Eclipsed Whispers

C12

NASH'S POV

Pag dating namin sa sa hospital ay agad naming tinanong kung may pasyente ba silang nag ngangalang Dalary S. Conception.

At tama nga Ang P.I ko nandito nga si Dala, dinala kami ng isang nurse sa may garden at malayo palang natanaw ko na si Dala na naka upo sa wheel chair.

" Baby" agad na takbo ni mommy at niyakap ng mahigpit si Dala. Walang imik si Dala at nakatingin lang sa malayo.

Lumapit ako sa kanya at lumuhod para makaharap ko siya ng maayos at hinawakan lang yung kamay niya.

" Dal" mahina kong sabi at di namalayan ang pag agos ng luha.

" I'm sorry Dal, I'm sorry" hingi ko ng tawad sa kanya pero wala parin ang atensiyon niya sa akin kundi sa malayo parin kaya nasaktan ako ng lubusan.

" Si- sir Nash" Sabi niya at humigpit ang pag hawak niya sa soot niyang hospital gown.

" I'm sorry.. I'm sorry if I hurted you again" lumuluha kong sabi.

Tumango lang siya at di parin ako tinignan, nakita kong may umaagos na luha sa mata niya.

I hug her very tight and didn't stop saying sorry to her.

Tinapik ni dad yung balikat ko at sumenyas na siya muna.

" Dala my daughter....I'm sorry if I've been harsh to you baby, sorry if I did nothing but to hurt you, I've never been good to you, not treat you like a daughter. I'm very sorry if you shoulder a lot of pain because of us" Sabi ni daddy at pinahidan yung pumatak niyang luha.

" Sorry if I always compare you to your kuya, I'm sorry if I did not see your worth, sorry because instead of protecting you I lead to hurt you, to bully you, sorry for always shouting at you and my heart breaking words" tumungo si dad at hinawakan ng mariin ang kamay ni Dala.

" I know na hindi katangap tangap ang mga mga ginawa namin sayo, we treated you like a dog, kami, walang ibang iniisip kundi kapakanan ng negosyo at sarili lang namin pero ikaw kahit nalulugmok na sa sakit you still cared for us and that's what I regreted the most. If I could just turn back the time I would never hurt you but I know that even if I try turning the world upside down the fact will still remain that we already hurt you." Humagulhol na siya ngayon at tinatapik namin ni mommy ang likod niya.

" I promise ilalabas ka namin dito at nagsimula tayo ulit" Saad ni dad pero napa hagulhol kami ng mabilis na umiling si Dala.

" Baby huhuhu I'm sorry please I'm very sorry...I'm the worst mommy in the world for treating you like a dust. You didn't know how I regreted for all the things I did. Please baby comeback to us please. Hindi ko kaya na mawala ka sa amin, Ang sakit huhuhu...noon Wala kaming pake Kung sinasaktan ka namin but when you went missing doon Lang namin na realize lahat. We went to your graduation ceremony thinking that you are there and we want to surprise you but you didn't come then it hit me I am the last person who left you in our house, left you bleeding because of something I did to you. We heard your message huhuhu it hurts na dun pa namin narining Ang lahat ng saloobin mo at mga paghihirap mo. I know na di mo kami agad mapapatawad dahil simula palang Wala na kaming ibang ginawa kundi saktan ka. All the scars in your body will remind you of how beast we are and how bad we are to you but baby if you will come back to us we will erase those scars and memories then make another one. A happy memories" mom said before kissing Dal's face.

Ilang oras kami nag iyakan until dad remind us about the food we bring and the stuff that mom want to give Dal.

" Try this baby oh I made this for you" Saad ni mommy at inilahad ang kamay niya kay Dala pero hindi ito kinuha ni Dala kaya nilagay nalang ni mommy sa kamay niya.

" Baby what's your favorite food?" Tanong ni mommy. Pero umiling lang si Dala. Nag pahiwatig na wala siyang paborito.

" Mag salita ka naman please" pag mamakaawa ni mommy kay Dala pero wala parin kay mom ang tingin niya.

Walang imik na naka masid si dad sa amin at nakakaawang tinignan si Dala.

" Gusto mo ba ng apple or strawberry?" Pahayag ni mommy at pinapili si Dala. At pinapili siya.

" Strawberry" mahinang saad ni Dala pero yung apple ang tinuro niya kaya napa tawa kami.

" Hehehe baby you're quite hilarious hahhaa you want strawberry yet you pointed out the apple hahaha I'll just give you both" tumatawang saad ni mommy at nilahad ulit kay Dala pero tulad kanina ay di niya ito tinanggap at wala ding imik. Medyo nasaktan si mommy doon, I know dahil lumungkot ang mga mata niya pero nilagay parin ni mommy sa kamay ni Dala. First to na mag pakita ng ganun na emosyon so mommy.

" Baby I brought new house for you as your graduation gift" Saad ni dad, wala paring imik si Dala Kaya tumingin si Dad sa akin.

I just shrug off my shoulder.

" Baby, by the way I bought a dress for you yesterday and I didn't know which one do you like kaya ikaw nalang papapiliin ko" Saad ni mommy at nilabas yung tatlong dress.

" Okay saan ba dito ang gusto mo? ituro mo nalang itong red, blue or black?" Nakangiting saad ni mommy pero napa hinto siya ng makitang mabilis na umaagos ang luha ni Dala. Di rin agad ako makagalaw sa kinatatayuan ko sa sudden outburst niya.

" Hey baby di mo ba nagustuhan? Isasama nalang kita bukas sa boutique ko para makita mo at ikaw ang maka pili sa gusto mo" Saad niya din pero wala paring tigil ang pag agos ng luha ni Dala.

" Baby tumingin ka sa akin please look at me baby" naiiyak na saad ni Mom.

Tumayo si mommy at pinunasan ang luha ni Dala at niyakap ng mahigpit.

" Stop crying please" Saad ni mommy at umiiyak na rin siya.

Tumayo kami ni dad at pumunta sa harap niya pero wala parin ang paningin niya sa amin kundi sa malayo parin.

" Dal, may problema ba? May gusto kabang sabihin?" Tanong ko pero umiling lang siya.

" Tumingin ka muna sa amin please" Sabi ko pero mas lalo siyang umiyak.

" Excuse me ma'am and sir narinig ko kasi na pilit niyo siyang pinapatingin sa inyo. Hindi po kayo nakikita ng pasyente, bulag po siya, there's a small pieces of glass in her eyes that lead her to have vision problem. It's just a small pieces of glass but it damage her eyes already. Anything sharp such as metal and glass pieces or object that entered the eye at high speed may cause more serious injury and that's what happened to her. Pero na set na po Yung operation niya we will conduct an eye surgery also known as ocular surgery, surgery performed on the eye or it's adnexa. Medyo natagalan Lang dahil hindi pumapayag yung watcher niya na ordinaryong opthalmologist Ang mag oopera sa kanya. The eye is very fragile organ and it requires extreme care before, during and after surgical procedure to minimise or prevent further damage Kaya mga ilang buwan pa bago siya makakakita ng tuluyan" di ako agad naka galaw sa kinatatayuan ko pagkarinig ko sa sinabi ng nurse.

" Paki ulit nga ng sinabi mo miss" Saad ni daddy na parang ngayon Lang natauhan.

" You heard it right sir, the patient is blind, dumudugo ang mga mata niya nang isinugod siya dito at may mga bubug sa mata niya na di pa nakukuha pero naka schedule na po yung operation niya" Saad ng nurse pero wala na sa kanya ang atensiyon ko kundi nasa kay Dala na tahimik na umiiyak at umaagos parin ang luha.

"Baby" pumalahaw ang iyak ni mommy.

" This is all my fault huhuhu kasalanan ko to kung bakit siya nabulag" humagulhol si mommy na nakayakap Kay daddy.

Naalala ko na bago kami umalis ay napag tulungan namin siya at iningudngud siya ni mommy sa basag na salamin.

Biglang parang tinutusok ang puso ng maalala iyon.

We left her, we left her in that state. Iniwan namin siya doon na umiiyak at at nag dudugo na and worst ang mga mata pa niya Ang naapektuhan sanhi ng pagkabulag niya.

Kaya pala nung pina pili siya kanina ay di ayon ang tinuro niya sa sinabi niya at nung tinanong at pina pili siya ay agad nalang bumaha ang mga luha niya.

I look at her umaagos parin ang luha niya.

She's very vulnerable. Parang gusto kong mag wala sa nalaman ko ngayon.

Lumuhod ako at niyakap siya ng mahigpit.

" I'm sorry, sorry dahil sa akin palagi ka nalang nasasaktan huhuuhu sorry Kung di man lang kita naipag tanggol. I'm sorry Dal huhuhu sorry if I broke my promise to protect you" umiiyak kong sabi.

Umiiyak na lumuhod din si mommy.

" Dala I'm very sorry huhuhu kasalanan ko to, kasalanan ko kung bakit nabulag ka... Ako nalang sana ang nabulag bakit ikaw pa na wala ka namang ginawang masama sa amin huhuhu gantihan mo ako please saktan mo ako" Saad ni mommy at napa upo na sa semento at humagulhol pa lalo.

" It's okay, napatawad ko na po kayo" naka ngiti niyang sabi kahit umaagos parin ang luha niya.

Napatulala ako sa kanya dahil di ko inaasahan na sa kabila ng mga nagawa namin ay pinatawad parin niya kami.

" Baby pa operahan ka namin don't worry promise makakakita ka ulit" Saad ni dad pero umiling lang si Dala.

" It's okay at mas maganda narin po na di ako makakakita I have nothing wonderful things to see naman maybe this is my fate. And I accepted it already" sagot niya at magsasalita pa sana ako at di dad ng tinawag niya ang nurse na nasa malapit lang sa amin.

" Nurse gusto ko na mag pahinga" Saad niya at agad naman lumapit ang nurse sa kanya at nag excuse na ipapasok na si Dala.

Kinausap ni Daddy ang doctor na naka assign kay Dal pero hindi maganda ang pag uusap nila dahil ayaw nila kaming payagan na ilabas namin si Dal dito at dalhin sa ibang bansa para sa operation. Sinabi din niya na mahigpit din daw ang nagdala doon kay Dala at di basta basta. Hindi namin siya pede ilabas dahil iba ang nakapangalan na watcher ng pasyente. We even ask kung sino ba ang nag dala doon kay Dal pero di daw pede sabihin dahil confidential daw.