ขังรัก มาเฟีย : 03 -จูบแรกNCนิดๆ
1829 Words
ขังรัก มาเฟีย : 03
หลายวันต่อมา...
ใบบัวยังคงกลับมาทำงานที่คลับเป็นปกติ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของใครบางคน ความสดใสและรอยยิ้มของเธอยังเปล่งประกายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบบัวยังคงมีความสุขที่ได้ทำงานพิเศษ แถมเม็ดเงินที่ได้ก็เยอะมากๆจนไม่อาจทิ้งมันได้ลง
กึกๆ กึกๆ
“เอ๊ะ ทำไมเปิดประตูไม่ได้นะ” ใบบัวพยายามเปิดประตูห้องพักออกตามปกติเมื่อถึงเวลาเลิกงาน แต่แปลกที่ครั้งนี้ทำไมถึงเปิดไม่ได้ มือเล็กรีบคว้านหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเพื่อหวังบอกคนมาช่วย แต่กลับไม่พบเครื่องมือสื่อสารเช่นเดียวกัน
“อะไรกันโทรศัพท์ไปไหน จะมาหายตอนนี้ไม่ได้นะ” หญิงสาวร้อนรนยิ่งขึ้น ย่อตัวลงนั่งที่พื้นรีบหาในกระเป๋าสะพายข้างใบเก่าอีกครั้ง หากหายไปคงแย่ไม่ได้มีเงินสำรองค่อยมาซื้อโทรศัพท์ใหม่เรื่อยๆ
แกร๊กก...
เสียงประตูถูกเปิดออกจากทางด้านนอก เรียกความสนใจให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปมองด้วยความดีใจ แต่แล้วดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น หัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อคนที่เขามานั้นคือ....คนเลวที่พึ่งเคยทำเรื่องไม่ดีกับเธอไว้เมื่อหลายวันก่อน
“กะ...อุ๊บบบ!!”
มาร์โคพุ่งตัวลงไปนั่งปิดปากเล็กไว้อย่างรวดเร็ว จนใบบัวไม่ทันจะได้ส่งเสียงกรีดร้อง ร่างเล็กพยายามดีดดิ้น แต่ร่างหนาก็รัดตัวเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย
“ชู่...ใจเย็นสิ”
“อือออๆ ๆ ”
มาร์โคซ้อนหลังใบบัวและลากตัวหญิงสาวขยับไปด้านในห้องโดยที่มือหนายังคงปิดปากเล็กไว้แน่น ขาเล็กพยายามดิ้นเต็มกำลัง และการกระทำของใบบัวก็ทำให้กระโปรงตัวสวยรนขึ้นมาจนเห็นขาอ่อน
“ชู่...ไม่ต้องกลัว...”
คำพูดที่กำลังปลอบประโลม แต่แฝงไปด้วยพลังและอำนาจกลับยิ่งทำให้ร่างเล็กรู้สึกตื่นกลัวมากกว่าเดิม
“ดิ้นแรงๆ เลยนะฉันชอบ หรือว่าเธอ...กำลังอ่อยฉันใช่ไหม”
มาร์โคกระซิบลงข้างใบหูขาว พร้อมตาคมที่กำลังจ้องมองขาขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมา พานทำให้หัวใจน้อยกระตุกรับรู้ได้ทันที ว่าผู้ชายด้านหลังกำลังสื่อถึงอะไร จึงทำให้เธอรีบหยุดออกแรงที่ขาในทันที
“ฮึกก..”
“คิดถึง....ฉันอยากได้ยินเสียงของเธอจัง” ปากหนาจูบเข้าที่ขมับใบบัวซ้ำๆ ย้ำๆ พลางพูดเสียงแหบพร่า
ฟอด ฟอด..
“ชะ...ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ! ใครก็ได้ช่วยบัวที กรี๊ดดดดด” ทันทีที่ปากเล็กเป็นอิสระ ใบบัวก็ร้องขอความช่วยเหลือราวกับคนสติแตก
มุมปากหนายกยิ้มทันที ก่อนจะพลิกตัวเองกลับมาคร่อมร่างใบบัว รวบข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียวอย่างรวดเร็ว
“ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก นอกจากคนของฉัน”
“ฮึก..คุณจะทำอะไร ปล่อยบัวนะ!” ใบบัวเบี่ยงหน้าหนีเมื่อนิ้วแกร่งลูบไล้เข้ามาที่แก้มนวล สำรวจราวกับเป็นเจ้าของ
“ฉันก็แค่...จะมาแนะนำตัว ครั้งที่แล้ว...ไม่มีเวลา”
“นะ..แนะนำตัวอะไร บะ..บัวไม่ได้อยากรู้จักคุณ!”
“แต่ฉัน..อยากรู้จักเธอนะ”
“มะ...ไม่...ฮึก..ปล่อยบัว ได้โปรด...”
มาร์โคจ้องมองปากอิ่มที่กำลังขอร้องอ้อนวอนเขา มันกำลังสั่นระริก เขาใช้นิ้วโป้งลูบไล้มันเบาๆ ยิ่งลูบมันก็ยิ่งสั่น สั่นจนเหมือนกำลังเชิญชวนเขาให้ทำอะไรสักอย่าง
“ปากเธอจะหวานเหมือนกับเสียงของเธอหรือเปล่านะ....”
“มะ...อื้อ!!”
ทันทีที่พูดจบมาร์โคก็ประกบริมฝีปากหนาเข้าที่ปากอิ่มในทันที จนใบบัวออกแรงดิ้นหนีอีกครั้ง เธอพยายามสะบัดหน้านี้แต่ก็ไม่สามารถขยับไปได้ เนื่องจากมือหนาที่เหลือจับล็อกที่ปลายคางของเธอให้รับกับจูบที่รุนแรง จนน้ำตาสีใสไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ
กายหนาตั้งใจบดเบียดร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียวกับร่างเล็ก ขาแกร่งแทรกเข้ากลางหว่างขาที่บีบไว้แน่นได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะพยายามส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากแต่ใบบัวก็ปิดปากตัวเองไว้แน่น
“โอ๊ะ!” ใบบัวร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมาร์โคกัดเข้ามาที่ริมฝีปากเธออย่างแรง และมาร์โคก็ใช้จังหวะนี้แทรกลิ้นเข้าไปได้สำเร็จ
“ฮือๆ ฮืออออ”
มาร์โคยังขยี้ริมฝีปากเล็กจนมันแดงช้ำ เขาไล่กวาดต้อนเรียวลิ้นเล็กภายในอย่างไม่นึกรังเกียจ มันหวาน มันนุ่ม จนเขาอยากจะกลืนกินมันเข้าไปจนหมด
“กรี๊ดดดดด!ปล่อยบัวนะ!” ร่างเล็กดิ้นด้วยความตื่นกลัว เมื่อกระโปรงที่สวมใส่ก็หลุดไปจากเรียวขา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก จนไม่รู้เลยว่าเธอถูกปลดตะขอออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ พานทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวมากกว่าเดิม
แควกก!!
มือหนาเสื้อสีขาวตัวเล็กจนกระดุมกระเด็นหลุดออก เผยให้เห็นก้อนเนื้อในนุ่ม ตาคมสำรวจเรือนร่างทุกสัดส่วน ปากหนายกยิ้มทันที ที่ภาพตรงหน้านั่นดูสวยงามไม่ต่างจากภายนอก
“กรี๊ดดด ห้ามจับ!”
“ดิ้นแรงๆ ฉันชอบ” มือใหญ่ทั้งสองข้างจับเข้ามาที่อกอวบผ่านบราเซียร์ ออกแรงบีบมันแรงๆ อย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากหนาซุกไซ้ที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ด้วยความหลงใหลราวกับคนโรคจิต
“หอม..หอมมาก อืม..หอม”
“ฮึก! หยุดเดี๋ยวนี้!!” มือเล็กผลักไสและตีเขาที่อกแกร่งหวังให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนสักที
แต่มาร์โคยังคงเดินเกมได้อย่างรวดเร็ว ไม่ได้สนใจน้ำตาของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เขาลูบไล้โคนขาอ่อนจับเรียวขาสวยตั้งชันขึ้น หมายจะถอนชั้นในตัวจิ๋วสีชมพูอ่อน ยิ่งทำให้ใบบัวดิ้นพล่านราวกับคนเสียสติ
“กรี๊ดดดด ปล่อยบัว! บัวมีสามีแล้วนะ! ปล่อย!”
กึก...
“สามี?” มาร์โคชะงัก มือหนาหยุดการกระทำทันที และเงยหน้าจ้องมองดวงตาสวยด้วยสายตาที่น่ากลัว แต่ใบบัวก็จ้องเขากลับด้วยความโกรธไม่แพ้กัน
“เมื่อกี้...เธอบอกว่ามีสามีแล้วเหรอ?”
“ชะ...ใช่ บัวมีสามีแล้ว! อื้ออ!! ปล่อยบัวได้แล้ว บัวเจ็บ” ร่างเล็กพยายามดีดดิ้นอีกครั้ง เมื่อผู้ชายตรงหน้าออกแรงบีบแขนเล็กมากขึ้นมากขึ้น
“เหอะ! แต่ฉันว่า นี่มันเป็นครั้งแรกของเธอด้วยซ้ำ”
“มะ..ไม่ใช่! คุณมั่ว!บัวมีแฟนแล้วตั้งหาก! และเรารักกันมาก!”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง คำพูดที่หนักแน่นและสีหน้าที่จริงจังของใบบัว ทำไมมันดูสวนทางกับท่าทีของเธอ เพียงแค่เริ่มต้นยังดูตื่นกลัวขนาดนี้ ไม่เข้าใจว่าเธอจะพยายามโกหกเขาทำไม
“หึ...ฉันจะเชื่อเธอดีไหมนะ เธอมันดูใสซื่อ ไม่เป็นแม้กระทั่งจูบ...”
“คุณมั่ว! บัวมีสามีแล้ว! กะ.. กรี๊ดดดดดดดดด!” ใบบัวกรีดร้องลั่นน้ำตาคลอเบ้า เมื่อฟันคมกัดเข้ามาที่ลำคออย่างแรงโดยไม่รอให้เธอพูดจบ
มาร์โคจงใจฝากรอยคมฟันไว้ เพื่อต้องการทำโทษ เพราะเขาไม่ชอบคนโกหก โดยที่ปากหนายังคงไล่ขบเม้มตามเนื้อหอม ลิ้นสากเลียวนไปทั่วเนื้ออ่อน พร้อมกับมือหนาลูบไล้บีบเคล้นผิวนุ่มไปทั่วร่างสาวที่ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างจนหนำใจ
“มาร์โค นั่นชื่อของฉัน” เสียงเย็นกระซิบข้างที่ใบหูขาว และผละใบหน้าออกเพื่อมาสบตาหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ทิ้งคำพูดสุดท้ายก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เดินหันหลังออกไปไม่เหลียวแลร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรง
“ยินดีที่ได้รู้จัก ใบบัว”
“ฮึก....ฮือออออออ” ใบบัวบัวรีบลุกขึ้นมานั่ง หยิบกระโปรงมาปกปิดช่วงร่าง พร้อมกอดตัวเองเอาแน่น เธอรู้สึกกลัวแววตา กลัวทุกๆ คำพูดและการกระทำของชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น ชื่อเขายังคงก้องอยู่ในหูเหมือนกำลังตามหลอกหลอน
แต่เพียงไม่นานใบบัวก็ต้องรีบดึงสติกลับมา จัดการเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย และต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หวังว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ได้เจอคนป่าเถื่อนแบบนี้อีก...
@บนรถยนต์หรู
ตั้งแต่ที่มาร์โค เดินออกจากห้องพนักงาน หัวใจแกร่งรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก สมองอันฉาดฉลาดพยายามสลัดความรู้สึกบางอย่างออกไป เท้าหนาเดินก้าวฉับๆ ออกจากคลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทำให้ผู้คนรอบข้างรีบหลีกทางให้ จนกระทั่งร่างใหญ่เข้าไปนั่งในรถยนต์คันหรู
“ก่อนหน้านี้ คุณเซนโทรหานาย หลายรอบแล้วครับ” เรย์เอ่ยทำลายความเงียบ รายงานผู้เป็นนายที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
“มึงบอกมันไปว่าอะไร” มาร์โคมองนาฬิกาข้อมือ ที่มันบ่งบอกว่าเขานั่นเลยเวลานัดไป30นาทีแล้ว
“นาย..กำลังเคลียร์ธุระด่วน จะรีบตามไปครับ”
“อืม”
เรย์ลอบมองกระจกหลัง ดูสีหน้าผู้เป็นนายที่ยังคงแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและดูวิตกกังวลมากๆ เขาจับสังเกตสีหน้าและแววตาของผู้เป็นนายออก ตั้งแต่ออกมาจากห้องพักพนักงาน ถ้าให้เดาคงไม่พ้นเรื่องของผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น
“นายอยากให้ผมจัดการอะไรให้หรือเปล่าครับ”
“......สืบประวัติเธออีกครั้ง กูต้องการรู้ภายในพรุ่งนี้เช้า” ในที่สุดมาร์โคก็เอ่ยคำสั่งเสียงเรียบ ถึงจะมั่นใจในความคิดและข้อมูลที่ได้มา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะลังเลไม่ได้ และนี่ก็คือวิธีที่ดีที่สุดที่เขาจะรู้ความจริงอีกครั้ง เพื่อหวังว่าความหงุดหงิดในใจจะหายไป
“ได้ครับ...แล้ววันนี้?”
“กูแค่แวะมาหา ปล่อยเธอไป”
“......”
“แต่แค่วันนี้...เท่านั้น...”
เรย์กับไนน์ ลูกน้องคนสนิทมือขวาและมือซ้ายของมาร์โค หันมองหน้าสบตากันด้วยความแปลกใจที่มาร์โคดูให้ความสนใจกับผู้หญิงสวยคนนี้เป็นพิเศษ ถึงกลับยอมผิดเวลากับมาเฟียหนุ่มทรงอิทธิพล อย่างไบรอันต์และเซนเพื่อแวะมาหาเธออีก คงจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆ แล้ว
ตัดชึบ✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
Next Spoil :
“หึถ้าเด็ดจริง...กูขอแจมด้วยคนได้ไหม สามรุมหนึ่งไปเลยเป็นไง เพื่อนกันแบ่งกันได้ไหม?”
------//------
นี่แค่แวะมาหาจ้าาาาาา แบบคิดถึงเบาๆ 555555 ตอนหน้า เจอเฮียๆ ไบรอันต์ เซน และพริบพราวหน่อยไหม อิอิ
- Writer
