3
1072 Words
เธอยอมรับว่าพรนัชชาเรียนเก่ง ในหลาย ๆ วิชาที่ต้องสอบแก้ เธอก็ให้พรนัชชานั่นแหละช่วยทำงานส่งอาจารย์ อีกฝ่ายก็หน้าโง่พอสมควร พอพูดจาขอร้อง ร้องห่มร้องไห้หน่อยก็ยอมช่วย
“ดิฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณดาเลยค่ะ แต่ดิฉันหมายความว่าถ้าคุณคิดว่าใครต่ำ ก็คงต่ำตามความคิดของคุณ แต่ตัวคนถูกว่า เขาไม่ได้ต่ำตามที่คุณคิดหรอกนะคะ”
“นังน้ำ เดี๋ยวนี้แกกล้าปากดีกับฉันอย่างนั้นเหรอ” ดาริกาตรงเข้าตบใบหน้าของพรนัชชาฉาดใหญ่
พรนัชชาคิดว่าหากถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ เธอก็จะไม่ยอมเหมือนกัน หญิงสาวชกสวนออกไปเต็ม ๆ แต่คนที่เข้ามารับเอาไว้ไม่ใช่ดาริกากลับเป็นดรุณีแทน
“โอ๊ย!”
“คุณแม่! เป็นยังไงบ้างคะ” ดาริกาตกใจไม่คิดว่ามารดาจะเข้ามารับหมัดของพรนัชชาแบบนี้
“โอ๊ย! เลือดไหล แม่เจ็บจังเลยลูก” คุณดรุณีเจ็บจริง แต่เพราะต้องการที่จะทำให้ลูกสะใภ้ไม่ปรารถนากระเด็นออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุด
“ช่วยด้วยค่ะนังน้ำมันจะฆ่าคุณแม่ ช่วยด้วย ช่วยด้วย คุณแม่เลือดไหลเต็มเลย” เพราะได้ยินเสียงรถของสามีกับลูกชายกลับมาแล้ว ดรุณีจึงยอมเจ็บตัว
“เอะอะโวยวายอะไรกันคุณ” ดรัณเอ่ยถามภรรยา
“ก็นังเมียพี่แดนน่ะสิ ต่อยคุณแม่จนกำเดาไหล ดูสิคะ”
“ตายแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” คุณดรัณอุทาน รีบบอกให้บุตรสาวพาภรรยาเข้าไปพักในบ้านก่อน
พรนัชชาเองก็เป็นห่วงคุณดรุณีเช่นกัน เธอไม่ได้ตั้งใจจะต่อยท่าน เธอแค่โกรธเท่านั้นเอง เพราะโดนพูดจาไม่ดีใส่แถมยังโดนทำร้ายร่างกายก่อน
“คุณแม่ขา เลือดไหลเต็มเลยค่ะ ไปค่ะเข้าไปในบ้านก่อน”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน้ำ” แดนไทยเข้าไปถามไถ่ภรรยา
“แทนที่พี่จะห่วงแม่กลับไปถามคนที่ทำร้ายแม่ ลูกประเสริฐจริง ๆ นะคะ” ดาริกาแขวะพี่ชาย
“นี่พูดกับพี่ให้ดีๆ หน่อย”
“ไม่ค่ะ ถ้าขืนพี่ยังเอาอีนี่ทำเมียอยู่ ต่อไปแม่คงโดนมากกว่านี้” ดาริกาพูดจบก็ประคองมารดาเข้าไปในบ้าน
แดนไทยจับมือของภรรยาก่อนจะรั้งให้เดินตามไปที่บ้านใหญ่ แต่พรนัชชายังยืนนิ่ง
“มีอะไรหรือเปล่าน้ำ”
“คุณแดนคะ”
“ว่าไง”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคุณแดนจะต้องฟังหูไว้หูนะคะ” เธอเอ่ยกับเขา
“ฉันเชื่อมั่นในตัวน้ำ ไปเถอะ ไปคุยกันให้รู้เรื่อง” เขามองรอบกายก็พอจะรู้ว่าอะไรพอจะเป็นอะไร
“แดนเข้ามาในบ้านได้ ส่วนแกตัวเสนียดอย่าเหยียบเข้ามาในบ้านฉันเด็ดขาด ไม่รู้ละ มันทำร้ายแม่ขนาดนี้ แดนต้องไล่มันออกจากบ้าน” คุณดรุณีรีบตวาดแว้ดเมื่อพรนัชชาจะเดินตามลูกชายเข้ามาในบ้านด้วย
พรนัชชาหยุดเดิน แดนไทยจึงยืนอยู่นอกบ้านเป็นเพื่อนภรรยา
“ลูกเข้ามาได้ แต่แกไม่ต้องเข้ามา”
“เมียผมยืนอยู่ตรงนี้ ผมก็จะยืนอยู่เป็นเพื่อนเมียผมครับคุณแม่”
“ตาแดน เดี๋ยวนี้แกหลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วอย่างนั้นเหรอ” ดรุณีด่าออกมา เมื่อบุตรสาวปฐมพยาบาลจนเลือดกำเดาหยุดไหลแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นไหนคุณลองเล่ามาซิ” ดรัณเอ่ยถาม
“เดี๋ยวหนูเล่าเองค่ะ คุณแม่ยังเจ็บอยู่มาก ดีไม่ดีเลือดจะไหลออกมาอีก” ดาริการีบพูดขึ้นมา
“เสียงดังใส่หนูน้ำได้ขนาดนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วมั้ง”
“นี่คุณเรียกใครหนูน้ำ หน็อย... เป็นกันทั้งพ่อทั้งลูก หรือนังนั่นทำคุณไสยใส่คุณกับตาแดนจริง ๆ”
“เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้วคุณ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ คุณแม่แค่บอกว่าต้องแยกเสื้อผ้าซักให้ดีก็แค่นั้นเอง จู่ ๆ ยายน้ำก็ด่าว่าคุณแม่เป็นอีแก่ขี้บ่น ต่อยคุณแม่จนเลือดกำเดาไหล คุณพ่อกับพี่แดนต้องจัดการนังน้ำนะคะ อยู่บ้านเราแต่กำเริบเสิบสานทำร้ายเจ้าของบ้าน”
พรนัชชาได้ยินแบบนั้นเธอก็ถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าสองแม่ลูกจะพูดจาโกหกใส่ร้ายเธอแบบนี้
“จริงเหรอน้ำ” แดนไทยหันไปถามภรรยา แต่ยังไม่ทันที่พรนัชชาจะได้ตอบอะไร คุณดรุณีก็โวยวายขึ้นมาเสียก่อน
“นี่ลูกไม่เชื่อแม่เชื่อน้องอย่างนั้นเหรอ” ดรุณีพูดอย่างน้อยใจ
“ไม่ใช่นะครับ”
“แล้วทำไมลูกต้องไปถามมันด้วย น้องก็เล่าไปแล้ว”
“ผมเป็นคนกลางผมก็ต้องถามทั้งสองฝ่ายจริงไหมครับ” ความยุติธรรมของสามีทำให้พรนัชชาค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย
“ยายดาประคองแม่ขึ้นบนบ้านเถอะ ตอนนี้แม่เป็นคนนอก เป็นคนไม่สำคัญ ไม่มีใครเห็นหัวแม่อีกแล้ว เชิญโอ๋กันไปตามสบาย แม่จะไปตามทางของแม่” คุณดรุณีดรามาก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณแม่ ผมรักคุณแม่ แต่ผมก็อยากให้คุณแม่รักและเอ็นดูเมียผมบ้าง ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้น้ำทำงานบ้านอะไร แต่คุณแม่กับยายดาก็ยังใช้ให้เมียผมทำงานงก ๆ อย่านึกว่าผมไม่รู้นะครับ”
“ใครใช้ให้ทำงาน เมียแกทำเอง อ้อ... นี่เมียแกคงฟ้องแกสินะ”
“น้ำไม่เคยพูดหรือฟ้องอะไรผมเลยครับ ผมรู้ของผมเอง”
“ใครคาบข่าวโกหกไปบอกแก แกบอกฉันมา ฉันจะไล่ออกให้หมด”
“คุณแม่อย่าพาลคนอื่นสิครับ”
“ใช่ซี้เดี๋ยวนี้แกเห็นว่าฉันพาล แกเห็นมันดีกว่าฉัน งั้นแกก็ไปอยู่กับมันทั้งวันทั้งคืนไม่ต้องเสนอหน้ากลับมาบ้านใหญ่อีก เลือดก้อนเดียวฉันตัดได้ แกอยากจะไปอยู่กับมันมากก็ไปเลย ถือว่าฉันไม่มีลูกอย่างแก” คราวนี้ดรุณีโกรธจริง ๆ ท่านพยักหน้าให้บุตรสาวพาเดินขึ้นห้องพักอย่างโกรธจัด
- Writer
