ธนูอธิบายอย่างใจเย็น แต่นัยน์ตาคมปลาบกลับลอกแลกเป็นพิเศษ ว่ากันว่าคนโกหกมักกรอกตาถี่ ซ้ายที ขวาที ไม่หยุดนิ่ง ลมหายใจที่ควรสม่ำเสมอก็รุนแรงกว่าปกติจนฉันซึ่งยืนห่างจากเขาเพียงเอื้อมแขนเดียวได้ยินชัดเต็มสองหู
โกหก...หรือแค่ยังพูดออกมาไม่หมดกันแน่นะ?
ฉันตั้งคำถามในใจแต่ไม่ได้คะยั้นคะยอ
ด้วยความที่รู้จักธนูมานานและไว้วางใจในตัวเขาเป็นอันดับต้น ๆ ของบรรดาบอดี้การ์ดทั้งหมด ดังนั้นถึงแม้จะคลางแคลงใจก็เลือกไม่บีบคั้น
“ช่วยทำตัวให้สมกับที่ควีนไว้ใจหน่อยนะคะ” แต่ต้องยอมรับนะว่าฉันไม่ได้ใจดีขนาดจะปล่อยผ่านโดยไม่รู้สึกอะไร “...เก็บปืน โทรศัพท์ แล้วกลับห้องไปได้แล้วค่ะ ฝากบอกปืนด้วยว่าพรุ่งนี้เช้าควีนอยากเจอ”
“ปืนติดต่อไม่ได้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อนแล้วครับ” ธนูรายงานเสียงเครียด น้ำเสียงแฝงความกังวลแบบที่น้อยครั้งจะเป็น “อันที่จริงตั้งแต่ช่วงบ่ายไอ้ปืนมันมีท่าทางเครียด ๆ นะครับ แต่ถามอะไรแล้วก็ไม่บอก”
