EP. 6
1258 Words
วายุยืนมองหญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งอยู่นาน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องแอบหรือทำเป็นบังเอิญออกมายืนตรงระเบียงห้อง เขาจงใจที่จะยืนดูเธออยู่แบบนี้ต่างหาก วายุยกยิ้มมุมปากอดขำไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่
ตั้งแต่เมื่อวานแม่มะลิดอกน้อยก็ระมัดระวังตัวตลอด เธอแทบไม่เปิดผ้าม่านทิ้งไว้เหมือนเมื่อก่อนอีกเลย เขาเห็นเธอถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่เนื้อตัวเปลือยเปล่าแบบนั้นมามากมายนับครั้งไม่ถ้วน เรือนร่างเล็กขาวเนียนกระจ่างตามันทำให้เลือดลมในกายของเขาพลุกพล่าน ยิ่งเห็นก็ยิ่งเกิดความต้องการ ภายใต้ใบหน้าไร้เดียงสานั้นชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างภายนอกที่เห็น เขาอยากกะเทาะและลอกเปลือกนอกที่ดูใสซื่อนั้นออกจนเหลือแต่เนื้อในใจจะขาด อยากรู้ว่าเนื้อในของเธอจะเป็นอย่างที่จินตนาการไว้หรือเปล่า
เช้าวันอาทิตย์
เสียงกุกกักที่ดังออกมาจากห้องครัวตอนสายๆ พร้อมกับกลิ่นหอมกะทิและกลิ่นหอมของดอกมะลิลอยมาแตะจมูก หญิงสาวเดินเข้าไปดูก็เห็นแม่กำลังทำขนมอย่างขะมักเขม้น
“มิน! แม่ทำขนมน้ำดอกไม้กับเปียกปูนใบเตยน้ำกะทิไว้ ของลูกกับสรัลอยู่ในตู้เย็นนะลูก ส่วนในถุงนี้ลูกเอาไปให้วายุที่บ้านทีนะ” ช่อพิกุลเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวที่เดินเข้ามาหา
“โห น่าทานมากเลยค่ะ”
จัสมินมองดูขนมเปียกปูนสีเขียวในกล่องพลาสติกใสแล้วก็ขนมน้ำดอกไม้สีพาสเทลหน้าตาน่ารับประทานทานที่วางอยู่บนโต๊ะ แม่ทำขนมของโปรดพี่วายุคงตั้งใจทำเพื่อตอบเเทนเรื่องของฝากและอาหารปิ่นโตที่เขาเอามาให้เธอกับสรัลเมื่อวาน
“แม่ต้องรีบไปทำงานแล้ว อ้อ อย่าลืมเอาปิ่นโตไปคืนด้วยนะลูก”
“แม่คะ ขับรถรถดีๆ นะคะ”
“จ้ะ ฝากบอกวายุด้วยนะลูกว่าแม่ขอบคุณเรื่องของฝาก”
“ค่ะ”
ช่อพิกุลก้มลงมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาที่ตอนนี้เกือบสิบโมงแล้ว เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเดินตรงไปยังโรงจอดรถ ไม่นานนักรถยนต์ของแม่ก็ขับหายลับไปจากสายตา
ที่จริงวันนี้หญิงสาวก็ตั้งใจจะเอาปิ่นโตไปคืนอยู่เหมือนกัน เรื่องปิ่นโตมันเป็นแค่ข้ออ้างที่จริงอยากไปเจอเขามากกว่า จัสมินหยิบถุงขนมพร้อมกับหยิบปิ่นโตติดมือมาแค่อันเดียวส่วนอีกอันไว้เอาไปคืนวันหลัง เธอจะได้มีข้ออ้างเพื่อไปเจอพี่วายุอีก พอคิดว่าจะได้เจอกันอีกริมฝีปากก็ขยับยิ้มออกมาเองด้วยความดีใจ
จัสมินเดินไปกดกริ่งประตูหน้าบ้านพร้อมกับสอดส่องสายตามองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสนิท สักพักแม่บ้านคนเมื่อวานก็เดินออกมาเปิดประตูบ้านให้เธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ที่จริงจะฝากขนมให้แม่บ้านไว้เลยก็ได้แต่เธออยากเอาขนมไปให้พี่วายุกับมือตัวเองมากกว่า
“พี่วายุอยู่หรือเปล่าคะ”
“อยู่ค่ะ คุณวายุอยู่ในห้องทำงานค่ะ คุณจัสมินเข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ ตรงนี้แดดมันร้อน”
“ค่ะ”
หญิงสาวมองหน้าแม่บ้านนิ่งงัน อีกฝ่ายรู้จักชื่อของเธอได้ยังไง แต่ก็ไม่น่าแปลกอะไร...บางทีป้าสายหยุดคงจะบอกเรื่องพวกนี้กับแม่บ้านที่มาใหม่ แม่บ้านรับปิ่นโตจากจัสมินไปถือไว้ก่อนจะพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน
“คุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปบอกคุณวายุว่าคุณมาหา”
“ป้าคะ ถ้าพี่วายุติดธุระอยู่ก็ไม่เป็นไรค่ะ หนูฝากถุงขนมให้พี่วายุหน่อยนะคะ” มือเล็กยื่นถุงขนมให้แม่บ้านแต่หล่อนไม่ได้รับไว้
“คุณจัสมินคะ พอดีคุณวายุสั่งดิฉันไว้ ถ้าคุณมาหาให้เรียนให้ท่านทราบค่ะ รอสักครู่นะคะ” แม่บ้านเดินหายขึ้นไปบนชั้นสองครู่หนึ่งก่อนจะลงมาบอกให้เธอขึ้นไปหาชายหนุ่มที่ชั้นบน
ยังไม่ทันที่จัสมินจะได้เคาะประตู บานประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“เข้ามาสิมะลิ” วายุพูดยิ้มๆ ดวงตาสีสนิมเหล็กมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักไม่ละสายตา
ชายหนุ่มเบี่ยงตัวให้ร่างบางเดินเข้าไปข้างใน ตอนที่หญิงสาวเดินผ่านกลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำหอมTom Ford Jasmin Rouge ที่เขาเลือกให้ก็ลอยมาแตะจมูก วายุสูดดมกลิ่นหอมหวานแต่เย้ายวนเข้าจมูกอย่างลืมตัว มุมปากยกยิ้มอย่างพึงพอใจ กลื่นนี้มันเหมาะกับเธออย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ร่างสูงปิดประตูห้องทำงานตามหลังจากที่เธอเดินเข้ามาด้านในห้องแล้ว เขาเดินตามเธอไปเงียบๆ สายตาคมมองสำรวจคนตรงหน้าพินิจพิจารณา
“พี่วายุกำลังทำงานอยู่หรือเปล่าคะ” จัสมินหย่อนตัวลงนั่งโซฟาหนังดำตรงมุมห้อง มือวางถุงขนมไว้บนโต๊ะขณะที่สายตามองแฟ้มเอกสารงานบนโต๊ะทำงาน
“ใช่ พี่อยากจะพักสายตาพอดี” วายุขยับตัวลงนั่งข้างเธอ แต่ทิ้งระยะห่างไว้เล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดูใกล้ชิดกันเกินไปจนเกินงาม มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่มองจ้องหน้าเขานิ่ง แววตาคู่นั้นเป็นประกายวิบวับยามมองดูเขา...เหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนเลยสักนิด
เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองกลับ ทำทีเอื้อมมือไปหยิบขนมบนโต๊ะขึ้นมาเพื่อปกลบเกลื่อน อาการประหม่าของตัวเอง
“แม่ทำขนมมาให้ค่ะ มีเปียกปูนใบเตยกะทิแล้วก็ขนมดอกไม้ค่ะ ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลยนะ แม่ฝากมาขอบคุณพี่เรื่องของฝากเมื่อวานด้วยค่ะ”
“พี่ไม่ได้ทานขนมฝีมืออาพิกุลนานมาก”
“อร่อยเหมือนเดิมค่ะ มินคอนเฟิร์ม”
มือเล็กหยิบกล่องขนมน้ำดอกไม้ออกมาเปิดออกและยื่นส้อมพลาสติกให้ชายหนุ่ม วายุรับกล่องขนมและส้อมจากมือเล็ก ใช้ส้อมจิ้มขนมน้ำดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมของดอกมะลิอ่อนๆ เข้าปาก
“อร่อย หอมดอกมะลิดีนะ”
“เห็นไหมว่าอร่อยเหมือนเดิม แม่เอาดอกมะลิในสวนมาลอยน้ำแล้วเอามาทำขนมค่ะ” จัสมินตอบยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปหยิบกล่องขนมเปียกปูนใบเตยกะทิขึ้นมาเปิดออก
“พี่ชอบนะ กลิ่นมะลิหอมๆ ” วายุจิ้มขนมเข้าปากช้าๆ ขณะมองสบสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง และก็เป็นจัสมินที่หลบสายตาไปก่อน
“เอ่อ.. พี่ลองชิมเปียกปูนใบเตยกะทิดูไหมคะ”
หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความเขินอายกับสายตาแพรวพราวที่จ้องมองมา จัสมินยื่นกล่องขนมไปให้แต่เขาไม่ได้หยิบมันออกไปเพราะมือถือกล่องขนมอีกอันอยู่
“ป้อนหน่อยได้ไหม มือพี่ไม่ว่าง” วายุพูดยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่ทำเอาหัวใจคนมองกระตุกและเต้นแรงขึ้นไปอีก
- Writer
