"กลับบ้านกับป๋านะครับ" มือหนาของมาเฟียหนุ่มจับเส้นผมนุ่มของคนบนหน้าตักทัดใบหูเล็กด้วยความอ่อนโยน คิดถึงเธอเหลือเกิน
"ปะ ... ป๋า พูดอะไร ใครเมียป๋า" แม้จะยังโกรธเคือง แต่หัวใจกลับเต้นแรงกับสรรพนามที่เขาป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าเธอเป็นใคร
"หนูไง เมียป๋า กลับบ้านกับป๋านะ"
ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา กลับเปื้อนรอยยิ้มด้วยความเขินอายมากกว่า ปกติเขาดิบห่ามกับเธอจะตาย คำพูดดีๆ ไม่เคยหลุดออกจากปากเขาหรอกนะ
"เออ ขอโทษนะครับ ผมชานนท์เป็นเพื่อนของน้ำพั้นช์ คือ ผมกำลัง งง คุณมาร์ตินเป็นอะไรกับเพื่อนผมนะครับ"
มาร์ตินเงยหน้ามองเพื่อนของน้ำพั้นช์เพียงนิด ก่อนยกยิ้มมุมปากมองหน้าน้ำพั้นช์อีกครั้ง สายตาที่เขามองเธอมันบ่งบอกว่าเขาคิดถึงเธอมากขนาดไหน
"เธอเป็นเมียฉัน"
ใบหน้าหวานของคนบนหน้าตักกลับเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ให้ตายเถอะอย่ามาทำดีเพื่อลองใจเธอนะ เธอหวั่นไหวง่ายนะจะบอกให้
