ตอนที่ 2
864 Words
“หมิว มาแล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิ”
ลลิตาหันไปมองหัวหน้างานด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะก้มลงมองชุดนักศึกษาที่ตัวเองสวมใส่อยู่
“ทำไมต้องเปลี่ยนล่ะคะ ปกติหมิวก็ใส่ชุดนี้ล้างจานนะคะพี่หมึก”
หล่อนทำงานที่นี่มาเกือบสองปีแล้ว ในตำแหน่งพนักงานล้างจาน หรือบางครั้งก็ถูกส่งมาช่วยพ่อครัวในห้องครัว แต่ทุกครั้งไม่เคยต้องเปลี่ยนชุดเลย แค่สวมผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเท่านั้น
“วันนี้พนักงานเสิร์ฟขาด บอสสั่งมาให้หาคนไปเสิร์ฟแทนน่ะ”
“...”
หล่อนพูดไม่ออก ยืนฟังนิ่ง
“และฉันก็เห็นว่าเธอรูปร่างหน้าตาสูสีเทียบเท่ากับพนักงานเสิร์ฟได้ วันนี้เธอเลยต้องออกไปเสิร์ฟยังไงล่ะ”
“แต่หมิว...”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบออกไปพบคนมากๆ แต่วันนี้วันเดียวน่า ยายแก้วมันไม่มาน่ะ”
หล่อนยังรู้สึกไม่สู้ดีนัก
“หมิว... กลัวจะทำร้านขายหน้าน่ะค่ะ”
“ไม่มีอะไรยากหรอก ก็แค่เอาอาหารไปเสิร์ฟตามโต๊ะแค่นั้นเอง”
แต่หล่อนเคยได้ยินพนักงานเสิร์ฟสาวๆ เม้ากันว่า ลูกค้าสามารถแตะเนื้อต้องตัวพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ได้ตามอำเภอใจ
หล่อนกลัว...
“แต่ว่า...”
“เอาเป็นว่าจะเพิ่มเงินค่าแรงให้อีกก็แล้วกัน นี่ยังไม่รวมทิปจากแขกนะ”
แม้เงินมันจะล่อตาล่อใจนัก แต่หล่อนก็ยังหวาดกลัวและลังเล
“แต่หมิวกลัวทำไม่ดี”
“เอาน่า เธอทำได้ เธอทำดี เชื่อฉันเถอะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ จะได้ออกไปรับแขกกัน”
แล้วหัวหน้างานเดินออกไป ทิ้งให้หล่อนยืนหน้าตาซีดเซียวอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ร่วมงาน
“ไม่มีอะไรหรอก คืนเดียวเอง”
เพื่อนคนหนึ่งเดินมาหยุดข้างๆ และยกมือขึ้นตบบ่าให้กำลังใจ
หล่อนหันไปมองด้วยความขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบชุดพนักงานเสิร์ฟมาถือเอาไว้ และเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างไม่มีทางเลือก
หัสวีร์ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มชะงักเล็กน้อย เขาหรี่ตามองพนักงานเสิร์ฟสาวคนหนึ่งที่จำได้ดีว่าเคยเจอกันที่ไหน
“ที่แท้ก็ทำงานพิเศษแบบนี้นี่เอง”
รอยยิ้มเหยียดหยันผุดขึ้นบนใบหน้าของหัสวีร์ ก่อนที่เขาจะกระดกเหล้าในแก้วจนหมดเกลี้ยง แต่สายตาก็ยังไม่หยุดจับจ้องไปที่ร่างอรชรของผู้หญิงคนนั้น
“ก้นเด้งจังเลยอีหนู”
“อุ๊ย...”
ลลิตาตกใจมาก สะดุ้ง และถอยหลังหนี แต่แขนถูกแขกลามกคว้าเอาไว้ พร้อมกับกระชากเข้าไปกอดรัด หล่อนดิ้นรนสุดแรง
“ปล่อย... ปล่อยหนูเถอะค่ะ”
ลูกค้าหื่นหัวเราะร่วน และก็พยายามที่จะจับหน้าอกของหล่อนให้ได้
“คืนนี้ไปต่อกับพี่ไหม พี่ให้ทิปหนักนะ”
“ไม่... ไม่ค่ะ ปล่อยหนูค่ะ”
“เล่นตัวแบบนี้ พี่ชอบ”
แล้วไอ้ลูกค้าหื่นก็เอามือมาขยำหน้าอกอวบด้วยกิริยาแสนหยาบคาย หล่อนตกใจแทบช็อก จึงสลัดตัวสุดแรงเกิด และเอาถาดสแตนเลสในมือฟาดใบหน้าของลูกค้าบ้ากามแรงๆ
“โอ๊ย...!”
หล่อนหน้าซีดเผือด ถอยหลังออกห่าง ท่ามกลางสายตาของแขกที่มาใช้บริการมากมาย ดวงตากลมโตแดงก่ำ เมื่อไอ้ลูกค้าบ้ากามชี้หน้า และพูดตะคอกว่าจะเอาเรื่อง
“อีเด็กบ้า มึงมาตีหัวกูทำไม”
มันโวยวายลั่นร้านราวกับว่าตัวเองคือนายกรัฐมนตรีไม่มีผิด
“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน ไปเรียกมาหากูหน่อยสิ อีนี่มันทำร้ายแขก”
หล่อนตัวสั่นเทาราวกับลูกนก น้ำตาไหลไม่หยุด สมองคล้ายกับกำลังจะหยุดทำงาน
“หนู... ไม่ได้ตั้งใจ หนู...”
“มึงตกงานแน่”
ไอ้ลูกค้าหื่นมันชี้หน้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง รวมถึงเพื่อนรวมโต๊ะของมันก็พากันด่าทอหล่อนด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นกัน
สักพักผู้จัดการร้านก็วิ่งหน้าตาเลิ่กลั่กเข้ามาหา และขอโทษขอโพยไอ้ลูกค้าบ้ากามพวกนั้น
“ทางร้านของเราต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีเด็กยังใหม่อยู่ ก็เลยไม่รู้งาน”
“ผมไม่สน แต่คุณจะต้องให้มันรับผิดชอบที่มันตีหัวผมจนปูดแบบนี้!”
ผู้จัดการร้านหันมามองหน้าหล่อนด้วยสายตาคาดโทษ ก่อนจะหันไประบายยิ้มให้กับกลุ่มลูกค้าพวกนั้น
“งั้นคืนนี้ทางร้านของเราจะไม่คิดหาอาหารและเครื่องดื่ม รวมถึงค่าบริการทุกอย่างกับคุณลูกค้า และเพื่อนๆ นะครับ”
“ไม่เอา กูมีเงินจ่าย แต่กูต้องการให้อีนี่มากราบขอโทษกู”
ไอ้ลูกค้าหื่นมันคำรามออกมาอย่างหยาบคาย มองหล่อนอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ในขณะที่หล่อนตัวสั่นเทาราวกับลูกนก
ผู้จัดการร้านไม่มีทางเลือกหันมาหาหล่อนที่ยืนตัวสั่นเทาหน้าซีดอยู่ไม่ไกล
“หมิวมาขอโทษลูกค้าซะ เรื่องจะได้จบๆ ไป”
“เอ่อ... ค่ะ”
หล่อนเดินตัวลีบมาหยุดตรงหน้าไอ้ลูกค้าหื่น ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่ใช่ตรงนั้น”
- Writer
