Chapter 5
1999 Words
"อายรอพี่นี่นะ เดี๋ยวพี่มา" บูมเอ่ย
"ค่ะ"
บูมเดินออกจากห้องทำงานมาไม่ไกล ลูกน้องคนสนิทก็เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครมาเห็นแน่ๆ
"มึงมีอะไร"
"คุณลิลลี่มาครับ" ลูกน้องเอ่ย
"ไล่ออกไป! กูไม่ว่าง แค่นี้ใช่มั้ย" บูมเอ่ยอย่างไม่ใยดี
"คุณเจลก็มาครับ นายจะให้ผมไล่กลับทั้งคู่เลยมั้ยครับ" ลูกน้องเอ่ย
"เจล? เจลมานี่เหรอ ตอนนี้อยู่ไหน" บูมเอ่ยถาม
ร่างแกร่งเดินตรงไปที่ห้องรับรองที่เจลนั่งอยู่ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก่อนจะปิดลงแล้วล็อคลูกบิด
"มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า"
"พี่ลืมกระเป๋าตังค์ค่ะ" ไนเจลเอ่ยพรางส่งกระเป๋าตังค์ใบหรูแบรนด์ดังสไตล์ผู้ชายให้บูม
"อ่อ อืม"
"งั้นหนูกลับก่อนนะคะ"
"กลับคอนโดหรือจะไปไหน?"
"มีนัดกับพี่ๆที่มหาลัยค่ะ"
"ไอ้เวรนั่นด้วยหรือเปล่า แล้วไปที่ไหน" บูมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
"ที่สวนกลางเมืองค่ะ วันนี้ที่นั่นมีงาน เลยนัดไปค่ะ" ไนเจลเอ่ย
"อืม รีบกลับอย่าให้โทรตามนะ"
หลังจากไนเจลกลับไป บูมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงาน ก่อนที่จะเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทขึ้นก่อนที่จะเข้าไปในห้อง
"ไปดูไนเจลด้วย ว่าไปกับใคร"
"ครับนาย แล้วคุณลิลลี่ผมต้องไปตามดูด้วยมั้ยครับ" ลูกน้องคนสนิทเอ่ย
"ทำไม?"
"ก็คุณลิลลี่กับคุณไนเจล เป็นเอ่อ..." ลูกน้องเอ่ย
"ไนเจลไม่เหมือน! อย่าให้กูได้ยินมึงเทียบแบบนี้อีกนะ!"
"ครับนาย"
"ไปดูไนเจลได้แล้ว ส่วนลิลลี่ไล่ออกไปซะ ให้หาเงินมาจ่าย ไม่ต้องมาให้กูเห็น" บูมเอ่ยก่อนเดินกลับเข้าห้องทำงานไป
ทางด้านไนเจลที่มาที่สวนสาธารณะกลางเมือง ซึ่งเป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดในเมือง วันนี้มีงาน พี่ๆที่คณะจึงนัดมาเที่ยวเท่านั้นเพื่อเป็นการขอบคุณวันที่ออกค่าย
"น้องเจล ทำไมไม่โทรมา พี่ไปรับจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่ไงครับ" โน๊ตเอ่ย
"ไม่เป็นค่ะพี่โน๊ต เจลนั่งรถมาไม่ไกลค่ะ"
"ไอ้โน๊ต รอบก่อนหน้าแหกยังไม่เข็ดนะมึง น้องเจลน่ารักขนาดนี้ ผู้ชายรุมจีบเพียบแน่ๆ" เพื่อนโน๊ตเอ่ยแซว
"ไม่มีหรอกค่ะพี่ๆ แบบหนูใครจะมาสนใจ จืดชืดจะตายไป" ไนเจลเอ่ย
"น้องเจลน่ารักจะตายไป วันนี้เป็นคู่ควงพี่เที่ยวซักวันได้มั้ยครับ" โน๊ตเอ่ย
"เอ่ออ.. ต้องเป็นคู่ด้วยเหรอคะพี่โน๊ต มากันตั้งเยอะ" ไนเจลเอ่ย
"พี่อยากมีคู่ครับ5555"
ทั้งหมดพากันเดินเที่ยวก่อนแวะร้านอาหารนั้นร้านนี้ ไนเจลดูยิ้มมากขึ้นเมื่อเธอชอบชีวิตที่ติดดินแบบนี้ เธออยากให้คนข้างๆที่เดินอยู่เป็นบูมเหลือเกิน แต่เธอมันแค่นางบำเรอ จะมามีโอกาศได้เดินเที่ยวแบบนี้กับเขาได้ยังไง มันคงเป็นไปไม่ได้
"น้องเจล คิดอะไรอยู่ครับ"
"อ่อ..เปล่าค่ะๆ"
BOOM TALK
ผมกำลังพาอายมาดูบ้านของเธอที่กำลังตกแต่ง ครอบครัวอายจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ ซึ่งผมก็ทำตามหน้าที่ แต่สิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจผม กลับไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมพามาตอนนี้ เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นผม ผมควรเอาใจใส่เธอให้มากกว่านี้ซิ อายเองก็น่ารัก น้องไม่เคยเสนอตัวให้ผมทั้งที่ผมดูออกว่าเธอก็มีใจให้ผมมานาน
ครืด ครืด เสียงสายเข้า มันมาจากลูกน้องคนสนิทผม ผมกดรับสายก่อนได้ยินประโยคไม่ยาวมากนัก มันทำให้ผมเริ่มหงุดหงิด ก่อนที่จะวางสายและจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของอาย
เธอเดินดูตัวบ้านโดยที่ผมได้แต่เดินตามห่างๆเพราะก็ไม่อยากกวนเธอ มือถือของผมถูกกดโทรออกทันทีที่ผมเดินเว้นระยะห่างจากอายมาพอสมควร
(ถ้าเธอยังอยู่กับมันอีก รอบนี้มันจะไม่แค่เข้าโรงพยาบาล แต่มันจะลงโลงศพแทน!)
ผมวางสายอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยืนปรับอารมณ์อยู่สักพัก ไม่นาน อายก็เดินออกมาบอกว่าเธอตรวจบ้านเสร็จแล้ว อีกไม่นานจะย้ายเข้ามาอยู่ได้ น่าจะก่อนที่พ่อแม่เธอจะเดินทางกลับมาไทยแน่นอน
ผมได้แต่ยิ้มก่อนจะขับรถพาเธอออกมากินข้าว จริงๆผมยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ ใจก็ไม่ได้รักอาย แต่อีกใจก็ไม่ได้เกลียดอะไรเธอ อายเองก็น่ารัก ทั้งบ้านผมบ้านเธอก็สนิทกัน หลายๆคนพูดว่าหากสองบ้านรวมกัน ธุรกิจคงจะใหญ่มากแน่ๆ แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสักนิด
END BOOM TALK
"พี่บูม อีกไม่กี่วันพ่อกับแม่อายจะบินมาถึง ท่านชวนพี่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันค่ะ" อายเอ่ย
"อ่อ เอาซิ พี่ก็ไม่ได้เจอท่านนานแล้ว" บูมเอ่ย
"ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะ ว่าเรากำลังจะหมั้นกัน เมื่อก่อนอายชอบไปแอบดูพี่เล่นบาสบ่อยๆ เผลอแปปเดียว จะหมั้นกับพี่แล้ว" อายเอ่ย
"..................."
"ไปกินข้าวกันค่ะพี่บูม อายหิวมากเลย"
หลังจากบูมพาอายออกไปทั้งวันจนกระทั่งเริ่มเย็น เขาไปส่งอายที่โรงเชแรม ก่อนจะขับรถออกมา ลูกน้องคนสนิทโทรกลับมาแจ้งว่าไนเจลกลับมาที่คอนโดตั้งแต่บ่าย คงเพราะได้รับข้อความจากเขา
เมื่อมาถึงที่คอนโด เขาเห็นไนเจลนั่งกอดเข่าที่ริมกระจกมองวิวเมืองหลวงที่กำลังเริ่มมืดตรงหน้า
"ทำอะไร?"
"อ่อ เปล่าค่ะ"
"ทำไมทำหน้าเศร้าขนาดนั้น ฉันแค่ให้เธอออกห่างไอ้เวรนั่นแค่นี้ถึงกับต้องเศร้าเลยหรือไง" บูมเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
".................."
ไนเจลไม่ได้ตอบอะไร บูมได้แต่เดินเข้าห้องนอนไปอาบน้ำราวกับว่าเขาใช้ชีวิตประจำวันที่นี่ หมู่นี้บูมมานอนที่คอนโดนี้บ่อยจนเรียกว่าแทบจะทุกวันก็ว่าได้ บูมคว้ามือถือโทรออกหาลูกน้องคนสนิทอีกครั้งในขณะที่ไนเจลอยู่นอกห้องนอน
(ไนเจลกลับมาถึงคอนโดยังไง?) บูม
(นั่งแท็กซี่ครับ นายครับ วันนี้ดูคุณเจลจะยิ้มเยอะมากนะครับ ท่าทางจะชอบงานนั้น)
(ชอบ?? ทำไมมึงคิดแบบนั้น ไม่ใช่เพราะไอ้เวรนั่นหรือไงที่ยิ้ม)
(ไม่ใช่หรอกครับ ผมตามดูตลอด ท่าทางคุณเจลดูจะชอบ ไม่เหมือนกับเวลาที่นายพาคุณเจลไปซื้อพวกของแบรนด์เนมเลยครับ ดูเธอชอบแบบนี้มากกว่า)
(มึงดูจะรู้เยอะไปหรือเปล่าวะ)
(ผมก็มีเมียนะครับนาย ผู้หญิงจะดูมีความสุขเวลาอยู่ในที่ๆเธอชอบ เมียผมก็เป็นครับ)
(เหรอ มึงจะบอกว่าเจลไม่ชอบพวกที่หรูๆแต่ชอบเดินงานแบบนั้นน่ะนะ?)
(ใช่ครับ)
บูมวางสายก่อนขมวดคิ้ว เขาสั่งให้เธอออกห่างซึ่งเธอกลับมาเลย หรือที่นั่งซึมแบบนี้เพราะยังอยากเดินเที่ยวอยู่
"ไม่อาบน้ำแล้วเหรอคะ? อ๊ะพี่บูม!!" ไนเจลเอ่ยยังไม่ทันจบ เธอกลับถูกบูมเดินลากแขนมาขึ้นรถก่อนขับออกจากคอนโด
"จะไปไหนคะ? หรือพี่หิวข้าว?" ไนเจลเอ่ย
"นั่งเฉยๆไม่ต้องถามเยอะ"
ไม่นานรถคันหรูก็ขับมาถึงที่สวนกลางเมืองซึ่งยังคงมีงาน มันจะมีไปจนถึงเที่ยงคืนแล้วจะเปิดอีกทีช่วงสายๆของวันถัดไป
"มาทำอะไรคะ?"
"พาเธอมาเที่ยวไง วันนี้เธอยังเดินไม่ทั่วไม่ใช่หรือไง" บูมเอ่ยก่อนเดินลากแขนไนเจลเข้างาน
บูมกดยิ้มบางๆเมื่อมันเป็นอย่างที่ลูกน้องคนสนิทเอ่ย ไนเจลดูเป็นตัวของตัวเองทันทีที่มาที่นี่ เธอเดินดูนั่นนี่ราวกับไม่เคยมาที่นี่แบบนั้น
"เธอชอบที่นี่เหรอ"
"ชอบค่ะ หนูชอบงานแบบนี้ มันสนุกดีค่ะ"
"แปลกนะ เวลาฉันพาเธอไปเดินห้างซื้อของแพงๆเธอกลับไม่ชอบ ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเลย แต่กลับมาชอบไอ้งานแบบนี้" บูมเอ่ย
"ผู้หญิงคนอื่นของพี่เป็นยังไงหนูไม่รู้ พวกเธออาจจะชอบแบบนั้น แต่งตัวสวย ใช้ของแพง แต่หนูก็แค่...นางบำเรอมั้ยค่ะ จะไปเทียบกับผู้หญิงของพี่ได้ยังไง" ไนเจลเอ่ยกดตัวเองให้ต่ำกว่าคู่นอนทั่วไปเสียอีก จนบูมขมวดคิ้วและไม่ชอบใจนัก
"ฉันไม่เคยบอกว่าเธอด้อยกว่าผู้หญิงพวกนั้นสักหน่อย อย่าพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะ!"
"ค่ะ..."
"เดินนำไปซิ เธออยากไปตรงไหน เดี๋ยวฉันเดินตาม" บูมเอ่ย
ไนเจลที่ดูเริ่มไม่ร่าเริง มีแววตาปนเศร้าคงเพราะเหตุการณ์ที่คุยกันเมื่อกี้ บูมยอมรับว่าเขาหงุดหงิดที่ไนเจลพูดแบบนั้น แม้ว่าเขาจะเอาเธอมาอยู่ในฐานะนางบำเรอก็จริง
"คะ?"
"ซื้อแพงๆให้ไม่เคยเอามาใส่ เลยซื้อแบบนี้ให้ จะได้ยอมใส่ติดตัว"
บูมสวมสร้อยคอเส้นเล็กที่ซื้อจากในงานราคาไม่กี่พันบาท ซึ่งเขาเคยซื้อให้เธอหลายเส้นมีเพชรน้ำงามทั้งนั้น แต่ไนเจลก็ไม่ยอมใส่สักเส้น
"ขอบคุณค่ะ สวยจัง"
"อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอถอดมันออกนะ"
หลังจากกลับจากงานนั่น บูมพาไนเจลกลับคอนโดทันที ในช่วงดึก เสียงครวญครางของร่างเล็กดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อวันนี้ชายหนุ่มอุ้มเธอมามีเล้าโลมก่อนมีเซ็กส์ที่ริมกระจกบนโซฟาตัวใหญ่ แม้คอนโดจะสูงมากแค่ไหน แต่เธอก็อายมากอยู่ดีเพราะร่างกายเธอเปลือยเปล่ามีเพียงชั้นในตัวล่างที่ยังปกปิดถึงแม้ในห้องจะเป็นแสงไฟสลั่วอ่อนๆเท่านั้น และเขาก็อุ้มเธอเดินเข้าห้องน้ำเพราะไนเจลมีประจำเดือน ซึ่งจริงๆไม่ควรที่จะมีเซ็กส์ด้วยซ้ำไป
"พี่บูม อึก! อ๊ะ! ทะ..ทำไมพี่ไม่ยอมเสร็จ หนูมีประจำเดือนนะ อ๊างงงงงง"
"ฉันยังไหว กำลังมันส์"
บูมจับขาไนเจลที่ยืนคว่ำหน้าลงกับกำแพงห้องน้ำพร้อมกับสายน้ำจากฝักบัวที่ไหลอาบร่างทั้งสอง ขาเธอแยกออกจากกันก่อนเขาสับเอวจ้วงความเป็นชายในท่านั้นจนเธอจุกท้องน้อยไปหมด ฝั่งฝันของเธอมันถึงจนสุดหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งบูมอุ้มเธอขึ้นแล้วโยกสะโพกทำรักเธอในท่าที่แขนแกร่งอุ้มร่างของเธอลอยลลิ่วเหนื่อยอากาศจนเกิดเสียง
ตรับๆๆๆๆๆๆๆ ชายหน่มกดจูบลงบนริมฝีปากของหญิงสาวจนเธอมีเพียงเสียงอู้อี้แห่งความสุขสมเท่านั้นเล็ดลอดออกมา
"อื้ออออ พี่บูม อื้อออออ"
"จะแตกแล้ว ซี๊ดดดดด เสียวชะมัด อ่าส์!!!"
น้ำกามสีขาวขุ่นข้นเหนียวกลิ่นคาวมันถูกฉีดอัดเข้ารูสวาทของไนเจลเต็มแรง เธอยอมรับว่าเซ็กส์ของบูมทำให้เธอหลงไหลเขาเพิ่มทั้งที่รักก็มากอยู่แล้ว เธอก้มลงจูบบูมเองในขณะที่เขายังอุ้มเธออยู่แล้วปล่อยให้ลำท่อนได้สำลักน้ำกามออกมาจนหมดลำใส่รูร่องของเธอ
- Writer
