บทที่ 5
1135 Words
"มางานประมูลกลับไม่ประมูลของสักชิ้น" เสียงทุ้มที่เริ่มคุ้นทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปสบตา ก็พบว่าเป็นคนที่ถูกหล่อนล็อกติดกับเก้าอี้เมื่อวาน
"นี่คนหรือเจ้ากรรมนายเวรคะ"
"เล็งปล้นชิ้นไหนอยู่เหรอครับ" ตาคมมองคนหาเรื่องอย่างเอือม ๆ เสียงจากในหูก็เริ่มแซวทันทีที่ได้ยินคำทักทายแสนหาเรื่องนั้น
"มาเป็นตัวแทนจำเป็นต้องประมูลของด้วยเหรอคะ" คนถูกหาเรื่องก็ถามยียวนกลับไปเช่นกัน
"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" พะพิงเลิกสนใจเจ้ากรรมนายเวรของตัวเองแล้วหันไปดูการประมูลต่อ
/ของต่อจากชิ้นนี้/
"อืม" เมื่อได้รับสัญญาณจากณภัทรร่างบางก็เตรียมรุกจากที่นั่งเพื่อหลบสายตาผู้คน แต่ดันมีเจ้ากรรมนายเวรตามมาด้วยนะสิ
/หึ ๆ โดนล็อกเป้าแล้วหนึ่ง/
"คุณจะตามฉันมาทำไม ถ้าอยากจีบขอเบอร์ก็ได้"
กริ๊ก!
เหตุการณ์คุ้น ๆ เกิดขึ้นอีกรอบเมื่อข้อมือขาวถูกนายตำรวจใส่กุญแจมืออันเดิมอีกครั้ง
"โอ๊ย นี่ใจคอคุณจะพกกุญแจมือไปทุกที่เลยเหรอ" อดถามไม่ได้เมื่อรู้สึกหัวเสีย แผนการที่จะเดินออกไปเงียบ ๆ กับโดนคนข้างตัวใส่กุญแจมือไว้ด้วยกัน
"ผมชิน" พะพิงทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อได้รับคำตอบ "รอบนี้ไม่มีลูกกุญแจให้เธอทิ้งแล้วด้วย เพราะฉันไม่ได้หยิบมาด้วย"
"หึ คนบ้า"
/โอ๊ย ท่านรองก็คิดได้เนอะ/
"จะขโมยอะไรเหรอ"
"ก็บอกว่าคุณจำคนผิดไง"
"เหอะ"
/สร้อยเพชรออกมาแล้วเจ้/ ตาคมหันไปมองสิ่งของที่ถูกนำออกมาประมูลชิ้นต่อมา
"สร้อยคอบลูไดมอนด์สร้อยสมบัติตกทอดจากตระกูลเก่าแก่ของเกาะฝั่งนู้น" เมื่อเห็นว่าร่างบางให้ความสนใจสมบัติชิ้นนั้น
"ทายาทเจ้าของเก่าเขาอยากได้น่ะ"
"หมายความว่าไง"
พรึบ!
ท่ามกลางการประมูลอยู่ ๆ ไฟในตึกก็ดับลงทำให้ในงานเกิดความวุ่นวายขึ้นทันที
"คนที่อยากได้เพชรไม่ได้มีแค่คนเดียวไง วิ่งหน่อยสิคุณ" เพราะโดนล็อกติดกันร่างบางจึงออกแรงดึงอีกฝ่ายให้วิ่งตาม
"ไปไหน!"
"เวทีไงคุณ"
"ไหนว่าไม่ใช่ขโมยไง" ถึงจะถามแต่คนตัวโตก็ยังคงวิ่งตามร่างบางไปจนถึงตู้ที่เก็บสิ่งของประมูล ก็พบว่าคนที่ดูแลอยู่โดนทำให้สลบหมดทุกคน
"โอ๊ย ใช้วิธีกระจอกชะมัด" ขาเรียวฟาดใส่ร่างของนักโจรกรรมอีกคน ที่คาดว่าเป็นคนทำให้คนดูแลสลบ จากนั้นมือเรียวข้างที่เป็นอิสระก็ฉวยสร้อยเพชรแล้วยัดใส่มือแกร่งของคนข้างตัว "เก็บไว้คุณ"
กริ๊ก!
วัตถุเย็น ๆ ที่ถูกขึ้นลำแล้วจออยู่ที่ขมับของพะพิงทำให้หล่อนต้องหยุดชะงัก รวมถึงร่างสูงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วย
"คนสวยส่งสร้อยมา"
"ปิแอร์? ถ้าไม่ให้ล่ะ"
"เสียดายหัวสวย ๆ น่าคนสวย"
"หึ แต่เสียดายมันไม่ได้อยู่กับผม" ว่าจบก็หันไปสบตานายตำรวจหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ
"งั้น..."
ปัง!
ร่างบางถูกแขนแข็งแรงคว้าเข้าที่เอวบางก่อนจะออกแรงดึงออกมาให้พ้นวิถีของกระสุนปืนก่อนจะวาดขาเตะปืนจนหลุดจากมือของปิแอร์
"วิ่ง" เสียงทุ้มออกคำสั่ง ร่างบางวิ่งตามแรงดึงที่คนตัวโตออกแรงลาก สองร่างพากันวิ่งหลบคนของปิแอร์ที่ตามมาสมทบ
"ตรงนั้นมันเป็นระเบียง" พะพิงเอ่ยเตือนให้ชายหนุ่มเปลี่ยนทางแต่ไม่ทันเมื่อพวกของปิแอร์วิ่งตามมาทัน
"ไม่ทันแล้ว" นายตำรวจหนุ่มบอก ร่างบางจึงมองไปด้านล่าง
/ข้างล่างเป็นน้ำเจ้ ปลอดภัยกระโดดได้หัวไม่แตก/
"ทางตันแล้วคนสวย"
"เหอะ"
"ส่งเพชรมา" คนวิ่งตามมาเอ่ยเสียงเย็นสองร่างสบตากันเล็กน้อย
"ส่งให้มันไป" แผ่นดินมีท่าทีลังเลนิดหน่อยแต่เมื่อเห็นร่างบางบอกแบบนั้นก็ยอมทำตาม
"หึ ๆ ค่อยว่าง่ายหน่อย"
"โดด" ร่างบางพูดเสียงเบาเมื่อสร้อยเพชรไปอยู่ในมือของปิแอร์
"ว่าไงนะ"
"โดดเดี๋ยวนี้"
"เฮ้ย!"
ตู้ม!!
ก่อนที่ปิแอร์จะรู้ตัวว่าของที่ได้ไปเป็นของปลอมพะพิงกับนายตำรวจหนุ่มก็กระโดดลงจากระเบียบไปแล้ว
"โธ่ เว้ย!!"
ปัง ปัง ปัง
ลูกปืนหลายนัดถูกยิงไล่ตามสองร่างนั้นด้วยความโมโหที่เสียรู้ให้กับลูกศิษย์ของนักโจรกรรมอันดับหนึ่ง
"จับมันมาให้ได้!!"
"ครับนาย"
"แฮ่ก ๆ" ร่างบางหอบตัวโยนหลังจากโดนคนที่โดดน้ำมาด้วยกันหิ้วคอขึ้นมาจากน้ำเย็นเฉียบ ตาคมมองคนที่ตามขึ้นมาแล้วหลุดยิ้มออกมาเพราะนายตำรวจหนุ่มที่มักมีมาดเนี้ยบอยู่เสมอกับเปียกมะลอกมะแลกไม่ต่างกัน
"ทำไมมันถึงยังไล่ตามมาอีก" เมื่อพากันแอบเข้ามาหลบในที่ ๆ คิดว่าปลอดภัยแล้วร่างสูงก็เอ่ยถามพร้อมกับส่งสายตาจับผิด
":) " เมื่อได้รับรอยยิ้มแทนคำตอบนายตำรวจสืบสวนก็พอเดาออกว่าเพราะอะไร
"คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ามันเป็นของปลอม" พะพิงไม่ได้ตอบคำถามอะไรเพียงแต่ยิ้มอยู่แบบนั้น มือเรียวก็หยิบลวดที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมาปลดล็อกกุญแจที่ล็อกข้อมืออยู่
"ตั้งแต่ที่แย่งมาจากมัน" ความจริงคือรู้ตั้งแต่แรกแล้ว
"แล้วทำไมไม่บอกมันตั้งแต่แรก" นี่ยอมให้พวกมันเข้าใจว่าพวกเขาได้ของจริงมาแถมยังต้องหนีลูกปืนอีก "หรือว่า..."
กริ๊ก
รอบนี้พะพิงใจดีปลดล็อกกุญแจให้กับคนที่ไม่ได้พกลูกกุญแจสำรองมา
"ตัวหลอกไงคุณตำรวจ"
"นี่คุณมีพรรคพวกเหรอ" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนคนถูกกล่าวหาว่ามีพรรคพวกส่งนิ้วเรียวมาคลึงหัวคิ้วให้
"คิดมากน่าท่านรอง เขาก็แค่จ้างให้ฉันมาเป็นตัวหลอกเท่านั้น"
"..."
"ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ที่อุตส่าห์เสี่ยงมาด้วยกัน" คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกหลอกให้เป็นตัวล่อไปด้วยกันกำลังนั่งหน้าดำหน้าแดงเพราะรู้สึกว่าโจรแสบปั่นหัวเขาเล่นเหมือนตัวตลก
จุ๊บ!
ปากนุ่มแตะลงไปบนปากเย็นเฉียบของคนที่กำลังโมโหก่อนที่จะลุกยืนเต็มความสูง
"ไว้เจอกันใหม่เมื่อมีโอกาศนะคะท่านรอง"
พูดจบยัยโจรตัวแสบของแผ่นดินก็เดินหายไปในความมืดปล่อยให้คนโมโหตกใจกับการโดนขโมยจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ถ้าเจอกันอีกฉันจับเธอแน่"
- Writer
