พันธะ(รัก) มาเฟียเจ้าสำราญ SM++++

เริ่มใหม่

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

เครปได้ออกจาก รพ. แล้ว เธอได้รับยาตัวใหม่และได้รับการดูแลเอาใจใส่จาก พ่อนัย แม่สน ซีคลู เป็นอย่างดี ทั้งสามคนพูดคุยกับเธออย่างเอ็นดู แถมซีคลูแนะนำอาหารหลายอย่างที่มีประโยชน์ต่อร่างกายให้เธอ แม่สนและซีคลูพูดปลอบใจเธอเรื่องลูกๆตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก และได้พาเครปไปพบซีคริสสองวันต่ออาทิตย์ และตอนนี้สภาพจิตใจของเครปดีขึ้นบ้าง เธอไม่ได้มีภาวะเศร้ามากหรือเครียดเหมือนเมื่อก่อนสักเท่าไรมีความเครียดบ้างแต่ไม่ถึงกับชักเกร็ง แต่ซีคริสและคริสเตียนก็ยังไม่วางใจในเรื่องอาการป่วยของเธอ เครปต้องไปหาหมอเพื่อตรวจเช็คร่างกายบ่อยๆ ตามคำแนะนำของคุณหมอ ส่วนป้าซ้อยและพัชรลดานั้นได้มาดูเธอแค่วันเดียว และทั้งสองคนก็หายไป

เครปเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง เธอกำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อซื้อข้าวของเครื่องใช้ในการเปิดร้านพรุ่งนี้หลังจากที่เธอหยุดขายโจ๊กไปนานเป็นอาทิตย์ เมื่อวานหลังจากเธอเดินไปดูร้านในร้านของเธอ แม่ค้าในตลาดต่างบอกกับเธอว่าลูกค้าประจำถามหาเธอทุกวันเลย

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เครปรีบล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับ

" สวัสดีค่ะคุณหมออธิ" เครปกล่าวคำทักทายไป เธอยิ้มกว้างอารมณ์ดีเหมือนเด็ก

' น้องเครปจะเริ่มทำความสะอาดห้องของพี่เมื่อไหร่ครับ' อธิถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อวานเขาโทรหาเธอ เพราะเป็นห่วงเธอแต่เครปบอกเขาว่า

' เครปถูกรางวัลเลยได้เที่ยวต่างจังหวัดฟรีๆค่ะ' เธอบอกเขาน้ำเสียงที่สดใสมากๆ เขาได้ยินแล้วก็สบายใจ เพราะครั้งหนึ่งของผู้หญิงที่ลำบากมาเยอะได้พักผ่อนบ้าง

" วันนี้ค่ะคุณหมอ แต่ตอนบ่ายนะคะ " เครปตอบพลางเดินลงบันไดอย่างไม่สนใจอีกคนที่กำลังเดินออกจากห้องมา ออดี้มองตามหลังของเธอด้วยสายตาว่างเปล่าแต่ในใจของเธอหงุดหงิดไม่น้อย เพราะเขาไม่ค่อยอยากเชื่อว่ามันคือคนวางยาขับเลือดในอาหารในร้านอาหาร เพราะร้านอาหารดัง สะอาด แถมมีความปลอดภัยด้วย

' สืบไม่ได้ครับคุณออดี้ ' กรกันต์บอกออดี้พลางก้มหน้าลงมองพื้นตรงหน้า

' ไม่ได้ เป็นไปได้ยังไง ร้านดังขนาดนั้นกล้องวงจรปิดทุกตัวตรวจเช็คดีหรือยังว่ะ' ออดี้ถามลูกน้องด้วยความเดือดดาล เขาสั่งให้ไปสืบหลายต่อหลายครั้ง แต่การไม่คืบหน้าเลย ออดี้เดินตามหลังเครปลงไปช้าๆ เขาเอียงหูฟังเสียงจากโทรศัพท์ มันคือเสียงผู้ชายที่เล็ดลอดมา

" คริๆๆๆ " เสียงหัวเราะอารมณ์ดีของเครป

" หนูเครป ลูก" เสียงแม่สนเรียกเครปที่เดินคุยโทรศัพท์จะผ่านห้องรับแขกไป เครปหยุดเดินและหันไปมองตามเสียง

ตุบ ! ออดี้ชนเครปจากทางด้านหลังแรงๆ ร่างของเครปถึงกับคะมำไปด้านหน้า

หมับ ! มือของออดี้รับเอาไว้ก่อน พร้อมกับดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลัง แม่สนอ้าปากค้าง ตาโต ด้วยความตกใจ เพราะท่านคิดว่าเครปจะล้มหน้าคะมำแล้ว เครปแหงนคอขึ้นมามองคนที่ช่วยดึงร่างของเธอเอาไว้

" คุณออดี้" เธอเรียกชื่อของเขาเบาๆ ออดี้หรี่ตาลงมามองหน้าของเธอด้วยสายตาว่างเปล่า

" ......" เขาไม่พูดอะไร เขารีบปล่อยมือออกจากเอวของเธอทันที เครปหันมามองหน้าของเขาก่อนจะหันไปมองหน้าของแม่สน

" หนูเครปเจ็บตรงไหนไหมลูก" แม่สนถามเครปด้วยความเป็นห่วง เครปยิ้มและส่ายหน้าปฏิเสธ

" ไม่ค่ะคุณแม่ " เธอตอบแม่สนไม่เต็มเสียง เพราะเธอกระดากปากเรียกแม่สนว่า ' คุณแม่ ' ตามที่ท่านบอกเธอ ออดี้กรอกตามองมบนและปากคว่ำเพราะหมั่นไส้เธอ.

" คุณแม่ หึ!" เขาพูดออกมาลอยๆเพื่อเลียนแบบเครปๆปลายตามองหน้าของเขาเล็กน้อย แม่สนส่ายหัวกับลูกชาย

" เราไปทานข้าวกันเถอะลูก " แม่สนเอ่ยชวนเครป พลางยื่นมือออกมาและจับมือของเครป

" เครปมีธุระค่ะคุณแม่" เครปรีบบอกแม่สน เธอก้มลงมองมือของตัวเองที่มีมือของแม่สนจับเอาไว้ แม่สนยิ้มเอ็นดูพลางจูงมือเครปไปที่ห้องอาหาร เครปเดินก้มหน้าเดินตามแม่สนไป

" ยัยหนูเล่นละครเก่งจนคนอื่นสงสาร " ออดี้ก้มลงไปกระซิบพูดกระแหนะกระแหเครปๆปลายตามองหน้าหล่อๆของเขาใกล้ๆ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงใลอยเข้าจมูกของเธอโดยบังเอิญ

" ไอ้คนขี้อิจฉา ไอ้หมาหัวเน่า" เครปพูดตอบโต้เขากลับไปเบาๆอย่างไม่กลัว เพราะเธอเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเธออ่อนแอต่อหน้าของเขา นั้นจะทำให้เขาได้ใจและเขารังแกเธอบ่อยๆ ออดี้ถึงกับอึ้ง

" ยัยหนูปากดี" เขาเค้นเสียงลอดไรฟันออกด้วยความหงุดหงิดในใจ แม่สนกลั้นขำ เพราะลูกชายโดยย้อนเข้าให้ แม่สนจูงมือเครปตรงไปที่โต๊ะอาหาร ซีคลูยิ้มให้เครปอย่างเป็นมิตร พ่อนัยปลายตามองลูกชาย ท่านส่ายหน้าเพราะออดี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

" หนูเครปนั่งข้างๆพี่นะลูก" แม่สนบอกเครปให้นั่งเก้าอี้ข้างๆออดี้ เครปทำหน้าลำบากใจ เพราะความเกรงใจที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับแม่สน พ่อนัย

" ตาออเลื่อนเก้าอี้ให้น้องสิ" พ่อนัยสั่งลูกชาย ออดี้อ้าปากค้าง พลางมองเครป ด้วยแววตาดุดัน

" ใครอยากนั่งก็เลื่อนเองสิครับ ไม่งั้นก็ยืน" ออดี้พูดออกมาอย่างไม่แคร์ เขาเลื่อนเก้าอี้ของตัวเองพร้อมกับนั่งลงอย่างไม่สนใจ แม่สน พ่อนัย ซีคลู ปากคว่ำ เครปยิ้มเจื่อนๆ เธอทำหน้าไม่ถูก พลางยื่นมือไปเลื่อนเก้าอี้

" เดี๋ยวแม่เลื่อนให้เองลูก " แม่สนพูดขึ้น ออดี้หันมามองทำตาตำหนิเครป ก่อนเขาจะยื่นมือมาเลื่อนเก้าอี้ให้ เพราะไม่อยากให้แม่ของเขาลำบาก เครปยืนก้มหน้ามองเก้าอี้นิ่งๆ

" นั่ง!" ออดี้สั่งเครปเสียงดัง เครปมองหน้าของเขาแต่ออดี้หันหน้าไปมองข้าวต้มด้านหน้าของเขาไม่ได้สนใจเธอเลย แม่สนยิ้มพลางดันให้เครปนั่งลงบนเก้าอี้ แม่สนเดอนไปนั่งเก้าอี้ของตัวเองข้างๆพ่อนัย

" นั่งเถอะหนูเครป พี่เลื่อนเก้าอี้ให้หนูแล้วลูก" พ่อนัยบอกเครปน้ำเสียงอ่อนโยน เครปทำตามที่พ่อนัยสั่ง

" จะให้ผมป้อนด้วยไหมครับ" ออดี้ถามปะชดพ่อนัยและแม่สน เครปหน้าเจื่อนๆอีกครั้ง

" หนูเครปเดี๋ยวพี่ป้อน" พ่อนัยบอกเครป ออดี้มองหน้าพ่อนัยอย่างไม่พอใจ

" คุณพ่อครับผมประชด!" ออดี้บอกพ่อนัยๆไม่สนใจ ท่านและแม่สนก้มทานอาหารเช้าทันที ซีคลูกลั้นขำ เพราะพี่ชายเหมือนหมีกินผึ้ง เครปมองอาหารตรงหน้าเธอยกมือขึ้นมายิบช้อนและคนข้าวต้ม

" พี่เครปไม่ปรุงเหรอคะ" ซีคลูถามพลางมองในถ้วยข้าวต้ม เครปยิ้ม

" ไม่..." เครปกำลังจะตอบซีคลูแต่ออดี้ยื่นช้อนมาจ่อที่ปากของเธอพอดี

" อ้าปาก!" เขาสั่งเธอเสียงเหี้ยม เครปหันหน้ามามองหน้าขอลงคนสั่ง เธอถึงกับหน้าซีดเผือด เพราะแววตาของออดี้น่ากลัวมากๆ พ่อนัย แม่สนมองหน้าลูกชาย พลางถอนหายใจและส่ายหน้า

" อ้าปากนี้คือคำสั่ง!" ออดี้สั่งเเสียงลอดไรฟันออกมา เครปหรี่ตาลงมองข้าวต้มในช้อนที่จ่อปากของเธออยู่

" อ้าปากเถอะหนูเครป " พ่อนัยบอกลูกสะใภ้ ออดี้ขบกรามแน่นๆ สายตาของเขามองด้วยความว่างเปล่า เครปค่อยอ้าปากขึ้นมา เพื่อรับช้อนข้าวต้ม ออดี้ยัดช้อนเข้าไปในปากของเธอทันที เสร็จแล้วเขาก็ก้มหน้ามาต้มข้าวต้มเข้าปากของตัวเองด้วยช้อนเดิมที่เขาตักป้อนเธอ

" อร่อยไหหนูเครป" แม่สนถามลูกสะใภ้ลุ้นๆ เพราะทุกๆเช้าท่านกับซีคลูเป็นคนทำข้าวต้ม เครปกลืนข้าวต้มลงคอไป เธอจำรสชาติของข้าวต้มนี้ได้ เพราะหนึ่งอาทิตย์ที่เธออยู่ รพ. นั้นข้าวต้มคือรสชาตินี้เลย

" อร่อยค่ะคุณแม่" เครปตอบแม่สนๆยิ้มอ่อนโยน ออดี้ปลายตามองด้วยความหมั่นไส้

" หนูเครปอยากเรียนต่อไหมลูก " พ่อนัยถามลูกสะใภ้ เครปหันไปมองหน้าประมุขของบ้าน

" คุณพ่อครับ คุณพ่อจะทุ่มเทกับยัยหนูจนสิ้นเปลืองเกินไปนะครับ" ออดี้พูดขัด พลางปลายตามองหน้าเครปๆทำหน้าเจื่อนๆ เพราะคำพูดของเขามันจี้ใจดำของเธอมากๆ

" เครปเรียนหนังสือไม่เก่งค่ะคุณพ่อ" เครปตอบตรงๆ พ่อนัยและเเม่สนมองหน้ากัน พลางยิ้ม

" อีเครป นี้เอ็งออกจาก รพ. แล้วทำไมไม่บอกป้า" เสียงป้าซ้อยดังมาจากทางเข้าห้องรับแขก ทุกคนหันไปมองตามเสียงของคนมาใหม่ ป้าซ้อยเดินเข้ามาในห้องรับแขก ด้วยทองเส้นใหญ่ๆ เครปมองแล้วละอายใจอย่างทำหน้าไม่ถูก เธอมองหน้าพ่อนัย แม่สน ซีคลู และออดี้ อย่างอายๆทำหน้าไม่ถูก ออดี้ปลายตามองพัชรลดาก่อนจะหันหน้ามามองข้าวต้มตรงหน้าของตัวเอง

" เอ็งหายดีแล้วเหรอถึงได้ออก รพ. " ป้าซ้อยถามเครปพลางยื่นมือมาประคองใบหน้าของเครปพลิกซ้ายพลิกขาว เพื่อดูให้ละเอียด

" ทานข้าวเช้าด้วยกันไหมคะป้าซ้อย หนูพัชร" แม่สนถามขึ้นมา เพื่อขัดจังหวะป้าซ้อย เพราะที่นี่คือห้องอาหาร ท่านปลายตามองคนรับใช้พร้อมกับมสายตาตำหนิ เพราะคนรับใช้ปล่อยให้ป้าซ้อยเข้ามาถึงในห้องอาหาร

" ดีค่ะน้องสน พี่หิวพอดี นั่งๆพัชร ทานบ้านพี่เขยของแกเลยวันนี้" ป้าซ้อยตอบแม่สนพลางหันไปมองหน้าของพัชรลดาที่มองหน้าออดี้อยู่ แต่ออดี้ไม่สนใจ เขาทานอาหารอย่างเดียว

" ป้า !" เครปเรียกป้าไม่เต็มเสียง ป้าซ้อย พัชรลดาเลื่อนเก้าอี้นั่งตัวถนัดจากเครปไป แม่สนหันไปมองหน้าคนรับใช้ทันที

" อ้าปาก!" ออดี้สั่งเครปที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย ป้าซ้อย พัชรลดามองมาที่ออดี้และเครปทันที

" ฉันกินเองได้" เครปบอกออดี้พลางหันไปคนข้าวต้มในถ้วยของตัวเอง

หมับ! มือของออดี้จับหน้าของเครปให้หันกลับมาหาเขา เครปถึงกับตกใจ เธอสบตาที่ว่างเปล่าของเขา

" อ้าสิว่ะยัยหนู!" เขาสั่งเธออีกครั้ง แม่สน พ่อนัย ซีคลูถึงกับทำหน้าเซ็ง เบื่อหน่าย

" อ้าปากอีเครป ผัวเอ็งจะป้อนข้าวเนี่ย " ป้าซ้อยบอกเครป ออดี้สบตาของเครปนิ่งพลางแสยะยิ้มร้ายให้เครป

" ตาออน้องทานเองได้ พอแล้วลูก" แม่สนบอกลูกชายเพราะท่านกลัวเครปเครียด แล้วชักเกร็งขึ้นมา ออดี้และเครปสบตากันนิ่งๆ ก่อนเครปจะยอมแพ้เพราะสายตาที่ดุดันของเขาก่อน เธออ้าปากขึ้นมารับข้าวต้ม ออดี้แสยะยิ้มร้ายพลางยัดเข้าไปในปากของเธอทันที เสร็จแล้วออดี้ที่ปล่อยมือออกจากหน้าของเธอและหันไปสนใจข้าวต้มของตัวเองต่อ

" รักกันดีนะคะเนี่ย อิอิ " ป้าซ้อยพูดออกมาอย่างดีอกดีใจ เครปกลืนข้าวต้มแทบไม่ลงเพราะมันเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่ลำคอของเธอ

' รักบ้าอะไรล่ะ' เธอพลางคิดแย้งในใจ พลางพยายามกลืนข้าวต้มลงไปในลำคอ

" น่ารักนะคะ น้องสนหลานสาวของพี่และลูกชายของน้องสน อิอิ " ป้าซ้อยพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี พลางต้มข้าวต้มเข้าปากตัวเอง พ่อนัยและแม่สนมองหน้ากันพลางถอนหายใจ เพราะใครๆก็ดูออกว่าสองคนนี้ไม่ถูกกัน จะมีก็แค่ป้าซ้อยที่มองไม่เห็น

" ป้า!" เครปเรียกป้าซ้อยเสียงแผ่วเบาด้วยความอึดอัด ป้าซ้อยมองหน้าเครป

" เงียบ!" ป้าซ้อยสั่งเครปเสียงเหี้ยมๆ เครปทานข้าวต้มแทบไม่ลง เธอมองหน้าแม่สนและพ่อนัยอย่างอายๆ แต่ท่านสองคนกลับยิ้มให้เธออย่างเอ็นดูและอ่อนโยน

" นี้หลานเขย ทานข้าวเสร็จแล้วป้ากับหลานคนเล็กขอติดรถไปลงที่มหาวิทยาลัยหน่อยนะ พอดีทางมหาวิทยาลัยเชิญผู้ปกครองไปร่วมงานด้วยนะ" ป้าซ้อยบอกออดี้ที่กำลังทานข้าวต้มใกล้หมดถ้วยแล้ว เครปแทบแทรกแผ่นดินหนี

" ไม่ครับ!" ออดี้ตอบทันควันอย่างไม่คิดอะไร เพราะรถสปอร์ตหรูราคาแพงของเขาไม่เคยมีใครได้นั่งมันเลยจะมีก็ ' ยัยหนู' นั้นแหละ ป้าซ้อยทำหน้าเศร้า พัชรลดาทำหน้าเสียดายเพราะเธอจำได้ว่ารถสปอร์ตหรูรุ่นนี้มีแค่ เจ็ดคันในประเทศไทย โดยนายแบบคือคริสเตียนและเฮ็นดริกซ์ที่หล่อระดับเทพ

" ไปส่งยัยพัชรก่อนที่มหาวิทยาลัยก่อนก็ได้นะหลานเขย เดี๋ยวป้าจะนั่งรถของบ้านน้องสนตามไป" ป้าซ้อยบอกออดี้อย่างกะท่านเป็นเจ้าของบ้าน พ่อนัยมองหน้าป้าซ้อยพลางขบกรามแน่นๆ เพราะท่านเริ่มไม่ไหวกับผู้หญิงคนนี้แล้ว

" ไม่ครับ!" ออดี้ตอบปฏิเสธคำเดิม พลางดันตัวลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหอมแก้มแม่สน และหอมหัวน้องสาวเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไปอย่างไม่สนใจใยดี เครปก้มหน้าอย่างเดียว

" หนูเครปลูก ทานข้าวแล้วทานยานะลูก" แม่สนบอกเครปด้วยความเป็นห่วง เครปเงยหน้ามาพลางยิ้มให้แม่สน เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากๆ

" ค่ะคุณแม่" เครปตอบรับคำของแม่สน

" อุ๊ยตาย! อีเครปนี้เอ็งยังไม่หายป่วยเหรอ แล้วเอ็งออกจาก รพ. มาทำไม" ป้าซ้อยอุทานเสียงดัง ตาโต มือยกขึ้นมาทาบอกของตัวเอง ก่อนจะดึงสติกลับมาและถามหลานสาวด้วยความสงสัยเป็นห่วง เครปมองหน้าป้าซ้อยก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ

" พี่เครปหายดีแล้วค่ะ แต่ต้องทานยาเพราะมีเรื่องให้เครียดค่ะ" ซีคลูที่ทนฟังอยู่นานพูดแทรกขึ้นมา เธอมองหน้าพัชรลดานานอย่างไม่ลบขี้หน้าเลย เพราะของราคาแพงบนร่างกายได้มาจากพี่สาวล้วนๆ แต่กลับกันพัชรลดากับทำเป็นไม่สนใจ เธอทานอาหารเช้าอย่างเมินเฉย

" เรื่องอะไรอีเครป เอ็งเครียดเรื่องอะไร บ้านก็หลังใหญ่โต ผัวกูรักขนาดนี้ถึงขนาดป้อนข้าวป้อนน้ำ แถมพ่อผัว แม่ผัวก็รักและเอ็นดูขนาดนี้ เอ็งบ้าหรือเปล่าอีเครป" ป้าซ้อยพูดออกมาตรงๆ เครปถึงกับจะร้องไห้เลย

" พอๆๆๆหยุดซะที !" พ่อนัยพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ของท่านเริ่มควบคุมไม่ได้แล้ว แม่สนยื่นมือไปแตะมือของพ่อนัยเพื่อเรียกสติ เพราะท่านเข้าใจเครปในตอนนี้ว่าเครปรู้สึกยังไง ป้าซ้อยและพัชรลดาตกใจ

" ดิฉันขอโทษค่ะ " ป้าซ้อยพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าเศร้าสลดลง พ่อนัยดันตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องอาหารทันที

" หนูเครปตามแม่มาน่ะลูก" แม่สนสั่งลูกสะใภ้พลางเดินตามสามีออกไป ซีคลูมองหน้าพัชรลดาและป้าซ้อยเงียบๆ

" กูผิดอะไรทำไมต้องทำเหมือนโกรธกูด้วยว่ะ" ป้าซ้อยพูดออกมาลอยๆ ซีคลูดันตัวลุกขึ้นและเดินตรงมาหาเครป

" เราไปกันเถอะค่ะพี่เครป " ซีคลูเอ่ยชวนเครปที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ เครปเงยหน้ามองซีคลูพลางยิ้มและดันตัวลุกขึ้นยืน

หมับ ! ป้าซ้อยจับมือเครปเอาไว้ เครปหันมามองหน้าทันที

" อีเครปกูป้ามึงนะ" ป้าซ้อยพูดออกมาเสียงเรียบ เครปทำหน้าเศร้าลง ในใจห่อเหี่ยว

" รู้ค่ะ!" ซีคลูตอบแถมเครปและยื่นมือมาแกะมือของป้าซ้อยออกจากมือของเครป เธอจูงมือเครปและพาเดินออกไปจากห้องอาหารทันที

" อกตัญญูทำอะไรไม่เจริญนะอีเครป" ป้าซ้อยพูดตามหลังเครปๆถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ป้าซ้อยยิ้มอย่างผู้ชนะเพราะยังไงเครปก็ไม่มีวันทอดทิ้งท่านแน่นอน

ป้าซ้อย !!!!! ???????