อันนาที่หลับไปถึงสองวัน ค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก พร้อมกับร่างกายที่เริ่มตอบสนองขยับไปมาเบาๆ แสงสว่างภายในห้องทำให้เธอต้องหลับตาลงอีกครั้ง พยายามจะปรับโฟกัสให้ชัดเจน ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกทีแล้วมองไปรอบๆ ห้องอย่างพิจารณา ก่อนจะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาล และภายในห้องนั้นเงียบสนิทและว่างเปล่าไร้ผู้คน
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในเวลาต่อมา ทำให้อันนาต้องมองไปที่ประตูอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามา
"อันนา" คามินเอ่ยเรียกคนบนเตียงด้วยท่าทีตื่นเต้น เขาออกไปสั่งงานลูกน้องแป๊บเดียวกลับเข้ามาอีกทีก็พบว่าคนที่เขาเฝ้ารอนั้นรู้สึกตัวแล้ว
"เป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า รู้ไหมว่าเธอหลับไปถึงสองวันเต็มๆ เลยนะ" เขารัวคำถามใส่เธอเป็นชุด ดีใจไม่น้อยที่เธอรู้สึกตัวแล้ว
"นะ...น้ำ ขอน้ำ…" น้ำเสียงแหบแห้งของอันนาเอ่ยออกมาแทบไม่มีเสียง
ได้ยินแบบนั
