Gökmen’in beklediği gün geldi. Cuma akşamı askeriyeden çıktığı gibi üzerini değiştirdi ve arabasına atlayıp babaannesinin evine ulaştı. Yemek saatine yetiştiği için memnundu. Çok acıkmıştı. Bu evi her zaman seviyordu. Büyükleri ile olmaktan keyif alıyordu fakat şimdi birde Öykü faktörü vardı ki içini dolduran heyecana kendi bile kahkaha attı. Uzun zamandır kalbinde olmayan kıpırtılar yeniden baş göstermişti. Hafta içi yaptıkları telefon görüşmelerini onun gözlerinin içine bakarak yapmak istiyor, derin yeşillere akıp hayaller kurmak istiyordu. Hayallerinin bir gün gerçeğe dönüşmesi ise en çok istediği olmuştu son zamanlarda.
Aracını her zamanki yerine park edip heyecanla bahçeye girdi. Terasın boş olması dikkatini çekti. Bu saatte sofra kurulmuş olması gerekirdi. Eve girip “Ben geldim” di
