จัสมินพยายามสลัดความคิดบ้าๆ พวกนั้นทิ้งไปแต่ความใกล้ชิดในเวลานี้มันก็อันตรายต่อหัวใจจริงๆ มือเล็กทำเป็นออกแรงผลักไสร่างสูงให้ออกห่างแต่แท้จริงแล้วเธออยากลองสัมผัสแผงอกแน่นๆ ต่างหาก ฝ่ามือลูบคลำคล้อยต่ำลงบนซิกแพคที่เป็นลอนสวย
รูปร่างของพี่วายุเพอร์เฟคจริงๆ
“พี่ปล่อยแล้วนะ แต่มะลิสิเมื่อไหร่จะปล่อยพี่” คำพูดกระเซ้าเย้าแหย่และสายตาคมเข้มที่มองมาทำเอาหญิงสาวเขินจัด รีบขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“…”
เธอพูดไม่ออกและรู้สึกกระดากอายจนทำตัวไม่ถูก พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดขณะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว วายุมองตามหลังหญิงสาวไปอย่างนึกเสียดายพลางหยิบเสื้อยืดในมือขึ้นสวมใส่ก่อนจะเดินตามเธอออกไป
ไม่คิดเลยว่าพี่วายุจะหูตาแพรวพราวได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนเขาไม่ใช้คนถึงเนื้อถึงตัวเธอแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แว๊บหนึ่งที่เขาดูน่ากลัวและมันทำให้จัสมินรู้สึกว่าเขาไม่ใช่พี่วายุคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก
จัสม
