อุ้มรักเมียลับมหาเศรษฐีเถื่อน

 “ชื่นใจจัง” แดนไทยหอมแก้มเมียรักฟอดใหญ่อย่างแสนคิดถึง “อุ๊ย!” พรนัชชาอุทานออกมาเมื่อได้รับอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นกอดรัดมารอบร่างน้อยของเธอ “คุณแดนกลับมาเมื่อไหร่แล้วคะ” “ฉันถึงบ้าน กลับมาก็มาหาน้ำเลยนะ” แดนไทย เขมกรหนุ่มวัยสามสิบห้าปีเอ่ยกับเมียสาวที่เขารักสุดหัวใจ พรนัชชาเป็นเด็กสาวในบ้านที่เขาเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย หล่อนเป็นลูกสาวแม่บ้านเก่าแก่ของครอบครัว เขาหลงรักเธอจึงเฝ้าตามจีบตามหวงและได้เธอเป็นเมียในที่สุด แม้การได้เธอเป็นเมียจะไม่ถูกต้องนัก เพราะมารดาไม่ยอมรับเธอ ด้วยว่าเธอฐานะต่ำต้อยเป็นแค่เพียงลูกสาวแม่บ้านเท่านั้น เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปเพราะมีผู้ชายมาตามจีบเธอมากมาย จึงจับเธอรวบหัวรวบหางเสียตั้งแต่ที่เธอเพิ่งเรียนจบปริญญาตรี เขาได้เธอเป็นเมียในวันนั้น ถึงแม้ว่ามารดาจะไม่ยอมรับแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับจนได้ เมื่อเขายื่นคำขาดว่าหากมารดาจะไล่พรนัชชาออกจากบ้าน เขาก็จะตามไปอยู่กับเธอด้วย แล้วจะไม่กลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีก  “คุณดูสิคะ ตาแดนกลับมาแทนที่จะมาไหว้พ่อแม่ กลับไปกกนังเมียยาจกนั่น” ดรุณีกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาราคาแพงด้วยท่าทีหงุดหงิดใจ “เขาเป็นผัวเป็นเมียกันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดา คุณให้ลูกไปทำงานต่างจังหวัดตั้งหลายวัน” “คิดถึงยังไงก็ควรต้องมาหาพ่อแม่ก่อนไหมคะ” “จริงด้วยค่ะคุณแม่ ไม่รู้จะรักจะหลงอะไรนักหนา สงสัยยายน้ำทำเสน่ห์ยาแฝดใส่พี่แดนแน่ ๆ เลยค่ะ” ดาริกาแสดงความคิดเห็น “เสน่ห์ยาแฝดอะไรกัน เหลวไหล” “คุณก็อีกคนนะคะ เข้าข้างนังนั่นอยู่ได้ เพราะคุณแอบกิ๊กกั๊กกับแม่ของมันก่อนที่จะแต่งงานกับฉันใช่ไหม” “จะไปกันใหญ่แล้วคุณ เกดแก้วเขาตายไปตั้งนานแล้วนะคุณ” “มันตายแล้ว แต่คุณก็ยังคิดถึงมัน ใช่ไหมล่ะคะ คุณตอบฉันมาสิ” “ผมไปทำงานดีกว่า คุยกับคุณแล้วทะเลาะกันเสียเปล่าๆ” ดรัณเอ่ยขอตัวเพราะไม่อยากทะเลาะกับภรรยาอีก “ดูคุณพ่อสิคะ ไม่เข้าข้างเราเลย” ดาริกากอดอกเม้มปากอย่างขัดใจแทนมารดา “แม่อุตส่าห์ส่งตาแดนพี่ของเราไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนา นึกว่าจะได้กับสาวสวยไฮโซ ลูกคุณหนูมีชาติตระกูลฐานะทัดเทียมกัน ที่ไหนได้กลับมาคว้านังน้ำ นังลูกคนใช้เป็นเมีย ดีหน่อยนังนั่นยังไม่เรียกร้องอะไร ถ้าเพื่อน ๆ คุณหญิงคุณนายของแม่รู้ว่าพี่เราน่ะไปคว้าลูกคนใช้มาทำเมียแม่คงเอาปี๊บคลุมหัว” คุณดารุณีถอนใจอย่างหงุดหงิดเพราะลูกชายไม่ได้ดั่งใจ “ดีที่มันเชื่อคุณแม่ ยอมเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที่ของมัน ถ้ามันขืนบอกใคร ๆ หนูคนแรกละค่ะจะตบมันให้คว่ำเลย หน็อย... มีอย่างที่ไหนเป็นแค่ลูกคนใช้ กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาริจะเอาลูกชายเจ้าของบ้านทำผัว น่ารังเกียจที่สุดเลยค่ะ ไม่เจียมกะลาหัว” “แต่แม่หวั่นใจว่ามันอาจจะไม่หยุดแค่นี้แน่ ตอนนี้มันอาจจะแค่ทำเป็นยอมไปก่อน แต่ถ้าตาแดนรักมันหลงมัน เดี๋ยวมันก็มาเหยียบหัวเรา แม่สังหรณ์ใจว่าจะเป็นแบบนั้นจ้ะ” “หนูก็คิดเหมือนคุณแม่ค่ะ เราจะต้องทำให้มันกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ค่ะ ไหน ๆ มันก็เรียนจบแล้ว จะอยู่เป็นภาระให้เราเลี้ยงดูอยู่อีกทำไม” “เมื่อก่อนแม่ไม่ไล่มันไปเพราะจะให้มันอยู่คอยรับใช้ แต่แม่ไม่คิดว่าตาแดนจะไปคว้านังชั้นต่ำนี่มาเป็นเมีย” “เราจะต้องหาทางเฉดหัวมันออกไปจากบ้านหลังนี้ค่ะคุณแม่ ทำให้มันทนไม่ได้ ให้มันไปเองโดยที่ไม่ให้พี่แดนตามมันไปด้วยนะคะ” “ทำยังไงเหรอลูก แม่ยังคิดไม่ออกเลย” “ก็กลั่นแกล้งมันไงคะคุณแม่ ให้มันทำงานหนัก ๆ เข้าไว้ เหนื่อยทนไม่ไหวก็ออกไปเองแหละ” “ดีจ้ะ แต่ต้องทำตอนตาแดนไม่อยู่นะ ขานั้นรักเมียหลงเมียยิ่งกว่าอะไรดี ไม่เห็นหัวพ่อแม่” “เรื่องนั้นหนูจะจัดการเองค่ะคุณแม่” รุ่งเช้าของวันใหม่ สองแม่ลูกรอให้สองพ่อลูกออกไปทำงานกันก่อน จึงไปหาเรื่องพรนัชชาที่บ้านหลังน้อย บ้านหลังน้อยหลังนี้เป็นบ้านหลังที่แดนไทยต้องระเห็จพาเมียรักมาอยู่ด้วย เพราะคุณดรุณีไม่ยอมรับพรนัชชา รังเกียจไม่อยากได้เป็นสะใภ้ จึงไม่อยากให้อยู่ร่วมบ้านด้วย “สวัสดีค่ะ คุณแม่มาถึงที่นี่มีอะไรให้น้ำรับใช้เหรอคะ” “ฉันไม่ใช่แม่ของแก อย่าสะเออะมานับญาติกับฉัน ฉันไม่ชอบ” “ขอบโทษค่ะคุณผู้หญิง” “แกควรรู้จักที่ต่ำที่สูงด้วย อย่าตีตัวเสมอเจ้านาย คนบ้านนี้เป็นเจ้านายของแกทุกคน ไม่ใช่ว่าลูกชายของฉันเอาแกมากกกอดนอนด้วยไม่กี่ครั้ง แล้วจะมาคิดว่าตัวเองเป็นเมีย เขาก็นอนกับผู้หญิงคนอื่นตามประสาผู้ชาย ถ้านับเป็นเมียเขาก็คงมีเมียเป็นร้อยแล้วกระมัง” ประโยคของแม่สามีที่ไม่ยินดีรับเธอเป็นสะใภ้ทำให้พรนัชชาต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ทุกวันนี้เธอทนเพราะแดนไทย หากไม่เพราะรักเขาเธอคงหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว เขาเองก็บอกว่าให้เธออดทน ความดีจะชนะทุกอย่าง ชนะใจมารดาและน้องสาวของเขา “น้ำขอโทษค่ะ”