งูบ้านนี้สายพันธุ์เหมียว (Luna V.)

2.

ช่วงกลางดึกอันเงียบสงัดสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งในห้องยังคงไม่หลับไหลไปพร้อมกับผู้เป็นนาย มันเลื้อยผ่านร่างกายของมนุษย์บนเตียงไปมา ก่อนจะหามุมให้ตัวเองสามารถซุกตัวเข้าไปได้อย่างพอดิบพอดี

ไวท์เดย์ค่อยๆเปลี่ยนจากร่างงูขาวกลายเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ชื่อเรียก มันกอดรัดร่างของอีกคนที่ยังคงนอนสบายใจอยู่บนเตียง ข้างบนก็ใช้ส่วนที่เป็นคนกอดซบช่วงอกแกร่ง ส่วนท่อนล่างก็พันรัดด้วยหางงู เมื่อได้ที่ได้ทางที่ตัวเองสบายใจ เจ้าตัวน้อยก็ลอบยิ้มแล้วนอนหลับตาพริ้ม

ในรุ่งเช้ามนุษย์ในห้องสัมผัสได้ถึงร่างกายที่หนักอึ้ง เหงื่อเม็ดใสไหลผุดขึ้นบนใบหน้าทั้งๆที่แอร์ในห้องก็เย็นฉ่ำ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอีกทั้งยังไม่สามารถขยับเขยื่อนร่างรายได้

ความคิดแรกในหัวหลังจากที่รู้สึกตัวคือหอศิลป์คิดว่าตัวเองคงจะโดนผีอำแน่ๆ แต่ด้วยความที่ว่าเดิมทีเขาไม่ใช่คนกลัวผีและค่อนข้างเชื่อในหลักวิทยาศาสตร์ เขาจึงคิดว่าอาการที่ตัวเองเป็นตอนนี้คงเกิดจากการที่ตัวเองนอนท่าเดิมนานเกินไป

ดวงตาสีรัตติกาลลืมตาขึ้นมาจากความมืด หอศิลป์ค่อยๆปรับโฟกัสสายตาสำรวจมองรอบตัวหาถึงเหตุผลว่าอะไรถึงทำให้เขารู้สึกหายใจไม่สะดวกขนาดนี้

ตอนแรกก็คาดหวังอยู่หรอกว่าภาพตรงหน้าอาจจะเป็นผีหน้าเละๆ แต่พอสองตาจับโฟกัสได้แล้วสิ่งที่เขาเห็นในม่านสายตาก็ดันเป็นอย่างอื่นซะงั้น

นัยน์ตาคู่คมสบมองร่างโปร่งผิวขาวเนียนละเอียดยิ่งกว่าเม็ดทราย บนร่างกายไม่มีอาภรณ์ส่วมใส่ หากแต่ถ้าพินิจดูดีๆจากรูปร่างที่ปรากฏตรงหน้าสิ่งมีชีวิตสีขาวต้องเป็นบุรุษเพศไม่ผิดแน่

ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับมีเรือนผมสีขาวยาวเหมือนเส้นไหม อีกทั้งเครื่องหน้ายังงดงามมากซะจนนึกว่าหลุดมาจากเทพนิยาย แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ดวงตาคู่คมสะดุดไปเห็นแล้วทำให้ต้องตาค้างยิ่งกว่า ก็คงไม่พ้นท่อนล่างตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ที่เป็นหางเกล็ดขาวเหมือนกับงูไม่มีผิด

ช่วงท่อนล่างนั้นเองนี่แหละที่กอดรัดร่างกายของหอศิลป์จนขยับไปไหนไม่ได้ อีกทั้งยังรัดแน่นซะจนหายใจไม่ออก

ร่างสูงในห้องถึงกับนิ่งค้าง จังหวะการหายใจติดขัดยิ่งกว่าเดิม เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะรู้สึกยังไง หรือทำตัวแบบไหนดี ถ้าปลุกเจ้าตัวนี้ขึ้นมาเขาจะโดนกินรึเปล่า

และเหมือนจังหวะการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติของเขาจะไปปลุกบางสิ่งให้ตื่นขึ้นมา ดวงตาคู่สวยเปิดขึ้นพร้อมกับหันมาสบมองใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของดวงตาสีรัตติกาล

หอศิลป์แทบหยุดหายใจเมื่อดวงตาทั้งสองของสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเปิดขึ้นมา นัยน์ตาทั้งสองของเจ้าตัวเขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ข้างนึงเป็นสีฟ้าอย่างกับอัญมณี อีกข้างเป็นสีเหลืองทองอร่ามวาววับไม่ต่างกัน

สิ่งมีชีวิตเดียวที่เขาคิดถึงหลังจากได้เห็นคนตรงหน้า คงจะไม่พ้นเจ้างูขาว ไวท์เดย์ของตัวเอง ดวงตาคู่สวยคู่นั้นให้ความรู้สึกใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ต่างกันแม้แต่น้อย

"พี่หอศิลป์ตื่นแล้วหรอ อรุณสวัสดิ์นะ"

เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มว่าพลางยิ้มบาง ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลงอย่างพระจันทร์เซี้ยว แรงที่กอดรัดร่างใหญ่ก่อนหน้านี้ค่อยๆคลายลง ก่อนที่สิ่งมีชีวิตสีขาวจะขยับใบหน้ามาเอาปากแตะที่ริมฝีปากของอีกคน

งูขาวจำได้ว่าเจ้านายของตัวเองชอบทำแบบนี้ หอศิลป์ชอบให้น้องเอาปากมาแตะๆกันในตอนเช้า ในเช้านี้น้องเลยเริ่มทำก่อนบ้าง

หอศิลป์ตอนนี้วิญญาณออกจากร่างเป็นที่เรียบร้อย สำหรับเขาแล้วถ้าหากตอนนี้เป็นฝันมันก็คงจะเป็นฝันที่สมจริงมาก

ร่างสีขาวค่อยๆผละตัวออกจากร่างของอีกคน งูขาวลุกขึ้นนั่งเหยียดกายอย่างขี้เกียจ พอชูแขนขึ้นพร้อมกับป้องปากหาว พลันแม่เบี้ยที่หลังก็แผ่ออกมาเล็กน้อยทันที

หอศิลป์ที่มองดูอยู่เริ่มมั่นใจแล้วหลายส่วนว่าสิ่งมีชีวิตสีขาวตรงหน้าคืองูน้อยของเขา มีอย่างที่ไหนมาแผ่แม่เบี้ยตอนหาวกับตอนบิดขี้เกียจ คงมีแค่งูของหอศิลป์ตัวเดียวนี่แหละ

"ของจริงมั้ยวะ.."

ด้วยความที่ว่าหอศิลป์ก็เล่นเกมแนวแฟนตาซีไว้เยอะ เขาเลยคิดว่าตอนนี้ตัวเองจะเก็บไปฝัน มือหนาเลยลองขยับไปจับๆคลำๆบริเวณเกล็ดงูสีขาว ความรู้สึกที่สัมผัสได้จึงเป็นความรู้สึกของอะไรสึกอย่างที่มันๆลื่นๆแบบเดียวกับที่จับเกล็ดงูจริงๆ

งูขาวถึงกับหันมองตามเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรสักอย่างที่มาลูบๆคลำๆที่ช่วงบั้นท้าย พอเห็นเจ้านายทำท่าทำทางเหมือนจะจับก็ไม่กล้าจับ เจ้าน้องเลยแกล้งกระโจนไปกอด ทำเอาหอศิลป์สะดุ้งหัวใจแทบวาย

ไม่ว่าเกมผีไหนๆที่เขาได้เล่นก็ยังไม่ให้ความรู้สึกน่าตกใจเท่าการที่เมื่อครู่สิ่งมีชีวิตกระโจนเข้ามา มันสมจริงมาก มากจนเขาคิดว่านี่น่าจะเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะ

"นะ..นี่ ไวท์เดย์หรอ"

น้ำเสียงทุ้มเข้มถามอย่างไม่แน่ใจ งูขาวที่คิดว่าเจ้านายจะลืมตัวเองไปก็ถึงกับพองแก้มงอนตุ๊บป่อง ผ่านไปคืนเดียวก็ลืมกันแบบนี้มันน่าน้อยใจนะ

"ก็ใช่น่ะสิ พี่ลืมกันแล้วหรอ"

เจ้าน้องเบะปากทำหน้ายู่ใส่ ใบหน้างดงามหม่นลงอย่างน่ารัก หอศิลป์ที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้สิ่งมีชีวิตสีขาวไม่พอใจก็ได้แต่ดึงสติกลับมาง้องูน้อยตรงหน้า

"พี่ไม่ได้ลืม พี่แค่ตกใจ ก็เธอ..เอ่อ..จะว่าไงดีล่ะ"

จะบอกว่าเธอขาของพี่เล่นกลายร่างมาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้พี่ก็ต้องตกใจสิคะ แต่อะไรหลายๆอย่างที่จุกในคอก็ทำให้เขาพูดไม่ออก

หอศิลป์ชอบดูอนิเมะและเล่มเกมแฟนตาซี แต่ก็ไม่คิดว่าในโลกความเป็นจริงแบบนี้เขาจะได้เห็นอะไรที่อยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก

"พี่รู้มั้ยว่าตอนเราอยู่ในร่างงูมันลำบากมากเลยนะ จะกอดพี่ก็ไม่ได้คุยกับพี่ก็ไม่ได้ ไหนๆตอนนี้เราก็โตแล้ว เราขอชิมพี่หน่อยน้าา"

ไม่ว่าเปล่าไวท์เดย์ก็ทำการสานฝันตัวเองขยับไปงับแก้มหอศิลป์เข้าอย่างจัง ส่วนทางเจ้าตัวคนโดนกัดก็ถึงกับรีบดีดตัวออกเพราะเกรงว่าหากยังนิ่งให้ไวท์แทะต่อ เขาอาจจะลงไปอยู่ในกระเพาะงูสุดที่รักของตัวเองก็ได้

ร่างสูงหนีไปตั้งหลักที่ข้างเตียง ส่วนสิ่งมีชีวิตตัวขาวก็ยังคงกระดิกหางมองตามอย่างไม่ละสายตา

ดวงตาสีรัตติกาลมองสำรวจร่างของอีกฝ่ายเต็มตา ช่วงล่างของไวท์เดย์เป็นส่วนของงูที่ยาวลงไปหลายเมตรได้

"เธอขา..แล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ตลอดมาที่อยู่ด้วยกัน เธอก็ยังเป็นงูปกตินี่นา"

หอศิลป์ถามออกไปตามตรง เพราะตลอด4ปีมานี้ไวท์เดย์ของเขาก็เป็นงูปกติธรรมดาที่น่ารักน่าชัง ทว่าผ่านไปคืนเดียว เจ้าตัวเล็กกลับกลายร่างได้ซะอย่างงั้น

"เราก็ไม่รู้ เมื่อคืนเราก็นอนพร้อมพี่ปกติ ตื่นเช้ามาก็เป็นแบบนี้แล้ว"

ร่างสีขาวว่าพลางขดหางตัวเองมากอด ปลายหางเล็กๆขยับไปมาเหมือนลูกหมาที่กำลังส่ายหาง ทว่าตรงหน้าหอศิลป์มันใช่ลูกหมาซะที่ไหน

"แล้วเธอ..กลับร่างเดิมได้มั้ย"

หอศิลป์ถามอย่างสงสัย ถ้าหากว่าเจ้าน้องของเขากลายร่างมาเป็นแบบนี้ไปตลอดแสดงว่างูน้อยไวท์เดย์จะต้องหายไปแล้วใช่มั้ย แต่เหมือนความกังวลใจเล็กๆของเขาจะถูกปัดเป่าออกไปได้ เพราะร่างสีขาวตรงหน้าค่อยๆเปลี่ยนร่างเป็นงูน้อยสีขาวอย่างเดิม

ไวท์เดย์ตัวน้อยชูคอทำตาใส เลื้อยมาอยู่ริมเตียงเหมือนจะให้หอศิลป์ขยับไปหา และด้วยความคุ้นชิน ร่างสูงจึงได้ขยับไปหางูขาวของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้จับแค่ก้มลงไปร่างของเขาก็ถูกดึงลงไปแล้ว

ไวท์เดย์แปลงกลับไปเป็นร่างครึ่งงู เจ้าน้องเกี่ยวคอหอศิลป์ลงไปหา ก่อนจะกอดรัดพร้อมกับใช้หางงูเกี่ยวตวัดพันแน่น

"เราอยากกอดพี่ให้เต็มที่แบบนี้มานานแล้ว พี่ศิลป์ก็อยากกอดเราแบบนี้ใช่มั้ย ตอนนี้เราตัวใหญ่แล้วนะ พี่กอดเราสิ"

เจ้าของดวงตาสีอัญมณีว่าพลางซุกใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้าง หอศิลป์ถึงกับใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเพราะตัวเองก็ไม่เคยใกล้ชิดใครแบบนี้ อีกอย่างกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของร่างสีขาวตรงหน้าก็หอมมาก ทำเอาเขานิ่งค้างไปครู่นึงเลย

ร่างใหญ่กอดกลับเรือนร่างขาวเนียนละเอียด สิ่งมีชีวิตตรงหน้าของเขาตัวนุ่มนิ่มมากไม่ว่าจะลูบจับไปตรงไหนก็สัมผัสได้เพียงแต่ผิวเนื้อที่เรียบเนียน

"พี่ทำอะไร เราจั๊กจี้นะ"

ไวท์เดย์ว่าพลางเอี้ยวหลบมือร้อนของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยยิ้มบางอย่างมีความสุข หอศิลป์เห็แบบนั้นก็นึกหมั่นไส้สิ่งมีชีวิตตรงหน้าไม่น้อย ใบหน้าหล่อเหลาจึงได้กดลงฟัดเจ้าแก้มเนียนขาว ยิ่งสัมผัสยิ่งให้ความรู้สึกนุ่มหยุ่นไปหมด

"เธอขาของพี่น่ารักจังเลย"

ความกระดากอายของหอศิลป์ถูกปัดตกจนหมดเมื่อเขาคิดได้ว่าก้อนขาวตรงหน้าคือไวท์เดย์ของตัวเอง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีก็เคยคิดอยู่หรอกว่างูของตัวเองต้องสวยมากแน่ๆถ้าแปลงร่างเป็นคนได้

ภาพตรงหน้าตอนนี้ก็ไม่ผิดคาดซักเท่าไหร่ เพราะไวท์เดย์ของเขาทั้งสวยทั้งน่ารักจนใจเจ็บจริงๆ

ร่างสูงช้อนตัวร่างสีขาวขึ้นมานั่งบนตัก ด้วยความว่าไวท์เดย์ท่อนล่างค่อนข้างยาว น้ำหนักของเจ้าตัวเลยมากตามไปด้วย

"ดูเหมือนพี่จะขุนเธอดีไปหน่อย ดูสิอ้วนเชียว"

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยแซวพลางลูบไปที่ช่วงท้องแบนราบของสิ่งมีชีวิตบนตัก ใบหน้าน่ารักพองแก้มอีกแล้ว ก็ใครใช้ให้เจ้านายว่าเขาอ้วนกันล่ะ

"เราไม่ได้อ้วนสักหน่อย เรากินนิดเดียวเองนะ"

ไวท์เดย์ว่าพลางลูบมือใหญ่ของเจ้านาย มือเรียวสีขาวเมื่อเทียบกับอีกฝ่ายแล้วดูจะเล็กลงไปทันตา

เจ้าน้องเงยหน้ามองมนุษย์ตรงหน้าพร้อมกับผุดความคิดร้ายกาจในหัว

"ถ้าจะให้เราอ้วนจริงๆ พี่ต้องให้เรากินพี่เข้าไปด้วย"

ไม่ว่าเปล่าริมฝีปากบางก็เริ่มแยกเขี้ยว ฟันแหลมคมเรียงตัวสวยในปากประกายวับต้องแสงทันที่ที่ปรากฎ

หอศิลป์ถึงกับหน้าซีดเผือก แต่ยังไม่ทันจะถอยหนี เจ้าตัวเล็กก็พุ่งมากัดคอเขาซะก่อนแล้ว

ไอ่ที่ว่าจะกินนี่คือจะกินจริงๆนะ! ไวท์เดย์มันจะกินเขาแล้ว!

กัดจมเขี้ยวไม่ออมแรงขนาดนี้ หอศิลป์ว่าอีกไม่นานตัวเองต้องลงไปอยู่ในท้องเจ้าขาวแน่ๆ

"เธอขาๆ พี่ขอโทษๆ โอ้ย! พี่ไม่ว่าแล้ว เธ๊ออปล่อยพี๊!"

เสียงพี่ศิลป์ดูโหยหวนมากเลยนะคะ

น่าสงสาร(สมน้ำหน้า)จังเลยค่ะ