เมื่อช่วงบ่ายเกมส์เปิดผ้าพันแผลออกให้ฉันดู เขาไปหาหมอด้วยตัวเองในคืนนั้นและได้รับการทำแผลเบื้องต้นมาดีแล้ว แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่ กอปรกับรอยช้ำอีกนับสิบทั่วทั้งตัว จึงไม่สามารถอาบน้ำได้แบบปกติ
“เช็ดให้หน่อยได้ไหม?”
“ได้ค่ะ งั้นถอดเสื้อผ้าออก เดี๋ยวพี่ทำให้” ฉันไม่อิดออดในสิ่งที่เขาร้องขอ แต่เพราะเจ้าตัวดูทุลักทุเลในการเคลื่อนไหวมากเกินกว่าจะจัดการกับผ้าทุกชิ้นได้ ฉันจึงปริปากอีกครั้ง... “หรืออยากให้พี่ช่วยถอดไหมคะ? หมายถึง...ถ้าหนูต้องการ”
“เพลา ๆ หน่อยคุณ”
สาดถ้อยคำตำหนิประหนึ่งฉันกำลังทำเรื่องผิดบาป แต่ริมฝีปากหยักบางกลับยกขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มร้าย ซ้ำยังยื่นปลายนิ้วมาดีดหน้าผากกันเบา ๆ อีกด้วย
ยังไงดีล่ะ
คือในครั้งที่ฉันยังเป็นขิงน่ะ เกมส์มักปฏิบัติราวฉันเป็นน้องสาวตัวน้อย ๆ แบบนี้ ทั้งที่ความจริงอายุเราห่างกันตั้งห้าปี และเป็นตัวฉันเองที่อายุเยอะกว่าเขา
“พี่ถามเพราะหวังดีค่ะ” นอกจ
