Chapter 8
1757 Words
"Elijah?" mahinang sambit ni Maureen sa pangalang itinawag ni Loui sa kaibigang si Francis. Hindi niya alam kung bakit biglang binundol ng kung anong bagay sa kanyang puso. Hindi niya mawari kung saan nanggagaling iyon.
Inangat niya ang ulo at muling tumingin sa bagong dating na ngayon ay masaya nang makikipagkwentuhan sa mga kaibigan nito. He felt at ease talking with everyone in the table. Everyone knew him except her. Saang lupalop ba siya naroroon at hindi niya kilala si Francis?
"Are you good?" tanong sa kanya ni Joyce. Nakahawak ang kamay nito sa kanyang braso kaya dumako ang tingin niya rito.
There was this smile on her face. Nanunukso ang ngiti nito maging ang tingin nito sa kanya.
"What?" tanong niya rito na ikinailing nito sa kanya. She knew she was playing cupid again. Malas nga lang at kay Francis pa talaga! Siyempre kanino pa nga ba eh ito lang naman ang single sa table nila maliban sa kanya.
"How's your dad, hijo?" Rinig niyang tanong ng kanyang daddy sa binata. So magkakilala pala talaga ang mga ito. What do you expect? He was your brother's friend. Malamang magkakilala ang mga magulang niyo. Ikaw lang naman ang walang kaala-alam sa mundo, sagot ng kanyang isip. Napailing siya sa naisip. Nagmumukha na siyang tanga nang dahil sa lalaking ito. Pero bakit nga ba kasi hindi niya ito kilala? Iyon ang tanong na laging sumusulpot sa kanyang isipan.
"He was fine, Tito. Busy with Mom," sagot nito sa kanyang ama.
"Tell him to visit us sometime. Matagal na rin mula nang huli nitong pasyal," wika ng kanyang ama sa binata.
May mga pinag-usapan pa ang mga ito kasama ng mga kalalakihan ngunit hindi na niya iyon pinansin pa dahil busy na ring silang mga kababaihan sa kani-kanilang kwento. Mabuti na lamang at nawala na sa kanya at kay Frnacis ang atensiyon ng mga ito. Awkward kasi para sa kanya.
Matapos ang masaya nilang hapunan ay nagkanya-kanya na sila nang alis. And there goes the problem. Nag-taxi lang pala siya kanina. Maging sina Matteo at Irmish ay ganoon din dahil nasira ang sasakyan ni Matteo at nasa talyer pa. Hindi rin siya pwedeng makisakay kina Ryland dahil naroroon ang kanyang mga magulang. Joyce and Rohan said they have some errand to go to kaya hindi rin siya pwedeng makisakay sa mga ito. Lalong hindi naman siya makikisakay kina Stanley at Loui dahil naroroon ang mga asawa ng mga ito at may mga regalo pa siyang dala.
"How about you?" tanong ni Rohan sa kanya. "Where's your car?"
Napakagat-labi niya habang nakatingin sa kapatid at sa mga regalong bigay sa kanya ng mga ito.
"Didn't bring my car. Nag-taxi lang ako kanina. So hail me a taxi," sagot niya sa kapatid.
Nakaalis na ang ilan sa kanila lalo na ang mga magulang niyang hindi man lang tinanong kung may masasakyan siya. Paano nila itatanong eh alam naman nilang may kotse ka?, kontra na naman ng isang bahagi ng isip niya. Oo nga naman! Napailing siya.
"Any problem?"
Napapikit siya sa boses na narinig niya. Kung mamalasin kasi ay baka roon pa siya humantong lalo na kung nasa paligid si Joyce.
"No problem. Salamat sa pagdalo," pasasalamat niya kay Francis.
Francis just nodded at her and bid his goodbye to Rohan.
"Hindi ba wala kang dalang sasakyan?" singit ni Joyce sa kanilang usapan.
Saan ba ito nanggaling at bigla na lamang sumusulpot? And how did she know na wala siyang dalang sasakyang gayong wala naman ito kanina nang magtanong si Rohan? Now, she was praying that Francis won't volunteer and won't act as a gentleman. Mas gugustuhin na lang niyang mag-taxi keysa sa makasama ito sa iisang sasakyan at silang dalawa lamang.
"Hatid na kita. May lakad pa sina Rohan, right?"
Ayon na ang sinasabi niya.
"No need. Marami akong dala," sagot niya rito.
"My car is big. Where's your things?"
"Don't bother. I'll take a cab," giit pa rin niya.
"Why don't you go with Francis. Malalim na ang gabi and it's not safe," suhestiyon ng kanyang kapatid.
Akala ba niya hindi nito gusto si Francis para sa kanya? Bakit biglang umiba ang ihip ng hangin. When she look at Joyce, she was grinning feom ear to ear. So ito talaga ang may pakana sa pag-iba ng isip ng kanyang kapatid. Napailing na lamang siya rito.
"Take care of my sister. No monkey business," bilin ng kanyang kapatid pagkatapos ay iniwan na silang dalawa ni Francis doon.
Nagtangis ang baga niya dahil wala na talaga siyang choice. Silang dalawa na lamang ang naroroon. Pero pwede pa rin naman niyang ihirit na hindi na siya nito ihatid pa. Wala namang kokontra dahil wala na ang mga ito.
"Why don't you go? Ayos lang ako rito," wika niya sa binatang naghihintay sa kanya.
Your brother entrusted me to keep you safe and send you home," sagot nito sa kanya.
"Don't worry. I won't tell them," giit pa rin niya sa binata at ang tanging sagot na nakuha niya rito ay ang tingin nito sa kanya.
Napailing na lamang ito pagkatapos ng ilang sandali at tinungo ang kinaroroon ng mga regalo siya pagkatapos ay binitbit ang mga ito patungo sa sasakyan nito.
"Huwag ka nang mag-abala pa. I can take care of myself," habol niya rito at inagaw ang mga hawak nito.
"I know you can. But I already gave my word to your brother," sagot nito sa kanya at binawi ang mga regalong nasa kamay niya. "Don't argue. Mapapagod ka lang so get in." Binuksan nito ang mga pinto ng sasakyan, sa harapan at sa likuran.
Napabuga siya ng hangin. No choice na talaga siya. Hindi uubra rito ang katarayan at katigasan ng ulo niya kaya naman sumakay na siya sa likurang bahagi ng sasakyan.
"I am not your driver. Don't make me one," wika nito nang makita siyang naupo sa likuran. Ngunit hindi siya natinag sa sinabi nito. "I won't start the car unless you transfer here infront."
Tiningnan niya ang binata sa salamin at seryoso ang mukha nito. Nakasuksok na ang susi sa ignition ngunit hindi pa nito iyon inaandar. Mukhang tototohanin yata nito ang sinasabi nito kaya naman napilitan siyang lumipat sa harapan. She put her seatbelt then he started his car after that.
Tahimik nilang binabaybay ang daan patungo sa bahay ng mga magulang. Hindi rin umiimik ang binata. But then she wanted to ask how come he brought the gift from her Uncle Elijah and why did Loui call him Elijah. Ngunit hindi niya alam kung papaano iyon sisimulan dahil nga tinarayan niya ito.
"Spill it out," sambit nito sa kanya. She looked at him and he was looking at the road. Pagkatapos ay bigla na lang itong lumingon sa kanya. Nagtama ang mga mata nila at bigla nag-init ang pisngi niya sa paraan nang pagkakatitig nito. "You want to say something, right?" Nagbawi na ito ng tingin at itinutok ang mga mata sa daan.
"The gift?" panimula niyang sabi.
"It's your birthday at nakakahiya namang pumunta na lang ng walang dala 'di ba?" sagot nito sa kanya.
"Not that one," sagot niya.
Napatingin ito sa kanya. He was deciphering what she just said. Hindi naman mahirap isipin iyong sinabi niya. Dalawa lang naman ang regalong dala nito kanina. At hindi iyong binigay niya ang sinasabi niya.
"From your Uncle Elijah? He asked me to gave it to you."
He asked him to give it to her. Meaning he knew him. Tama kaya ang hinala niya. Scanning her brain of the image of him, hawig nito ang binata. They share a same built, the height maging ang kulay ng mga mata ng mga ito. Hindi kaya talaga tama siya ng hinala?
"You're ransacking your mind about him. Don't bother," wika nito sa kanya.
"Why?" tanong niya rito. She was waiting for his answer at nabibitin niya sa sinasabi at sinasagot nito sa kanya.
"He's my dad," kaswal na wika nito sa kanya. "Though hindi kami magkamukha. I took most of my features from my mother."
So that answered her questions tonight. Kaya pala. So tama talaga ang hinala niya. The same reason why her dad knew his dad and the conversation between awhile ago. Matagal na nga rin pala mula nang huli itong nagawi sa kanila. She was eight or nine at that time. After that, he never came to visite her but he was sending gifts on special occasions like her birthday, on Christmas, on New Year or when she received special awards in school. Walang palya ang mga iyon.
Now another questions came to her mind. Ano ang alam nito sa kanya? Does he know her past? Naikwento kaya nito ang nangyari sa kanya noon? Gaano kalalim ang pagkakakilala nito sa kanya?
"We talked about you when he gave that gift to me. He was asking for an apology for not visiting you. He was busy with work."
"Iyon lang ba ang nasabi niya?"
"Yeah. You can visit him if you want. Nasa bahay lang naman siya."
Her lips twitched. Paano niya mabibisita ito gayong hindi naman niya alam kung saan ito nakatira? He was visiting her. And she never went to his home dahil hindi naman niya alam. She never went put of De Villa's residence since he brought her there and until thryears after his last visit. Doon lamang siya nangsimulang lumabas at nagsimulang makisalamuha sa ibang tao dahil sa kondisyon niya noon. She was also home-schooled during that time. And when she was able to socialize, she had so many things to deal with especially that her brothers were overprotective.
"Or you may call him if you want. I will give you his number. Maybe invite him to have dinner with your family."
Marami pa itong sinasabi s akanya ngunit hindi na niya iyon naiintindihan dahil malayo na ang nilakbay ng kanyang isipan. She went back to that night. Hindi niya alam kung bakit doon napadpad ang kanyang isipan sa pag-alala sa kanyang Uncle Elijah. Maybe it's because he was the person that has a direct link to that tragic night.
"Maureen? Maureen?" tawag ni Francis sa kanya.
Nang tingalain niya ito ay nakahawak na ito sa magkabilang balikat niya habang puno ng pag-aalala ang mukha nito. The car stopped moving also. Nakauwi na ba sila? Inilinga niya ang ulo ngunit wala pa naman sila sa kanyang tahanan. They were in the middle of nowhere. Muli niyang ibinalik ang tingin sa binata.
"Why are we here?" nagtatakang tanong niya sa binata.
"You're crying for goodness sake, Maureen. Aren't you aware of it?"
- Writer
