“อย่าห้าม!” เขาบอกเสียงพร่าสั่น “ถึงเธอปฏิเสธฉันก็ไม่คิดจะฟัง”
“ฉันยังไม่พร้อม”
“เดี๋ยวฉันช่วยให้เธอพร้อมเอง”
“ไม่นะ!”
บุปผาสวรรค์ใช้สติสัมปชัญญะเฮือกสุดท้ายในการต่อต้าน เธอส่ายหน้าแรงๆ แล้วพยายามกระถดเรือนกายอ้อนแอ้นออกห่าง ถึงแม้จะเป็นเรื่องยากแต่ไคล์ยอมอ่อนให้ แล้วเขาขยับตัวไปนั่งข้างๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสามเม็ดบนออกเพื่อปัดเป่าความร้อนในร่างกาย หลังจากนั้นเสยผมแรงๆ อย่างพยายามอดกลั้นอารมณ์ที่ยังคงปะทุ
“คือฉัน...”
“อย่าพูด” ไคล์ห้ามพร้อมเงยหน้าขึ้นสูง “ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของเธอ เพราะทั้งเสียงและเวลาที่เธอพูดออกมามันเย้ายวนเสียจนฉันอาจจะหักห้ามใจไม่ได้อีก และถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็น่าจะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
บุปผาสวรรค์ทำได้เพียงเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง แต่นัยน์ตากลมโตก็คอยสังเกตท่าทีอยู่เป็นระยะๆ จนเห็นว่าระดับลมหายใจของเขากลับเข้าสู่สภาวะปกติถึงได้ค่อยๆ ลุกออกห่างไปหลายก้าว
“
