Chapter 15

1857 Words

ความซ่าของนัชชาหายไปไม่มีเหลือ รับรู้ได้ถึงทุกสัมผัสแนบชิดสนิทกัน ขวางกั้นไว้แค่เสื้อผ้า เรือนกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามบดเบียดจนอกอวบอัดบี้อยู่บนเสื้อเชิ้ตหอม กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปกับกลิ่นโคโลญจน์ฉุนรุนแรง เสียงหวานเอ่ยอู้อี้ในคอ “คุณอลัน... ลุกเหอะ... ฉันหนัก...” “ทำไมล่ะ? ทำไม... ผมทำไม่ได้... แฟนคุณไม่ตัวหนักเรอะ” ในน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาปล่อยเส้นผมนุ่มสลวยจากมือ ร่างหนาค่อยเท้าแขนพาร่างโงนเงนลุกขึ้นมองเธออีกครั้ง ภาพพร่ามัวเบื้องหน้าสายตาหากหรี่ตามองดี ๆ มันก็ชัดเจนขึ้น “ฉันไม่เคยให้ใครมาทับ... มาแตะต้องตัวฉัน แม่ฉันสอนมาดีย่ะ” ในท่าทีดุดันแต่คงไม่มากพอ เธอแน่ใจไม่มีทางสู้แรงฝรั่งยักษ์ได้! หากว่าคนเมาเกิดอารมณ์จะทำอะไรสักอย่างขึ้นมา ก็คงไม่ต่างจากมดตัวเล็ก ๆ สำหรับเขา “ออ... แปลว่าผมได้สิทธิพิเศษ” คนได้ยินลอบกลืนน้ำลายลงคอ หลุบตามองเนื้อแน่น ๆ ของหนุ่มล่ำกล้ามโตที่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ทุกวัน อุณหภูมิร้อนจัดพุ่งเข้าหน้า ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าหน้าแรง ๆ ดึงสติตัวเองกลับมาเอ่ยปากต่อว่า “นี่คุณอลัน คุณเมานะ แบบนี้มันไม่มึนตึงแล้ว... ลุกออกไปซะที อย่าให้ฉันสู้ คุณจะเจ็บตัว...” “อืม... ก็ได้ ฟังดูน่ากลัว... จริง ๆ” ตอบพลางหัวเราะกับคำขู่ของลูกแมวน้อยน่ารัก พลิกตัวขึ้นหงายแต่กลับล็อกคอคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ต่างจากนักมวยปล้ำ หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนให้เปลืองแรงสู้ไปเปล่า ๆ แต่เพียงยอมวางศีรษะบนหัวไหล่อย่างว่าง่าย รอคนเมาอ่อนเพลียอีกสักหน่อย ได้แต่หวังว่าเขาคงจะปล่อยเธอเอง กระทั่งนัยน์ตาคู่คมสีฟ้าครามสบมองมาเพียงครู่ จรดริมฝีปากบนหน้าผาก มอบจุมพิตแสนอ่อนหวานผ่านผิวเนียนนุ่มที่เกิดความร้อนขึ้นตามลำดับ “หอม... คิดถึงจัง... กลิ่นนี้... น้องปริมใช่ไหม?” ถามพลางพริ้มปิดตาลงอย่างสบายใจ ร่างหนาผ่อนลมหายใจ สูดกลิ่นของร่างนุ่มหอมกรุ่นเข้าเต็มปอด ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อความสุข ในน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนที่คอยเรียกหาเธออยู่เรื่อย ๆ “ปริม...” เสียงทุ้มนุ่มละมุนหูพาเสียงตึกตักดัง จนกระทั่งเขาผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ เธอพยายามเข้าข้างตัวเองว่าที่เขาเป็นห่วง สักพักก็โมโหพอบอกว่าแค่มาเอาเสื้อ แล้วนอนยิ้มคนเดียวได้เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ล้วน ๆ “ห้องนี้ห้ามเข้านะครับ เป็นห้องเก็บของไม่มีอะไรข้างใน คุณหนูชอบอยู่ห้องหนังสือ กับศาลาใหญ่ในสวนฝั่งนู้น” คำแนะนำของพ่อบ้านวัยหกสิบแจ้งอย่างชัดเจน ในสีหน้าเข้มเครียดไม่ต่างอะไรจาก ‘ไม่ต้องถามมาก’ เจ้าของร่างสูงสง่าแต่งตัวเรียบร้อยดี ในเชิ้ตสีฟ้าครามอ่อนสีเดียวกันกับดวงตาคู่คมเป็นประกายพยักหน้าขานรับ ‘ครับ’ ทุกรายละเอียดยิบย่อยที่เลขานุการพอจะเก็บข้อมูลได้ ในฐานะลูกน้องชั่วคราวหรือทาสก็ไม่รู้... หลายวันแล้วที่แม่สาวตัวนุ่มนิ่มกลิ่นหอมหายไปเฉย ๆ เขาจึงดิ้นรนติดต่อเพื่อนเก่าแก่เพื่อหาภาระหน้าที่เข้าตัว ในเมื่อเจ้านายคนเก่าไม่มีอะไรให้เขาทำ เพราะยุ่งวุ่นวายกับงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่ช้า ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่ำก้าวอย่างสุขุมตามคนนำทางไป พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ คฤหาสน์หรูใจกลางกรุงฯ ราคาหลักหลายสิบล้านบาท สังคมสุดเอ็กซ์คลูซีฟของหมู่บ้านจัดสรรคนรวยที่มีผู้พักอาศัยเพียงสิบครอบครัว บ้านสามชั้นตกแต่งด้วยวัสดุพรีเมียมทุกรายละเอียด สไตล์โมเดิร์นโทนสีขาวสลับพื้นไม้และคานรับในทุกช่วงเสาสีน้ำตาลแดงผสมผสานความเป็นไทยอย่างลงตัว ให้ความรู้สึกอบอุ่น ร่มรื่นด้วยพรรณไม้งามอย่างไทย บ่อน้ำกลางบ้านทำให้อากาศเย็นสบายอยู่ตลอด พื้นที่ใช้สอยกว้างขวาง ที่จอดรถยนต์กว่าห้าคัน 5 มีห้องส่วนตัว 5 ห้องนอน 5 ห้องน้ำต่างหากจากห้องโถง มีที่เก็บของ ระเบียง บริเวณซักล้าง ห้องครัวไทย สระว่ายน้ำขนาดมาตรฐาน ยังมีศาลาหลังบ้านตกแต่งเพิ่มเติมอีกต่างหาก พ่อบ้าน แม่บ้าน พ่อครัวก็มีห้องให้อยู่อีกส่วนหนึ่งถัดไปข้างหลังบ้าน สมเป็นบ้านเศรษฐินี รวยจริงอะไรจริง... “แล้ว… เรื่องคุณผู้หญิงกับเลขาฯ... เอ้อ มิสเตอร์แบร์นาร์ด...” “ครับ ผมรู้ครับ” ตอบทันที อลันแสร้งโทรไปทักทายเลขาฯ รุ่นน้องของพ่อเขา เจ้าตัวก็วานขอให้มาช่วยงานพอดี ‘เลขาฯ แม่ฉัน คุณแบร์นาร์ด หนุ่มฝรั่งเศสพูดได้ตั้งสี่ภาษา’ ต้องขอบคุณคำใบ้ที่เปรยไว้ให้เขาหาเธอได้ง่ายขึ้น เลขาฯ บอร์ดี้การ์ดหนุ่มชาวฝรั่งเศสจะมีสักกี่คนในเมืองไทย วงหน้าหล่อเหลายกยิ้มในเชิงว่ารู้สถานะตนดี พ่อบ้านจึงไม่มีอะไรต้องพูดต่อ เดินนำผ่านห้องโถงไปเพื่อบอกลักษณะของคฤหาสน์หลังใหญ่โตมโหฬารว่าเขาสามารถเดินเข้าออกได้เหมือนบ้านของตัวเอง ยกเว้นเพียงห้องเดียว และอีกเรื่อง... “คุณหนูปริมมีแฟนแล้ว” “ครับ” “เรื่องอาหาร เธอทานได้ทุกอย่าง อาหารอีสานเธอก็ยังทานอาหารเผ็ด ๆ กับพวกผมได้ แต่เธอไม่ชอบของหวาน และเธอแพ้ถั่ว ผมคิดว่าคุณรู้ไวก็ดี อ้อ... สำคัญมากคือระวังเรื่องไฟ เธอไม่ชอบอยู่ที่มืด เวลาเข้านอนเธอจะเปิดโคมไฟดวงเล็กไว้” คำแนะนำยาวเหยียดบอกได้ชัดเจนว่าพ่อบ้านแม่บ้าน แม้กระทั่งคนสวนที่นี่ รักคุณหนูของบ้านมากกว่าเจ้าของบ้านที่จ่ายเงินเดือนให้เสียอีก “ที่จริงพวกผมดูแลคุณหนูกันเองอยู่แล้ว แค่บอกไว้ให้รู้เผื่อว่ามีอะไรจะได้เรียกกัน แต่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยจะกลับบ้านตามประสาวัยรุ่น คุณอาจจะไม่ได้เจอหน้าเธอบ่อย ๆ” อลันพยักหน้าเออออตาม แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ได้เจอหน้ากัน! คนข้างหน้าก็หยุดปลายเท้าลง มือจับลูกบิดประตูไม้สลักหรูหรา “คุณนายไม่ชอบเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน” “ครับ” ตอบหน้าตาเฉยชา ไม่แคร์สายตาพ่อบ้านที่ดูไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขานัก ด้วยความเป็นหนุ่มหล่อล่ำกล้ามโต สูงยาวเข่าดี แม่บ้านสาวยันแก่กรี๊ดกร๊าดมาตั้งแต่ประตูทางเข้า ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก… “คุณหนูไม่ชอบฝรั่งด้วยครับ” “ออ… งั้นหรือครับลุง” เท่าที่จำได้ก็ไม่เห็นว่านัชชาจะเคยบอกว่าไม่ชอบฝรั่ง! “อ้าว… ผมพูดเรื่องจริง ทำไมหน้าแบบนั้น?” ชายสูงวัยแย้งกลับเพราะหน้าตาของอีกคนบอกว่าไม่เชื่อเขาเลยสักนิดยังโต้ต้อบทั้งที่เงียบมาได้ตั้งนาน “ผมว่าเธอคงไม่ได้ไม่ชอบฝรั่ง ไม่อย่างนั้นคุณนายคงไม่วานให้ผมไปรับใช่ไหม?” หลังจากที่ส่งรายละเอียดงานประชุมทุกอย่างเรียบร้อยดี แน่ว่าเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดถึงเขาจะอ่านเขียนภาษาไทยได้ คุณนายนิตยาก็วานให้ไปรับลูกสาว แต่เพราะเจ้าตัวบอกว่าจะกลับเอง เขาถึงมาเจอตาลุงนี่… “ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร จะรอทักทายคุณปริม รอที่ห้องรับแขกก็ได้ ยังไงคุณต้องคอยดูแลคุณปริมบางครั้ง เธอเป็นคนสวย น่ารัก เป็นกันเองกับทุกคนในบ้าน แต่เธอมีแฟนแล้วนะครับ” รอบที่สอง! ในสายตาแสนชื่นชมประหนึ่งนางฟ้านางสวรรค์ เป็นเรื่องที่เขาก็เห็นด้วยอยู่บ้างแต่ดันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “รู้แล้วน่ะลุง ทำไมพูดบ่อยจัง” “พูดคำอื่นเป็นด้วย? ตั้งแต่มาเห็นพูดอยู่คำเดียว ‘ครับ’” เอ่ยด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง พ่อบ้านหยุดปลายเท้าลงหน้าห้องรับแขก อีกคนก็หยุดตาม “ถ้าผมไม่เข้าใจภาษาไทย ผมจะฟังลุงบ่นรู้เรื่องไหม?” “ก็ไม่รู้น่ะสิครับ ผมถึงได้ถาม คุณผู้หญิงบอกว่าเป็นลูกครึ่ง หน้าไม่เห็นจะเหมือนคนไทย” “ผมไม่ใช่คนไทย แค่อยู่เมืองไทยมานาน” เขาตอบ อลันไม่เข้าใจนักว่าคนที่นี่มีอะไรกับ ‘ฝรั่ง’ แต่เขาพอนึกได้เหตุผลเดียวที่ลุงพ่อบ้านดูไม่ค่อยพอใจเขานักเพราะบางคนส่งยิ้มหวานให้เขามาตั้งแต่หน้าประตู หึงเมียที่เป็นแม่บ้านน่ะสิ... เขายิ้มออกมาขณะจ้องมองหน้าตาบึ้งตึงของพ่อบ้านวัยหกสิบกว่าอย่างนึกขันในใจ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าบางคนยืนอยู่ข้างหลังจนได้ยินเสียง “คุณอลัน? ไปไงมาไงเนี่ย...” ชายหนุ่มหันหลังกลับไปในสีหน้าตะลึงงัน เหตุเพราะเดรสสีดำผ่าข้างบนเรือนร่างเย้ายวน แขนระบายผ้าชีฟองเข้ารูป เอวคอดกิ่วขับสะโพกงามให้ชวนมองยิ่งขึ้นไปอีก เธอขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งอยู่ตรงหน้า... “ถามก็ไม่ตอบ...” “เดินเข้ามาครับ... กับคุณพ่อบ้าน” คนตอบเพิ่งดึงสติกลับมาได้ จับจ้องวงหน้าหวานหมดจดใต้เครื่องสำอางอ่อน อลันไม่ได้เห็นหญิงสาวแต่งตัวสวยบ่อยนัก ปรกติเธอมักจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีน หรือกางเกงขาสั้นให้ลอบมองเรียวขาขาว ผิวละเอียดเนียนไม่มีแม้รอยแผลเป็น ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน และสาเหตุที่เขายอมรับงานด้วยข้ออ้างเดิม ๆ หากว่าเพื่อนรักของเมียเจ้านายได้รับอันตรายหรือเป็นอะไรไปเพราะเรื่องปิ่นแก้ว เขาคงต้องเดือดร้อนไปด้วย ที่จริงแล้วมันอาจไม่ใช่ทุกเหตุผลพวกนั้นเลยก็ได้... “ลุงเติ่ง... แอบข่มเด็กใหม่ป่ะ?” “เปล่าเลยนะครับ คุณปริม” ปฏิเสธเลิกลั่ก ลุงเติ่งยกมือสะบัดไปมา พอคุณหนูของบ้านหรี่ตาเล็กลงมองเขาอย่างจับผิด “แน่นะ?” “แน่นอนครับ” พ่อบ้านยิ้มเจื่อน ๆ บางครั้งเขาก็ชอบรับน้องใหม่เป็นเรื่องธรรมดา หญิงสาวยกมือกอดอก กลับมามีรอยยิ้มเหมือนเคย “งั้นก็แล้วไปค่ะ คนนี้คนรู้จักกัน เขาเป็นคนดูแลพุทรามาก่อน ช่วยงานพ่อเลี้ยงนางด้วย ปริมแกล้งได้คนเดียว โอเคนะคะ” พ่อบ้านพยักหน้าหงึกหงักรับทราบ คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา ก่อนจะถูกเจ้าของบ้านมองตาขวาง “ไปไงมาไง... ขอคำตอบดี ๆ แบบน่ารักน่าฟัง ไม่ได้ทำงานกับพี่เปาแล้วหรือว่ายังไงคะ?” “ไม่รู้สิครับ อยู่บ้านว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ... รุ่นน้องพ่อโทรมาพอดี ผมก็เลยรับงาน” เขาทำลอยหน้าลอยตา พอร่างบางขยับเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง พร้อมเชยคอขึ้นมองมายังเขาที่สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร “ไม่ใช่ว่า… คิดถึงน้องปริม?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more