ดูสิ เด็กผู้ชายเพียงคนเดียวเขายังเอาไม่อยู่ ปล่อยให้ออกมาข้างนอกได้อย่างง่ายดายแบบนี้ เจอหน้าคงต้องตำหนิสักหน่อยแล้ว
“เขาเข้ามาคุยกับพี่เฉย ๆ ค่ะ เห็นยืนคนเดียว” ฉันอธิบายแบบไม่เจาะลึก พลางขยับเข้าไปใกล้และเปลี่ยนมาคว้ามือหนาที่ยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลอย่างแผ่วเบา “เรากลับไปคุยกันที่ห้องก็ได้ ตรงนี้เสียงดัง”
“คุณอยากเที่ยวไม่ใช่ไง?” ทว่าเกมส์ไม่ยอมเคลื่อนไหวตามแรงนำพา กลับกลายเป็นฉันเสียเองที่ถลาไปยืนตรงจุดเดิม “จะเที่ยวก็ได้ แต่อย่าคุยกับผู้ชาย”
“...”
“ชอบผมก็ต้องคุยแค่กับผมดิ” เป็นประโยคที่ทั้งเอาแต่ใจ ดื้อรั้น และ...ชวนให้ก้อนเนื้อใต้ทรวงอกสั่นสะท้านด้วยความระริกระรี้ “ผมดีขึ้นแล้ว เดินได้ ไม่ตาย”
เกมส์คงอ่านสีหน้าฉันออก จึงรีบอธิบายให้เข้าใจโดยด่วนว่าตัวเขานั้นแม้จะยังได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ครั้งล่าสุด แต่ช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทั้งการพักผ่อน ทำแผล และกินยาอย่างสม่ำเสมอมันก็ทำให้อากา
