เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เควินกันไรอันยังคงไม่พูดถึงเรื่องการเซ็นสัญญา คนทั้งคู่พูดไปเรื่อยเปื่อย จนพราวมุกรู้สึกว่ามันไร้สาระ เธอมีลูกที่รักและงานที่จะต้องทำอีก นั่นคือการขึ้นไลฟ์ขายของ ซึ่งเป็นรายได้อีกทาง เพื่อเก็บหอมรอมริบเป็นค่าเทอมของเด็กแฝด
“ดิฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”
“เชิญตามสบายเลยครับ” ไรอันพูดออกมาด้วยท่าทีสุภาพ น้ำเสียงของเขานุ่มนวล รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งมองก็ยิ่งดูหล่อเหลา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงหลงเสน่ห์เขาไปแล้ว แต่สำหรับพราวมุก เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่มีอยู่ในทุกมุมโลก
“ผมว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ไม่ทราบว่าการขนส่งครั้งนี้ คุณไรอันต้องการทำสัญญาแบบไหน ปีต่อปีหรือต้องการเป็นไตรมาส”
เควินไม่อยากผูกขาดกับใคร ถ้าหากลูกค้าคนไหนสมัครใจ
