Chapter 5

1957 Words

“ฉันหนาว... ขอ... ผ้าห่ม..” อ้อนวอนทั้งน้ำเสียงและแววตา ก่อนที่สติของเธอจะค่อย ๆ รางเลือน อลันถึงจะขี้หงุดหงิด ยังเป็นคนคิดเร็วทำเร็วอยู่สักหน่อย เขาคงไม่ปล่อยให้เธอต้องหนาวตายซะก่อน มือหนาสากลากชุดกระโปรงนอนออกจากเรือนกายแน่งน้อยออกอย่างระวัง เนื้อตัวของเธอส่งกลิ่นหอมอ่อนราวดอกไม้แรกแย้มบาน ก็คงจะใช่... นี่มันเด็กสาว! ยัยเด็กบ้านี่อายุห่างจากเขาตั้งสิบปี คิดพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างหื่นกระหาย เมื่อทุกปลายนิ้วสัมผัสผิวนุ่มเนียนดุจแพรไหม ความขาวจัดจ้านเสียจนเห็นเส้นเลือดฝาดสะกดดวงตาของเขาไว้ ตัวของเธอร้อนแต่ดูเหมือนว่าตัวเขาจะร้อนยิ่งกว่า ม่านตาสีฟ้าครามจะเบิกกว้างตื่นตะลึงอีกครั้ง เมื่อเสื้อเปียกในมือหล่นแหมะจากมือหนาลงบนที่นอน ปรากฏสองเต้าเต่งตึง ยอดอกเต่งตึงประดับสีชมพูหวานติดตรึงเข้าไปในหัวสมอง ทั้งที่รสนิยมของอลันต้องสาวผิวแทนเท่านั้น! แต่เธอสวย! อืม.. ยัยเด็กแสบนี่สวยทั้งตัวจริง ๆ หน้าอกหน้าใจใหญ่ขนาดนี้ก็คงจะบีบได้พอดีมือ ไม่! จับไม่ได้เด็ดขาด... ความคิดหยุดลงพลางถอนหายใจหนัก นานแล้วที่ห่างหายไปจากเรื่องอย่างว่าเพราะมัวทำแต่งาน แต่เขาก็หนักแน่นมากพอหักห้ามใจ ท้ายทอยที่ช้อนประคองอยู่ถูกวางลงอย่างเบามือ จากนั้นเขาก็ลุกไปหยิบผ้านวมหนามาห่มคลุมร่างเล็กไว้ เพื่อที่จะอุ้มเธอไปนอนในห้องแขก เพราะที่นอนมันเปียก เป็นโชคดีที่ปรายลดากลับมาในอีกไม่นาน ไม่ได้เถลไถลที่ไหน ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ทว่าก้าวแรกที่เหยียบห้องนอนแขกพร้อมถุงพลาสติกใบเล็กเต็มไปด้วยยา หลังจากที่หาอยู่ว่าเพื่อนไปไหน “อ้าว... ทำไม... มานอนห้องนี้ล่ะคะ?” คำถามเต็มวงหน้าสดสวยที่ก้มลงมองสภาพของคนทั้งสอง ผมสีน้ำตาลเปียกชุ่มลู่ไปกับหน้าซีดขาวราวกระดาษ ตัวม้วนอยู่ในผ้าห่มเป็นหนอนดักแด้ อลันเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ตะกุกตะกักเอ่ย “ผม... ทำน้ำหกใส่เธอครับ” “คุณอลันนี่นะจริง ๆ เลย ใครทำก็ช่วยรับผิดชอบด้วยนะคะ” บ่นพลางหยุดยืนท้าวเอวเอาเรื่อง เธอไม่เชื่อหรอกว่าเพื่อนไม่ได้โดนแกล้ง “ครับ ผมต้องช่วยอยู่แล้วล่ะ” “ได้ช่วยแน่ ๆ ค่ะ เตียงฉันนี่เปียกชุ่ม น้ำมันวางอยู่ข้าง ๆ มันจะหกลงที่นอนได้ยังไง แล้วทำไมเสื้อคุณอลันถึงได้เปียกไปด้วย?” “เธอ... ตกใจอะไรไม่รู้ มากอดผม” คนตอบลอบกลืนน้ำลายอย่างไม่อยากให้ถูกจับได้ว่าเขาทำอะไร ขณะดวงตาคู่สวยหรี่เล็กจนเหยียดตรง เหมือนจะเอาคำตอบใหม่แต่กลับเอ่ยไล่ “ออกไปก่อน ฉันจะเช็ดตัวให้ปริม” “อ้อ... ครับ” เสียงทุ้มตอบอย่างเก้อเขินอยู่เล็กน้อย ตาคมเหลือบมองคนบนเตียงครั้งหนึ่งอย่างนึกสงสาร ด้วยความที่เข้าใจเธอผิด ก่อนที่เขาจะยอมลุกออกไป ให้หญิงสาวทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง อาการปวดหัวตัวร้อนค่อยทุเลาลงในสองวันถัดมา นัชชาคิดว่าคงเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา ด้วยความที่เธอได้ฉีดวัคซีนครบทุกสายพันธุ์ไข้หวัดยิบย่อยตามแม่สั่งให้เลขานุการหนุ่มชาวฝรั่งเศสพาไปทุกครั้ง... บางครั้งเธอเรียกเขาว่า ‘พ่อแบร์’ แม่จะไม่ค่อยพอใจนัก หล่อนคงอยากใช้ชีวิตซิงเกิ้ลมัม โสดสวยรวยมากอยู่ไม่ว่าจะผ่านมาสักกี่ปี ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องระหว่างแม่กับเลขานุการหนุ่มอายุน้อยกว่าว่ามีอะไรแปลก ๆ เป็นเพราะว่ารู้แล้วไม่อยากก้าวก่ายต่างหาก แบร์นาร์ดเองก็ดูแลเธอดียิ่งกว่าพ่อแท้ ๆ ที่มีครอบครัวใหม่ไปแล้วไม่เคยมาสนใจไยดีเธอกับแม่อีกหลังหย่าขาดกันไป หลังรับประทานอาหารเช้า ข้าวต้มทรงเครื่องฝีมือเพื่อนสาวเสร็จ ได้รับโทรศัพท์จากแบร์นาร์ดว่าเขาจะลาพักร้อน นัชชาจึงยังไม่กลับบ้าน เพราะถ้าไม่มีแบร์นาร์ดอยู่แปลว่าไม่มีคนคอยสงบสติอารมณ์แม่เวลาโมโห ถึงวันนี้สถานการณ์ของเธอและแม่จะค่อนข้างดีขึ้นมากแล้ว พอแม่รู้เรื่องที่เธอไม่สบายจากปรายลดา คนเป็นแม่ก็ต้องห่วงลูกสาวคนเดียวเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ว่าเธอจะสร้างเรื่องอะไรร้ายแรงสักแค่ไหน “ค่ะ คุณแม่... ค่ะ เดี๋ยวหนูดูแลให้นะคะ ดูแลเป็นอย่างดีเลยค่ะ” เสียงหวานรับปากเป็นดิบดี ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะรับประทานอาหาร ถ้วยชามสองใบบนโต๊ะ ด้วยฝีมือแม่ครัวอย่างปรายลดาราบเรียบเหมือนไม่เคยมีข้าวต้มในนั้น เหลืออีกคนที่ค่อย ๆ ตักไปทำงานไปโดยไม่ได้สนใจสองสาว อลันเพียงเหลือบตามองอยู่เป็นพัก ๆ พอของถูกวางลงทั้งโทรศัพท์มือถือ ด้ามช้อนส้อม นัชชาจะค่อย ๆ เอาทิชชูเปียกบนโต๊ะเช็ดมันทุกอย่าง เธอยังใช้หน้ากากอนามัยปิดทันทีที่รับประทานอาหารเสร็จ หญิงสาวอีกคนในชุดนอนลายหวานสีชมพูสีเดียวกันถามหน้ายุ่ง “ฆ่าเชื้ออะไรขนาดนั้นยะ? แล้วนี่ในบ้าน กลัวโควิดหรือว่ากลัวเชื้อโรคอะไร?” คนได้ยินจัดแจงหน้ากากบนหน้าให้เข้าที่ ตวัดตามองคนในฝั่งขวา “ไม่ได้ ต้องสะอาดกริ๊บ... แล้วแกอย่าเข้าใกล้ฉันมาก เดี๋ยวตัวเล็กติดไปด้วย คนท้องกินยาอะไรลำบาก ฉันห่วงหลานฉัน” “ค่ะ คุณเพื่อน... ฉันก็ไม่ค่อยจะได้ดูแกหรอก ไม่ติดหวัดอยู่แล้ว คนนู้นต่างหาก...” พูดพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปทางชายหนุ่มที่หลุบตาลงมองแท็บเล็ตโดยไม่พูดอะไร วันนี้อลันอยู่ในเสื้อยืด กางเกงขายีนสีซีดตามเทรนแฟชั่น ที่เก็บไว้ในท้ายรถของเขาเวลาเดินทาง ตามนิสัยความเป็นคนใส่ใจกับการทำงานอยู่ตลอด “พูดคำเดียวกันเป๊ะ กลัวฉันติดหวัด” “ก็แน่ล่ะว่าต้องกลัว... คนเขาห่วงแกกันทั้งบ้านนะคะ คุณแม่” เสียงหวานบอกเพื่อนผ่านหน้ากากที่ปิดป้องใบหน้าสดสวยไว้ครึ่งหนึ่ง ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของนัชชา เธอหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะพิษไข้ แต่ก็จำได้ว่าใครคอยป้อนข้าว ป้อนยา เฝ้าไข้อยู่ยังทำเรื่องบางอย่าง! ปรายลดาเองยังเห็นว่าอลันดูใส่ใจคนป่วยเป็นพิเศษ ทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่จะใส่ใจใครเท่าไรนัก หากไม่ใช่ปรเมษฐ์หรือเธอ “คุณอลันดูแลแกดีมาก ได้นอนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...” ต่างคนคงคิดว่าจะได้ยินคำขอบคุณของนัชชา เธอแค่จิกหางตามองอย่างไม่สบอารมณ์ “มันควรจะต้องดูไหมคะ? ใครมันสาดน้ำใส่ฉัน คนนะไม่ใช่หมา เอาน้ำมาสาด นอนอยู่ดี ๆ แท้ ๆ เกิดลูกสาวคุณนายนิตยาช็อกตายเพราะไข้ขึ้นมา แน่ใจนะว่ารับผิดชอบไหว?” คำเหน็บแนมกระตุกต่อมโทสะของเลขานุการหนุ่ม ใต้ขอบตาดำคล้ำจัดเพราะอดหลับอดนอน สายตาคมปลาบละจากจอสี่เหลี่ยมในมือพร้อมแผ่รังสีอำมหิต “ผมไถ่โทษไปแล้วนะครับ ต้องการอะไรอีกไม่ทราบ?” “เปล่าค่ะ แค่พูดลอย ๆ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเฝ้าไข้ฉันเป็นอย่างดี” พูดแล้วก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าขอบคุณจริง ๆ หรือยังไงแน่ บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะรับประทานอาหารทำให้ปรายลดารีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เออนี่แก... ตกลงเรื่องพี่ธามมันยังไง? สรุปว่าตอนนี้แกโสดใช่ป่ะ เลิกกันแล้วเหรอ?” หญิงสาวยอมเลิกราศึกปะทะสายตาอย่างดุเดือดกับคนที่นั่งอยู่ในฝั่งซ้าย จากที่นั่งหัวโต๊ะของเธอ ด้วยความตั้งใจว่าจะเอาคืนทีหลัง เพื่อหันไปตอบ “ทำไมล่ะ แกจะหัวเราะเยาะฉันหรือไง?” “เปล่าเลยนะปริม ใครจะกล้าไปหัวเราะเพื่อนกัน ฉันเห็นแกคบใครก็ไปไม่รอดสักคน คบ ๆ เลิก ๆ พี่ธามเขาเป็นคนดี ฉันว่าเขาไม่เหมาะสมกับแก แกมันร้ายกาจมาก” ตามด้วยเสียงหัวเราะหลังจากนั้น หยอกล้อกันเหมือนปรกติซึ่งอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไร นัชชาฉีกยิ้มกว้างตอบให้ยังยกมือไปแตะบ่ามนเบา ๆ “ขอบใจมากที่ชมว่าฉันร้ายกาจเพื่อนรัก ฉันคงเป็นอย่างที่แกว่าแหละ” รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าสะสวย ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว “เออ... ได้ยินว่าแม่บ้านแกหยุดเหรอ?” “อืม... มาพรุ่งนี้ มะรืนมั้ง ปรกติก็ไม่ได้มาทุกวันอยู่แล้วนะ เมื่อก่อนไม่ได้จ้างด้วยซ้ำ ไม่มีอะไรให้ทำมากหรอก ฉันเก็บเอง” ปรายลดาลุกขึ้นหยิบจานและช้อนส้อมมาซ้อนเรียงกันหลังจากทุกคนรับประทานอาหารเสร็จ นัชชาจึงลุกขึ้นช่วยตามมารยาท ชำเลืองมองท้องที่เนินนูนขึ้นมาแล้วก็นึกขึ้นได้ “เออ... คนท้องนี่ต้องบำรุงเยอะ ๆ เนอะ ฉันหาซื้ออะไรให้หลานกินดีกว่า ไม่ได้ซื้อให้แกนะ ฉะนั้นต้องกิน” ความหวังดีของเพื่อนได้รับรอยยิ้มหวานจากคุณแม่ท้องอ่อนที่คงไม่ปฏิเสธน้ำใจ แม้ว่ามันจะเป็นหน้าที่ของเลขาฯ ซึ่งได้รับการไหว้วานจากเจ้านาย บางเรื่องอะไรอะลุ่มอล่วยได้ อลันไม่ได้จุกจิกไปเสียหมด นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ปรเมษฐ์เลือกเลขานุการชาย บางครั้งเขายังไม่เกี่ยงงานเล็กงานน้อยแม้กระทั่งงานของผู้หญิง “เดี๋ยวผมล้างจานให้เอง คนท้องควรจะพักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ” “ค่ะ แหม... แต่ละคนเอาใจพุดจริง ๆ นะ” คุณแม่ที่กำลังคิดถึงสามีผลัดส่งยิ้มให้คนทั้งสอง โดยไม่ได้รู้ว่าเพื่อนรักมีแผนการบางอย่างแอบแฝง นัชชาไม่ได้จำได้แค่ว่ามีคนคอยป้อนข้าวป้อนยาเพียงอย่างเดียว ในครั้งแรกไร้สติสัมปชัญญะ ภาพเลือนรางของวงหน้าหล่อเหลา เม็ดยาขมเฝื่อนผ่านริมฝีปากนุ่มหนาที่มากับสัมผัสแสนอ่อนโยน พอตื่นนอนมาคงจะทำให้เกือบจะลืมมันไป หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาทำมันมากกว่าหนึ่งครั้ง! พอหยัดกายลุกขึ้นจากโต๊ะรับประทานอาหาร คุณแม่เดินหายเข้าครัวไป และอีกคนกำลังจะลุกตาม เธอรีบต่อสายหานายสารถีประจำบ้าน “ลุงวิทย์ว่างใช่ไหมคะ? ซื้อของตามรายการมาให้ปริมหน่อย มาส่งที่บ้านพุดนะ ร้านดังที่คุณแม่ชอบ กวาดมาให้หมดห้างเลยค่ะ ตังเอาที่แบร์นาร์ดนะ” “เกิดมาเป็นลูกคุณหนูมันดีจริง ๆ นะครับ” ไม่วายที่เขาจะหันหลังกลับมาพูดจิกกัด ก่อนได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหญิงสาว “แน่นอน... ฉันคงจะต้องเรียกเก็บค่าธรรมเนียม First kiss ของฉันด้วยนะ ไม่มีของฟรีบนโลก เคยได้ยินเปล่า? คุณอลัน” “ไม่ยักรู้ ผมไม่ใช่คนไทย ผมเลยไม่ถือเรื่องพวกนี้” คนตอบไหวไหล่แล้วหมุนกายเดินจากไปด้วยท่าทีเฉยเมย หญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ความมั่นใจหายไปจากใบหน้า ขณะมองตามแผ่นหลังกว้างกำยำด้วยแววตาเป็นประกาย แน่นอนว่าอีปริมจะต้องเอาคืน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more