งูบ้านนี้สายพันธุ์เหมียว (Luna V.)

3.

หอศิลป์จ้องมองร่างสีขาวที่มองเขากลับมาด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ ในตอนแรกเขาก็คิดอยู่หรอกว่าจะเอายังไงกับเจ้าตัวนี้ดี แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ายังไงซะสิ่งมีชีวิตตรงหน้าก็คืองูน้อยที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดหลายปี เขาคงจะไม่ใจร้ายกับมันเพียงเพราะมันเปลี่ยนไปนิดหน่อย(?)หรอกเนอะ

"เธอขาเป็นเด็กดีรออยู่นี่นะ พี่ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน"

เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลบอกกับงูขางเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา หอศิลป์ตัดสินใจใช้ชีวิตอย่างปกติ อาจจะด้วยความที่ว่าเขาดูหนังดูอนิเมะแนวแฟนตาซีเยอะไปหน่อย เรื่องการปรับตัวกับสิ่งมีชีวิตประหลาดจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเท่าไหร่นัก

ดวงตาคู่สวยที่เป็นประกายมองตามคนตัวสูงเดินหายไปในห้องน้ำ ไวท์เดย์ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ทำไมกันหนอหอศิลป์ของเขาถึงต้องเข้าไปในห้องนั้นทุกเช้า

ในตอนนี้งูขาวมีร่างกายใหญ่ขึ้นและสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างอิสระ สิ่งมีชีวิตสีขาวใช้หางที่เป็นเหมือนขาเลื้อยผ่านไปภายในห้อง ก่อนจะชะเง้อดูมนุษย์ที่หายให้ไปในห้องน้ำ

หอศิลป์รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหว ดวงตาคู่คมจึงหันไปสบมองร่างสีขาวที่เกาะของประตูมองมาอย่างสงสัย มือหนาที่กำลังเตรียมเอาแปรงฟันเข้าปากจึงหยุดชะงักไป

"คนสวยมาแอบดูพี่หรอคะ"

ร่างสูงว่าพลางพิงแขนท้าวกับอ่างล้างหน้า ส่วนเจ้าน้องที่ถูกจับได้เลยขยับเข้ามาหาอีกฝ่ายเหมือนกับลูกแมวที่ถูกจับได้ว่าขโมยอาหาร

"เราแค่สงสัยว่าพี่เข้ามาทำอะไร ปกติพี่ตื่นพี่ก็เข้ามาในนี้ทุกเช้าเลย"

เจ้าของดวงตาคู่สวยตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา หอศิลป์จึงได้กวักมือเรียกอีกคนไปหา

ร่างครึ่งคนครึ่งงูขยับไปหามนุษย์อีกคนตามคำเชิญชวน หอศิลป์ที่เห็นแบบนั้นเลยหยิบแปรงฟันอันใหม่ขึ้นมาบีบยาสีฟันใส่ลงไป

เขาคิดว่าไหนๆงูน้อยของเขาก็มีครึ่งบนเป็นคนแล้ว เขาคงจะต้องดูแลคนสวยขาของตัวเองให้ดีๆด้วย

"อันนี้เรียกว่าแปรงฟันนะคะ ใช้ขัดๆถูๆฟัน จะทำให้ฟันสะอาด ทำทุกเช้ากับก่อนเข้านอนนะ เธออยากลองดูมั้ย"

เมื่อเห็นของแปลกตาและน่าสนใจ สิ่งมีชีวิตสีขาวก็ไม่รอช้ารีบพยักหน้ารับโดยทันที ร่างสูงเอ็นดูเจ้าน้องน้อยของตัวเองไม่ไหว บนโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่น่ารักขนาดนี้อยู่ด้วยจริงๆสินะ

"แต่ห้ามกลืนฟองนะคะต้องอมไว้ในปาก กลืนไม่ได้เข้าใจมั้ย"

"อื่มๆ"

"แล้วก็ ..รสชาติมันอาจจะแปลกๆหน่อย แสบๆช่วงแรกแต่แปรงไปเรื่อยๆจะชินปากเอง มันจะเย็นๆด้วย เธอโอเคใช่มั้ย ถ้ายังไงบอกพี่นะคะ"

งูขาวพยักหน้าตอบตกลง หอศิลป์จึงยื่นแปรงสีฟันให้ร่างสีขาว ทว่าเหมือนงูน้อยของเขาจะงงๆกับวิธีการใช้อยู่ มนุษย์อย่างเขาเลยต้องเอาแปรงฟันกลับมา แล้วทำการเปิดปากเจ้างูแทน

ไวท์เดย์ก็เชื่องแสนเชื่อง เปิดปากออกตามแรงมือของคนตรงหน้า ปล่อยให้เจ้านายที่รักขัดๆถูๆในปากของตัวเอง

ความรู้สึกที่มีอะไรมาสะกิดๆในปากให้ความรู้สึกแปลกใหม่ไม่น้อย แต่ไวท์เดย์ก็รู้สึกดีตราบใดที่คนที่ทำให้เขาคือหอศิลป์

"เยี่ยมมากเลยค่ะคนสวย ปากสะอาดแล้ว"

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบางมองเจ้างูน้อยของตัวเองที่เอาลิ้นเลียไปตามฟันอันแหลมคม ในปากของงูน้อยไม่เหมือนกับคน ฟันที่เรียงตัวกันนั้นยาวมากกว่าอีกทั้งยังแหลมมากด้วย หอศิลป์ไม่สงสัยเลยว่าทำไมตอนโดนเจ้าน้องกัดตัวเองถึงเป็นแผลเลือดซิบขนาดนั้น

"รู้สึกดีมากเลยพี่ศิลป์"

ไวท์เดย์ยิ้มหน้าระรื่น การแปรงฟันครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเขา ในช่องปากรู้สึกสะอาดอย่างไม่เคยเป็น อีกทั้งยังมีกลิ่มหอมของบางอย่างตลบอบอวลด้วย

"เด็กดี เก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวรอสัก30นาที ค่อยกินของนะคะ ตอนนี้พี่สั่งของกินมาแล้วของโปรดเธอเลย"

"พี่สั่งอะไรมาหรอ?"

"เซอร์ไพรส์นะ"

หอศิลป์ว่าพลางลูบหัวงูขาวที่เอียงคอมองมาอย่างสงสัย แต่ลูบไปลูบมามือของเขาก็ดันถูกไวท์เดย์กัดเอาซะได้

"ไม่มีอะไรอร่อยไปว่าพี่แล้วล่ะ เนื้อก็นุ่มเลือดก็หวาน"

ไม่ว่าเปล่าสิ่งมีชีวิตสีขาวก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากเปื้อนเลือด พร้อมกับมองตามมนุษย์ในห้องที่ตอนนี้รีบชักมือตัวเองกลับมากุมแน่น

หอศิลป์คิดว่าชีวิตตัวเองน่าจะเริ่มไม่ปลอดภัย ถ้าหากว่าอาหารยังไม่มาในเร็วๆนี้ เขาอาจจะถูกคนสวยของตัวเองกินจริงๆก็ได้

"ฮัลโหลครับพี่ พี่อยู่ไหนแล้ว รีบมาเลยนะครับ เหยียบ200มาเลยผมหิวจนจะกินควายเข้าไปได้ทั้งตัวแล้ว!"

หอศิลป์พูดกับปลายสายที่เป็นคนส่งอาหารอย่างรีบเร่ง ส่วนไอ่ที่ว่าหิวจนกินควายอันนี่น่าจะเป็นไวท์เดย์ไม่ใช่เขา ส่วนควายที่ว่าก็ตัวเขาเองนี่แหละที่กำลังจะโดนกิน

'กริ๊ง'

เสียงออดประตูบ้านดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ในขณะที่ไวท์เดย์และหอศิลป์นั่งมองหน้ากันอยู่นานสองนาน

ร่างสูงถึงกับรีบรุดตัวไปรับของแบบไม่เคยเร็วขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งยังจ่ายเงินไปแบบไม่เอาเงินทอนอีก

"พี่ศิลป์นั่นอะไรอะ"

"ขอกินของเธอขาไงคะ พี่สั่งแซลมอนให้เธอทั้งตัวเลยวันนี้"

"ว้าวว ปลาสีส้มหรอพี่ศิลป์"

"ใช่แล้วเด็กดี เพราะฉะนั้นห้ามมากัดเนื้อพี่แล้วนะ!"

ดวงตาคู่สวยเป็นประกายแวววาว เรียวหน้าสีขาวจึงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ถึงไวท์เดย์จะชอบแทะเนื้อหอศิลป์มากๆ แต่ปลาสีส้มมันอร่อยกว่าเนื้อมนุษย์ของเขาเยอะเลย

งูขาวเลื้อยตามมนุษย์ในบ้านไปยังโซนห้องครัว เขาเกาะริมประตูรอคนตัวสูงจัดแจงทำอาหารให้เขาทาน

ดีหน่อยที่บ้านของหอศิลป์กว้างขวางและมีห้องครัวภายในตัว บ้านนี้เป็นบ้านเดี่ยวหนึ่งชั้น สองห้องนอนสามห้องน้ำแต่มีห้องอาบน้ำใหญ่ที่มีอ่าง และห้องครัวครบครัน

ร่างสีขาวมองตามร่างสูงที่หั่นๆสับๆเจ้าชิ้นเนื้อปลาไปเรื่อยๆ ส่วนงูขาวก็น้ำลายหกรอแล้ว ไม่รู้ว่าที่เจ้าตัวน้ำลายหยดติ๋งๆนี่คืออยากกินปลาสีส้ม หรืออยากแง่งเนื้อมนุษย์ แต่ความเป็นไปได้ทั้งสองข้อดูจะมีน้ำหนักเท่ากัน เพราะดวงตาคู่สวยมองสลับไปมาทั้งคนและชิ้นเนื้อ

"เธอขา..อย่ามาน้ำลายไหลตอนมองพี่แบบนั้นได้มั้ย พี่รู้พี่อร่อยมากแต่เธอจะกินพี่ไม่ได้!"

หอศิลป์หวาดระแวงขั้นสุด กลัวว่าถ้าตัวเองหันกลับไปอาจจะเจอไวท์เดย์อ้าปากรอกินหัวอยู่ก็ได้ แต่ด้วยความใจกล้าบวกกับเขาเองก็มั่นใจว่าตลอดมาความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ก็รักกันดีมาตลอด เพราะงั้นเจ้าขาวคงไม่เลื้อยมาแทะหัวเขาเล่นหรอกเนอะ

สุดท้ายหอศิลป์ก็แล่แซลมอนซาชิมิให้เจ้าขาวจนเสร็จ พอหันไปอีกทีก็เจองูน้อยตาแป๋วๆรออยู่แล้ว ดูก็รู้ว่าหิวมาก ก็ทำหน้าอ้อนซะน่ารักเชียว

"พี่ศิลป์ป้อนหน่อย ตอนเราเป็นงูพี่ก็ทำให้ทุกอย่างตอนนี้เราเคยตัวแล้วพี่ป้อนเราเลยนะ"

พอยกอาหารมาไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาเจ้าไวท์เดย์ก็รีบขยับมาออเซาะหอศิลป์ทันที ส่วนคนที่โดนเจ้าน้องน้วยมีหรอจะรอด มนุษย์หน้าหล่อไม่คิดจะขัดใจงูน้อยของตัวเองอยู่แล้ว ตอนเจ้าน้องเป็นงูก็ตามใจตลอด ตอนนี้เจ้าพิกกี้บูแค่เปลี่ยนร่างนิดหน่อย มันไม่ได้เป็นปัญหาสักนิด

"มาค่ะเด็กดี อ้าปากอ้ำๆ"

มนุษย์ร่างสูงใช้ตะเกียบคีบชิ้นปลา ป้อนให้ร่างสีขาวที่อ้าปากรอกินอยู่ งูขาวที่ได้กินของโปรดสมใจก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หน้าบานเป็นกระด้ง

ดวงตาคู่สวยแวววับอย่างอัญมณี ส่วนเจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลเมื่อเห็นว่าเจ้าน้องของตัวเองมีความสุขตัวเองก็มีความสุขไปด้วย

"กินยังไงของเธอคะเนี่ยเลอะหมดแล้ว"

หอศิลป์ว่าพลางเอื้อมมือไปหยิบชิ้นเนื้อที่ติดอยู่บริเวณริมฝีปากบางมางับเข้าปากตัวเอง เจ้าน้องที่เห็นแบบนั้นจากใบหน้าสีขาวซีดเลยเริ่มขึ้นสีเล็กน้อย

"พี่ต่างหากป้อนเราไม่ดี"

แม้งูน้อยจะดื้อตาใสแต่ก็ยังอ้าปากรับชิ้นปลาสีส้มเข้าปากอยู่ดี เนื้อปลาแซลม่อนค่อยๆทยอยเข้าปากลงท้องงูขาวทีละชิ้น จากปลาทั้งตัวตอนนี้จึงเหลือแต่ก้าง

ไวท์เดย์สามารถยัดปลาขนาดกลางทั้งตัวเข้าท้องได้จนหมด แถมยังทำหน้าตาเหมือนว่ากระเพาะสามารถใส่อาหารลงไปได้อีกเรื่อยๆ

งูน้อยนอนเอนลงไปกับช่วงอกกว้างของหอศิลป์พลางลูบพุงน้อยๆพร้อมกับกระดิกหางไปมา

"อิ่มจังเลย..พี่ศิลป์ขอบคุณนะ"

ร่างสีขาวว่าพลางพลิกตัวมากอดมนุษย์ข้างกาย พลางพันช่วงหางของตัวเองกับขาของอีกฝ่ายจนแน่น ตอนนี้หอศิลป์ถูกงูรัดอีกแล้วหรือนี่จะเป็นวิธีแสดงความขอบคุณของมนุษย์งูกัน

"เธอขาเป็นเด็กดีของพี่ แค่นี้พี่ให้เธอได้อยู่แล้วค่ะ"

หอศิลป์ว่าพลางก้มลงจูบบริเวณกลุ่มผมสีขาวที่เป็นเส้นสายเรียงสวยเหมือนเส้นไหม มือข้างนึงเองก็ลูบหัวงูขาวของตัวเองไปพลางๆ ส่วนเจ้าน้องที่กินอิ่มก็เหมือนจะตาปรือๆเตรียมหลับแล้ว

"งื้ออ พี่ศิลป์เรารักพี่จังเลย"

ไวท์เดย์ลองหยิบคำของมนุษย์มาใช้ เจ้าน้องเคยได้ยินมาว่ามนุษย์ชอบใช้คำนี้กับคนที่ชื่นชอบ อีกทั้งเขาเองก็เคยถูกหอศิลป์บอกรักบ่อยๆ เพราะงั้นถ้าตัวเองรู้สึกชอบหอศิลป์มากๆเมื่อไหร่ เขาก็อยากจะบอกรักคนตรงหน้าเหมือนกัน

หอศิลป์ถึงกับเอามือป้องปากคล้ายจะร้องไห้ ปกติเขาเป็นฝ่ายบอกรักงูน้อยอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเจ้าตัวพูดไม่ได้ ทว่ากับตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

เจ้าน้องของเขาสามารถพูดได้สื่อสารกับเขาได้อย่างกับคนปกติทั่วไป ติดแค่ท่อนล่างของเจ้าขาวเป็นงูเท่านั้นเอง

"เธอขาพี่ก็รักเธอเหมือนกันนะคะ!"

หอศิลป์น้ำตาปริ่มร่างหนารวบกายสีขาวมากอดแน่น ไวท์เดย์ที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเผลอฉกเข้าที่คอมนุษย์ตรงหน้า

แต่เหมือนหอศิลป์จะโดนความรักบังตา แม้แต่เลือดที่ไหลอาบก็หยุดยั้งเขาไว้ไม่ได้!

หน้ามืดตามัว หลงเจ้าขาวหัวปักหัวปำ

ชอบไม่ชอบยังไงเม้นไว้หน่อยน้า

เค้าจะได้มีกำลังใจมาลงวันละหลายๆตอน จริงๆก็มรกองดองไว้แต่ก็กะจะอัพวันละตอนสองตอน

แต่ถ้าฟีดแบ็ครีทดี มีคนมาเม้นเย๊อๆ ไรท์อาจจะพาน้องๆมาอัพบ่อยๆก็ได้นา