พันธะ(รัก) มาเฟียเจ้าสำราญ SM++++

ไม่เอาคืน

ห้องพักคนไข้

ออดี้ พ่อนัย แม่สน ซีคลู นั่งรออยู่ในห้องอย่างใจจดใจจ่อ ออดี้มองประตูทางเข้าเป็นระยะๆ เพราะเขากำลังรอคริสเตียนเข้ามาพร้อมกับพยาบาล เพื่อพาตัวยัยหนูตักถังข้าวสารมาส่ง

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของออดี้ดังขึ้น เขารีบล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที ออดี้ก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์

' เบอร์ใครว่ะ' เขาพลางคิดในใจก่อนจะกดรับโทรศัพท์

' หลานเขย นังเครปหลานของข้าเป็นยังไงบ้าง' เสียงปลายสายถามทันที ออดี้ขบกรามแน่นๆ พลางถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

" คุณเป็นป้ายังไงถึงได้แค่โทรมาถาม คุณควรมาที่นี่เพื่อมาดูอาการของเธอสิ" ออดี้ถามกลับไปเสียงเรียบ ป้าซ้อยถอนหายใจแรงๆ เพราะท่านไม่อยากไป แดดร้อน รถติด อีกอย่างท่านกำลังปาร์ตี้กับเพื่อนบ้านอีกด้วย แค่แท้งลูกจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรที่ท่านจัต้องไปเฝ้าหรือดูแล

' ป้าไม่สบาย เวียนหัว หน้ามืด ความดันนะ แคกๆๆๆๆ' เสียงป้าซ้อยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง พลางไอแค่กๆให้ออดี้เชื่อ แต่ออดี้กลับรู้สึกเกลียดมารยาแบบนี้มากๆ พ่อนัย แม่สนมองหน้าของลูกชายแล้วส่ายหน้า เพราะท่านสองคนรู้ว่าออดี้คุยกับใคร

' ป้าไปไม่ไหวหรอก เฝ้าดูแลหลานสุดที่รักเป็นหน่อยนะหลานเขย ' เสียงป้าซ้อยแหบแห้ง พลางหายใจเหนื่อยหอบแฮ้กๆๆ ออดี้มองหน้าพ่อนัย แม่สน เขาอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง เพราะโมโหความตอแหลของป้าของยัยหนู

' แต่งงานกันเเล้ว เป็นผัวเป็นเมียกันแล้ว ป้าก็เหมือนคนอื่นแหละ ป้ายกให้หลานเขยแล้ว ป้าไม่เอาคืนนะ ดูแลนังเครปมันดีๆนะหลานเขย แคกๆๆๆๆ' ป้าซ้อยเอาแต่พูดย้ำคำเดิมๆแบบนี้ ออดี้อยากจะจับโยนผู้หญิงแก่ๆคนนี้โยนลงบ่อจระเข้ยักษ์ให้สิ้นซาก เพราะเขาเกลียดและขยะแขยงคนแบบนี้

" หึ!" ออดี้พ่นลมหายใจออกมาแรงๆผ่านจมูกโด่ง เขาเอาแต่ยืนฟังและขบกรามแน่นๆ เพื่อมารยาทที่ดีของผู้ดีคนหนึ่ง

" ตาออพอได้แล้ว" พ่อนัยบอกออดี้เสียงเบา เพราะท่านและเมียได้ยินหมดทุกคำพูดของป้าซ้อย เสียงของคนเจ้ามารยาที่ฟังน้ำเสียงท่านก็เบื่อหน่ายจะแย่

' แค่นี้ก่อนนะพ่อหลานเขย ป้าต้องไปทานยาหลังอาหารเช้าแล้ว แคกๆๆๆ' เสียงป้าซ้อยบอกออดี้ พร้อมกับกดสายตัดไปทันที ออดี้ยืนนิ่งๆ

" น่าขยะแขยงที่สุด " เขาพูดออกมาด้วยความเหลืออด

" อย่าไปสนใจเลย แค่พวกสามล้อถูกหวย" พ่อนัยบอกกับออดี้ๆเดินไปที่ประตูทางเข้า เขาเปิดประตูออกไปดูด้านหน้า สายตาของเขาสะดุ้งที่รถเข็นคนป่วยที่เข็นออกมาจากลิฟต์ทันที ออดี้รีบปิดประตูลงและเดินมานั่งที่เดิม เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเปิดหน้าจอ เขาก้มอ่านเอกสารนิ่งๆเฉย พ่อนัย แม่สน ซีคลูมองการกระทำของออดี้ด้วยความงงๆ

พรืด!ๆ เสียงประตูหน้าห้องเปิดเข้ามา พ่อนัย แม่สน ซีคลูหันไปมอง บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นของเครปเข้ามา ออดี้หรี่ตาขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงสนใจหน้าจอแท็บเล็ตต่อ ทั้งพ่อนัย แม่สน ซีคลูเดินตัวลุกขึ้นยืน พร้อมเดินตรงไปที่เตียงของเครป บุรุษพยาบาลช่วยกันยกร่างที่หมดสติของเครปวางไปอีกเตียง พ่อนัย แม่สน ซีคลูมองด้วยความสงสาร คริสเตียนเดินตามหลังเข้ามา ออดี้หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงสนใจหน้าจอแท็บเล็ตอีกครั้ง

" หนูเครปเป็นยังไงบ้าง" พ่อนัยถามอาการลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง แม่สนยื่นมือไปลูบหน้าผากของเครปเบาๆ ซีคลูกอดเอวพ่อนัยแน่นๆ พลางมองหน้าเครปด้วยความเป็นห่วง คริสเตียนถอนหายใจแรงๆ

" เธอเป็นโรคเครียดครับ เครียดหนักมากๆจะมีอาการชักและเกร็งอย่างที่เห็นครับ " คริสเตียนบอกอาการของเครป พ่อนัย แม่สน ซีคลูมองหน้าเครปด้วยความเป็นห่วงและสงสาร ออดี้หยุดและอึ้งไปเล็กน้อย เขาหรี่ตาขึ้นมามองบนเตียงคนไข้เล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อเหมือนไม่สนใจ

" มีทางรักษาหรือเปล่าหลาน" พ่อนัยถามแทนทุกคน ออดี้หยุดและเอียงหูฟัง เขากลั้นหายใจเอาไว้

" เธอเป็นโรคไฮเปอร์เวนทิเลชั่น เป็นโรคที่เครียดมากๆวิตกกังวลครับ ผมฉีดยาคลายเครียดให้เธอแล้วครับ " คริสเตียนบอกโรคของเครปให้พ่อนัย แม่สน ซีคลูได้เข้าใจ ออดี้ถอนหายใจเบาๆ พลางก้มทำงานต่อไปเหมือนไม่สนใจ

" แบบนี้แสดงว่าหนูเครปเป็นอาการแบบนี้บ่อยๆแล้วสิหลาน " พ่อนัยถามด้วยความสงสัย คริสเตียนมองหน้าเครป

" น่าจะใช่ครับคุณลุง " คริสเตียนตอบเสียงเข้ม พลางเริ่มอธิบายอาการเริ่มเป็นของโรคนี้ให้พ่อนัย แม่สน ซีคลูฟัง ออดี้ตั้งใจฟังนิ่งๆ

" มันเป็นโรคที่ไม่ร้ายแรงถึงตาย แต่ผมอยากให้หลีกเลี่ยงเรื่องความเครียดของเธอบ้างนะครับ ผมแนะนำให้เธอไปพบจิตแพทย์ด้วยและควบคู่กับครอบครัวช่วยด้วยครับนี้คือสำคัญมากๆครับคุณลุง" คริสเตียนอธิบายให้ทั้งสามคนที่ตั้งใจฟังเข้าใจ

" นี้เขาเรียกว่าโรคเรียกร้องความสนใจหรือเปล่าว่ะไอ้คริส" ออดี้ถามด้วยความสงสัย คริสเตียนมองหน้าเพื่อนพลางถอนหายใจแรงๆ

" มึงควรดูแลเมียให้ดีๆนะไอ้ออ" คริสเตียนบอออดี้ เพราะเขาเคยเป็นมาก่อน เขาถึงอยากเตือนเพื่อน ออดี้ยักไหล่ให้ไม่สนใจ

" กูต้องทำงานแทนพี่ชายที่ไม่ทำการทำงานเลยวันๆมันเอาแต่อ้อนเมียกับเลี้ยงลูก กูไม่มีเวลาหรอกว่ะ" ออดี้หาเหตุผลมาอ้าง พ่อนัยกรอกตามองบน แม่สนถอนหายใจแรงๆ ซีคลูส่ายหน้า

ตื้ดๆๆๆ เสียงข้อความโทรศัพท์ของใครดังขึ้นมา ทุกคนมองหาทันที และก็ไปสะดุ้งที่ลิ้นชักหัวเตียง ออดี้มองนิ่งๆ เขาเกิดความอยากรู้ขึ้นมาทันที ออดี้ดันตัวลุงขึ้นยืน พร้อมกับเดินมาที่ฝั่งของคริสเตียน

" ตาออจะทำอะไร" แม่สนถามลูกชาย ออดี้แสยะยิ้มร้าย พลางยื่นมือไปเปิดลิ้นชักออกมา เขาอ้าปากค้าง เพราะโทรศัพท์ที่เครปใช้นั้นคือรุ่นที่เขาเลิกผลิตแล้ว ออดี้ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของเครปออกมาและกดปุ่มค้างเอาไว้สักพักปุ่มล็อคหน้าจอก็คลายออก

" ตาออจะทำอะไร นี้แกกำลังละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของหนูเครปนะ" พ่อนัยด่าลูกชายเสียงเบาๆ ออดี้ไม่สนใจ เพราะเขามอยากรับว่าใครส่งข้อความมา เขาเดาในใจว่าต้องเป็นป้าซ้อยแน่ๆ ออดี้กดเปิดข้อความออกมาอ่านทันที

' น้องเครปทำอะไรอยู่ครับ ' ข้อความในโทรศัพท์จอสี่เหลี่ยมเล็กๆของโมโตโรล่า ออดี้เหยียดยิ้มที่มุมปาก

' น้องเครปสบายดีไหมครับ พี่เป็นห่วงนะครับ' ข้อความที่สอง ออดี้อ่านแล้วปากคว่ำ พลางปลายตามองคนที่ยังหลับอยู่

" ใครคะพี่ออ ป้าของพี่เครปหรือเปล่าคะ" ซีคลูถามพี่ชาย ออดี้มองหน้าน้องสาวเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง เขาเปิดอ่านข้อความที่สาม

' พี่รอน้องเครปตอบข้อความนะครับ' ข้อความที่สาม ออดี้คิดอะไรขึ้นมาในหัวของเขา

หมับ! มือของพ่อนัยคว้าโทรศัพท์ของเครปมาทันที ออดี้มองหน้าพ่อนัยนิ่งๆ

" คุณพ่อ นั้นผู้ชายส่งข้อความหายัยหนูนะครับ " ออดี้บอกพ่อนัย คริสเตียนมองนิ่งๆ

" แล้วไง แกจะสนใจไมในเมื่อแกก็เกลียดหนูเครปอยู่แล้วนี้" พ่อนัยพูดสวนกลับคืนไป ออดี้ขบกรามแน่นๆ อารมณ์เดือดดาลนั้นผุดขึ้นมา เขาก้มลงมองคนที่หลับอยู่นิ่งๆ แม่สนถอนลมหายใจแรงๆ

" ใช่ค่ะ " ซีคลูพูดออกมาอย่างเห็นด้วยกับพ่อนัย ออดี้มองหน้าทั้งสามคนเขาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

" คุณพ่อครับ เราจ่ายเงินไปเท่าไรครับกับยัยหนูตัวนี้ แล้วแบบนี้ผมควรให้ยัยหนูได้ตอบแทนอะไรบ้างนะครับ" ออดี้พูดออกมาด้วยความแค้นใจ เพราะเครปนั้นอุ้มท้องมาทวงเขาให้เป็นพ่อ แล้วจู่ๆเงินมหาศาลนั้นกับจะศูนย์ไปเฉยๆซึ่งมันไม่คุ้มเลย

" ตาออ หนูเครปเป็นคนมีจิตใจ แกไม่ควรคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น การทที่พ่อจ่ายเงินไป เพื่อพ่ออยากจากช่วยดึงหนูเครปออกมาจากคนที่เกาะเป็นปลิงต่างหากล่ะ" พ่อนัยอธิบายให้ลูกชายเข้าใจ ออดี้กรอกตามองบน พลางขบกรามแน่นๆ

" นั้นคือคุณพ่อครับไม่ใช่ไอ้ออดี้คนนี้ครับ" ออดี้เถียงพ่อนัยอย่างไม่สนใจฟังเหตุผล พ่อนัยขบกรามแน่นๆ เพราะนี้คงจะเป็นเรื่องแรกที่ออดี้เถียงท่านและไม่ยอมท่าน

" เย็นไว้ไอ้ออดี้ มึงรักษาเธอให้ปกติก่อน เรื่องอื่นเราค่อยว่ากันทีหลัง" คริสเตียนเตือนสติเพื่อน ออดี้ปากคว่ำ เพราะเขาจะไม่ยอมแพ้โรคเรียกร้องความสนใจของเครปแน่ๆ

" แม่จะรับหนูเครปเป็นลูกบุญธรรม " แม่สนพูดขึ้นมา ออดี้หันมามองหน้าแม่สน

" ผมทำได้มากกว่าพี่จาร์ถ้าทุกคนยังเข้าข้างยัยหนูตัวนี้" ออดี้เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆพร้อมกับเดินออกจากห้องไปเพราะเขาต้องการไปสงบสติอารมณ์ พ่อนัย แม่สน ซีคลู คริสเตียนมองตามหลังออดี้อย่างเป็นกังวล เพราะคำพูดแต่ละคำของออดี้นั้นไม่เหมือนออดี้คนเดิม

บ้านป้าซ้อย

พัชรลดาเดินลงมาด้านล่าง เธอมองเห็นป้าซ้อยเอาทองจำนวนสิบเส้นมาทำความสะอาด แถมพลอยอีกจำนวนสี่ชุด ท่านเอาสร้อยทองมาเทียบที่คอบ้าง เช็ตเครื่องพลอยบ้าง แหวนทองบ้าง เทียบที่นิ้ว พัชรลดามองแล้วยิ้ม

" โอ้โห สร้อย พลอย แหวนสวยๆทั้งนั้นเลยป้า" พัชรลดาร้องวแซวป้าซ้อยๆยิ้มหวาน มองหน้าหลานสาวคนโปรด

" อิอิ เรารวยแล้วนังพัชร เราไม่ต้องไปขายเผือกทอด กล้วยทอดเหมือนแต่ก่อนหรอกนะ " ป้าซ้อยบอกพัชรลดาๆยิ้ม

" ก็จริงนะป้า สุขสบายที่สุด ที่เรารวย " พัชรลดาพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี พลางยิ้มแหวนพลอยแดงขึ้นมาลองสวมใส่

" แล้วทำไมป้าถึงเรียกแหวนแต่งงานให้พี่เครปน้อยจังล่ะ " พัชรลดาถามด้วยความสงสัย ป้าซ้อยยิ้มเอ็นดู

" จะให้นังเครปเยอะไปทำไมล่ะพัชร มันเป็นคุณนายบ้านนั้นแล้ว แถมบ้านนั้นรวยล้น ใช้ไปอีกสิบชาติยังไม่หมดเลย เดี๋ยวมันอยากได้อะไรเขานะประเคนให้มันหรอก " ป้าซ้อยพูดอย่างอารมณ์ดี พัชรลดามองสร้อยคอทองคำหนักสิบบาท เธอยิ้มกว้างๆเพราะเธอไม่คิดว่าการขายพี่สาวคนเดียวนั้นจะรวยล้นขนาดนี้

" ป้าทำไมเรียกค่าสินสอดน้อยจังล่ะ" พัชรลดาถามด้วยความสงสัย ป้าซ้อยหันมามองหน้าทันที

" ข้าก็เรียกไปเล่นๆ ไม่คิดว่าเศรษฐีจะโยนเศษเงินมาให้เยอะขนาดนี้ไงว่ะ" ป้าซ้อยพูดอย่างภูมิใจ พัชรลดาก้มมองดีทองคำมากมาย

" รวยมาก แล้วผัวของพี่เครปหล่อไหมป้า " พัชรลดาถามด้วยความอยากรู้ เพราะวันที่ป้าซ้อยกับเครปไปนั้นเธอต้องงไปทำธุระที่มหาวิทยาลัย ป้าซ้อยยิ้ม

" หล่อมากนังพัชร หล่อผิวพรรณดี หล่อเหมือนเทพบุตรเลยเอ็งเอ๊ยย นี้ถ้านังเครปปล่อยมือจากหลานเขยคนนี้แล้ว มันคงโง่เต็มทนแล้ว" ป้าซ้อยอธิบายความหล่อของออดี้ให้พัชรลดาฟัง พัชรลดายิ้มกว้างๆ ความหล่อระดับเทพบุตรนั้นเธอเคยเห็นในนิตยสาร รถเท่านั้นเลย

" เหรอป้า งั้นเย็นนี้เราไปทานข้าวบ้านนั้นกันไหมฉันอยากเห็นหน้าพี่เขย" พัชรลดาเอ่ยชวนป้าซ้อยท่าทางอยากไปมากๆ ป้าซ้อยส่ายหน้า เพราะเครปไม่สบายบ้านนั้นคงไปนอนเฝ้าทั้งบ้านแน่ๆ

" รอก่อน เดี๋ยวอีกสามสี่วันค่อยๆไป เพราะตอนนี้บ้านนั้นเขาคงวุ่นวายกันอยู่" ป้าซ้อยบอกพัชรลดาๆพยักหน้ารับ พลางทำหน้างงๆ

" ป้างั้นช่วงที่รอเนี่ย เราไปเที่ยวทะเลกันไหมฉันอยากไปทะเลนะ" พัชรลดาเอ่ยชวนป้าซ้อย เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยฝันอยากไปเที่ยวทะเลแบบซิวๆเหมือนคนรวยทำกัน

" อืม ไปสิหลาน เรารวยแล้วจะทำอะไรได้หมดแหละ" ป้าซ้อยบอกพัชรลดา พลางก้มมองสร้อยคอทองคำมากมายเรียงรายกันตรงหน้า พัชรลดายิ้มกับคำพูดของป้าซ้อย

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของพัชรลดาดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาพลางมองหน้าจอ

' สวยล้น' พัชรลดายิ้มพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นและกดสายรับทันที เธอเดินออกไปด้านหลัง ส่วนป้าซ้อยนั้นทำความสะอาดทองอย่างไม่สนใจอะไรเลย

" นี้แค่ค่าสินสอดอีเครปยังเยอะขนาดนี้ แล้วถ้าของนังพัชรจะได้เยอะขนาดไหนเนี่ย" ป้าซ้อยพูดพึมพำคนเเดียว พลางคิดไปไกลเพราะถ้าพัชรลดามีแฟนคงหล่อกว่าออดี้ รวยกว่าออดี้แน่ๆ เพราะพัชรลดานั้นเรียนจบหมอ แถมมหาวิทยาลัยเอกชนดังๆอีกต่างหาก

" โง่ๆอย่างอีเครปยังมีวาสนาได้ผัวรวย แล้วนังพัชรล่ะคงจะได้ระดับอภิมหาเศรษฐีเลยมั้ง " ป้าซ้อยพูดอย่างอารมณ์ดี พลางหยิบชุดเครื่องพลอยน้ำดีมาดู

" อิอิ ใส่ไปเล่นไพ่ดีกว่า " ป้าซ้อยพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีอยากอวดเพื่อนๆในวงไพ่

พี่ออเบาได่เบาพี่ ????