก
"มึงไม่ได้มีเมีย แค่เบาเรื่องผู้หญิงให้มันน้อยๆหน่อย น้องกลับมาเมื่อไหร่ก็ดูแลน้องด้วยล่ะ" พ่อเอ่ย
"บูม น้องเป็นผู้หญิง ถ้าไม่ได้คิดอะไรจริงจัง บูมก็เว้นระยะห่างกับน้อง อย่าเกินเลยกับน้องนะ ผู้หญิงมีเรื่องที่หวงแหนกันทุกคน และถ้าบูมมีแฟนก็รีบบอกพ่อ ไม่มีใครทนเห็นแฟนตัวเองไปลองอยู่กินกับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ" แม่ผมท่านเอ่ย
END BOOM TALK
"หยา หนูจะบอกว่าลูกเรามีเมียแล้ว??" ไบรท์เอ่ย
"ลูกอาจจะมีก็ได้นะคะพี่ไบรท์"
"ว่าไง มีมั้ย ถ้ามีจะได้ยกเลิกไป"
"ผมไม่มีแฟนสักหน่อย"
"ก็ดี และพ่อจะบอกว่าต่อไปนี้ต้องเข้าบ้านทุกวันเพื่อพาน้องอายมากินข้าวที่บ้าน เข้าใจมั้ย" ไบรท์เอ่ย
"ต้องทุกวันด้วยเหรอครับพ่อ ผมมีงานต้องทำเยอะมากนะครับ"
"ต่อไปน้องอายจะเป็นครอบครัวมึง ต่อให้งานสำคัญแค่ไหน เวลาของครอบครัวมึงต้องให้ความสำคัญ เข้าใจที่พ่อพูดมั้ย"
"ครับ"
สุดท้ายบูมก็ไม่ได้นอน เข้าเลือกจะขับรถออกจากบ้านไปที่คอนโดของตัวเอง แต่ก่อนออกเขาก็ได้รับเรื่องปัจจุบันทันด่วนว่าอีกไม่กี่วันอายจะบินกลับมาถึง ซึ่งเขายังไม่ทันได้ตั้งตัวที่จะต้องทำอะไรโดยมีอายเข้ามาในชีวิต
NCLUB
"เฮีย ไปหิวเหล้ามาจากที่ไหน?" อาณาเขตเอ่ยเมื่อเห็นบูมกำลังนั่งดื่มราวกับหิวน้ำ คอแห้งแบบนั้นทั้งที่มันเป็นเหล้า
"กูก็ดื่มปกติ"
"ปกติจริง?? ดูหน้าเฮียมีเรื่องเครียดนะ"
"ไม่มีอะไร"
"ปากแข็งมากเฮีย ตามสบายครับ ผมกลับบ้านละ ลูกเมียรออยู่"
อาณาเขตเอ่ยพรางเดินออกไปหลังจากแวะทักทาย บูมได้แต่นั่งดื่มจนกระทั่งดึก ก่อนมือหนาจะเลื่อนหน้าจอแล้วกดโทรออกหาใครบางคนในยามดึกมากๆนั่น
(ค่ะพี่บูม...)
(ฉันกวนเหรอ) บูม
(เปล่าค่ะ หนูหลับเลยเสียงไม่ค่อยดี..)
(ไปค่ายสนุกมั้ย)
(สนุกค่ะ นี่พี่ทำงานดึกถึงเช้าอีกแล้วใช่มั้ย ขับรถระวังๆนะคะ)
ไนเจลเอ่ยทั้งๆที่ยังคงมีเสียงงัวเงียและหาวเบาๆเพราะนี่มันดึกมากและเธอเองก็หลับไปนานมากเพราะวันนี้มาถึงที่หมายก็ทำกิจกรรมทั้งวัน
(อืม แล้วเอายาไปกินหรือเปล่า)
(คะ?? เอามาค่ะ)
(กลับถึงกรุงเทพกี่โมง)
(น่าจะบ่ายๆค่ะ)
(อืม ไปนอนเถอะ แค่นี้ เดี๋ยววันกลับไปรับ) บูม
(ค่ะ ฝันดีนะพี่บูม)
ไนเจลเอ่ยด้วยน้ำเสียงใสก่อนวางสายไป บูมถอนหายใจก่อนคว้ากุญแจรถขับกลับคอนโดและหลับไปในคืนนั้น กระทั่งถึงวันที่ไนเจลจะเดินทางกลับ เช้านี้บูมถูกเรียกตัวเข้าบ้านเพราะจู่ๆอายก็เดินทางกลับมาถึงก่อนกำหนด
"สวัสดีค่ะพี่บูม"
"ครับ"
ทั้งคู่ทักทายกันปกติ อายเดินทางกลับมาก่อนพ่อแม่ของเธอ เธอต้องพักที่โรงแรมเพราะบ้านยังไม่เสร็จสิ้นการตกแต่ง และบูมมีหน้าที่คอยดูแลอายจนกว่าจะถึงวันหมั้น
"บูม วันนี้พาน้องไปส่งที่โรงแรมด้วยนะ" ไบรท์เอ่ย
"ครับพ่อ"
"พี่บูม อายอยากไปซื้อของใช้ก่อน พี่พาอายไปหน่อยได้มั้ยคะ" อายเอ่ย
"ได้ครับ"
ระหว่างทาง บูมก็นิ่งจนอายต้องเอ่ยถามขึ้น เมื่อมทั้งคู่ไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกัน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก อายเองก็ชอบบูมอยู่ไม่น้อย แต่วันนี้บูมนิ่งจนเหมือนคนไม่รู้จักกันแบบนั้น ทั้งที่กำหนดงานหมั้นก็อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
"เป็นอะไรค่ะพี่บูม"
"หืม เปล่าครับ ทำไมถามแบบนั้น?"
"พี่เงียบมากเลยนะคะ" อายเอ่ย
"พี่ก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่ครับ ไม่เห็นแปลก"
"อายไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าแบบพี่ไม่มีแฟน" อายเอ่ย
"ไม่เห็นจะแปลกนี่ครับ"
"วันนี้อายมากับพี่บูมผีดิบเหรอคะ พูดแข็งเป็นพี่ดิบเลย" อายเอ่ยแซว
บูมกดขำเบาๆ ก่อนขับรถต่อ อายรู้สึกว่าบูมมีเสน่ห์มากแม้จะไม่ค่อยพูด ท่าทางขรึมๆไปบ้างก็ตาม ไม่นาน ทั้งคู่มาถึงห้างสรรพสินค้า อายเดินซื้อของก่อนที่จะกินมื้อกลางวัน แต่ด้วยความผู้หญิง และเธอเองก็ดูแลตัวเองค่อนข้างมาก ทำให้อายเดินเลือกซื้อของนานหลายชั่วโมงหลังมื้อกลางวัน
โทรศัพท์มือถือของบูมสั่นขึ้นเพราะมีข้อความเข้า มันมาจากไนเจล ซึ่งเขายกข้อมือขึ้นมองนาฬิกาปรากฏว่าไนเจลน่าจะเดินทางกลับมาถึงนานมากแล้ว
(ถ้าพี่งานยุ่งอยู่ เดี๋ยวหนูกลับเองก็ได้ค่ะพี่บูม)
บูมถอนหายใจก่อนมองอายที่ยังคงซื้อของไม่เสร็จ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ไปรับไนเจลจนเธอต้องนั่งรถกลับคอนโดเอง ซึ่งไนเจลเองก็รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องปกติ บูมก็เป็นบ่อยๆ เธอไม่ใช่แฟนหรือคนรักของเขา ไม่แปลกที่เขาจะสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง
ทางด้านบูมที่พาอายกลับไปส่งที่โรงแรมในช่วงค่ำ อายชวนเขาอยู่กินมื้อค่ำ แต่บูมบอกว่าวันนี้เขาไม่ได้เข้าไปดูที่คาสิโนเลย ตอนนี้คงต้องขอตัวกลับก่อน
เสียงกดเปิดประตูคอนโดในช่วงค่ำเป็นเรื่องปกติแม้เจ้าของห้องจะอยู่ด้านใน บูมเดินเข้าไปเจอไนเจลกำลังนั่งกินมาม่าอยู่ที่โต๊ะห้องรับแขกพรางทำรายงาน
"พี่บูม"
"ทำอะไร" บูมเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาข้างๆที่ไนเจลนั่ง
"ทำรายงานค่ะ"
"แล้วทำไมกินมาม่า?"
"ประหยัดค่ะ" ไนเจลเอ่ย
"เพื่อ?"
"หนูอยากช่วยพ่อแม่ใช้หนี้"
"เธอไม่อยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยหรือไง!!" บูมขึ้นเสียงตะคอกใส่ไนเจลที่เอ่ยแบบนั้นจนเธอตกใจตะเกียบที่อยู่ในมือหลุดลงชาม ก่อนน้ำตาหยดเล็กๆจะไหลออกมา
"หนูอยากอยู่ มันทำได้ด้วยเหรอค่ะ" ไนเจลเอ่ยทั้งน้ำตาโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับไปมองบูมที่นั่งอยู่
"เธอเป็นอะไร"
"เปล่าค่ะ"
ไนเจลเอ่ยด้วยเสียงเบาลงพรางสะอื้นเล็กๆ มืออีกข้างที่กำปากกกายังคงกำแน่นขึ้น บูมถอนหายใจก่อนค่อยๆรั้งไนเจลที่นั่งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น แต่เธอก็เหมือนฝืนร่างกายไม่ยอมลุกจนเขาต้องรั้งเธอแรงขึ้นจนเธอลุกขึ้นมานั่งอยู่บนตักของเขา
"อย่าร้อง"
เป็นบูมเองที่ค่อยๆปาดน้ำตาให้ไนเจลออกจากสองแก้มนวล ใบหน้าหวานๆนี่ที่เขาไม่เจอมาสองวัน แต่ทำไมเหมือนไม่เจอมานานแบบนี้นะ เขาสอดสายตามองไปทั่วใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะค่อยๆจับผมเธอทัดหูทีละข้าง
"วันนี้ฉันไม่ได้ไปรับ เธอกลับมายังไง"
"นะ..นั่งแท็กซี่กลับมาค่ะ"
"เดี๋ยวฉันสอนขับรถ จะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่" บูมเอ่ย
"คะ?? ขับรถ"
"อืม แต่ตอนนี้ขอดูก่อน ไปเข้าค่ายสองวัน มีอะไรเปลี่ยนไปมั้ย"
"อื้ออออ"
บูมเริ่มขบเม้มไปตามซอกคอขาวในขณะที่อุ้มเธอนั่งคร่อมตักบนโซฟา กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของไนเจลมันไม่เหมือนกับคนอื่น ซึ่งบูมค่อนข้างติดกลิ่นนี้อย่างบอกไม่ถูก
"พี่บูม..อื้ออ คิดถึงหนูเหรอ" ไนเจลเอ่ยเมื่อก้มมองบูมที่ดูดดึงเต้านมอวบของเธออย่างหิวโหย
"ใครบอกฉันคิดถึงเธอ"
"อ๊ะ! หนูแค่เดาอะ..เอา"
- Writer
