Episode-03 ข้อตกลง
1340 Words
“น่าจะกลับดึกแม่มึงคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ผมเอ่ยถามยัยบ้องแบ้วเพราะช่วงเย็นมีรถเข้าเยอะมากต้องเร่งทำให้ลูกค้าก่อน แล้วตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย
“...”
“เพลง! ช่วยสนใจสิ่งที่กูพูดหน่อย”
“ได้ยินแล้วพี่เงียบ ๆ ก่อนหนูกำลังใช้สมาธิอยู่” ขนาดพูดกับผมยังไม่ละสายตาจากหน้าจอมือถือเลยคิดดูเถอะครับ
“เดย์มึงมาช่วยกูทางนี้หน่อย” ไอ้กราฟเอ่ยเรียก เห็นแบบนั้นผมจึงเลิกสนใจเธอ
“เออ”
ชีวิตของผมมันวนเวียนอยู่แค่นี้แหละ วัน ๆ ขลุกอยู่แต่กับรถเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมันเครื่อง ไม่รู้เหมือนกันว่ายัยบ้องแบ้วของคุณแม่สุดที่รักเธอจะรับได้และอดทนได้นานแค่ไหน
“พี่เดย์”
“ว่าไง”
“อยากเข้าห้องน้ำค่ะ”
“เดินไปข้างหลังห้องกระจกซ้ายมือ”
“อยู่ในห้องนั้นเหรอคะ”
“อืม ห้องกูเองแหละไม่มีผีหรอก”
“ค่ะ”
“ใครอะ เมียเฮียเหรอ” คล้อยหลังเพลงรุ่นน้องที่เอารถมาทำมันก็เอ่ยถามขึ้นทันที
“เปล่า”
“เปล่า.... ไม่ใช่เมียแต่เป็นว่าที่เมียเฉย ๆ” ไอ้แจ็คตอบ
“จริงเหรอพี่ ผมกะจะขอเบอร์สักหน่อย” มันว่ายิ้ม ๆ ก่อนจะมองตามยัยบ้องแบ้วเดินไปจนสุดสายตา
“เออ ว่าที่เมียกูเองแหละ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อะไรของพี่วะ หมายความว่าไง”
“ก็เป็นเจ้าสาวที่แม่มันหามาให้ไง มึงเข้าใจยัง” ไอ้แม็กอธิบายเพิ่ม
“อ๋อ... ว่าแต่แม่เฮียหัวโบราณนะเนี่ย นี่มันสมัยไหนแล้วยังจับคลุมถุงชนอยู่อีก ฮ่า ๆ”
“เออดิ เอาที่แม่สบายใจเหอะกูหมดคำจะพูดละ”
“แล้วว่าที่เจ้าสาวของเฮียเขาว่าไง ไม่คัดค้านบ้างเลยเหรอ”
“เขาก็ไม่ได้อยากแต่งกับกูเหมือนกันนั่นแหละ แต่ช่างเถอะแต่งได้ก็เลิกได้นี่หว่า”
“เลิกกันเมื่อไหร่บอกนะเดี๋ยวผมดามใจเขาเอง” มันพูดออกมาเหมือนไม่ใส่ใจมากนัก แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันจะทำแบบนั้นจริง ๆ
“ดูมึงสนใจว่าที่เมียกูเหลือเกินนะ”
“อ้าว น่ารักนะเฮียคนอะไรยิ้มโคตรสดใสเลย แล้วเฮียล่ะไม่สนใจเธอบ้างเหรอ ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ไม่ได้หากันง่าย ๆ นะครับ”
“...”
“หัวใจมันด้าน มึงพูดอะไรก็ไม่เข้าหูมันหรอก” จีมินพูดขึ้นมาบ้าง
“ตั้งหลายปีแล้วนะเฮียมีเมียใหม่ได้แล้ว”
“ขี้เสือกนะพวกมึงอะ”
“เปล๊า! ผมแค่หวังดีเฉยถ้าเป็นผมนะ ผมไม่รอหรอกเสียเวลา ผู้หญิงดี ๆ มีอีกตั้งเยอะแยะ”
“...”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปและก็ไม่ได้กำลังรอให้ใครคนนั้นกลับมา เรื่องระหว่างพวกเรามันเลยมาไกลเกินจะหวนกลับไปเป็นเหมือนเดิมนานแล้ว แต่ผมแค่ยังไม่อยากมีใครก็เท่านั้นเอง แต่หลังจากวันนี้ทุกอย่างในชีวิตคงเปลี่ยนไปไม่น้อยเพราะใครอีกคนเริ่มมีบทบาทในชีวิตผมมากขึ้นเนี่ยสิ
“พี่เดย์คะ หนูเข้าไปรอในห้องนั้นได้ไหมข้างนอกยุงมันเยอะ”
“อืม ในตู้เย็นมีของกิน หากินเอาเถอะ”
“ค่ะ”
คล้อยหลังเพลงผมตกเป็นเป้าสายตาอีกครั้ง
“อะไรของพวกมึง”
“บอกทีว่ากูไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม” ไอ้กราฟเอ่ย
“ไม่ฝาดและไม่เพี้ยนด้วยเพราะกูก็ได้ยินเหมือนกัน” ไอ้แจ็คเสริมขึ้นมาอีกคน “กูว่าคนนี้ไม่ใช่แค่ว่าที่เจ้าสาวล่ะมั้ง”
“พวกมึงเลิกจับผิดกูแล้วช่วยกันรีบทำให้เสร็จก่อนจะได้ไหม มันมืดแล้วเนี่ย”
“พวกกูไม่ได้จับผิดเลยก็ปกติมึงไม่เคยให้ใครเข้าไปยุ่งในนั้นนี่หว่า”
“กูก็ไม่เคยเห็นใครอยากเข้าสักที หรือพวกมึงอยากเข้า?”
“...” มันเงียบ แล้วพากันมองหน้าผมอย่างต้องการคำอธิบาย
“กูกับเพลงยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้วนี่ ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็แต่งไปให้มันจบ ๆ ค่อยว่ากันทีหลัง” อันนี้ผมพูดจริง ส่วนในห้องนั้นมันก็ไม่มีอะไรเป็นความลับหรอก เพียงแต่ผมไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาวุ่นวายในที่ส่วนตัวก็เท่านั้นเอง ยกเว้นเธอไว้สักคนก็แล้วกันถึงยังไงพวกเราต้องมีบทบาทซึ่งกันและกันอยู่แล้ว
“เดี๋ยวนะไอ้เดย์ น้องมันชื่ออะไรนะ ... มิวสิกไม่ใช่เหรอ” ไอ้กราฟแย้งขึ้นอีกครั้ง
“เออ แต่มันเรียกยากชื่อเพลงไปเลยก็ได้ง่ายดี มันก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”
“อ๋อ... มันเป็นแบบนี้นี่เอง”
“ยัง ยังไม่เลิกกวนประสาทกูอีก”
“ครับ ๆ ลูกพี่ พวกผมจะรีบทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้แหละ”
คุยกับพวกมันแล้วปวดหัวคอยแต่จะหาเรื่องจับผิดอยู่เรื่อยเลย เลิกสนใจมันดีกว่าครับก่อนจะดึกไปมากกว่านี้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ตอนนี้ฝนตกแล้ว ดึกแล้วด้วยแถมยัยบ้องแบ้วก็ไม่ออกมากวนผมอีกเลยไม่รู้ซนอะไรอยู่หรือเปล่า
“กว่าจะเสร็จเฮ้อ...”
“บ่นไรของมึง” ผมเอ่ยถามไอ้แม็กที่กำลังทำท่าทางเหมือนหมดอะไรตายอยากอยู่ตอนนี้
“คอแห้งว่ะเพื่อนเหมือนจะหิวเหล้า”
“พวกมึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูต้องไปส่งเพลงก่อน”
“เพิ่งสี่ทุ่มเอง มึงก็พาน้องไปด้วยเลยสิจะไปยากอะไร” จีมินเอ่ย
“ไม่ได้! กูอยากใช้ชีวิตโสดอยู่”
“แหมโสด... โสดแบบใหม่แบบสับ แบบมีว่าที่เมียรออยู่”
“เมียพ่อง! กูยังโสดเหอะ”
“จ้าพ่อคนโสด รีบตักตวงเข้าล่ะก่อนจะเข้าสู่ประตูวิวาห์”
“กวนส้นตีน” ประตูวิวาห์เหรอ แค่คิดก็สยองแล้วเพราะมันหมายถึงอิสระของผมมันกำลังจะหายไป
“พวกมึงไปรอที่ร้านก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป”
“เออ”
ล้างไม้ล้างมือเก็บอุปกรณ์เข้าที่เรียบร้อยก็แยกย้ายครับ ต้องแอบเข้าไปดูใครอีกคนสักหน่อย หายเงียบไปเลย
แกรก
“...”
“พี่เดย์ เสร็จแล้วเหรอคะ”
“อืม กลับบ้านเหอะเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ค่ะ หนูเก็บของแป๊บหนึ่ง” เธอว่าก่อนจะรีบเก็บสมุดปากกาที่วางอยู่ตรงหน้าใส่กระเป๋า
“ยังอยู่ที่เดิมใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ พี่จำได้ด้วยเหรอ”
“กูไม่ได้ความจำสั้นเหมือนมึงนะ” ที่เดิมที่ว่าก็คือบ้านของเธอนั่นแหละ แม่ผมกับแม่เพลงท่านเป็นเพื่อนสนิทกัน เมื่อก่อนเราก็เคยเจอกันบ่อย ๆ แต่ไม่เคยคุยกันเท่านั้นเอง จนกระทั่งคุณพ่อของเธอเสียเธอก็หายไปเลยโผล่มาอีกทีดันกลายเป็นว่าที่เจ้าสาวของผมซะงั้น
“พี่มีแฟนหรือเปล่าคะ”
“ถามทำไม”
“พวกเราจะได้จำกัดข้อตกลงกันได้ไงคะ”
“ข้อตกลงอะไรอีก”
“หลังจากแต่งงานแล้ว พี่ก็ใช้ชีวิตตามปกติในแบบของพี่ไป ไม่ต้องสนใจคำสั่งของผู้ใหญ่หรอก ส่วนหนูก็จะใช้ชีวิตในแบบของหนู ไม่ยุ่งวุ่ยวายกับชีวิตส่วนตัวของพี่แน่นอน”
“ดูมึงชิวดีเนอะ”
“ก็หนูไม่ได้มีใครนี่ ไม่มีอะไรให้กังวลอยู่แล้ว ถึงเวลาก็แยกย้ายกันไปเท่านั้นเอง”
“กูยังโสด”
“...”
เธอเงียบไปไม่พูดอะไรออกมาอีก ส่วนเรื่องข้อตกลงระหว่างรามันก็ง่ายดีเหมือนที่เธอว่านั่นแหละ ต่างคนต่างไม่มีใครไม่มีอะไรให้กังวลอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง สวัสดีค่ะ”
“เดี๋ยว! ขอเบอร์หน่อย” พลางยื่นมือถือให้คนตรงหน้า เธอรับไปก่อนจะรีบกดมันแล้วบันทึกเบอร์ให้ด้วยอีกต่างหาก
“ขับรถดี ๆ นะคะ”
“เข้าบ้านไปได้แล้ว”
- Writer
