Chapter 2
2006 Words
เพล้ง!!!!!! เสียงขวดแตกดังขึ้นทำเอาทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวยังต้นเสียงซึ่งอยู่โต๊ะไม่ห่างมาก
“!!!!!!”
“มองอะไรกันครับ แค่คันมือไปหน่อย แค่ยังไม่ลั่นใส่หัวใคร!”นั่นเสียงพี่บูม!!!
“เจล เศษแก้วกระเด็นมาถึงเจลมั้ยครับ” พี่โน๊ตเอ่ย
“เอ่อ..มะ…ไม่โดนค่ะ”
ฉันที่รู้ดีว่าพี่บูมไม่พอใจ เพราะปกติเขาเคยบอกเสมอว่าเขาไม่ชอบให้ฉัน ไม่ซิ เขาสั่งห้ามฉันยุ่งกับผู้ชายคนอื่นในขณะที่ยังต้องบำเรอสวาทให้เขา ฉันจะมีใครได้ก็ต่อเมื่อพ่อแม่ฉันใช้หนีแล้วฉันเป็นอิสระเท่านั้น
“เราคุยงานกันเลยมั้ยคะ วันนี้เจลไม่ค่อยสบาย กลัวฟังพี่ๆไม่รู้เรื่องด้วย” ฉันเอ่ย
“โอเคงั้นเริ่มเลยนะ”
END NEIJELL TALK
บูมที่นั่งกระดกเหล้ามองหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งกลางวงบรรดารุ่นพี่ที่คณะ วันนี้จริงๆเขามีนัดกับลิลลี่ คู่ขาคนใหม่ที่เพิ่งถูกเสนอตัวมาให้เพื่อขัดดอก แต่บูมกลับมองเธอแล้วไร้อารมณ์จนต้องงลากเธอมาที่XXPUBเพราะความรู้สึกลึกๆบอกว่าอยากมาที่นี่
“พี่บูมค่ะ ไปข้างนอกกันเถอะค่ะ” ลิลลี่เอ่ย
“อย่าออกความเห็นเพราะฉันไม่ได้สั่ง!”
“ทางที่ดีเธอปล่อยมันไปเถอะ นั่งเฉยๆดีที่สุดฉันขอเตือนนะ" เพื่อนสนิทของบูมที่ชื่อ ไปร์เอ่ยขึ้น
"ไอ้บูม มึงนี่อาการเป็นยังไง ชวนกูมานั่งดื่ม แต่เสือกพามานั่งรวมอยู่ในผับข้างล่างเนี้ย ปกติห้อวงวีไอพีตลอด"
"กูมีเหตุผล"
บูมที่ยังคงกระดกเหล้ามองโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลตลอดเวลาด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งถามตัวเองว่า ทำอะไรอยู่ นั่นแค่ผู้หญิงที่พ่อแม่จนตรอกพามาขายเท่านั้น จำเป็นมั้ยที่เขาต้องสนใจขนาดนี้
"พี่บูม!"
"เธอมาเพื่อให้ฉันเอาถูกมั้ย เตรียมพร้อมเสื้อผ้าขนาดนี้" บูมเอ่ยพรางกอดคอลิลลี่เข้าหาตัวกระทันหันโดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย
"อะไรกันค่ะ ก็พี่ชวนมาดื่มไม่ใช่เหรอค่ะ"
"ฉันเหรอชวนเธอ? เธอต่างหากมั้งที่เสนอตัวเองมาขัดดอก ถ้างั้นก็มาเลย!"
บูมอุ้มลิลลี่ขึ้นนั่งคร่อมตักกลางผับดังนั่นก่อนรั้งเธอเข้าไปจูบอย่างดูดดื่ม ลิลลี่เองก็กอดคอบูมพยายามใช้หน้าอกอวบๆของตัวเองถูไถ่ไปกับแผงอกของบูมเป็นการยั่วยวน
ภาพนั้นถูกสายตากลมโตที่เริ่มร้อนผ่าวมองอยู่ตลอดเวลา หัวใจดวงน้อยๆของเธอเจ็บจนบอกไม่ถูก เธอรู้ดีว่าเขามีแบบนี้มาตลอด แต่แค่ไม่เห็นเองกับตาเท่านั้น พอมาเห็นเองแบบนี้แล้วบอกตามตรง มันแทบขาดใจเลยทีเดียว แม้สถานะของเธอคือไม่สามารถ ไม่มีสิทธิ์ หรือมีเสียงใดๆในตัวบูมแม้แต่น้อย
"น้องเจลครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" โน๊ตเอ่ยถาม เมื่อเห็นไนเจลทำท่าทางแปลกๆและมองไปยังโต๊ะข้างๆตลอดเวลาโดยที่แทบจะไม่ได้ฟังที่รุ่นพี่พูดเลบยแม้แต่น้อยจริงๆ
"พี่โน๊ตค่ะ เจลขอตัวกลับก่อนได้มั้ยค่ะ" ไนเจลเอ่ย
"ไม่ไหวเหรอน้องเจล เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งดีกว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเจลนั่งรถกลับไหวค่ะ"
"พี่ไม่ล่วงเกินเจลหรอกไม่ต้องกลัว พี่แค่เป็นห่วง มันเริ่มดึกแล้ว" โน๊ตเอ่ยด้วยความห่วงใยจริงๆจนไนเจลเองยอมให้โน๊ตไปส่ง เพราะตอนนี้บูมเองก็ไม่ได้สนใจเธอ คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออออกจากผับไปตอนไหน เพราะเขากำลังจะไปถึงพริกถึงขิงกับผู้หญิงคนนั้น
"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่โน๊ต เดี๋ยวไปส่งเจลแค่หน้าซอยคอนโดก็ได้ค่ะ เกรงใจ"
"ต่อไปถ้าพี่จีบน้องเจลติด คงไม่ต้องเกรงใจแบบนี้นะครับ"
"ไอ้โน๊ตเบาได้เบา เห็นเงียบๆพออยากมีเมียขึ้นมานี่รุกแรงเลยนะไอ้เวร" เพื่อนของโน๊ตเอ่ย
"เสือก เดี๋ยวกูกลับมานะ ไปครับน้องเจล เดี๋ยวพี่ไปส่ง" โน๊ตเอ่ย
ไนเจลลุกขึ้นเดินนำหน้า ก่อนที่โน๊ตจะลุกเดินตามออกไปท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนๆในวงเหล้า เดินมาไม่นานก็มาถึงที่จอดรถ โน๊ตเป็นลูกชายเจ้าธุรกิจเครื่องใช้ไฟฟ้า มีฐานะมากพอสมควร แต่หากเทียบกับบูมแล้ว แทบจะ1ใน1000ของทรัพย์สินบูมด้วยซ้ำ
ไนเจลได้แต่คิดทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างตลอดทางที่เดินออกจากผับมา หากเธอเลิกรักบูมได้ ทุกอย่างมันคงดีกว่านี้ โน๊ตเองก็จีบเธอมาสักระยะ เขาดุไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร หากเธอจะลองเปิดใจดูมันคงไม่ผิดใช่มั้ย แต่ปัญหาคือเธอยังคงอยู่ในความปกครองของบูม นั่นทำให้เธอไม่สามารถเข้าใกล้ใครได้
"น้องเจล คิดอะไรอยู่ครับ"
"อ่อ..เปล่าค่ะ ไปเลยก็ได้ค่ะพี่โน๊ต"
"จะรีบไปไหนละ!!"
ในขณะที่โน๊ตเปิดประตูรถให้ไนเจลขึ้น กลับมีเสียงแสนคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ไนเจลถึงมีสีหน้าที่ซีดผากเมื่อเห็นร่างแกร่งเดินเข้ามาด้วยสายตาว่างเปล่า
"พี่บูม!"
"รู้จักเหรอน้องเจล?" โน๊ตเอ่ยถาม
"ตอบไปซิว่ารู้จักมั้ย!" บูมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เริ่มน่ากลัวขึ้นพรางเดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้ามาใกล้ๆจนไนเจลรีบลงจากรถ
"ผมจะพาน้องเจลกลับไปส่ง น้องไม่สบาย คุณมีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมขอตัว" โน๊ตเอ่ยพรางจับแขนไนเจลให้กลับขึ้นรถ
ผลัก!!!! ผัวะ!!!!! กรี๊ดดดดดด บูมคว้าแขนโน๊ตก่อนกระชากออกจากไนเจลเต็มแรงแล้วซัดหมัดหนักๆจนโน๊ตล้มลงโดยไม่ทันตั้งตัว บูมที่มีทักษะของการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้โน๊ตที่รูปร่างใกล้เคียงกันไม่ใช่คู่ต่อสู้แม้แต่น้อย
"พี่บูม พอแล้วค่ะ!!! พี่โน๊ต!!"
โน๊ตที่พลิกร่างกลับพยายามจะสู้บูมแต่กลับทำไม่ได้ โดยที่บูมยังคงซักหมัดใส่โน๊ตไม่หยุด ไนเจลที่เห็นท่าทีว่าทั้งคู่จะไม่จบลงง่ายๆแม้ว่าเธอพยายามจะห้ามก็ตาม จนตัดสินใจว่าหากไม่ดึงใครคนใดคนนึงออกมา อาจจะเป็นโน๊ตที่นอนตายคาที่แน่ๆ ซึ่งเธอไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น
"พี่บูม พอแล้วพี่บูม พี่โน๊ตไม่ไหวพี่บูม อ๊ะ!" ห้ามยังไงบูมก็ไม่ฟัง ยังคงซัดหมัดใส่โน๊ตไม่หยุดจนโน๊ตเริ่มอ่อนแรงลง
"พี่บูม!!"
ผลัก!!!!! ร่างเล็กที่อ่อนไหวง่ายล้มลงนอนแน่นิ่ง เมื่อถูกฝ่ามือของบูมฟาดลงเต็มแรงเมื่อบูมจะฟาดใส่โน๊ตขณะที่จะหยิบปืน แต่เป็นไนเจลที่เข้ามาขว้างทั้งคู่ไม่ให้ทะเลาะกันจนเธอถูกแรงนั่นเข้าไปเต็มๆล้มลง
"เจล!!!!"
"นะ..น้องเจล!"
บูมรีบปล่อยโน๊ตทันทีก่อนคว้าร่างของไนเจลขึ้นทั้งที่เธอแน่นิ่งไปแล้ว เขาถอดแจ็กเก็ตของตัวเองคลุมให้เธอก่อนอุ้มเธอขึ้นแล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปขึ้นรถทันที
"วันนี้มึงคงยังไม่ถึงวันตาย! ถ้ายุ่งกับเมียกูอีก มึงได้ตายสมใจแน่!" เสียงของบูมที่เอ่ยขึ้นโดยที่โน๊ตฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก่อนสติจะดับไป โดยที่มีเพื่อนๆที่รู้เรื่องว่าโน๊ตกำลังมีเรื่องวิ่งออกจากผับมาดุและพาเขาส่งโรงพยาบาล
ตลอดเวลาที่อยู่บนรถ บูมดูมีอาการหงุดหงิดไม่น้อยที่เห็นร่างเล็กของไนเจลเจ็บเพราะไปรับแรงเขาที่กำลังฟาดใส่โน๊ตแบบนั้น
"ยัยบ้าใครให้เธอมารับแทนห๊ะ!" บูมเอ่ยเมื่อเห็นไนเจลที่ปรือตาราวกับได้สติ
"ขอ..ขอโทษ...."
"เธอหายเมื่อไหร่เราได้เห็นดีกันแน่ไนเจล!!"
บูมขับรถพาไนเจลมาที่โรงพยาบาลทันที ก่อนที่เธอจะถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มเดินวนเวียนไปมาด้วยความร้อนใจ ก่อนที่หมอจะออกมาแจ้งว่าเธอไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงมาก มีอาการช้ำ รอดูอาการ หากมีอาการเจ็บเพิ่มอาจจะต้องเอ็กซ์เรย์ดูว่ามีอะไรบาดเจ็บเพิ่มอีกมั้ย
จากที่ไปคลับเพราะจะไปปาร์ตี้ กลับกลายเป็นต้องมานั่งอยู่ในโรงพยาบาลแทนแบบนี้ บูมที่มองหน้าไนเจลที่กำลังหลับแล้วเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวปรือตาตื่นขึ้น เขาเอ่ยถามเธอด้วยความรู้สึกทั่วๆไปเพราะเป็นคนทำเธอเจ็บ
"เป็นยังไงถึงเอาตัวเองไปรับแรงฟาดจากฉันแบบนั้น เป็นห่วงมันมากเลยว่างั้น?" บูมเอ่ย
"แล้วพี่ทำร้ายพี่โน๊ตทำไมคะ"
"เธอลืมคำสั่งฉันใช่มั้ย เพราะฉะนั้น ฉันก็จะย้ำสถานะให้เธอไง ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น!!" บูมเอ่ย
"หนี้ของพ่อแม่หนู...เหลืออีกเท่าไหร่เหรอคะ"
"ถามทำไม ถามไปมันก็ไม่ช่วยให้หนี้ลดลงหรอก" บูมเอ่ย
"พี่บอกหนูมาซิ ว่าเหลือเท่าไหร่" ไนเจลยังคงเอ่ยถาม
"10ล้าน!!"
".............."
"ไม่ต้องถาม ฉันสั่งอะไรก็ทำ เธอคงไม่หลุดพ้นฉันไปง่ายๆหรอก!"
ไนเจลได้แต่นอนน้ำตาตกเพราะรู้ดีว่าเงินตั้ง10ล้าน พ่อแม่เธอจะหาที่ไหนมาใช้ให้บูมได้ในเวลารวดเร็ว นี่หลายปีแล้วหนี้แทบจะไม่ยุบด้วยซ้ำ โอกาศที่เธอจะหลุดพ้นมันคงไม่มีอีกแล้ว
"ร้องไห้ทำไม เจ็บแผลหรือไง" บูมเอ่ย
"เปล่าค่ะ หนูนอนก่อนนะคะ"
ไนเจลได้แต่หลับตาเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าแสนเย็นชาที่บูมมองเธอ วันนี้เขาคงโกรธเธอมากที่เธอไปกับโน๊ต และเธอก็รู้สึกปิดมากที่ทำให้โน๊ตต้องมาเจ็บเพราะเธอแบบนี้ ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง
ผ่านมาหลายวันไนเจลได้ออกจากโรงพยาบาล วันนี้จะเป็นวันที่เธอจะต้องไปออกค่ายตามที่เคยขอบูมไว้ ร่างกายที่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็น แบกกระเป๋าเพื่อไปออกค่ายเดินออกจากคอนโดมาขึ้นรถที่ต้องรวมตัวกันที่มหาวิทยาลัย
"พี่ค่ะ พี่โน๊ตเป็นยังไงบ้างคะ" ไนเจลเอ่ยถามเพื่อนของโน๊ตทันทีที่ไปถึง
"อ้าวน้องเจล นู่นไงไอ้โน๊ต นั่งแขนเดี้ยงอยู่นู่นน่ะ"
ไนเจลเดินไปหาโน๊ตที่นั่งอยู่ก่อนที่จะมองเขาด้วยความเป็นห่วง และคิดว่าโน๊ตคงไม่อยากเจอหน้าเธอแล้วแน่ๆ
"เจล เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย" โน๊ตเอ่ยถามเธอก่อน แทนที่เธอต้องเป็นฝ่ายถามเพราะเจ็บมากกว่าเธอ
"หายแล้วค่ะ เจลขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บตัวแบบนี้"
"ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเจลใช่มั้ยครับ พี่หมดหวังแล้วใช่มั้ยครับ" โน๊ตเอ่ย ในขณะที่ไนเจลชะงักไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไรให้โน๊ตเข้าใจดีว่าสถานะของเธอกับบูมมันเลวร้ายแค่ไหน
- Writer
