ข้ามีนามว่าหลินหลิน

ตอนที่ 3 หญิงสาวผู้อาภัพ ( 3 )

ตอนที่ 3 หญิงสาวผู้อาภัพ ( 3 )

ฉันเดินออกมาจากร้านของยายแก่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แค่น้ำขวดเดียวกลับทำให้คนที่ไม่มีอันจะกินอย่างฉันมีความสุขได้ พรุ่งนี้จะเริ่มหางานทำละ

“เจ้าพระคู้นนนน พรุ่งนี้ขอให้ลูกได้งานด้วยเทอญ งานไหนลูกทำได้หมด ขอแค่มีกินมีใช้ มีเงิน มีบ้าน มีรถ มีสามีหล่อ ๆ รวย ๆ มีหมาน่ารัก ๆ แต่ไม่เอาหมาตัวหน้าเหมือนปลาบู่อย่างกับตัวเมื่อกี้นะคะ สาธุ ๆ ๆ” ฉันพูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ฉันเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า พร้อมกับยกมือไหว้ เพื่อขอพรจากสิ่งศักสิทธิ์ ไม่ว่าเทพองค์ไหนจะขอพรให้หมด

“หากท่านเทพองค์ใดอนุมัติพรที่ขอแล้ว หลินหลินขอคารวะท่านล่วงหน้า” ฉันเอามือประสานกัน พร้อมกับโค้งศีรษะเล็กน้อย

เป็นไงล่ะ! วัดไม่เข้า งานไม่ทำ ไม่ออกจากห้อง เน้นอธิษฐานเอา

“ไม่ว่าเทพองค์ไหน หลินหลินรบกวนให้ท่านหลับหูหลับตาอนุมัติพรที่ขอด้วยค่ะ” ฉันกลับมาอยู่ท่ายืนตรง แล้วเดินต่อไปเรื่อย ๆ

“ฟิ้วววววว” จู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านหน้าฉันไปอย่างรวดเร็ว ฉันใจหล่นวูบ เมื่อกี้รถแล่นผ่านตัวฉันไปอย่างฉิวเฉียด ขับรถไม่มีตาหรือไงเกือบจะชนฉันตายอยู่แล้ว ขับรถแบบนี้ ฉันแนะนำให้ไปทำถนนเอง

แล้วใช้เพียงคนเดียวเถอะ

“ฮู่ววว” ฉันเอามือทาบอก เพื่อปลอบใจตัวเอง ให้หายตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้

แต่ทว่าเพียงชั่วพริบตา ร่างของฉันก็ล้มลงไปกับพื้น ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใด ๆ พร้อมกับสติที่ดับวูบไป

ผ่านไปไม่นาน ฉันก็รู้สึกตัว ฉันลืมตาขึ้นมา แล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่นี่ ที่ไหน คงไม่ใช่โรงพยาบาลแน่ ๆ

สถานที่ไม่คุ้นเคยกลับทำให้ใจของฉันรู้สึกหวาดหวั่น พอลองเงี่ยหูฟัง กลับได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบา เดินมาเป็นจังหวะ ตรงมาที่ห้องนี้

เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง ฉันแสร้งทำเป็นนอนสลบต่อ

ฉันหลับตาลงแล้วหรี่ตามองเล็กน้อย ว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใคร แต่แล้วฉันถึงกับผงะ ชายหนุ่มผู้หนึ่ง หน้าตาเหมือนกับชายหนุ่มที่ฉันเห็นก่อนจะสลบไป ส่วนอีกคนไม่ใช่ยายแก่ที่หน้าตาเหมือนปลาบู่ แต่กับเป็นชายชราผมขาวหน้าเหมือนปลาบู่แทนหรือว่า นี่คือการลักพาตัว ฉันว่าแล้วน้ำที่ฉันดื่มไป เป็นยาสลบแน่ ๆ ลักพาตัวมาทำไมกัน ฉันไม่มีเงิน !

“ท่านอาจารย์พาวิญญาณนางออกจากร่างแบบนี้ ไม่ผิดกฎสวรรค์แน่หรือขอรับ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพูดขึ้น

วิญญาณอะไร ? นี่ไม่ใช่ฉันสลบไปเฉย ๆ รึ

“แน่นอนว่าผิด แต่นางกระทำความผิดอันใหญ่หลวงต้องให้นางชดใช้ เจ้าจะปล่อยให้วิญญาณของซานซานหายสาปสูญไปงั้นรึ” ชายชราหน้าปลาบู่ พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

หลินซานซาน นั่นมันนางรองในเรื่องนิยายของฉันไม่ใช่หรอ อ่อ ที่แท้คนพวกนี้คือสาวกนิยายของฉัน นี่พวกเขาคลั่งไคล้ถึงขนาดแต่งชุดจีนโบราณ ลักพาตัวฉันมาเลยงั้นหรอ เหอะ ๆ จะให้ฉันชดใช้ด้วยอะไร เงินไม่มี มีแค่หน้าตาดีเพียงเท่านั้น

“แน่นอนว่าศิษย์ไม่ปล่อยไปให้ซานซานหายไป ศิษย์เพียงกังวลว่าจะมีผลตามมาในภายหลัง จึงอยากให้ท่านอาจารย์ไตร่ตรองอีกครา”

“เจ้าไม่ต้องกังวล จะไม่มีเหตุอันใดตามมาภายหลัง”

“เช่นนั้น ท่านจะทำอย่างไรกับนาง แล้วเมื่อใดนางจะฟื้นขอรับ”

“ข้าจะให้โอกาสนางไปแก้ไขกับสิ่งที่นางได้กระทำเอาไว้ นางฟื้นแล้วแต่นางแอบฟังอยู่” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

นี่เขารู้ได้ยังไง ว่าฉันฟื้นแล้ว ?

“ท่านอาจารย์รู้ได้อย่างไรว่านางฟื้นแล้วขอรับ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน พูดขึ้น

“เจ้าลองเอาขนนกกระสามาปัดเท้านางซักสองสามที เจ้าก็รู้แล้ว” ชายชราเอ่ยปากด้วยรอยยิ้ม

หนอยแน่ ใครมันจะเชื่อเอาขนนกมาปัดเท้า ชายแก่คนนี้พูดไปเรื่อย

ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก็หยิบขนนกที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา มาจั๊กจี้ฉัน กรี๊ด! ใจจืดใจดำ รู้ว่าฉันบ้าจี้ ยังมาทำแบบนี้กับฉัน แง ๆ คนพวกนี้ใจร้าย ฉันเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอ้ย พอแล้ว ฉันตื่นแล้ว” ฉันรีบเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงแข็ง ๆ พร้อมกับนั่งหน้ามุ่ย

“ได้ผลจริง ๆ ขอรับท่านอาจารย์ ท่านล้ำเลิศวิชาเสียจริง” ชายหนุ่มพูดแล้วเอามือประสานกัน โค้งหัวน้อย ๆ เพื่อเคารพ ชายชรานั่น

“ฮ่า ๆ นี่ไม่ใช่วิชาอันใด เพียงแต่ข้าได้มาจากการไปเที่ยวที่โลกมนุษย์” ชายชราหัวเราะ ยิ้มกริ่ม เอามือข้างนึงลูบเคราที่ยาวเฟื้อย

“เช่นนั้น เมื่อไหร่ข้าจะได้ไปโลกมนุษย์เพื่อตามหาศิษย์น้องล่ะขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยปากถาม

คงจะลืมไปแล้วว่าฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ เล่นอะไรกัน พวกนี้โคฟเวอร์เป็นเทพอยู่งั้นรึ

“ด่านเคราะห์ของเจ้ายังมาไม่ถึง เมื่อถึงเวลาเจ้าได้ลงไปอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าเจ้าต้องเก็บสมุดชะตาชีวิตให้ดี อย่าทำให้หล่นหายไปอยู่ในมือของผู้ใด มิเช่นนั้นเจ้า มันจะส่งผลให้ถึงแก่ชีวิต เช่นเดียวกับซานซานหลานรักของข้า” ชายแก่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

ฉันได้แต่มองเขาสองคนเล่นละครต่อหน้าฉัน ได้แบบสมจริง นี่จับฉันมาเพื่อให้ดูพวกท่านเล่นละครภาคต่อนิยายของฉันสินะ

“จึ๊ ๆ ๆ” ฉันจึ๊ปาก แล้วลุกขึ้นยืน สำรวจชายทั้งสองคน พร้อมกับเอามือจิ้มไปที่น้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาของชายชรา

ทันใดนั้นเอง ชายชราก็เผยใบหน้าที่ตึงขึ้น ใช้ฝ่ามือออกแรงเพียงน้อยนิดผลักฉันจนร่างกระเด็นลอยละลิ่ว

“กรี๊ดดดดดด นี่มันของจริงนี่หว่า ช่วยด้วยยยยยยยยย!”