“ก็ได้ค่ะ”
จัสมินพยายามไม่มองสบสายตาคมเข้มคู่นั้น มือเล็กตักขนมขึ้นมาก่อนจะป้อนขนมใส่ปากที่อ้ากว้างรอรับอยู่ เธอรู้สึกแปลกๆ กับสายตาที่พี่วายุมองมา ทั้งที่เขาก็ทำตัวปกติแต่ทำไมถึงรู้สึกใจสั่นก็ไม่รู้
“อร่อย รสชาติหวานมันกำลังดี ถ้าได้อีกคำก็คงดีนะ”
จัสมินไม่ตอบ เธอตักขนมในกล่องขึ้นมาก่อนจะป้อนใส่ปากให้เขา แต่วายุจงใจขยับตัวออกห่างเล็กน้อยเลยทำให้ขนมหล่นจากริมฝีปากหนาตกลงไปบนเสื้อยืดสีขาวที่ใส่อยู่เต็มๆ เธอเบิกตากว้างขึ้นมองดูเสื้อของเขาด้วยความตกใจ
“ขอโทษค่ะ มินทำเสื้อพี่เลอะหมดเลย” มือเล็กรีบวางกล่องขนมลงบนโต๊ะ รีบหันซ้ายหันขวาหากล่องกระดาษทิชชู พอเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะทำงานเธอก็รีบลุกขึ้นเดินไปหยิบมันมาเช็ดเสื้อยืดสีขาวที่เป็นรอยเปื้อนจนมันหลุดออกไปเกือบหมดแต่ก็ยังหลงเหลือคราบทิ้งไว้อยู่ดี
“ไม่เป็นไรหรอก เปื้อนแค่นี้เองซักก็สะอาดแล้ว มะลิช่วยไปหยิบเสื้อตัวใหม่ในห้องนอนให้พี่หน่อยได้ไห
